Geen ondergewicht

Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal wilde insturen, ik heb geen ondergewicht, ik heb een gezond gewicht, daarom had ik het gevoel dat ik me alleen maar aanstelde, dat het bij mij niet ernstig genoeg is, dat ik geen eetstoornis kan hebben. Maar toch werd deze diagnose gesteld, een jaar geleden. Ik was toen 15.

Vanaf de basisschool ben ik altijd gepest. Niet omdat ik dik was. Ik ben nooit dik geweest, ik was altijd dun, echt dun. Ik had een bril, ik was anders, dat was hun reden. Die pesterijen hebben mij kapot gemaakt, het heeft mij helemaal gebroken. Ik wilde veranderen en dat deed ik.

Vanaf groep 8 heb ik mijn bril opzij gelegd, en ik hoopte dat dat zou helpen. Maar nee, ik had een beugel, dus vanaf dat moment werd ik daarom gepest. Aan het eind van groep 8 was ik blij dat ik eindelijk naar de middelbare school ging, dan was ik eindelijk van deze klas af, van deze school vol slechte herinneringen.

Mijn eerste jaar op de middelbare school was geen pretje. Ik zat bij een aantal mensen van de basisschool in de klas, dus ik viel meteen al buiten deze groep. Ik was nog steeds anders, ik had een nieuwe bril en nog steeds een beugel. Ik vond mijn eerste jaar verschrikkelijk. Gelukkig was het tweede jaar al beter, een nieuwe klas, een nieuw begin hoopte ik. Ik had eindelijk wél leuke vriendinnen. Ik had geen bril meer, want die was ik nu helemaal zat. Ik hoopte dat ik nu wel geaccepteerd zou worden. Voor mijn gevoel is dat nog altijd de reden dat ik toen wel vriendinnen kreeg. Het jaar ging goed, ondanks ik al een jaar mijzelf beschadigde, waar niemand iets van afwist.

Mijn derde jaar was heel leuk. Ik had een hoop vrienden en vriendinnen, en ik voelde me eindelijk echt op mijn plek. De zelfbeschadiging stopte niet, het werd een soort verslaving voor me. Als ik het niet deed, voelde ik me ook rot. Een leraar kwam erachter, en ik heb hem een hoop verteld. Hij wilde dat ik hulp kreeg, waarvoor ik nog een jaar bij een counselor heb gezeten. Maar het ging niet beter, ik moest naar een psycholoog, met veel moeite deed ik dat. Een jaar later kreeg ik het dan eindelijk voor elkaar om te stoppen, waardoor ik nu kan zeggen dat ik al bijna een jaar AM (automutilatie)-vrij ben!!

In de derde klas op de middelbare school zat ik totaal niet lekker in mijn vel, dat is iets wat mijn ouders wel wisten. Zij wilden dus dat ik mijn derde jaar over zou doen. Zij besproken dit met mijn teamleider, maar toch liet hij mij over gaan. Een fout die misschien beter niet gemaakt had kunnen worden, misschien was het dan heel anders gelopen.

Ook had ik toen een vriendje, maar omdat ik mezelf niet lekker voelde, ging het niet goed meer tussen ons. Ik heb het uit gemaakt. Hij was boos, en heeft mij bedreigd met een mes, hij wilde me wat aan doen. Dit is helaas niet bij bedreigen gebleven… Hij heeft het mes langs mijn arm gehaald, waardoor een snee ontstond, waar ik nog een litteken van heb. Maar spijt van het uitmaken? Nee zeker niet, ik ben blij dat ik van die jongen af ben!

Mijn eetproblemen ontstonden in de derde klas van de middelbare school. Ik voelde me lelijk en wilde mij ook mooi voelen, ik wilde dat mensen mij leuk zouden vinden. Ik had het gevoel dat ik geen vriendinnen had, ook al had ik deze wel. Ik begon met afvallen, ik vond dat mijn ‘buikje’ er wel af mocht. Ik had ook wel degelijk een buikje, maar dat was een gezond buikje.

Toch zette ik door. Eerst liet ik wat dingen staan, maar daarna begon ik mijn eten uit te braken en liet ik maaltijden staan.

Toen mijn problemen met eten ontstonden ontdekte ik pro-ana sites, waar ik gelukkig sinds anderhalf jaar, met één terugval, helemaal van af ben gekomen. Ik ben blij dat ik mijn ogen heb geopend, ik zie nu pas hoeveel pro ana voor mij heeft stuk gemaakt.

Mijn docente geschiedenis praatte met me, zij wist het. Hoe? Dat weet ik nog steeds niet, niemand wist het. Vier maanden lang ging het goed, ik braakte niet en ik at, maar het gevoel ging niet weg.

Ik pakte het afvallen weer op, sloeg maaltijden over, ik braakte en laxeerde. Ik zocht naar controle, controle die ik in mijn leven nergens kon vinden, maar die ik wel vond in het afvallen. Eindelijk had ik iets wat ik wel kon, want ik viel ook af. Een vriendin van mij kreeg iets door, zij greep in, en meldde dit bij een counselor op school. Zij heeft met mij gesproken en heeft geregeld dat ik hulp kreeg. Ik ging akkoord. Want wat moest ik dan? Anders zouden mijn ouders hiervan te horen krijgen.

Ik had al een tijd gezinsgesprekken bij het Riagg. Een plek waar ik me niet thuis voelde, ik koos er voor hulp van een andere instantie aan te nemen. Bij mijn intake gesprek voelde het al meteen goed. Ik heb veel verteld, ik voelde me zo’n aansteller. Ik had geen probleem, ik wilde alleen wat afvallen. ‘Dat kan toch geen kwaad?’ dacht ik. Blijkbaar wel, 2 weken later kreeg ik al de diagnose; Eetstoornis Niet Anderszins Omschreven. Ik schrok, want dit had ik niet verwacht. Ik wilde geen labeltje hebben, ik wilde geen eetstoornis hebben. Ik wilde alleen mooi zijn, controle hebben.

Ondertussen heb ik 5 afspraken gehad bij de HSK, wat goed gaat. Ik weet dat ik in mijn eetstoornis geen controle vind, mijn eetstoornis heeft namelijk controle over mij. Het is meer oplossingsgericht dan ik ooit had gezien bij een andere instantie. Ik hoop dat deze hulp mij kan helpen om mijn eetstoornis achter me te laten. Ik haat mijn eetstoornis, ik ben het helemaal zat. Ik wil mijn eigen keuzes maken, ik wil genieten en weer echt kunnen leven!

Ik weet zeker dat ik er kom

& dat er een moment komt dat ik zeg: I’m Proud2Bme!

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

23 reacties op “Geen ondergewicht”

  1. Je hebt absoluut gelijk dat je een eetstoornis kan hebben zonder ondergewicht. Tijdens mijn eerste eetgestoorde jaren had ik ook geen ondergewicht, maar ik was toch flink gestoord bezig met eten. Een eetstoornis zit vooral in je hoofd, het is niet voor niks een PSYCHISCHE ziekte.

  2. dapper om dit zo op te schrijven meid!
    Met jou wilskracht ga je er zeker komen!!!

    Liefs,
    Charlotte!

  3. je hebt het super mooi geschreven lieverd!
    ik ben trots op je !

    knuffel!

  4. Supermooi geschreven! Ik herken mezelf echt in jouw verhaal!

  5. Roxan I Love you

  6. super mooi
    ik snap niet dat ze jou durfde te pesten
    je bent super mooi
    genoeg redenen om te zeggen i am proud to be me
    succes
    xxx paardengek
    p.s. goed geschreven

  7. Bedankt allemaal voor jullie berichtjes! Heeeel lief!!

  8. prachtig geschreven!
    wel een heftig verhaal hoor..
    maar je bent echt een mooi meisje,
    zo’n lief vrolijk gezichtje en een prachtig figuur!
    je kan het meid!

  9. Ik vind het echt heel goed dat je toch je verhaal hebt opgestuurd, ook na lang twijfelen. Ik weet zeker dat jij er komt. Want jij kunt het!

    Zet hem op he!

    XX

  10. ik ken je niet, maar kvind je een supermooi meisje! en heel mooi geschreven;) zet m op:D

  11. ontzettend goed van je om dit te schrijven en in te sturen, je kan het meid!

  12. Supergoed opgeschreven Roxan, je kunt het!
    xxx

  13. Rox ik ben trots op je!
    supermooi geschreven

  14. mooi geschreven! zonder ondergewicht kun je wel degelijk een eetstoornis hebben, al herken ik je gevoel heel erg. maar niet erg genoeg is onzin, NAO is net zo erg als anorexia, boulimia of elk andere eetstoornis. keep your head up!liefs

  15. Super goed geschreven Roxan!
    Blijf vechten, dan zul je er komen. ECHT!

  16. super gmooi geschreven.
    echt goed dat je het zo open durft te vertellen
    I’m proud of you!!
    dikke kuss

  17. Heel mooi geschreven, Roxan! 🙂

  18. wauw supermooi geschreven!
    ik kan mezelf helemaal in jou vinden :$

    xxxxx’

  19. Rox,

    Wat supergoed dat je je verhaal op Proud hebt gezet!
    Ik ben trots op je meid.

    Ga zo door!
    Dan kom je er zeker

    xxx Myrthe

  20. Roxan,,
    Wat mooi geschreven
    Heel dapper van je dat je je verhaal kwijt durft!
    Jij hebt het zeker niet makkelijk,, vooral als jij denkt dat je eetsoornis niet erg genoeg is om hulp te zoekn, maar dat is het wel!
    het zit in je hoofd,en je word er doodmoe van als je telkens met eten bezig bent!
    p.s. je bent een hele mooie meid!

    sterkte en succes met alles!:D Be proud (L)

  21. wauw super goed geschreven,

    het voelt heel maf, ik herken heel veel.
    Vorige week heb ik mijn ouders verteld dat ik mezelf beschadig. Toen ik 2 dagen later bij de huisarts zat met mijn vader zeiden ze ook nog dat ik een eetstoornis heb..
    Ik kan het gewoon niet geloven..
    Maar jouw verhaal laat me he twel iets beseffen.

    Ik wens je heel veel sterkte, en super knap van je dat je o.a. gestopt bent met AM, ik weet hoe moeilijk dat is!

    xx

  22. wauw

    ik zit hier nu op dit moment sprakeloos te zijn na het lezen van je verhaal

    meid zet hem op je kunt het ( ben ik van overtuigt )

    je kunt al trots op jezelf zijn met het opschrijven van deze dingen

    groetjes Bianca

  23. Knap dat je hier je verhaal heb geschreven, je ben een mooie meid en het dieprespect voor je!
    zelf ben ik ook altijd bezig met eten…
    Wil afvallen en de ene keer (als ik goe din mijn vel zit) gaat het goed en de andere keer besluit ik maandags te beginnen en vreet ik me dinsdags vol bij wijze van….
    Ik weet van mezelf dat ik beter niet tegen mezelf moet zeggen te beginnen met afvallen, want dat ga ik juist domme dingen eten!
    Laatst was ik netjes wat kilo’s kwijt (niet overdreven en dwangmatig hoor, er mag best wat af na mijn zwangerschappen…)
    en als mensen dan vragen of ik ben afgevallen dan hoppa gaat het daarna “mis” en ga ik weer anders eten..
    Kijk ik hoef geen 60kg meer te wegen (ik ben 1m 76) maar 68kg zou mooi zijn…
    Ik weet nog dat ik die eetbuien eigelijk al heb sinds mijn 12e. ik woonde bij mijn vader en was veel alleen, dat jaar waren mijn ouders gescheiden en nu achteraf denk ik dat ik het niet echt een plekje heb kunnen geven… op mijn 15e leerde ik mijn huidige man kennen, en in de rest volgende jaren is er genoeg gebeurt waarvan ik nu achteraf denk dat ik het nooit goed het kunnen verwerken.
    (mijn vader overleed 6 jaar terug, aan een hartstilstand, net nadat ik besloot voormezelf te kiezen en me niet meer laten teleurstellen door mijn vader (mijn vader was alcohollist, maar ik was en ben een echt papakindje zeg maar…
    in 2007 overleed mijn allerliefste schoonvader (wie voor mij zo was als mijn eigen vader, was super gek met die man)
    (inmiddels kreeg ik 3 lieve kinderen, mijn oudste is nu 7 en ik heb een 2-ling van 4)

    Nu kun je wel nagaan dat mijn lijf niet al te strak meer is, en als ik me wat depri voel walg ik dan ook van mezelf…

    Misschien moest ik mijn verhaal niet hier onder jou verhaal schrijven, maar het kwam zo in me op om wat te schrijven en toen ik begon kwam het hele verhaal eruit en wil ik het graag met jou/iemand delen…

    Ik wil niet zeggen dat ik een eetstoornis heb (ik braak niet, wel ooit geproeert, maar ik kan het gewoon niet) maar heb wel vaak de neiging maaltijden over te slaan en/ of me vervolgends met ongezonde dingen vol te proppen…

    Het ligt echt aan hoe ik me voel, er zijn soms weken dat ik gezond eet en verantwoord afval en dan zit ik super lekker in mijn vel… pfff ik hou niet meer op met typen haha…

    heel veel sterkte voor jou!
    En ooit ga ik ook mezelf goed voelen… i hope so!

    Heb 3 pracht meiden wat wil ik nog meer????
    Liefs

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *