Weer zat ik in de wachtkamer. Ik staarde naar de klok die prominent aanwezig was. Zenuwachtig telde ik de minuten die voorbij tikten. Wat moet ze wel niet van mij denken? …schoot het door mijn hoofd. ‘Heb je haar weer?‘ Of ‘Wat moet zij nou hier? Zij was hier laatst toch ook al?’ In mijn hoofd was ik het al helemaal aan het invullen. Zonder de huisarts überhaupt gezien te hebben voelde ik mij al te veel. Even overwoog ik om mijn jas te pakken en weg te gaan. Maar wat zou ze dan van mij denken..?
Ten tijde van mijn van mijn eetstoornis vond ik het lastig om hulp te vragen. Ik nam mijzelf en mijn gevoelens niet serieus en ik voelde mij snel te veel. Wel was ik gek genoeg heel voorzichtig met mijn lichaam. Ik wilde niet ziek worden en ik wilde mijn lichaam niet te kort doen. Mijn eetstoornis kwam ook voort uit een gezonde stem. Ik wilde goed voor mijzelf zorgen, alleen sloeg ik volledig door. Ik had last van een hardnekkige angststoornis die niet alleen tot uiting kwam in mijn eetstoornis. Ik was continue bang dat ik iets mankeerde. Ondanks de schaamte was die angst zo reëel dat ik regelmatig afspraken maakte.
Heb je haar weer
Rondom het maken van een afspraak speelden, naast schaamte, ook heel veel gedachtes mee die het mij lastig maakten. Ik was bang dat ik mij aanstelde en dat de huisarts dit ook zo zou zien. Dit zorgde ervoor dat ik tijdens een afspraak heel timide en verlegen was. Ik durfde niet het gesprek aan te gaan. Ik was te bang dat zij er iets van zou vinden. In de periode dat ik last had van mijn eetstoornis mankeerde ik redelijk vaak wel iets. Vaak was het eetstoornis gerelateerd. Dit maakte het voor mij nog lastiger om naar de arts te stappen. Ik was ontzettend bang voor een oordeel. Bang voor opmerkingen als ‘dit heb je zelf gedaan,’ of ‘dit is echt je eigen schuld.’ Ook al is dit nooit gezegd, toch zat ik hier erg mee. Vaak vond ik zelf mijn problemen niet ernstig genoeg om er echt aandacht aan te besteden. Nu ik dit zo opschrijf merk ik zelf hoe tegenstrijdig dit eigenlijk is. Ik denk dat vooral mijn eetstoorniskant heel hard was. Vooral voor mijzelf. Ik ben toch geen watje? Mijn gezonde stem was en is veel zachter. Ik maak me van nature snel zorgen. Als ik dan eenmaal in de wachtkamer zat nam de harde stem de meeste ruimte in.
'Wat doe ik hier? Ik heb toch nergens last van?'
Deze tweestrijd in mijn hoofd was heel vermoeiend. Om deze strijd te voorkomen ben ik een tijd helemaal niet bij de huisarts geweest. Er moest eerst iets dramatisch gebeuren voordat ik mijzelf dit weer toe kon zeggen.
Ik voelde me altijd ontzettend ongemakkelijk wanneer ik naar de huisarts ging. In de spreekkamer kwam ik moeilijk uit mijn woorden en door de stress voelde ik vervolgens de tranen achter mijn ogen prikken. Toch durfde ik niet altijd te huilen, want ik dacht dat de huisarts dat stom zou vinden. Ik was onzeker en veel bezig met wat anderen van mij zouden denken. Hierdoor kwam ik vaak niet tot het echte probleem. – Lotte
Ik stelde me niet aan
Pas na het herstel van mijn eetstoornis ben ik voor het eerst weer bij een huisarts geweest. Ik had al een tijd last van buikklachten en ik voelde me niet zo fit. Na ongeveer drie weken buikpijn heb ik besloten om naar mijn moeder te gaan. Ik zat er echt doorheen en ik had iemand nodig die even voor mij zou zorgen. Omdat de pijn niet weg leeg te trekken, maar ik koorts kreeg, heeft mijn moeder mij naar haar huisarts gebracht. Ik bleek een nierbekkenontsteking te hebben en mijn onstekingswaardes lagen erg hoog. Gek genoeg voelde ik mij toen rustiger worden. Ik voelde me opgelucht. Het was terecht, ik stelde me niet aan. Ik mankeerde echt iets.
Ik bleek een blaasontsteking te hebben gehad die door was geschoten naar een nierbekkenontsteking. Als ik eerder aan de bel had getrokken had ik dit kunnen voorkomen. Dit was voor mij een wake up call dat ik echt eerder naar de huisarts toe mag en kan stappen.
Naar de huisarts gaan deed ik niet zo snel. Ik kon mijzelf niet echt serieus nemen, dus als ik eenmaal tegenover de huisarts op een stoel zat, moest ik altijd een beetje dom lachen. Het ging op de dag van de afspraak altijd ook spontaan beter met me. Ik begreep dan nauwelijks meer waarom ik eigenlijk een afspraak had gemaakt en voelde me een aansteller. Gelukkig hadden we een hele fijne huisarts, die ondanks dat ik mijzelf niet serieus nam, mij wél serieus nam. Nu ga ik nog steeds niet vaak naar de huisarts, maar als ik ga, dan probeer ik zo serieus mogelijk de afspraak in te gaan en mijn doel concreet voor ogen te houden. Ik wil daar als volwassen vrouw zitten. Niet als lacherig onvolwassen meisje. Die gedachtes helpen. – Scarlet
Bespreekbaar maken
Wat mij het meest heeft geholpen is om deze angsten bespreekbaar te maken met mijn huisarts. Ik vond het heel spannend om dit te vertellen, maar het was een fijn gesprek. Zij heeft mij echt rust kunnen geven hierin. Ik kan nu veel beter inschatten wanneer het voor mij nodig is om naar de huisarts te gaan. Mocht ik er niet zeker van zijn kan ik altijd even bellen voor advies. Nadat ik dit had gedeeld merkte ik dat ik het makkelijker vond worden om weer echt eerlijk te zijn.
De drempel om een afspraak te maken bij de huisarts werd weer iets lager. Mocht jij hier ook moeite mee hebben raad ik je aan om dit echt bespreekbaar te maken met je arts. Hij of zij kan je hier echt in ondersteunen. Misschien is het voor jou ook helpend om iemand mee te nemen naar een afspraak. Zo voel je je wellicht al iets meer gesteund dan wanneer je alleen in de wachtkamer jezelf gek zit te maken met dat soort gedachtes.
Hoe snel ga jij naar de huisarts?
Fotografie: pexels
Geef een reactie