Als ik rond etenstijd naar buiten kijk, zie ik bij de buren tegenover mij de kaarsjes aan staan. Ze zitten gezellig aan tafel: een vader, moeder en maar liefst vier kinderen. Het jongste meisje staat op haar stoel, wat volgens mij niet helemaal de bedoeling is. De vader lacht. Het maakt niet uit, ze is ook nog maar klein. Ze eten met elkaar en praten. Ik ken ze eigenlijk niet, maar van een afstandje lijkt het een warm en stabiel gezin. Ik zie ze geregeld met elkaar weggaan op de fiets en de twee jongens staan soms zelfs te wachten als hun vader net aan komt fietsen, aan het einde van zijn werkdag. Het lijkt perfect en juist dat maakt me verdrietig.
Ik weet heel goed dat het beeld dat ik van het gezin heb, niet klopt. Ik heb de vader ook weleens uit horen vallen naar een van de kinderen en de moeder kan behoorlijk chagrijnig kijken. Iets kan er van de buitenkant ideaal uitzien en in werkelijkheid toch heel anders zijn. De pijn zit ‘m met name in het contrast met de relatie met mijn ouders. Mijn vader heb ik al jaren niet gezien en de relatie met mijn is moeder is heel lang erg moeizaam geweest. Pas de laatste tijd gaat dat iets beter. Als kind stel je je leven niet zo voor en dat brengt veel verdriet met zich mee.
De relatie met (een van je) ouders kan om allerlei redenen en op allerlei momenten in je leven verstoord worden. Bij mij is dit een samenloop van allerlei omstandigheden en gebeurtenissen geweest waardoor er uiteindelijk geen contact meer is tussen mij en mijn vader. Die keuze heb ik niet van de een op de andere dag gemaakt. Daar gingen jaren aan vooraf waarbij ik moeite had met het contact en er constant spanningen waren. Toch durfde ik nooit echt de keuze te maken om het contact te verbreken, dat leek me heel moeilijk.
Ook al is er een goede reden voor dat je geen contact meer hebt met (een van) je ouders en sta je hier zelf ook achter, de uitkomst blijft immers toch pijnlijk. Bepaalde momenten in je leven die je veelal met je ouders viert of waar je normaal gesproken je ouders voor zou bellen, zul je nu moeten doorstaan zonder hen en ook als het je eigen keuze is om geen contact meer te hebben, kan dit pijn doen. Moeilijke dagen zijn bijvoorbeeld verjaardagen of feestdagen. Ik vind het dan moeilijk te horen en te zien hoe vriendinnen op bezoek gaan bij hun (schoon)ouders en hoe anders dat bij mij is. Ieder jaar wordt je hier opnieuw mee geconfronteerd en dat zal helaas nooit over gaan.
Eén van mijn beste vriendinnen heeft juist heel goed contact met haar ouders. Ik kan soms wel jaloers worden als ik zie hoe zij met elkaar omgaan. Toen zij en haar vriend een huis kochten, hielpen haar ouders weekenden achter elkaar in huis mee om alles op orde te krijgen. Ook kan ze bij ieder praktisch dingetje even haar vader bellen die dan binnen no time voor de deur staat om het op te lossen. Voor mij was het pijnlijk te realiseren dat ik dat niet kan. Ik kan niet even mijn vader bellen om te vragen waarom die thermostaat het nu niet doet en ik heb geen vader die me kan helpen bij het klussen in mijn huis. Daar heb ik zelf voor gekozen, maar dat maakt het niet minder pijnlijk.
Ik heb dan ook moeten leren om zelfstandiger te worden én tegelijkertijd om vaker hulp te vragen. Bij praktische dingen zoals iets in huis, zoek ik het eerst zelf uit omdat ik niet zomaar even een vader op kan bellen die het voor me regelt. Dat zorgt ervoor dat ik steeds meer leer over mezelf en over hoe ik bepaalde zaken het beste aan kan pakken. Tegelijkertijd moet ik accepteren dat ik niet alles in mijn eentje kan doen en dat dat ook niet hoeft. Soms heb ik hulp nodig en dan mag ik dat vragen, hoe bezwaard ik me dan ook voel. Zo heeft de vader van die vriendin mij onlangs geholpen met het op maat maken van een rolgordijn van bijna 2,5 meter, simpelweg omdat dat ding veel te groot en te zwaar was voor mij om dat alleen te doen.
Vaak heb ik gedacht dat ik niet mag balen van de huidige situatie omdat ik er zelf voor gekozen heb. Inmiddels weet ik dat dat niet zo is. Ik heb de keuze die ik destijds gemaakt heb, immers niet zonder reden gemaakt. Het wel hebben van contact zou voor mij nog meer problemen opleveren en dan is dit voor nu voor mij het beste. Dat neemt niet weg dat het ook vervelende kanten heeft en het is belangrijk dat als jij daar ook mee zit, je je realiseert dat dat er mag zijn.
Daarnaast kan het zo zijn dat je je schuldig voelt over je keuze omdat je het gevoel hebt dat je je ouders iets ontzegt. Ze zullen waarschijnlijk veel verdriet hebben van jouw keuze en dat kun je je erg aantrekken. Dit is begrijpelijk en herken ik ook zeker. Ik voel me geregeld schuldig en vraag me af of ik niet spijt heb als mijn vader ooit komt te overlijden of ineens erg ziek wordt. Ik vraag me vaak af of ik wel het recht heb om hem dit allemaal te ontnemen en of ik hem niet tekort doe of te veel straf door mijn keuze. Zou ik niet gewoon blij moeten zijn dat ik nog een vader heb, ongeacht wat er allemaal gebeurd is?
Nu ik dit zo schrijf, raakt dat me opnieuw omdat het altijd een dilemma blijft. Ik weet niet wat de juiste keuze is op de lange termijn en wat de gevolgen zullen zijn. Dat weet ik voor mezelf niet en voor jou ook niet. Ik weet enkel dat contact voor mij op dit moment niet goed zou zijn en dat ik heel graag goed voor mezelf wil zorgen. Daar komen allerlei nare gevoelens bij kijken waar ik op de een of andere manier mee om moet zien te gaan, maar dat is begrijpelijk bij zo’n heftige beslissing als deze. Het is verdrietig en dat zal het misschien ook altijd wel blijven.
Als je op dit moment ook geen contact hebt met (een van) je ouders, dan is het belangrijk bij jezelf te blijven en te kijken naar wat goed voor jou is. Misschien probeert een van je ouders contact te zoeken of zoek je zelf weer contact uit schuldgevoel, maar als dit je uiteindelijk meer stress oplevert, dan is dit niet goed. Soms kan het contact inderdaad weer herstellen, dan kan het fijn zijn om onder begeleiding van een systeemtherapeut gesprekken te hebben over wat er allemaal speelt tussen jullie.
Zoek echter niet het contact weer op, enkel omdat je een ouderfiguur mist in je leven. Ik mis geregeld een vaderfiguur maar dat betekent niet dat ik daadwerkelijk mijn vader mis. Ik mis iemand in mijn leven op wie ik kan bouwen, die ik op kan bellen om advies te vragen zoals ik dat zie bij mijn vriendin en op wie ik kan rekenen en ik weet dat ik dat niet gaat vinden in het contact met mijn vader. Dat voelt als rouwen om iets dat er niet is en ook nooit zal komen. Lange tijd heb ik dat ontkend en ben ik boos geweest, maar inmiddels is er steeds meer rust, ondanks dat het ook altijd een beetje pijn zal blijven doen.
P.s. Herken je je nou in bovenstaande én zou je het prettig vinden om hierover eens door te praten, kom dan gerust eens langs in onze dagelijkse chats tussen 19:00 uur en 21:00 uur of open een topic op ons forum.
Geef een reactie