Toen hij zei dat hij niet meer van mij hield, voelde het alsof alle kleur uit mijn leven verdween, en ik achterbleef in een troosteloze leegte. Verdriet overspoelde me en ik voelde me verloren. Een gebroken hart.
Een gebroken hart betekent rouwen. Rouwen om het feit dat de persoon waar je het meest van houdt, niet meer in je leven is. Rouwen om de toekomst die je voor ogen zag, die ineens weg is. En rouwen om de persoon die je bent, want je weet niet meer wie je bent zonder de ander.
Wanneer je hersteld bent van een eetstoornis, weet je dat eten altijd een gevoelig punt kan blijven. Iedereen vertelt je dat het altijd nog een zwakte kan zijn. Dat je moet oppassen wanneer er levensveranderende dingen gebeuren, zodat je niet terugvalt. Je hoort het, je weet het, en toch verwacht je niet dat je terug kan vallen als je al zo lang hersteld bent.
Nooit had ik angst dat ik terug zou vallen in mijn oude gedragingen. Tot het moment dat het al gebeurde. Want hoe moest ik nu verder gaan zonder hem? En was ik dan toch niet goed genoeg? Hij hield immers niet van me zoals hij had gezegd dat hij van me hield. Was het allemaal een leugen? Het maakte me allemaal intens depressief, bang en onzeker.
de verleiding was te groot
Ik herinnerde me de donkere dagen waarin mijn eetstoornis mijn enige manier was om met pijn om te gaan, Een giftige troost die me langzaam maar zeker verwoestte. De gedachte aan het verlies van controle, aan het gevoel van wanhoop en eenzaamheid dat gepaard gaat met een eetstoornis, maakte me bang. Ik wilde niet terug naar die duisternis, maar toch was de verleiding te groot in deze tijd van verdriet.
Het waren slopende dagen en ik wist niet wat ik met mijn intense verdriet aan moest. Ik zocht mijn vlucht in (niet) eten. Na een aantal dagen van destructieve gedragingen rondom eten besefte ik hoe ik bezig was en dat ik nu moest stoppen als ik geen terugval wilde dat. Nu kon het nog, het was niet te laat.
Dus stond ik voor een uitdaging: hoe kon ik mijn gebroken hart helen, zonder terug te vallen in mijn oude destructieve patronen? Hoe kon ik mezelf beschermen tegen de verleiding om mijn gevoelens te verdoven met eten?
Het eerste wat ik moest doen, was mezelf toestaan om te voelen. Het was oké om verdrietig te zijn, om me boos en alleen te voelen, om de pijn toe te laten en er doorheen te gaan. Ik moest niet proberen mijn emoties weg te stoppen, maar ik moest ze erkennen, hoe slopend en moeilijk ook.
Daarna zocht ik steun in mijn sociale netwerk. Mijn gezin en beste vriendin – zij waren en zijn er voor me in deze moeilijke tijd. Door mijn gevoelens te delen en om hulp te vragen wanneer ik het nodig had, voelde ik me minder alleen.
Vervolgens was zelfzorg essentieel. Ik moest goed voor mezelf zorgen, zowel fysiek als mentaal. Dat betekende voldoende slapen, blijven bewegen – in plaats van dagenlang in bed blijven liggen, wat ik eigenlijk wilde – mensen opzoeken en dus ook; genoeg blijven eten. Want buiten dat ik als manier van onderdrukken van emoties niet meer wilde eten, zorgt een gebroken hart er natuurlijk ook voor dat je geen eetlust hebt. Hier moest ik keihard tegenin gaan.
Tot slot herinnerde ik mezelf eraan dat ik sterker was dan ik dacht. Ik had mijn eetstoornis en zo veel meer al overwonnen, ik kon en kan dit ook overwinnen. Het was belangrijk om te blijven geloven in mijn eigen kracht, in wat ik kan.
Ik weet dat ik niet alleen ben. Ik ben omringd door liefde, van anderen en van mezelf. Ik weet dat mijn gevoelens er mogen zijn, hoe intens ze soms ook kunnen voelen. Ik weet dat destructieve gedragingen de pijn niet weghalen, het stelt de pijn alleen maar uit. Ik weet dat ik niets anders kan doen dan het voelen, er bij stilstaan, om vervolgens weer door te gaan.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie