Geen contact met je ouders

Als ik rond etenstijd naar buiten kijk, zie ik bij de buren tegenover mij de kaarsjes aan staan. Ze zitten gezellig aan tafel: een vader, moeder en maar liefst vier kinderen. Het jongste meisje staat op haar stoel, wat volgens mij niet helemaal de bedoeling is. De vader lacht. Het maakt niet uit, ze is ook nog maar klein. Ze eten met elkaar en praten. Ik ken ze eigenlijk niet, maar van een afstandje lijkt het een warm en stabiel gezin. Ik zie ze geregeld met elkaar weggaan op de fiets en de twee jongens staan soms zelfs te wachten als hun vader net aan komt fietsen, aan het einde van zijn werkdag. Het lijkt perfect en juist dat maakt me verdrietig.

Bron

Ik weet heel goed dat het beeld dat ik van het gezin heb, niet klopt. Ik heb de vader ook weleens uit horen vallen naar een van de kinderen en de moeder kan behoorlijk chagrijnig kijken. Iets kan er van de buitenkant ideaal uitzien en in werkelijkheid toch heel anders zijn. De pijn zit ‘m met name in het contrast met de relatie met mijn ouders. Mijn vader heb ik al jaren niet gezien en de relatie met mijn is moeder is heel lang erg moeizaam geweest. Pas de laatste tijd gaat dat iets beter. Als kind stel je je leven niet zo voor en dat brengt veel verdriet met zich mee.

De relatie met (een van je) ouders kan om allerlei redenen en op allerlei momenten in je leven verstoord worden. Bij mij is dit een samenloop van allerlei omstandigheden en gebeurtenissen geweest waardoor er uiteindelijk geen contact meer is tussen mij en mijn vader. Die keuze heb ik niet van de een op de andere dag gemaakt. Daar gingen jaren aan vooraf waarbij ik moeite had met het contact en er constant spanningen waren. Toch durfde ik nooit echt de keuze te maken om het contact te verbreken, dat leek me heel moeilijk.

Ook al is er een goede reden voor dat je geen contact meer hebt met (een van) je ouders en sta je hier zelf ook achter, de uitkomst blijft immers toch pijnlijk. Bepaalde momenten in je leven die je veelal met je ouders viert of waar je normaal gesproken je ouders voor zou bellen, zul je nu moeten doorstaan zonder hen en ook als het je eigen keuze is om geen contact meer te hebben, kan dit pijn doen. Moeilijke dagen zijn bijvoorbeeld verjaardagen of feestdagen. Ik vind het dan moeilijk te horen en te zien hoe vriendinnen op bezoek gaan bij hun (schoon)ouders en hoe anders dat bij mij is. Ieder jaar wordt je hier opnieuw mee geconfronteerd en dat zal helaas nooit over gaan.

Bron

Eén van mijn beste vriendinnen heeft juist heel goed contact met haar ouders. Ik kan soms wel jaloers worden als ik zie hoe zij met elkaar omgaan. Toen zij en haar vriend een huis kochten, hielpen haar ouders weekenden achter elkaar in huis mee om alles op orde te krijgen. Ook kan ze bij ieder praktisch dingetje even haar vader bellen die dan binnen no time voor de deur staat om het op te lossen. Voor mij was het pijnlijk te realiseren dat ik dat niet kan. Ik kan niet even mijn vader bellen om te vragen waarom die thermostaat het nu niet doet en ik heb geen vader die me kan helpen bij het klussen in mijn huis. Daar heb ik zelf voor gekozen, maar dat maakt het niet minder pijnlijk.

Ik heb dan ook moeten leren om zelfstandiger te worden én tegelijkertijd om vaker hulp te vragen. Bij praktische dingen zoals iets in huis, zoek ik het eerst zelf uit omdat ik niet zomaar even een vader op kan bellen die het voor me regelt. Dat zorgt ervoor dat ik steeds meer leer over mezelf en over hoe ik bepaalde zaken het beste aan kan pakken. Tegelijkertijd moet ik accepteren dat ik niet alles in mijn eentje kan doen en dat dat ook niet hoeft. Soms heb ik hulp nodig en dan mag ik dat vragen, hoe bezwaard ik me dan ook voel. Zo heeft de vader van die vriendin mij onlangs geholpen met het op maat maken van een rolgordijn van bijna 2,5 meter, simpelweg omdat dat ding veel te groot en te zwaar was voor mij om dat alleen te doen.

Vaak heb ik gedacht dat ik niet mag balen van de huidige situatie omdat ik er zelf voor gekozen heb. Inmiddels weet ik dat dat niet zo is. Ik heb de keuze die ik destijds gemaakt heb, immers niet zonder reden gemaakt. Het wel hebben van contact zou voor mij nog meer problemen opleveren en dan is dit voor nu voor mij het beste. Dat neemt niet weg dat het ook vervelende kanten heeft en het is belangrijk dat als jij daar ook mee zit, je je realiseert dat dat er mag zijn. 

Daarnaast kan het zo zijn dat je je schuldig voelt over je keuze omdat je het gevoel hebt dat je je ouders iets ontzegt. Ze zullen waarschijnlijk veel verdriet hebben van jouw keuze en dat kun je je erg aantrekken. Dit is begrijpelijk en herken ik ook zeker. Ik voel me geregeld schuldig en vraag me af of ik niet spijt heb als mijn vader ooit komt te overlijden of ineens erg ziek wordt. Ik vraag me vaak af of ik wel het recht heb om hem dit allemaal te ontnemen en of ik hem niet tekort doe of te veel straf door mijn keuze. Zou ik niet gewoon blij moeten zijn dat ik nog een vader heb, ongeacht wat er allemaal gebeurd is?

Bron

Nu ik dit zo schrijf, raakt dat me opnieuw omdat het altijd een dilemma blijft. Ik weet niet wat de juiste keuze is op de lange termijn en wat de gevolgen zullen zijn. Dat weet ik voor mezelf niet en voor jou ook niet. Ik weet enkel dat contact voor mij op dit moment niet goed zou zijn en dat ik heel graag goed voor mezelf wil zorgen. Daar komen allerlei nare gevoelens bij kijken waar ik op de een of andere manier mee om moet zien te gaan, maar dat is begrijpelijk bij zo’n heftige beslissing als deze. Het is verdrietig en dat zal het misschien ook altijd wel blijven. 

Als je op dit moment ook geen contact hebt met (een van) je ouders, dan is het belangrijk bij jezelf te blijven en te kijken naar wat goed voor jou is. Misschien probeert een van je ouders contact te zoeken of zoek je zelf weer contact uit schuldgevoel, maar als dit je uiteindelijk meer stress oplevert, dan is dit niet goed. Soms kan het contact inderdaad weer herstellen, dan kan het fijn zijn om onder begeleiding van een systeemtherapeut gesprekken te hebben over wat er allemaal speelt tussen jullie.

Zoek echter niet het contact weer op, enkel omdat je een ouderfiguur mist in je leven. Ik mis geregeld een vaderfiguur maar dat betekent niet dat ik daadwerkelijk mijn vader mis. Ik mis iemand in mijn leven op wie ik kan bouwen, die ik op kan bellen om advies te vragen zoals ik dat zie bij mijn vriendin en op wie ik kan rekenen en ik weet dat ik dat niet gaat vinden in het contact met mijn vader. Dat voelt als rouwen om iets dat er niet is en ook nooit zal komen. Lange tijd heb ik dat ontkend en ben ik boos geweest, maar inmiddels is er steeds meer rust, ondanks dat het ook altijd een beetje pijn zal blijven doen. 

P.s. Herken je je nou in bovenstaande én zou je het prettig vinden om hierover eens door te praten, kom dan gerust eens langs in onze dagelijkse chats tussen 19:00 uur en 21:00 uur of open een topic op ons forum.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

35 reacties op “Geen contact met je ouders”

  1. Wauw je blog raakt me Sandra,tot tranen toe.

  2. idem bij mij, herken dit dilemma … tranen in mijn ogen, bah wat kan het moeilijk zijn . Dank voor je open blog… ergens goed om te weten dat er meer mensen zijn..

  3. Pff je laatste alinea… janken… zo herkenbaar allemaal. Het zal inderdaad altijd een beetje pijn blijven doen…

  4. Ik ben toen ik 16 was uit huis gegaan en op mijzelf gaan wonen, daarna mijn ouders 10 jaar niet meer gezien of gesproken. Eigenlijk voelt het niet eens als mijn ouders. Mijn “vader” is een paar jaar geleden overleden en heb ik nog 1 keer vlak daarvoor opgezocht, als afsluiting. Nooit spijt gehad dat ik hem niet vaker heb gezien want met die man kon je niks en hij heeft teveel erge dingen gedaan. Mijn moeder zie ik nu eens in de 2 jaar, omdat ik denk dat zij op zich goede bedoelingen heeft, en ik me hier net beter bij voel dan haar helemaal niet meer zien, doe het wel meer voor haar dan voor mezelf.
    Ik ken je gevoel zeker Sandra, soms is het zo fijn om een warm nest te hebben om naar terug te kunnen, bijv. als je relatie verbroken is. Soms mis ik het ook wel bij van die momenten zoals een diploma uitreiking. Soms mis ik gewoon iemand die onvoorwaardelijk van mij houd en trots op me is.

  5. Wauw Sandra, ik herken dit zo erg. Vooral dat stukje van je vader niet missen maar wel een vaderfiguur. Tranen in m’n ogen. Respect voor jou Sandra ❤️

  6. Wow ik herken zoveel in je bericht. Ik heb wel nog contact met mijn ouders… Maar regelt staat dit contact stil en zit ik in dezelfde dilemma’s als die jij doormaakt. Zou het contact verbreken niet beter zijn. Als ik geen contact heb dan geeft me dat een bepaalde rust. Maar tegelijker tijd voel ik me ook schuldig en maak ik me zorgen. Een heel erg dubbel gevoel.

    Ook met feestdagen en verjaardagen is het nooit wat ik er van hoop. Als ik er ben zijn deze dagen altijd een grote teleurstelling. Als ik er niet ben voel me eenzaam en doet pijn dat iedereen om me heen wel een fijne tijd lijkt te hebben en naar deze dagen uit kijkt. Na een leven vol harde strijd heb ik nu hulp gezocht en ben ik hiervoor in therapie. Het geeft nieuwe inzichten maar het maakt het zeker niet opeens makkelijk. Erg mooi geschreven je berichtje. En blijf sterk. Want ook al is die vader er niet je kan het ook alleen en met mensen om je heen die je wel verdienen.

  7. Wauw, ik herken dit zo erg. Heb het er vandaag toevallig nog met iemand over gehad.. Heel mooi geschreven!

  8. Wauw prachtig geschreven Sandra, wat mooi dat je zo open bent. Je blog raakt mij heel erg…

  9. Heel erg herkenbaar helaas

  10. Bedankt voor deze blog, ‘fijn’ om hierin niet de enige te zijn. Dat voelt soms wel zo.
    Bij mij was het door de kinderbescherming besloten dat er geen contact meer mocht zijn.
    Ik vind het sterk dat je zelf de keuze hebt gemaakt… al is dat ook superpijnlijk.

    Heftige dingen dit..

  11. Mooie blog! Erg herkenbaar

  12. Wauw ik verbaas me elke keer weer hoe vaak er onderwerpen voorbijkomen die ook op mij slaan. Ik ben op dit moment juist bezig met het contact met mijn ouders te verbreken en ben er heel blij mee dat ik dat doe. Alleen merk ik wel dat het meeste van mijn sociale contact dan berust op mijn vriend en zijn familie. Dat is niet erg, maar als het uitgaat dan val ik wel echt in een gat vallen en dat zou ik echt niet trekken.

  13. Zo herkenbaar helaas. Regelmatig heb ik het contact met mijn vader verbroken om allerlei reden. Vaak gaf het mij even rust. In therapie kwam hij vaak te spraken en zijn we met een systeem therapie aan de slag gegaan erg heftig moet ik zeggen. Maar het heeft ervoor gezorgd dat we elkaar zien. Het is minimaal en voelt niet altijd als vader maar heb ook geaccepteerd dat het zo is. In therapie is ook de relatie met mijn moeder onder de loep genomen haar had ik juist op een voetstuk staan wat ook niet klopte. Daar is nu ook de relatie mee bekoelt we zien elkaar nog maar voel dan vanuit mij ook veel afstand. Dit accepteren is moeilijk maar helpt me wel. En nee ik kan ze ook niet even opbellen om te vragen om hulp, maar wordt zelf steeds handiger en krijg ook steeds meer lieve mensen om me heen die mij willen helpen.

  14. Ik ben blij met deze blog, want het speelt hier ook wel.
    Na emotionele verwaarlozing, blijft de band met mijn moeder erg lastig.

  15. Ik heb ook bijna geen contact met mijn moeder…en geen goede band met mijn moeder maar dat hoeft ook niet..

  16. Wow wat een krachtige blog respect voor jou.

  17. Whoow, exact wat er bij mij speelr. Wat helpend dit! Dankje, dankjewel!!

  18. Zoveel bewondering voor jou dat je zo kwetsbaar durft te zijn. Prachtig en pijnlijk geschreven. Dankjewel.

  19. Heel herkenbaar. Mijn vader spreek en zie ik niet, mijn zus spreek en zie ik niet, en mijn moeder af en toe. Mijn moeder kan ik wel bellen, maar ze heeft haar eigen problemen waardoor ze er niet echt voor mij kan zijn, ook al zou ze wel willen.

  20. Heel herkenbaar, vooral die jaloezie.

  21. Ik ben ontzettend blij met mijn schoonouders, die me wel accepteren zoals ik ben. Het lastigste zijn mensen die het niet lijken te begrijpen of bagataliseren. Je hebt maar 1 moeder, je hebt maar 1 vader… mag ik mijn eigen ouders toestaan zo in mijn leven te zijn dat ik mezelf niet meer mag zijn? En de lat is erg laag hoor. Het feit dat ik biseksueel ben, is al genoeg om niet geaccepteerd te worden. Op dit moment ben ik de rebel omdat ik 6 (geen 12 dan wel 24) blauwe (het ‘horen’ witte te zijn) borden heb om van te eten. Oh en er zitten ook diepe borden bij.

  22. Wat een prachtige en waardevolle blog heb jij geschreven Sandra.

  23. Ik heb vorig jaar het contact met mijn moeder verbroken. Een hele opluchting! Zij gaf mij heel veel stress. Ook niet van de een op andere dag besloten, jaren over heen gegaan. Maar voel me er goed bij.
    Mijn vader is helaas 4,5 jaar geleden overleden. Met hem had ik veel meer omdat hij er altijd voor mij geweest is en mij nooit heeft laten vallen. Mijn moeder heeft mijn grootste wens in mijn leven ontnomen en dat vergeef ik haar nooit!

  24. moest pas echt huilen toen ik zag hoeveel mensen dit ook hebben, fijn om te weten dat ik niet de enige ben…

  25. damn dat laatste vooral

  26. Mooie blog, met veel mooie wijze woorden. Ik ben 21 en spreek mn ouders niet meer sinds 2015. Ik kan me heel goed in jou woorden vinden. Veel sterkte

  27. Heel herkenbaar. Mijn vader en ik lopen al jaren stroef, mijn ouders zijn nu sinds een jaar gescheiden en ik voel me heel verantwoordelijk voor zijn geluk. Ook al hoor ik dat niet te voelen als dochter. Nu heb ik toch het contact verbroken. Ik voelde me ook heel schuldig, maar ergens, zo te lezen is dat normaal. En dat is eigenlijk geruststellend om te lezen.

  28. Het is fijn om hier te lezen dat ik niet alleen ben! Dit geeft mij heel veel steun en dat had ik echt even nodig! Bedankt Sandra voor je je openheid en het bespreekbaar maken van dit onderwerp.

    Liefs

  29. Dag Sandra, ik had het moeilijk en daar vond ik je bericht. Ik heb sinds 1,5 jaar mijn vader, moeder en zus niet meer gezien. Ik heb zelf het contact verbroken, maar het was noodzaak. Het ging niet meer anders. Niets was goed en ik ben niet goed genoeg. Hoe vaak ik niet heb moeten zeggen dat ik gewoon een leuk mens ben en waarom ze dat niet zien. Mijn moeder en vader zijn in hun jeugd beschadigd en ze kunnen niet normaal naar andere mensen kijken. Ze zien mij niet. Het is heftig en ik herken zo het gevoel over de feestdagen en de verjaardagen. Ik hoop dat het ooit wat minder wordt. Dank je

  30. Ik ben 27 jaar getrouwd met mijn autistische man,en we hebben samen 2 geweldige zonen. Onze jongste heeft ook autisme. Ons leven is niet makkelijk, maar wij zijn blij met hoe wij het doen als gezin. Mijn moeder en mijn man hebben nooit door 1 deur gekund. De relatie tussen mijn moeder en mij is altijd moeizaam geweest. Sinds mijn vader is overleden, ruim 1,5 jaar geleden, is dit contact zeker niet beter geworden. Eind vorig jaar was mijn moeder helemaal klaar met haar schoonzoon, ze wilde hem voorlopig niet meer zien. Ik heb aangegeven dat ze mij dan ook niet meer zou zien, en ze zei dat dat een logisch gevolg was, en dat dat dan maar zo moest zijn. Waar ze mijn man voorbij loopt, doet ze dat niet bij mij. We wonen bij elkaar om de hoek, dus komen we elkaar wel eens tegen. Inmiddels doet ze alsof haar neus bloed, en heeft ze ons uitgenodigd voor haar verjaardag. Daarbij gaf ze aan geen kado te willen, maar een bloemetje zou wel leuk zijn. Verder familie is al jaren niet meer welkom. Ik ben helemaal klaar met haar, maar ze is en blijft mijn moeder. Al heeft ze nooit als moeder gevoeld.

  31. Voor mij is dit ook herkenbaar. Ik ben met 17 jaar en uit huis gegaan omdat ik niet meer samen kon leven met mijn moeder, zodat ik de band kon redden. Helaas heeft dit juist de verkeerde kant op gewerkt en hebben we nu al zeker 3 weken geen contact meer. Het doet mij enorm veel pijn het contact verbroken te hebben, er is voor mij geen andere optie.
    Het helpt mij om jullie verhalen te lezen om te zien hoe jullie ermee omgaan. Hopelijk kan ik via hier ook leuke mensen ontmoeten om onze ervaringen te delen en elkaar te steunen met hoe we het beste ons hierdoor heen kunnen helpen.

    Liefs,

    1. Ik voel veel behoefte aan lotgenotencontact hierover. Dus ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben. Mijn moeder heeft mij zoveel pijn gedaan, keer op keer afgewezen, terwijl ze er op ‘n zekere manier wel voor mijn broer en zus kan zijn. Ik word niet uitgenodigd voor verjaardagen. Nu met mijn verjaardag gaat ze naar mijn zus in Italië. Ik word eigenlijk gewoon dood gezwegen. Ze zit tevens ook bij een sekte die mij ook hebben proberen te beïnvloeden. Deze mensen versterken haar narcistisch kenmerken. Mijn broer en zus laten me al jaren links liggen. Mijn ouders zijn gescheiden. Enkel mijn vader doet nu sinds een paar maanden zijn best om t contact te herstellen. Ik sta verder sociaal in het leven, maar het gemis is enorm en ik vecht er ook nog steeds tegen ipv dat ik me erbij neerlegt. Is dat herkenbaar? Hoe kom je tot acceptatie en loslaten? Ik heb erg behoefte aan delen. Ondanks dat ik lieve vrienden hen zijn er toch geen tussen die dit echt begrijpen. Ik hoor graag! Warme groet!

  32. Met tranen in m’n ogen dit gelezen, vooral omdat het zó herkenbaar is.. Altijd die schuldgevoelens omdat je t toch nog wilt proberen, maar ook erg veel verdriet. Ik ben ook altijd bang dat ik achteraf spijt krijg indien er iemand overlijd of iets.. ik geef het in ieder geval nu een kans en hoop dat jullie meiden t ook proberen want vergeven is een van de belangrijkste dingen, zodat je zelf ook meer rust vind! & je bent echt niet alleen, Liefs❤️

  33. Ik sta voor een groot dilemma, ik sta aan de zijlijn en zie de pijn van een vader die zijn dochter erg mist. Vanaf haar 3e niet meer gezien en inmiddels is ze 28 jaar geworden dit jaar. Geen idee of het contact die hij destijds heeft gezocht via haar moeder haar ook daadwerkelijk heeft bereikt. Ik ben een toeschouwer van een wedstrijd die nooit gespeeld is of gaat worden zolang geen van beide initiatief neemt. Ik als moeder kan het me niet voorstellen een van mijn 3 kinderen niet te zien of zo lang geen contact te hebben. Ik weet aan de andere kant wel wat het is om geen contact te hebben met mijn eigen moeder. Das een bewuste keuze geweest van mijn kant. Een keuze op basis van zelf volwassen worden en zelf moeder worden waardoor je soms geen andere keuze hebt dan te breken met je eigen moeder. Als je, zoals in dit geval waar ik erg mee zit, zo jong bent en je je vader niet meer mag zien en zelfs je achternaam zonder toestemming van de vader wordt gewijzigd in een andere achternaam, wat voor schade loop je op als kind en wat is waar en wat niet. Ik probeer me voor te stellen wat ik nu dan als 28 jarige zou willen of behoefte aan zou hebben. Zou ik weten dat ik eigelijk een andere achternaam heb, zou ik het willen weten? Aan wie is het om hierover een brief te schrijven. Zou ik dat willen, dat mijn echte vader contact met me opneemt?? Het enige wat ik weet en wat ik zie is dat deze man een intens goed mens is, waar ik veel verdriet en pijn zie op dagen zo voor de kerst, op de dagen dat ze jarig is en hij elke dag opstaat met zijn dochter in gedachten, wat doet ze, waar woont ze, heeft ze kinderen, een relatie, is ze gelukkig, zou ze me willen zien, me afwijzen, geloven wat er over mij verteld is…..Ik zie dat als zijn vriendin elke dag….Ik heb zelf kinderen in de leeftijd van 13, 16 en 21 jaar en ik zou mijn kinderen nooit ever blootstellen aan een man waarvan ik zou twijfelen of die een dubieus verleden zou hebben. Ik weet als kind wat het is om een ouder te hebben die verkeerde vrienden in huis haalt…mijn kinderen zullen altijd voor gaan, altijd! Ik gun mijn vriend die nu inmiddels 51 jaar is een ontmoeting met zijn dochter of dat ze schrijven of wat dan ook…Sommige ouders verdienen hun kinderen niet maar dit is voor beide kanten alleen maar zo’n verlies, zo zonde….
    Wat zouden jullie willen? Voor mijn gevoel is het niet aan mij om contact op te zoeken en dan wat? Tegelijkertijd voelt niets doen ook niet goed…daarom schrijf ik hier nu een deel van mijn verhaal….Ik wens jullie mooie dagen met veel liefde en vooral veel humor…..Liefs Rumy

  34. Jeetje wat herkenbaar , vooral dat stukje over jaloezie.
    Heb nu 2 jaar geen contact meer met mijn ouders en ook dus niet met de rest van de familie.
    Er gaat geen verjaardag of feestdag voorbij dat ik er even bij stil sta of een traantje weg pink
    Ondanks dat het mijn eigen keuze is en het beter is voor mij en mijn kids
    Doet het soms vreselijk veel pijn

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *