Grenzen aangeven – of het nu aankomt op werkdruk of het letterlijk aangeven van een fysieke grens – kan best lastig zijn. Meerdere blogs heb ik geschreven over grensoverschrijdend gedrag. De impact van een aanraking kan groots zijn, evenals het gebrek hieraan.
Het is bijna niet meer voor te stellen; een arm om je heen wanneer je verdrietig bent, dat tikje op je schouder wanneer je – onbewust – in de weg staat en er iemand langs je wilt, het beklemmende gevoel van bezwete lichamen op een feestje of festival, iemand die nét te dicht tegen je aan gaat zitten in de bus… Situaties die je hoogstwaarschijnlijk de afgelopen tijd niet zijn overkomen. Wellicht vind je het zelfs lastig om je te herinneren hoe deze momenten ooit ‘normaal’ zijn geweest. En toch, nu met de komst van het coronavaccin, lijkt het contact met anderen weer dichterbij te komen. Hoe ga jij hiermee om?
Grensoverschrijdend gedrag
Ik vind het best spannend dat er een moment komt dat alles weer kan en mag. Op een manier voelde ik me ook best wel veilig, bedenk ik me nu, zo in mijn eigen bubbel. Misschien heb je in het verleden nare ervaringen meegemaakt, ben je aangeraakt zonder dat je dat wilde.
In de blog ‘Eetstoornis om geen vrouw te zijn‘ raakte ik voor het eerst dit thema aan. Ik deelde dat ik het een tijd lastig vond om volwassen te worden, om van meisje naar vrouw te gaan. Middels mijn eetstoornis hield ik mezelf klein, mede door een gebeurtenis uit het verleden.
“Een vrouw zijn stond in mijn ogen gelijk aan aandacht krijgen, aandacht die ik niet wilde. Aandacht waar ik niet om vroeg. Ik wilde terug naar mijn onaangeraakte lichaam, alleen van mij. Puur en niet besmet door andere handen.”
In 2019 kwam de blog ‘Voor als je bent aangeraakt‘ online. In deze blog besprak ik mijn ervaring met grensoverschrijdend gedrag. Iets dat ik later ook beschreef in de blog ‘Grijs gebied in seksueel misbruik‘. Tijdens het schrijven van deze blogs heb ik geen moment stil gestaan bij een mogelijke verandering in de wereld zoals ik die destijds kende.
“Niemand heeft het recht om aan jou te zitten. Niemand. Het is niet jouw schuld, maar soms wel jouw probleem om op te lossen. En dat is op z’n minst erg kwalijk te noemen. Mocht je deze twijfel herkennen, schroom vooral niet om hulp te vragen. Wat voor label er ook aan jouw situatie hangt; wanneer je het hier moeilijk mee hebt, mag je om hulp vragen. Het is al erg genoeg.” Uit de blog ‘Grijs gebied in seksueel misbruik‘.
Toen ik jonger was, is er aan mij gezeten. Mede dankzij jullie waardevolle reacties zag ik in dat deze gebeurtenis onder de noemer misbruik valt. Toch zijn er niet alleen lieve en begripvolle reacties geweest. Want gaf ik dit ‘kleine vergrijp’ niet teveel aandacht? Ja, wellicht. Maar ik denk dat dit ook een belangrijk proces is. Voor mij bleek dit veel impact te hebben en hoe meer ik erover schreef, hoe meer ik dit ook inzag. Ik denk dat juist omdat mijn jeugd onveilig en onstabiel is geweest, dit nóg meer impact heeft gehad. Een van de weinige mensen die ik vertrouwde, bleek niet te vertrouwen. En daar heb ik meer last van gehad dan de aanraking zelf. Grensoverschrijdend gedrag bleek in de praktijk meer dan fysiek.
“Mijn trauma’s, gecombineerd met de angst die door mijn omgeving werd opgelegd, versterkten elkaar. Ik denk dat beiden ook een bepaald fundamenteel gevoel raken. Het gebrek aan veiligheid werd hierdoor pijnlijk blootgelegd. Ik begon alle mannen als onveilig te zien. Iets dat, mede door die trauma’s, makkelijk te verklaren is. Maar het maakte het niet makkelijk voor mannen om mij aan te spreken, ook al was de intentie goed. Het schild dat ik voor mezelf ontworpen had, oversteeg zijn functie. Niet alleen weerde ik het ‘kwaad’, ook raakte ik immuun voor alles wat me zou kunnen triggeren, maar ook helen.” Uit de blog ‘Onveilig voelen op straat’.
Huidhonger
Toch zit er ook een keerzijde aan het gebrek aan fysiek contact. In 2020 is de term ‘huidhonger’ nog nooit zo relevant geweest. Het gemis naar fysiek contact kan heel lastig zijn. Misschien dat je dit ook wel herkent. Ik herinner me dat ik aanrakingen tijdens mijn eetstoornis extra lastig vond. Aan de ene kant wilde ik graag aangeraakt worden, liefde voelen, maar aan de andere kant vond ik dit vaak ook confronterend. Oud-redactielid Hannah schreef daar de blog ‘Ik wil aangeraakt worden‘ over.
“Doordat mijn moeder moeite had met aanraking, vond ze het ook lastig om mij te leren hoe belangrijk en fijn het is. Daarbij hebben nare ervaringen op seksueel gebied de vervelende associatie bij aanraking voor mij versterkt. In combinatie met de zelfhaat die mijn eetstoornis met zich meebracht (of waardoor die ontstond) vond ik het ontzettend lastig om liefde te accepteren, ook in fysieke vorm.”
Ook op ons forum lees ik diverse verhalen die illustreren hoe eenzaamheid in deze periode kenmerkend kan zijn. Ik denk ook dat de behoefte naar aanraking zoiets fundamenteels is. Ik kan me dan ook alleen maar voorstellen hoe pijnlijk dit verlangen naar fysiek contact kan zijn. Want lichaamscontact – in welke vorm dan ook – kan soms zoveel meer zeggen dan woorden ooit kunnen. Het is erkenning dat je leeft, bestaat. Helaas is hier geen supplement of medicijn voor; dat zou het allemaal wel een stuk makkelijker maken. Ik hoop dat – mocht je deze hunkering naar contact ervaren – je lief en mild voor jezelf kunt zijn in de tijd dat we wachten tot het weer kan.
Daarnaast hoop ik ook dat het je lukt om dit uit te spreken. Het woord huidhonger wordt gelukkig steeds bekender en ik denk dat het goed is dat dit wordt genormaliseerd. Je bent namelijk niet de enige die zich zo voelt. Alleen met vele anderen.
Hoe dan?
Wat jouw achtergrond of idee hierover ook is, het kan lastig zijn dat dit (weer) gaat veranderen. Dat we langzaam weer toegroeien naar een wereld waarin we elkaar met een knuffel gedag kunnen zeggen. Misschien vind je het geweldig. Maar misschien ben je hier nog niet klaar voor of heb je hier überhaupt geen behoefte aan: het mag en kan allemaal. Ik wil je nog twee ‘tips’ meegeven die je hopelijk wat meer kracht kunnen geven.
- Probeer voor jezelf na te gaan waar je behoeftes liggen. Waar ben je klaar voor? Wat zijn jouw grenzen?
- Maak deze grenzen kenbaar, ook al vind je dit nog zo lastig. Onthoud dat je recht hebt om je grenzen aan te geven. Anderhalve meter of niet; als je die afstand wilt behouden, is dat je goed recht.
Het is inmiddels een tijd geleden dat ik me echt direct onveilig heb gevoeld. De straten zijn nagenoeg leeg en de kroegen zijn dicht. Toch weet ik dat er een moment gaat komen dat dit weer gaat leven. Dat de straten weer mensen gaan dragen, de kroegen het gelach weer mogen absorberen, dat ik weer uit mijn eigen bubbel kom en anderen toe ga laten. Ik hoop dat – wanneer jij dit ook moeilijk vindt – je mag ervaren dat fysiek contact ook heel leuk en spontaan kan zijn. Dat je je mag omringen met mensen die het beste met je voor hebben. Dat je jouw grenzen aan mag en kan geven en dat zij deze ook respecteren. Dat gun ik je. ♥
Hoe sta jij hierin? Zie je er tegenop of kan je niet wachten tot de restricties voorbij zijn?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie