First EET Cast x Proud2Bme: Een eetstoornis past niet in een hokje

In aflevering 6 van de First EET Cast gaat Tatjana Almuli in gesprek met Irene van Aarle en Buiske over hoe eetstoornissen kunnen overlappen. Welke vorm een eetstoornis ook heeft, het moet altijd serieus genomen worden. Iedereen verdient passende hulp, maar helaas is dat in sommige gevallen makkelijker gezegd dan gedaan. Wil je de podcast luisteren zonder video? Ga dan naar het Spotify-account van Proud2Bme.

De First EET Cast seizoen twee is een samenwerking tussen WEET, Proud2Bme en K-EET. In deze podcast gaan we in gesprek over de diversiteit van eetstoornissen. We doorbreken stereotypes, delen echte verhalen en bieden nieuwe perspectieven. Deze podcast is onderdeel van de campagne ‘WEET wat het weegt’ van WEET, de Nederlandse Patiëntenvereniging voor eetstoornissen.

TRIGGER WARNING

In deze aflevering komen gevoelige onderwerpen langs, zoals suïcidaliteit. Dit kan voor sommige luisteraars confronterend zijn. Zorg goed voor jezelf en schakel professionele hulp in als dat nodig is.

Heb je behoefte om erover te praten of meer informatie te krijgen?


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

Eén reactie op “First EET Cast x Proud2Bme: Een eetstoornis past niet in een hokje”

  1. Allereerst: mooi dat jullie deze verhalen maken!

    Inhoudelijk zou ik eigenlijk willen zeggen: “Een eetstoornis past niet in een hokje, maar behandelbehoeftes ook niet.” Waar Buiske de (m.i. enigszins stellige) overtuiging lijkt te hebben dat het redelijk generiek werkt om de eetstoornis zo strak mogelijk houden/zo min mogelijk ruimte te geven (o.a. door weinig aandacht aan het eten te geven) terwijl aan het onderliggende wordt gewerkt, heb ik na vele botsingen met behandelmuren geleerd dat dat voor mij juist niet werkte. Mijn onderliggende problematiek had o.a. te maken met ruimte voor autonomie – en dus ook m.b.t. wat er mijn mond wel of niet in ging. Meelopen in het gareel en (een dreiging om) op het vliegtuig naar huis gezet te worden wanneer je je niet genoeg aan regels houdt, zou bij mij averechts werken. Mijn eetstoornis beknotten versterkte ook bij de standaardbehandelingen in Nederlandse klinieken de behoefte aan controle alleen maar, omdat het achterliggende juist getriggerd werd door de behandeling zelf. Ik heb er na allerlei niet zo geslaagde behandelingen 10+ jaar over gedaan om op eigen kracht helemaal vrij te worden in eten. Dat is misschien lang, maar ik heb geleerd dat daarbij het loslaten van extern opgelegde eetregels en eetlijsten een grote rol heeft gespeeld. En het suffe is: bij mijn allereerste eetstoornisbehandeling heb ik meteen aangegeven dat ik niet het gevoel had dat eetregels in welke vorm ook (intern of extern) iets voor mij zouden kunnen betekenen. Ik wist nog niets van mijn onderliggende problematiek, maar ik voelde het intuïtief en heb het direct uitgesproken. Er was alleen geen ruimte voor en het heeft lang geduurd voordat ik mezelf die ruimte kon geven.

    Natuurlijk is dit slechts één anekdote en zullen er patiënten zijn die veel baat hebben bij duidelijke en strakke kaders. Dat is natuurlijk prima!

    Mijn boodschap – ook voor het verwoorden van behoeften namens ervaringsdeskundigen – zou zijn: kijk naar individuele behandelbehoeften. Versterk de achterliggende problemen niet. Sluit de behandeling aan op de patiënt – en niet andersom.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *