18 jaar was ik toen ik besloot om me voor 2,5 week te laten opnemen bij de Ruyterstee. Deze kliniek bevindt zich in Smilde en is onderdeel van Accare. Ik wil jullie heel graag mijn ervaring vertellen, vooral omdat dit een flex-opname was en geen reguliere opname.
Het ging de laatste tijd bergafwaarts met me en ik wilde dat het stopte. Ik was al van ernstig ondergewicht naar gezond gewicht gekrabbeld, maar geestelijk was ik er nog niet goed aan toe. Ik werd bang van alles en was vlak voor mijn opname bijna geheel gestopt met eten. Ik liep al bijna ander half jaar ambulant bij de Ruyterstee toen ik besefte dat ik zo niet door wilde gaan.
Met mijn hoofdbehandelaar en ouders heb ik toen overlegd, ik wilde in opname. Geen reguliere opname maar flex-opname. Dit houdt in dat je 2,5 week wordt opgenomen. Je opname start op dinsdag. Die vrijdag mag je op weekend en zondags kom je weer terug. Je bent dan weer de hele week op de kliniek en ga je het laatste weekend ook weer naar huis tot zondags. Daarna ben je nog een hele week op de kliniek en vrijdags ga je met ontslag. Tijdens deze opname wilde ik leren om normaal te eten, normale hoeveelheden te eten en mijn angsten aan te gaan. Al vrij snel was er een plekje voor mij vrij en een week voor de opname kreeg ik een rondleiding.
De rondleiding was heel fijn. Mijn moeder, hoofdbehandelaar en ik gingen naar het huisje toe. Ik vond het best spannend en was ook best nerveus om de andere meisjes daar te zien. We kwamen binnen en ik durfde eerst niet echt verder te lopen, bang dat ze me een aansteller zouden vinden. Uiteindelijk werd ik voorgesteld en waren de meiden super lief en aardig! Een groepsleiding kwam bij het gesprek zitten en ging met mij naar mijn doelen kijken die ik had opgesteld. Dit vond ik erg fijn omdat ik zo ook een beeld kreeg van wat de groepsleiding voor mij kon betekenen.
De opname
Mijn opname vond plaats op dinsdag. We moesten ons melden bij de hoofdingang en werden doorgestuurd naar het huisje, hier werden we opgewacht. De zenuwen werden steeds erger en ik wilde het liefste terug naar huis. Gelukkig werden we heel goed opgevangen door een groepsleiding, zij bleek ook mijn mentor te zijn. Tijdens je opname heb je 2 mentoren, zij voeren mentorgesprekjes met je. Ze liet me mijn kamer zien, stelde me voor aan de andere meiden. Op de kamer waar ik sliep hing een grote poster aan de deur met mijn naam erop. Deze was speciaal voor mij gemaakt. Voor elke nieuwe opname werd er een welkomsplaat gemaakt met je naam erop. Dit vond ik zelf erg fijn en gaf me een ‘je bent welkom hier’ gevoel en ging toen met mij en mijn ouders naar het hoofdgebouw, een afspraak bij de diëtiste. Onderweg naar het hoofdgebouw kwam ik mijn andere mentor tegen, ik had ze dus beide al gezien op mijn eerste dag.
Tijdens het gesprek met de diëtiste werd er gekeken naar mijn lijst, wat was haalbaar voor mij en wanneer wilde ik welke stap gaan zetten. Ook mocht ik twee dingen op mijn ‘niet lusten lijstje’ zetten bij dit gesprek. Toen het gesprek met de diëtiste klaar was hadden we nog een gesprekje met alleen de mentor. Er werden wat dingen verteld over de opname, de regels en vragen van mijn ouders en mij werden beantwoord. Na dit gesprek was het lunchtijd en moest ik gelijk mee lunchen. Mijn ouders bleven ook eten, dit gaf mij wel rust. Na het eten gingen mijn ouders weg en bleef ik alleen achter. Ik moet toegeven dat ik de eerste dag verschrikkelijk vond. Ik voelde me alleen en totaal niet op mijn gemak. Ik moest erg wennen aan alles binnen de kliniek, alles was anders dan thuis.
De eerste dagen had ik een gesprek op de school. Deze school zit op het terrein en krijg je les met alle meiden van huisje E. Ook had ik gesprekken met mijn mentoren over mij, mijn thuissituatie en wat ik wilde bereiken. Ook leerde je alle leiding dag voor dag kennen. Ik vond ze allemaal eigenlijk wel goed en heel aardig. Ik had met sommige groepsleiders goede gesprekken. Niet alleen over het eten en mijn eetstoornis maar ook over school, werk, vriendinnen, mijn geloof en thuissituatie. Ik vond het erg fijn dat ik ook deze gesprekken kon voeren met de groepsleiding.
De regels
Je had je eigen lijst, deze moest je volgen. De groepsleiding controleerde wel of je alles at, maar uiteindelijk was het je eigen verantwoordelijkheid. Je moest eten binnen een bepaalde tijd. Voor de tussendoortjes had je 20 minuten, voor het ontbijt en de lunch 30 minuten en voor het avondeten 25 minuten hoofdmaaltijd en 5 minuten voor het nagerecht. De groepsleiding keek mee met het smeren van je beleg en zei tegen je als er meer bij gesmeerd moest worden. Ook stimuleerden ze ons om elkaar te helpen en dus ook advies te vragen en aan te nemen van je groepsgenootjes. Je mocht altijd om een ‘check’ vragen aan de groepsleiding of groepsgenootje als je niet zeker wist of je genoeg had opgeschept. Het avondeten werd in bakken geleverd vanaf de keuken. Deze bakken werden opgewarmd in de oven en iedereen moest uit deze bakken opscheppen.
Na het eten moest iedereen zijn eigen spullen in de vaatwasser zetten en ruimde je gezamenlijk de tafel af. Na het eten mocht je iets voor jezelf doen, sommige gingen wandelen, anderen gingen achter de computer, roken of iets voor zichzelf doen.
Dagindeling
Als flexer heb je minder vaste therapieën dan een reguliere opname. Toch was je dag aardig vol! Je ging ontbijten om half 8. Na het ontbijt had je al vrij snel dagopening. Je ging je doelen voor die dag vaststellen en dit met alle meiden en 1 of 2 groepsleiders bespreken. Om kwart voor 9 ging je naar school, deze zit op het terrein. Om 10 voor 10 in het pauze. De meiden die al wat verder zijn doen hun tussendoortje op school, de meiden die dit nog niet mogen gaan terug naar het huisje. Als je niet in een rustprogramma zit ga je om half 11 weer naar school tot kwart over 12.
Uit school ga je lunchen en ‘s middags heb je meestal een therapie, gesprekken of vrije tijd. ‘s Middags weer een tussendoortje en ‘s avond warm eten. Na het warme eten om half 8 is er dagafsluiting. Bij deze dagafsluiting ga je bespreken hoe je aan je doelen hebt gewerkt. Ik vond dit zelf altijd heel fijn omdat ik dan goed voor mijzelf op een rijtje had waar ik nog aan moest werken. Het avondtussendoortje deden wij altijd standaard in de pauze van goede tijden slechte tijden.
De sfeer
Ik vond het een hele fijne sfeer in de kliniek. De meiden die er zaten waren erg lief en behulpzaam. Ik merkte wel dat ik al wat verder was vergeleken met andere meiden. Ik had dat ene zetje nodig om door te gaan en alles weer op te pakken terwijl sommige nog in de ontkenningsfase zaten. Ik kreeg erg veel steun, begrip en warmte van zowel de groepsleiding als de groepsgenootjes. De groepsleiding was erg steunend en hielp me relativeren en het bekijken van mijn toekomstperspectief. Wanneer de motivatie weg was, paniek groot of somberheid overheerste waren gesprekken met hen erg helpend. Ook de groepsgenootjes steunde je door en door en hielpen je om toch wel dat ene koekje of stukje vlees nog op te eten.
Wat was mijn ervaring?
Mijn ervaring met de kliniek was erg positief! Ik ben nu een paar weken met ontslag en het gaat een stuk beter met me! Ik wist wat ik kwam halen en heb in die 2,5 week al mijn doelen behaald. Ik had twee super lieve mentoren die me echt geholpen hebben met alles voor mijzelf op een rijtje te krijgen. Mede dankzij hun heb ik dit kunnen bereiken. Verder was ik zelf erg gemotiveerd en wist ik wat ik daar kwam doen. Ook toen ik een paar weken later nog even terug op het huisje was werd ik lief en warm onthaald. De kliniek heeft me net het laaste zetje gegeven om door te gaan. Mij heeft het zo goed geholpen dat ik in september uit huis ga en eind dit jaar waarschijnlijk mijn behandeling kan afsluiten!
Ik ben erg tevreden en positief over de Ruyterstee. Als je zelf gemotiveerd bent, respect toont voor de groepsleiding en groepsgenoten kun je heel veel uit je opname halen. De sfeer is goed, je krijgt goede steun en de groepsleiding is erg aardig en helpt je goed!
Heb jij ook ervaring met een instantie die je (anoniem) wilt delen, mail dan naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie