Herstellen van een eetstoornis gaat niet in een rechte lijn. Het gaat met horten en stoten, vallen en opstaan, leren door fouten te maken. Er is geen perfecte manier om te herstellen van een eetstoornis. Iedereen bewandelt zijn of haar eigen weg en zal tegen persoonlijke obstakels aanlopen. Dat is niet altijd leuk, maar wel de enige manier om te groeien en te leren over onszelf. Fouten maken hoort er dus dubbel en dwars bij. Een misstap is namelijk ook een stap. In deze blog delen wij welke fouten wij hebben gemaakt toen wij herstelde van onze eetstoornissen en wat we daarvan hebben geleerd.
Die fouten die Irene heeft gemaakt…
♥ Terug willen van boulimia naar anorexia
Toen ik vrijwillig besloot om in behandeling te gaan voor boulimia, was ik helemaal niet van plan om daadwerkelijk van een eetstoornis te herstellen. Nee, ik wilde gewoon van die eetbuien af. Sterker nog, stiekem hoopte ik dat ik daarna gewoon weer anorexia kon hebben. Bizar eigenlijk, maar toen voelde anorexia nog sterk en boulimia zwak. Het voelde alsof ik was doorgeslagen en ik wilde koste wat kost die controle terug.
Gelukkig ebde dit met de tijd steeds wat meer weg. Misschien wilde ik toch liever echt leven, maar de wens om dun te blijven en nog een beetje af te vallen is wel lang gebleven. Deze wens heeft me er lang van weerhouden om echt alles te delen en mezelf de kans te geven om echt van mijn eetstoornis te herstellen. Je kan niet besluiten om sommige stukjes eetstoornis wel te houden en sommige stukjes niet, althans, ja, dat kan, maar je schiet er niet echt iets mee op. Je blijft maar het idee houden dat je niet goed genoeg bent en dat doet heel veel pijn.
Een ander lijf betekende niet een ander hoofd. Ik moest aan die achterliggende oorzaken gaan werken en dan zou ik ook op dit gewicht gelukkig zijn. Sterker nog, ik weeg nu meer dan ik ooit had gedacht te wegen tijdens mijn herstel en ik voel me er helemaal prima bij. Ik? Dik? Haha, nee joh. Die eetstoornis werkt als een vreemde lachspiegel die helemaal niet grappig is.
♥ Hier heb je mijn problemen, los maar op
Bij therapie geldt de regel: Je haalt eruit wat je erin stopt. Het krijgen van professionele hulp wil niet zeggen dat er iemand komt die jouw problemen op gaat lossen, nee, er is iemand die jou helpt, maar je moet het wel zelf doen. Lange tijd ging ik braaf naar therapie zonder thuis echt te werken aan mijn opdrachten. Na een tijdje kwam ik erachter dat dat niet zo veel zin had en dat ik ook buiten therapie echt actief aan mijn herstel moest werken om stappen te zetten.
De fouten die Daphne heeft gemaakt…
♥ Te makkelijk over denken
Te lang heb ik het toch niet echt als een ziekte, als stoornis, erkend. Tijdens mijn herstel dacht ik er vaak veel te makkelijk over en wilde ik snel verder gaan met leven. Aan de ene kant was dit heel fijn, omdat het mij vaak genoeg afleiding bood. Aan de andere kant vergat ik soms dat herstellen echt tijd en aandacht nodig heeft. Ik wist vaak echt hoe ik het anders moest doen, dus hoefde ik er voor mijn gevoel niet meer zo bij stil te staan. Juist erbij stilstaan was nodig om al die kennis om te kunnen zetten in nieuwe gewoontes. Om echt die stappen te zetten en mijzelf weer nieuwe dingen aan te leren. Kiezen voor herstel en het ook echt doen, dat bleek niet iets makkelijks, niet iets dat in een paar dagen gefixt was. Al helemaal niet iets waar ik makkelijk over kon denken, want daarmee gaf ik mijn eetstoornis eigenlijk gelijk weer meer ruimte. Ik moest er elke dag heel bewust mee bezig zijn.
♥ Herstel ergens vanaf laten hangen
Het kwam volledig vanuit mijn eetstoornis, maar lange tijd liet ik herstel van allerlei andere dingen afhangen. Ik stelde het eigenlijk elke keer uit. Pas als ik dun genoeg was wilde ik wel herstellen, of als het allemaal wat rustiger was in mijn hoofd, nee als ik een eigen huis had kon ik er echt voor gaan, anders misschien vanaf het nieuwe jaar.. Er was altijd wel een reden om er nog niet voor te gaan, de situatie is namelijk nooit ideaal. Ik dacht dat herstellen makkelijker zou gaan als andere dingen in rustiger vaarwater zouden komen, maar zo werkte het natuurlijk niet. Het feit dat ik een eetstoornis had, zorgde er automatisch voor dat het nooit rustig was, in ieder geval niet in mijn hoofd. Elke dag zijn er uitdagingen en elke periode kan wel een reden zijn om je eetstoornis nodig te hebben, als het daarvan af zou hangen zou je nooit kunnen of mogen herstellen. De enige reden om ervoor te kunnen gaan is om het zelf te willen en daar elke dag opnieuw voor te kiezen, wat de situatie ook is.
♥ Liegen
Liegen en niet eerlijk zijn waren eigenlijk altijd verbonden met mijn eetstoornis. Het hield het als het ware in stand en naar de buitenwereld gaf ik daardoor ook geen goed beeld van hoe het werkelijk met mij ging. Ik wilde alles goed doen en niemand teleurstellen, dus wilde ik het ‘goede’ antwoord geven. Tegelijkertijd wilde ik lang niet altijd mijn eetstoornis volledig loslaten en zorgde het liegen er ook voor dat mijn eetstoornis weer meer de ruimte kreeg. Open zijn en eerlijk communiceren over wat er in mij omging vond ik eng, maar bleek de belangrijkste stap in herstel. Het zorgt ervoor dat de eetstoornis niet kan ontkomen en geen uitweg heeft, dan wordt het pas echt gezien. Dan wordt jij ook pas echt gezien.
De fouten die Lotte heeft gemaakt…
♥ Hulpverlening te vroeg stopgezet
Toen het een stukje beter met me ging dacht ik vrij snel ‘dat ik het nu maar weer alleen moest doen’. Ik wilde niet onnodig lang in therapie blijven omdat ik vond dat ik het zelf moest kunnen en ook bang was voor hoge zorgkosten. Heel jammer achteraf, want ik denk dat ik met wat extra hulp veel sneller van mijn eetstoornis genezen zou zijn. Had ik mezelf maar dat steuntje in de rug gegund… Een wijze les en een fout die ik niet snel zal herhalen. Neem jezelf serieus en zet je gezondheid voorop.
♥ Niet altijd eerlijk geweest
‘Hoe gaat het? Ja goed hoor…’ Hoe vaak ik dat wel niet heb gezegd op momenten dat ik het eigenlijk helemaal niet zag zitten. Door niet eerlijk te zijn sneed ik mezelf behoorlijk in de vingers. Kansen om geholpen of gesteund te worden duwde ik weg, waardoor de eetstoornis haast feest begon te vieren in mijn hoofd. Door niet te zeggen wat er werkelijk in me omging had de eetstoornis namelijk alle ruimte om flink om zich heen te slaan.
♥ Te weinig eten
Ik vond écht dat ik genoeg at toen ik herstellende was van mijn eetstoornis, maar objectief gezien was dit niet zo. Ik had mezelf ervan overtuigd dat ik best met minder eten kon dan de gemiddelde mens en dat dit ‘normaal’ was voor mij. Een volwaardig voedingspatroon leek gewoon niet voor mij weggelegd, zo dacht ik en dus bleef ik mezelf onbewust saboteren. Zonde, want pas toen ik werkelijk goed ging eten kon ik een einde maken aan mijn eetbuien.
De fouten die Lonneke heeft gemaakt…
♥ Doen alsof
Tijdens mijn behandeling heeft het echt even geduurd voordat ik die knop naar herstel had omgezet. De eerste weken gedroeg ik mij als een voorbeeldige patiënt. Natuurlijk had ik het zwaar, maar ik deed echt mijn best. Aan de buitenkant leek het echt alsof ik wilde herstellen en hier alles voor over had. Ik wilde ook wel herstellen, maar liever wilde ik gewoon mijn eigen gang gaan. Ik wilde zo snel mogelijk weer naar huis. Want daar kon ik weer verder prutsen. Ik had bedacht dat ik deze tijd wel door kon komen. Ik zou na een paar maanden iets zwaarder weer huiswaarts gaan maar dat was niet zo erg. Dit was allemaal niet definitief en dat kreeg ik er snel genoeg weer af. Mijn ‘herstel’ was maar tijdelijk. Dit hield mij tegen om echt open te zijn over mijn problemen en deze aan te gaan.
♥ Na therapie ben ik klaar
Lang heb ik gedacht dat de kliniek mij wel zou fixen. Hierna zou ik klaar zijn en weer rustig door gaan met mijn eigen leven. Dat ik na de kliniek zelf nog keihard aan de slag moest was ik even vergeten. Het was heel makkelijk om thuis weer terug te vallen in oude gewoontes. Gelukkig had ik veel mensen om mij heen die mij hierop alert konden maken. Ik heb vooral geleerd dat het voor mij echt helpend was om uit te spreken wat ik dacht en voelde. Ik moest leren om mensen echt toe te laten in mijn hoofd. Op deze manier kon ik de eetstoornis echt achter me laten.
♥ Niet eerlijk geweest
Net als Lotte ben ik ook echt niet altijd eerlijk geweest tijdens mijn herstel. Zeker tijdens mijn eerste behandeling niet. Ik wilde niet genezen want ik was helemaal niet ziek. Ik verdraaide en verzon verhalen die ik vertelde bij mijn therapeute. Zo leek het alsof het goed ging, maar in werkelijkheid ging het steeds slechter. Ik wilde anderen niet toelaten en mocht dit van mijzelf ook helemaal niet. Hiernaast wilde ik ook niet dat mijn omgeving zich zorgen maakte. Ik had een masker op en liet dit vrijwel nooit los. Niemand wist wat er echt door mij heen ging en wat ik voelde. Hierdoor werd het voor mijn familie en vrienden ook lastig om goed met mij om te gaan.
De fouten die Scarlet heeft gemaakt…
♥ Uitstellen
Wat ik graag anders zou doen, maar wat nu eenmaal vaak onderdeel van een eetstoornis is, is minder uitstellen. Keer op keer dacht ik: Morgen ga ik het écht anders aanpakken… en die morgen werd steeds later. Ik bedacht er een goed verhaal bij waarom dat echt beter zou werken en geloofde hier zelf ook heilig in. Zelfs de hulpverlening ging er soms in mee. Ik had duidelijke, liefdevolle grenzen nodig, waar ik me aan hield.
♥ Geen hulp kunnen accepteren
Door schaamte en angst heb ik veel te lang alles alleen op willen lossen. Dit zorgde ervoor dat het allemaal alleen maar erger werd en dat hulp zoeken nóg lastiger werd. Ook betekende het dat ik de hulp hierdoor nog veel harder nodig had, terwijl ik juist alles zelf wilde kunnen. De schaamte en angst zorgden er ook voor dat ik maar weinig van mijn gevoelens kon delen en regelmatig in discussie ging.
♥ Discussie
Als manier om mijzelf te beschermen en de controle te behouden had ik vaak de neiging om snel in discussie te gaan over vanalles en nog wat. In plaats van me te richten op mijzelf, richtte ik me op wat er allemaal beter kon aan de therapie of binnen de instantie waar ik hulp kreeg. Echt heel erg zonde van de tijd en het kwam ook echt de samenwerking met de hulpverlening niet ten goede.
♥ Te weinig tijd en ruimte
Ik ben extreem streng voor mijzelf en wil me nooit aanstellen. Dit zorgt ervoor dat ik te weinig tijd en ruimte heb genomen voor herstel. Ik ben 100% blijven werken en wilde alles zo goed mogelijk blijven doen. Dit zorgde ervoor dat ik beide zaken (herstel, werken, contacten onderhouden) minder goed kon doen. Ik had achteraf liever echt de tijd en ruimte hiervoor kunnen nemen in plaats van alles halfslachtig te doen en hierdoor 200% meer stress te hebben.
♥ Het valt wel mee
Mezelf serieus nemen is ook zo’n dingetje. Zeker toen ik rond mijn 20ste een eetstoornis ontwikkelde. Ik kon mijn problemen niet serieus nemen en was altijd bang dat ik me aanstelde en geen echt probleem had. Hierdoor was hulp vragen en problemen delen ook erg ingewikkeld. Ik denk dat ik pas aan het einde van mijn herstel hardop durfde te zeggen dat ik een eetstoornis had gehad. Bizar eigenlijk…
Geef een reactie