Gaat deze strijd ooit over?

Een meisje, ongeveer zeven jaar, zat samen met haar papa en mama in de wachtkamer te wachten op het gebruikelijke spreekuur met de kinderarts. Ze had een chronische ziekte die regelmatig gecontroleerd moest worden. Deze keer kwam er iemand anders uit de deur dan haar vaste kinderarts. Een vrouw, enigszins op leeftijd met een norse blik. Het meisje werd onder de meetlat geplaatst en op de weegschaal gezet. Het getal X kilo…, een schreeuw: Jij moet afvallen, jij bent veel te dik! Het meisje was verbaasd, grote ogen vol schrik en vluchtte naar het toilet. Een traan rolde over haar wangen, ze kneep in haar vetrol en ging met een glimlach op haar gezicht terug naar de spreekkamer. Dat meisje was ikzelf…

De ontmoeting met het Monster

Vanaf het moment in de spreekkamer is er een relatie tussen voeding, calorieën, weegschaal en mij ontstaan. Ik ging in eerste instantie gezonder eten en wat minder snoepen, heel onschuldig zoals bij vele andere mensen het geval is. De getalletjes op de weegschaal veranderden. Trots was ik, blij dat ik niet meer die vetzak was en met een gerust hart op controle bij de kinderarts kon komen. Dit eetpatroon ging een aantal jaren voort en op zich was ik een gezond meisje die goed presteerde op de basisschool en die veel vriendjes en vriendinnetjes had. Nog altijd keek ik wel met een schuin oog naar de weegschaal en mocht ik zeker niet te veel aankomen. Helaas, bleef het niet bij het schuine oog, maar werd de kracht van de weegschaal sterker en sterker.

In groep 8 leerde ik dan ook een Monstertje kennen. Dit Monstertje hield enorm van touwtje springen, tikkertje spelen, extra rondjes fietsen, skeeleren en had een trouwe relatie met de weegschaal. Het karakter van dit Monstertje was eigenlijk niet zo fijn. Ze was achterdochtig, overheersend en hield ervan om met de macht te strijken. Toch kreeg ik een binding met dit Monster, waardoor er een lange weg van liegen en bedriegen voor mij werd aangelegd.

Een weg van liegen en bedriegen

In de eerste helft van groep 8 waren het Monster en ik dik bevriend geraakt. We gingen steeds vaker met elkaar om. Zo gingen we ’s ochtends vroeg vóór schooltijd al samen fietsen, gingen we in de pauzes op school zoveel mogelijk calorieën verbranden en na schooltijd gingen we mijn moeder in de keuken helpen met eten koken. Tijd voor mijn andere vrienden had ik niet meer zo veel, maar gelukkig had ik er wel voor iemand in de plaats gekregen. Na de winter leek er een breuk in onze relatie te komen en moest ik naar een kliniek toe. In de kliniek leerde ik andere meiden en jongens kennen, waarmee ik eigenlijk ook goed kon opschieten. Hierdoor werd de aandacht naar Monstertje wat minder en dat vond ze natuurlijk niet zo leuk. In de nachten probeerde ze mij wakker te houden om samen te kunnen gaan sporten en overdag probeerde ze toch zoveel mogelijk met mij om te gaan. Mijn aandacht voor mijn nieuwe vrienden en mijn aandacht voor Monstertje werden verdeeld, maar nadat ik uit de kliniek was ontslagen, kwam Monstertje weer snel om de hoek kijken.

Monstertje werd wel wat voorzichtiger en ik kreeg vanaf dat moment een geheime relatie met haar. Op schoolkamp heb ik niet over Monstertje verteld, dat zorgde in mijn ogen toch alleen maar voor problemen. Door de grote pret en de gezelligheid liet Monstertje mij even met rust, haar tijd kwam wel weer na kamp. En nou en of, de paar dagen kamp heeft Monstertje ingehaald door vanaf dat moment geen enkele afstand meer van mij te nemen. In de vakantie heeft ze er nog even voor gezorgd dat ik maximaal kon afvallen om zo met een mooie, magere start te beginnen op mijn nieuwe school. De middelbare school was behoorlijk wennen, nieuwe mensen, andere vakken, verschillende niveaus. Gelukkig was er één ding vertrouwd. Precies jullie raden het al, Monstertje.

Gedurende het VWO heeft Monstertje mij het niet heel makkelijk gemaakt, vooral de pauzes en de verschillende ziekenhuisopnames waren voor Monstertje hoogtepunten, maar voor mezelf diepe dalen. Het liegen en bedriegen namen de overhand en zelfs al was ik half uitgeput en functioneerde mijn lichaam niet meer volledig ik zou Monstertje niet zomaar laten vallen. Na zeven jaar hechte vriendschap werd de band alleen iets minder.

De weegschaal steeg

Samen met Monster mocht ik naar de universiteit, weer een nieuwe start en mooie uitdaging stonden op ons te wachten. Alleen Monstertje trok het deze keer niet zo goed. De basisschool was een leuk begin voor haar, het VWO was echt haar hoogtepunt, maar nu werd de lat heel hoog gelegd. Zelf had ik er minder moeite mee. De opleiding was behoorlijk interessant, iedereen had dezelfde passie en ik begon als bijbaantje te werken in de horeca. Het leven leek leuker te worden door deze nieuwe dingen en de afstand tussen Monstertje en mij werd groter. Soms konden we nog weleens samen gaan fietsen als de anderen gingen avondeten en dronken we graag een glaasje water, maar de liefde tussen ons werd minder.

Je leek mij minder en minder te helpen en het werd voor mij tijd om nieuwe vriendschappen te creëren en een sterker lichaam te krijgen. Voor ons beide was dit lastig te accepteren. Je wilde mij terug, je wilde mij laten verhongeren en je wilde mij pijn doen, omdat ik je in de steek liet. Hierdoor kreeg ik een enorm schuldgevoel, waardoor ik soms nog in jouw valkuilen trapte. Je deed mij verdriet en ik kreeg verlangen naar liefde en steun van andere, echte personen.

Verlangen naar steun, liefde en begrip

Tijdens de universiteit zijn mijn ogen echt geopend. Langzaam maar zeker bereikte ik een gezond gewicht en probeerde ik afstand te nemen van Monster Anorexia. Na zoveel jaren een hechte band met elkaar te hebben, ging dit heel moeilijk. Telkens zochten we elkaar weer op, maar uiteindelijk was de maat vol. Er is zoveel tussen ons gebeurd dat ik met een aantal mensen dit verhaal moest delen. Schaamte, tranen en gevoelens van falen en zelfhaat kwamen naar boven. Toch stonden deze mensen voor mij klaar, spraken lieve en hoopvolle woorden en hebben mij geholpen om mezelf terug te vinden.

De eindstreep

Na meer dan dertien jaar in deze strijd verkeerd te hebben, is de eindstreep bijna bereikt. De relatie tussen Monster en mij is volledig verbroken, maar soms verlang ik nog weleens naar haar. Ze was er immers dag en nacht voor mij. Toch zal zij mij uiteindelijk kapot maken ondanks deze lange relatie en kies ik voor mijn andere hele lieve vrienden en bovenal kies ik voor mezelf. Die eindstreep ga ik halen!