Kerst is voorbij, Oud en Nieuw ook. Het nieuwe jaar is begonnen. 2022 alweer. Jongens, wat gaat het snel. Ik kan me zo goed herinneren, een paar jaar terug, toen ik nog diep in mijn eetstoornis zat, hoe ik me voelde. Overal is iedereen weer aan de goede voornemens, afvallen, meer sporten, ja, die dingen die onthoud je als je een eetstoornis hebt. Maar eerlijk?
Eerlijk? Ik heb honger. Tijdens het kerstdiner nam ik toch maar een iets kleinere portie. Toetje? Nee, hoeft niet meer, ik zit zo vol. Toch dat kerstkransje laten staan en oké vooruit, wel chocolademelk, maar zonder slagroom. Oud en Nieuw. Nee, groente en wat vegakip is voldoende tijdens het gourmetten. Oké, misschien één pannenkoekje, twee is te veel. Oliebol? Halve is goed. Champagne? Nee, ik drink niet.
Komt dit je bekend voor? Ik denk het wel. En dan in bed: oeff, ik heb honger. Echt zo ontzettend veel honger. Het liefst zou ik naar de kast gaan en alles eten. Yoghurt en granola, boterhammen met pindakaas en nutella, pannenkoeken met stroop en poedersuiker, lasagne met kaas, tosti’s met pesto en mozzarella, noodles met de lekkerste sausjes en tofu, pasta’s met de romigste saus, koekjes, snoep, chocola… Het gaat maar door. Alles spookt door mijn hoofd heen, maar wat doe ik? Ik sta op, eet mijn oude vertrouwde afgewogen havermoutje met een theelepeltje notenpasta (hey, wat een ‘win’), wacht dan tot ik eindelijk mijn Liga of Nakd-reep zonder toegevoegde suikers kan eten. Dan de lunch, twee boterhammen met een dunne laag jam en een plakje kipfilet. Ik houd het net vol tot mijn middagsnack, wat crackers met hummus en een appeltje. Dan avondeten, mijn oude vertrouwde rijst of aardappels, vleesvervanger en wat groente (zonder olie natuurlijk) en in de avond misschien nog een handje nootjes. En dan weer in bed, de koude nacht door, en het hele riedeltje opnieuw.
Maar wil ik dit nog? Dacht ik toen bij mezelf. Wil ik echt nog onder vijf dekens slapen met trui, kruik én sokken? Hongerig, denkend aan al het eten dat ik zou willen eten, maar niet durf? Nee. Ik wil dit niet meer. Het is klaar. Niet nog zo een jaar. Niet nog zo een dag. Niet nog zo een week. Niet nog zo een maand. Ik ging all-in en stopte ook volledig met sporten toen. Dat was de beste beslissing ever.
Ik stapte uit bed om vier uur in de ochtend. Opende een pot nutella, nam wat brood en pindakaas en ik begon te eten. Vanaf dat moment besloot ik dat ik maar eens het leven een kans moest geven. Alles waar ik zin in had, at ik. Drie ontbijtjes? Kom maar op! Een hele pot pindakaas, opgegeten met oreos, één reep tony’s, crackers en banaan? Natuurlijk. Oeps, een heel pak granola bij mijn XXL kom yoghurt? Zeker weten. Zoveel kaas op mijn tosti dat ik maar een extra boterham pak? Yessss! Pizza met vrienden en dan een bak ijs? Zeker weten. Pannenkoeken als snack? Kom maar door. Havermout als avondsnack? Hallelujah.
Ik at, en langzaam maar zeker kwam ik terug. Ik ontdekte mijn echte lach weer, mijn energie, mijn grapjes, mijn spirit, mijn kracht… Mezelf. Niemand maar dan ook niemand kan dit meer van me afpakken. Was het makkelijk? Absoluut niet. De opgeblazen buik, de schuldgevoelens, het volle gevoel. Janken, huilpartijen waren constant wel een ding. Zweterige nachten, angstgevoelens en meer. Ja, het hoorde er allemaal bij. Ik deed het om het leven opnieuw een kans te geven, om mezelf te zijn en bovenal, omdat ik gezond wilde worden. Dit was de enige manier. En ik weet dat dat voor velen ook zo zal zijn. Ik heb in die tijd ontzettend veel recovery-videos op YouTube gekeken, van onder anderen Stephanie Buttermore, Shenna Lavrijsen, Maegan Mae, Katenoel, Jax Fanucci, Rebecca Jane en zoveel meer. Het hielp me omdat ik wist dat ik niet alleen was. En jij ook niet.
Het is januari. Voor iedereen een nieuwe start, dus ook voor jou. Ga dit gevecht aan. Ik gun je het zo. Nu twee jaar later, ben ik hier, helemaal hersteld, ik eet zoveel ik wil, wanneer ik wil, wat ik wil. Eten is een plezier en ik zal nooit meer mezelf honger laten lijden. Soms eet ik een dag wat meer dan anderen en dat is helemaal oké. Sporten doe ik zeker wel, omdat het me kracht en energie geeft. Maar ik ben er pas mee begonnen nadat ik hersteld was. En nu sport ik voor mijn plezier, en nergens anders voor.
Ga de strijd aan, je bent niet alleen. De wereld wacht op je.
Liefs,
Jenny
Geef een reactie