Herstellen van een eetstoornis is geen kwestie van gewoon weer gaan eten. Ik zou willen dat het zo eenvoudig was. Ik zou willen dat ik je dat kon adviseren en dat al je problemen dan opgelost waren. Dat je van maandagavond op dinsdagochtend weer gewoon kon gaan eten en op een rechtstreekse vlucht naar herstel zat. Ik zou willen dat de redenen die je weerhouden om goed voor jezelf te zorgen als sneeuw voor de zon verdwijnen door weer iedere dag gewoon te eten. Het lijkt zo eenvoudig, zo zelf gekozen, hoe leg je een buitenstaander uit dat genezen van een eetstoornis geen kwestie is van gewoon weer gaan eten?
Het lijkt zo simpel, een eetstoornis verslaan. Het lijkt een zelfverkozen iets. Jij bepaalt of je weer gewoon gaat eten of niet. Juist omdat het zo simpel lijkt en zo een eigen keuze, voelt het ook zo zwaar. Het maakt je boos op jezelf. Boos op het feit dat je niet gewoon doet wat je zou moeten doen. Hoe haal je het in je hoofd om langer dan nodig ziek te zijn? Hoe haal je het in je hoofd om de mensen die van je houden langer dan nodig bezorgd te maken? Hoe haal je het in je hoofd een gezond lijf zo te verwaarlozen? Allemaal negatieve gedachtes richting jezelf die de strijd tegen jouw eetstoornis nóg moeilijker maken.
Het iedere dag niet gewoon eten zorgt iedere dag opnieuw voor schuldgevoelens. Schuldgevoelens naar je omgeving, naar je eigen leven en toekomst. Waarom doe je jezelf en anderen dit aan? Schuldgevoelens die soms extra bevestigd worden door vrienden en familie die lastige vragen stellen of indirect dingen van je eist. Ze vragen hoopvol of je binnenkort weer normaal gaat eten of wanneer je weer gaat aankomen in gewicht. Ze zeggen dat je jezelf dit aandoet als je een klein beetje klaagt over fysieke klachten. Ze verwijten je dat jij zorgt voor slapenloze nachten en bezorgdheid. Het raakt je en je zou er alles voor over hebben om dit allemaal weg te maken, om het allemaal op te lossen zodat alle zorg uit de wereld is. Alles zou je ervoor over hebben, behalve…
…weer gewoon gaan eten. Je zou het wel wíllen, maar je kán het (nog) niet. De tweestrijd en de gevoelens die hierbij komen kijken zijn zo heftig, zo ingewikkeld dat je het simpelweg niet lukt. Iedere dag opnieuw neem je jezelf voor om te veranderen, om weer gewoon te gaan eten. Iedere dag heb je het idee dat dit de laatste dag van je eetstoornis was, maar iedere dag opnieuw lukt het je niet om die keuze te maken. Je maakt geen keuze en gaat op de bekende voet verder: je blijft slecht eten, slecht voor jezelf zorgen en je toekomst hiermee indirect uitstellen.
Een keuze. Is het werkelijk een keuze die je kunt maken? Deels. Deels omdat je er nog niet klaar voor kan zijn om daadwerkelijk iedere dag weer te kiezen voor herstel. Dat betekent immers iedere dag je angsten aangaan, jezelf confronteren met nare gevoelens en negatieve emoties. Je voelt je hier nog niet sterk genoeg voor of blijft het uit angst uitstellen. Wat de oorzaak ook is voor het niet iedere dag bewust kiezen voor herstel, er zal een reden voor zijn. Een reden die begrijpelijk is en je niet te verwijten valt. Een reden waarom je niet boos op jezelf moet zijn of jezelf iets moet verwijten.
Het niet gewoon weer kunnen gaan eten, kan te maken hebben met zoveel achterliggende oorzaken. Oorzaken waarvan je zelf misschien nog nauwelijks het bestaan kende. Het is geen kwestie van tegenzin of je kont in de krib gooien. Het is geen kwestie van andere mensen bezorgd willen maken of een kwestie van er dun uit willen zien. Het is geen kwestie van ondergewicht willen hebben of eten niet lekker of te veel vinden. Het is geen kwestie van niet willen. Het is een kwestie van niet kúnnen.
Je kán niet gewoon gaan eten, omdat er zoveel gevoelens tegenwerken. Zo veel angsten, dwang, paniek, verlangens. Alles gaat door elkaar heen en iedere dag zijn de gedachtes die bij al die gevoelens komen kijken actief in je hoofd. Zij nemen het op tegen 1 rationele gedachte: je moet weer gewoon eten om te kunnen herstellen van je eetstoornis. Je wéét het, je wílt het ergens wel, maar het lukt je niet.
Die tweestrijd is belangrijk om te onderzoeken. Het is van wezenlijk belang om te achterhalen welke redenen erachter het niet gewoon kúnnen eten zitten. Het is moeilijk en vaak ook zwaar om hierover na te denken, omdat je erdoor met jezelf geconfronteerd wordt, maar het is soms wel nodig om die keuze voor herstel te kunnen maken. Schrijf erover, praat erover. Bespreek het met vrienden, familie en een goede therapeut. Hoe meer je je bewust bent van de achterliggende redenen, hoe dichterbij de stappen naar herstel van je eetstoornis zijn, hoe korter de afstand die je zal moeten afleggen om te genezen.
Ik weet dat je het wílt, maar nog niet kunt. Ik weet dat het geen kwestie is van gewoon gaan eten. Het is niet gewoon en het is niet het eten. Onderzoek wat het wél is. Dat ben je waard, dat is jouw leven waard.
Fotografie: Emma Brown
Geef een reactie