Mijn vrienden zijn samen leuke dingen aan het doen, terwijl ik hier weer alleen thuis zit. Ik voel me naar, eenzaam, verdrietig. ‘Wat zouden ze nu aan het doen zijn nu? Zouden ze het leuk hebben zonder mij?’ Ik zet mijn telefoon aan en ja hoor, op Instagram zie ik foto’s van het feestje voorbij komen. Dat feestje waarvoor ik wel was uitgenodigd, maar waar ik niet naartoe ben gegaan. Ik was zo moe, zó op. Uitgeput van de eeuwige strijd in mijn hoofd. Mijn vrienden heb ik verteld dat ik even wat ‘me-time’ nodig had vanavond. Maar hier zit ik dan, met dubbele gevoelens, mezelf af te vragen wat ik mis.
FOMO, Fear Of Missing Out, een angst die me niet vreemd is. Toen ik een eetstoornis had was ik erg onzeker over mezelf en maakte ik me veel zorgen over wat anderen van mij zouden vinden. Ik wilde er graag bij horen, leuke dingen beleven. Ik kon het niet verkroppen als anderen het leuk hadden zonder mij en ik dan later de spannende en sappige verhalen moest aanhoren. ‘Je had erbij moeten zijn’, stak me pijnlijk. Ik wilde overal aan deelnemen, maar soms kon dat niet doordat ik eigenlijk helemaal niet goed in mijn vel zat. Ik wilde niets missen, maar niemand kan toch altijd overal bij zijn?
Social media heeft niet bepaald geholpen in het gevoel leuke dingen mis te lopen. Dit was niet alleen het geval met vrienden die dingen ondernamen, maar zelfs met vage kennissen en mensen die ik maar één of twee keer in het echt gezien had. Ik wilde ook bij dat ene feestje zijn, het leuk hebben, gelukkig zijn. Ik wilde ook op vakantie naar een ver land, levenservaring opdoen en genieten. In plaats daarvan zat ik thuis, alleen met mijn eetstoornis.
Ik moet zeggen dat de angst om dingen te missen een stuk minder groot is geworden sinds ik genezen ben van mijn eetstoornis. Ik ben niet alleen ouder, wijzer en weerbaarder geworden, maar ik heb ook gewoon een stuk meer zelfvertrouwen dan toen. Ik denk dat dat ook eigenlijk de vinger op de zere plek is; zelfvertrouwen. Beter gezegd, een gebrek daaraan. Toen ik een eetstoornis had wist ik niet goed wie ik was en wist ik niet goed hoe ik moest leven. Ik maakte me enorm druk over de mening van andere mensen en liet mijn zelfbeeld vaak van externe omstandigheden afhangen. Ik vergeleek mezelf met anderen en naar mijn idee kwam ik er altijd slecht vanaf.
Vanuit mijn onzekerheid ontstond angst en twijfel over of ik wel leuk genoeg was. Ik wilde bovendien ook leuk gevonden worden door anderen. Als anderen dingen deden zonder mij voelde ik me saai en suf en was ik bang dat anderen dat ook van mij zouden gaan vinden. Daardoor was ik het liefst overal gewoon bij. Bovendien vond ik het lastig om afspraken af te zeggen of uitnodigingen af te slaan. Ik wilde niemand teleurstellen en vond dat ik blij moest zijn dat ik überhaupt nog uitgenodigd werd.
Heel veel angsten dus. Ingewikkelde sociale angsten, allemaal omdat anderen het misschien leuk zouden hebben zonder mij? Je kan je afvragen of deze angsten reëel zijn, of het echt zo erg is om een keer een feestje te missen. Is het echt zo erg als je vrienden het leuk hebben zonder dat jij erbij bent? Gaan ze jou dan gelijk minder waarderen? Vinden ze je saai, suf of een arme stakker als je ervoor kiest om eens een avondje thuis te blijven?
De antwoorden zijn eigenlijk vrij simpel. De angst om dingen te missen zorgt ervoor dat je een hele hoop aannames maakt over je vrienden en hoe zij denken. Vanuit je angsten heb je een soort doemscenario in je hoofd en dat projecteer je op hoe anderen zich zullen gaan gedragen en wat ze wel of niet van je zullen gaan vinden.
In feite zijn anderen helemaal niet zo actief bezig met hun mening over jou. Als je ergens niet bij bent zullen ze dat hoogstens jammer vinden en zich afvragen waarom (misschien is er wel iets?), maar heel veel aandacht zullen ze er echt niet aan besteden. Dat wil niet zeggen dat je niet belangrijk bent in hun ogen, maar meer dat anderen zich lang niet zoveel zorgen maken over jouw doen en laten als jijzelf.
Het hielp voor mij vaak om het om te draaien: Wanneer ik met mijn vriendengroep op pad ben en iemand kan niet komen, dan vind ik die persoon echt niet ineens minder leuk worden. De mensen waarmee ik wél ben worden bovendien ook niet plotseling veel leuker. De vergelijking tussen wie er aanwezig of afwezig is bestaat eigenlijk helemaal niet in mijn hoofd.
Als je nu, halverwege deze blog toch nog bang bent om leuke dingen mis te lopen kan dat ook aan iets heel anders liggen: De druk of drang om altijd het beste uit het leven te moeten halen. Zelf ben ik hier ook vatbaar voor. Soms heb ik het gevoel dat de tijd zo snel gaat, dat ik mijn tijd wel echt heel goed moet indelen om het maximale uit mijn leven te kunnen halen. Wanneer ik dan een avond thuis zit en vroeg ga slapen voelt dat soms als verspilde tijd.
Er valt gewoon te veel te doen in het leven. Het is almaar keuzes maken in wat we wel willen doen en wat niet. We kunnen nou eenmaal niet alles tegelijk doen. Wie hier vaak bij stilstaat zal waarschijnlijk ook vaker twijfelen of een gemaakte keuze correct was. ‘Had ik niet beter toch naar dat feestje kunnen gaan?’
Als laatste wil ik dan nog social media tackelen als bron voor FOMO. Je kan op een verschrikkelijk saai feestje nog steeds een selfie nemen waarop alles te gek lijkt. social media is vaak geen representatieve weergave van de werkelijkheid. Als je toch nog veel moeite hebt met het zien van perfect leuke levens op Instagram, ontvolg die mensen dan, heb je er ook geen last meer van. Simpel als dat.
Ik denk dat het best goed kan zijn om juist eens ergens niet bij te zijn. Iedereen heeft immers rust en tijd nodig voor zichzelf. Laat anderen lekker hun verhaal doen over die ene toffe gebeurtenis waar jij niet bij was. Dat doen ze niet omdat ze in willen wrijven dat jij het gemist hebt, maar omdat ze je juist deelgenoot willen maken van het moment. Mensen vinden het leuk om verhalen te vertellen, het maakt ze gelukkig. Zo herbeleven ze zelf het moment en kan jij een klein beetje meegenieten.
♥ Heb jij last van FOMO?
Geef een reactie