Toen ik een eetstoornis had, wist niemand daar in het begin iets vanaf. Ik had op een gegeven moment zelf heel goed door dat er iets niet klopte aan de manier hoe ik met eten omging, maar daar sprak ik met niemand over. Ik voelde me dik, rommelde steeds meer met eten en schaamde me daarvoor. Toch hield ik het verborgen en bleef ik ermee zitten. In mijn hoofd werd alles steeds meer een chaos, maar dat hield ik voor mezelf. Mijn eetstoornis was een geheim dat alleen ik kende. Dit was een verdrietige en eenzame tijd die ik mezelf liever had bespaard. Pas toen ik echt ben gaan praten en delen begon ik te helen. Toen ik mijn geheim verklapte kon ik langzaam gaan herstellen.
Een eetstoornis, in welke vorm dan ook, kan voelen als een groot, drukkend geheim dat aan je knaagt. Het houdt je terug en het weerhoudt je ervan om echt te leven. Zo heb ik het in ieder geval zelf ervaren. Het is alsof je een dubbelleven leidt: Je draagt een masker en doet maar wat mee met de rest. Van binnen is er echter heel wat anders aan de hand.
Het bewaren van een geheim kan een ontzettend stressvolle klus zijn. Ik dacht de hele dag aan eten, aan mijn gewicht en aan calorieën, maar ik wilde niet dat iemand dit wist. Ik probeerde het dus verborgen te houden voor de buitenwereld en was me daar ook vaak van bewust. Wanneer ik bijvoorbeeld samen met vrienden, familie, studie- of huisgenootjes at, wilde ik zo normaal mogelijk overkomen en ook wanneer er gepraat werd over eten koos ik mijn woorden zorgvuldig. Ik was namelijk bang dat iemand achterdochtig zou gaan worden wanneer ik liet merken dat ik veel met eten bezig was. Ik maakte het heel ingewikkeld voor mezelf.
Ik probeerde mijn struggles met eten te verbergen omdat ik bang was dat mensen me erom zou veroordelen. Dit heeft me er lang van weerhouden om kenbaar te maken waar ik mee zat. In mijn hoofd had ik het onderwerp ‘eten’ enorm opgeblazen. Mijn angsten en gevoelens van schuld en schaamte hieromheen voelden heel groot en reëel. Mijn eetstoornis won terrein doordat ik mijn geheim niet durfde te delen en alles maar voor mezelf hield.
Mijn geheim groeide en ik werd steeds kleiner en verdrietiger.
Iedereen heeft natuurlijk geheimen: Er zijn altijd dingen die je liever niet met anderen deelt, maar sommige geheimen liggen zwaarder op de maag dan andere. Als je merkt dat je dagelijks functioneren wordt beïnvloed door iets dat je krampachtig probeert te verbergen, doe je er waarschijnlijk beter aan om iemand over je gedachten en gevoelens te vertellen.
Toen ik ervoor koos om over mijn gevecht met eten te delen, vond ik dat heel spannend. Doordat ik het al zo lang voor mezelf had gehouden was die drempel namelijk torenhoog geworden. Tegelijkertijd wilde ik ook heel graag praten en iemand deelgenoot maken van mijn problemen. Het hele gebeuren zat me zo ontzettend hoog en dwars en ik was helemaal klaar met al het ‘gedoe’ en de spanningen. Ik wist dat het zo niet verder kon, dat het niet meer ging. Dus zette ik de schaamte, na veel wikken en wegen, toch maar opzij.
Een geheim verklap je niet zomaar aan de eerste de beste die tegenkomt op straat. Ik heb daarom ook zorgvuldig gekozen aan welke mensen ik in de eerste instantie wilde vertellen dat het niet zo goed met me ging. Dat waren de mensen in mijn omgeving die ik het meest vertrouwde. Het is heel logisch dat je niet van de één op de andere dag je lief en leed van de daken staat te schreeuwen. Het is daarom helemaal oké om klein te beginnen.
Toen ik eindelijk iets losliet over mijn eetstoornis was dat eng. Voor mijn gevoel kwam ik terecht in onbekend vaarwater. Ik wist simpelweg niet wat er zou gaan gebeuren of hoe ik me zou gaan voelen. Toch ben ik blij dat dit me uiteindelijk niet heeft gestopt. Het was spannend, maar delen luchtte ook enorm op.
Een geheim dat je voor jezelf houdt kan steeds zwaarder gaan wegen en vreet moeite, tijd en energie. Het moment waarop ik koos om te gaan praten luidde een nieuwe periode binnen mijn herstel in: Ik stond er niet meer helemaal alleen voor. Er viel daarmee een last van mijn schouders, ook al voelde ik dat in het begin nog niet zo duidelijk. Delen is het begin van helen.
Fotografie: Harps+Dewdrops
Geef een reactie