Op proud2Bme vind je met regelmaat verhalen van mensen die lijden aan een eetstoornis. Ze delen hun ervaringen en nemen je mee in de strijd. Dat zorgt voor herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Vanuit Proud vinden we het echter ook belangrijk om de mensen die hersteld zijn onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het Mateloos Moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag interviewen we Jaëla.
Jaëla is 18 jaartjes jong en in haar dagelijks leven gaat zij naar school. Zij zit nu in 6 VWO en werkt bij Albert Heijn als caissière. Verder heeft ze nog wat hobby’s, namelijk: Badminton, tekenen en gezellig een drankje doen met vriendinnen. Ook kijkt ze graag series en films en vindt ze het heerlijk om naar muziek te luisteren en hier ook lekker vals bij mee te zingen. Verder ziet haar dagelijks leven er als volgt uit: “Ik ga naar school, maak huiswerk, ga werken en heb soms badminton training. In het weekend is er vaak tijd voor een feestje”.
Jouw leven met eetstoornis?
Mijn leven met een eetstoornis herinner ik me soms heel vaag. Ik ben veel dingen vergeten omdat mijn concentratie en geheugen echt naar de maan waren. Ik weet nog dat het bij mij de hele dag ging om wat ik ging eten en wat ik niet ging eten, hoeveel ik ging bewegen, hoe ik mijn eten het best kon verstoppen en wat er op de weegschaal zou staan. Op school had ik het steeds erg koud en ik mocht niet meer fietsend naar school. Mijn cijfers waren ook aardig beroerd en ik kon me niet concentreren op de lesstof. Uiteindelijk mocht ik niet meer naar school, wat ik heel vervelend vond, want dit was eigenlijk mijn enige punt van motivatie.
Ik heb een poosje in het ziekenhuis gelegen en dit was helemaal verschrikkelijk. Ik had het gevoel dat ik geen echte hulp kreeg, maar enkel volgestopt werd met eten. Achteraf denk ik dat dit voor mij niet de goede oplossing was. Daar kwam ik ook achter in de kliniek. Veel mensen moesten eerst een bepaald gewicht bereiken voor ze aan therapieën en dergelijke mee mochten doen, maar gelukkig mocht ik dat al wat eerder. Dit heeft er naar mijn mening voor gezorgd dat mijn herstel een stuk sneller is gegaan dan verwacht. Maar ook in de kliniek was het geen feest, ik zat ver van huis en zag mijn familie niet vaak. Ik was niet erg sociaal en kon lastig contact maken, dit veranderde wel na een poosje. Ik kreeg tijdens de behandeling steeds meer motivatie en wilde anderen ook graag motiveren en volgens mij lukte dit soms ook. Dit gaf me een geweldig gevoel.
Even samengevat, mijn leven met een eetstoornis was niet prettig. Ik had geen energie, was steeds erg verdrietig en wilde helemaal niks meer. Alles was erg vlak, mijn gevoelens waren als het ware weg. Ook was het erg saai, omdat ik niks mocht en ik vond het erg lastig om te zien dat ik mensen om mij heen pijn deed.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Ik weet zelf nog steeds niet precies wat er achter mijn eetstoornis zat. Ik denk dat mijn perfectionisme ermee te maken had. Ook vond ik de controle die de eetstoornis mij bracht heerlijk. Achteraf kwam ik erachter dat dit juist geen controle was. Ik was de volledige controle kwijt over mijzelf en mijn lichaam.
Jouw sleutel naar herstel?
Ik denk vooral mijn motivatie, doorzettingsvermogen en de hulp in de kliniek. Mijn motivatie kwam in het begin voort uit mensen om me heen. Ik wilde zelf niet echt beter worden, maar zag ook dat het zo niet meer kon. Ik wilde mijn familie en vrienden geen pijn meer doen en daarom begon ik met therapie. Later begon ik mijn motivatie ook uit andere dingen te putten. Ik wilde mijn diploma halen, gaan studeren, reizen en eerlijk gezegd vond ik mijn uiterlijk verschrikkelijk.
Ik wilde mijn prachtige bos haar, mijn kont en mijn borsten terug. Ook hielp het aardig dat ik eigenwijs ben. Eerst was dit juist negatief voor mijn herstel, maar na een poosje gebruikte in mijn eigenwijsheid tegen mijn eetstoornis. Ik luisterde er niet meer naar en dat voelde soms echt ongelofelijk goed. Mijn motivatie was mijn grootste sleutel naar herstel. Mijn zelfbeeld kwam later nog wel, het was nu belangrijk om de rest eerst te overwinnen.
Jouw grootste uitdaging in herstel?
Mijn grootste uitdaging was toch wel hulp accepteren, denk ik. Hier heb ik nog steeds wel last van. Ik wil het liefst alles zelf doen en geen hulp van anderen nodig hebben. Ik ben zelf aardig eigenwijs en denk ook wel dat ik zelf alles het beste weet. Tijdens mijn eetstoornis dus ook. Dit was natuurlijk niet zo. Ik had nog nooit zoiets zo fout gehad.
De beste hulpverlening?
Dit vind ik wel een leuke vraag, ik ben namelijk in mijn examenjaar bezig met een profielwerkstuk. Deze gaat over de beste behandeling voor een eetstoornis.
Zelf vond ik mijn klinische behandeling het beste, deze heb ik gehad bij de Bascule in Amsterdam. Mijn poliklinische behandelingen waren niet intensief genoeg op dat moment. Het is wel zo dat iedereen een ander soort hulp nodig heeft. Iedereen is anders, met een andere persoonlijkheid, waar weer andere hulp bij past. Dus ik denk niet dat je simpelweg kan zeggen wat de beste hulpverlening is, maar dat daar veel meer factoren in meespelen.
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Ik kijk wisselend terug op mijn eetstoornis. Aan de ene kant voel ik me schuldig over het verdriet wat ik anderen heb aangedaan en ik baal er heel erg van dat ik een jaar over moest doen op school. Aan de andere kant denk ik dat ik er van heb geleerd en dat ik er volwassener van ben geworden. Ik heb nagedacht over dingen waar ik nog nooit over na had gedacht en ik heb veel dingen over mezelf geleerd. Deze dingen kan ik ook weer gebruiken in de toekomst. Ook heb ik veel ervaringen opgedaan en heb ik hele leuke en lieve mensen ontmoet.
Te weinig eten?
Het klinkt misschien bot, maar eigenlijk is dit zwak. Je luistert hierdoor naar de verkeerde stem. Het is veel sterker om te luisteren naar de gezonde stem, die misschien heel diep ligt. Het kan zijn dat je denkt dat die stem helemaal weg is, maar hij zit er altijd, maar soms diep verstopt. Bij mij voelde het na een poosje juist sterk om wel te eten, ik ging tegen de overheersende stem in.
Herstellen van een eetstoornis?
Doorgaan in de eetstoornis is de makkelijke keus, maar dit kan je niet je hele leven blijven kiezen. Je moet uiteindelijk de moeilijkere optie kiezen, de sterke optie. De optie waarbij je voor jezelf, je lichaam, je familie en je leven kiest.
Belangrijkste levensles?
Ik heb niet echt één belangrijke les. Maar als jij nu last hebt van eetproblemen of een eetstoornis, wil ik je aanraden om je motivatie op te schrijven. En blijf hierbij nadenken, begin bij hetgeen waar je 100% voor wil gaan. Voor mij was dat mijn familie, maar dat kan bijvoorbeeld ook school, sport, toekomst of iets anders zijn. Als het niet lukt voor jezelf, doe het dan eerst ergens anders voor. Een andere tip: Luister naar wat anderen je vertellen, ze kunnen soms best eens gelijk hebben 😉. En als laatste: Gun jezelf dingen. Hulp, eten, mooie kleren, rust en andere leuke dingen!
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie