Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal wilde insturen, ik heb geen ondergewicht, ik heb een gezond gewicht, daarom had ik het gevoel dat ik me alleen maar aanstelde, dat het bij mij niet ernstig genoeg is, dat ik geen eetstoornis kan hebben. Maar toch werd deze diagnose gesteld, een jaar geleden. Ik was toen 15.
Vanaf de basisschool ben ik altijd gepest. Niet omdat ik dik was. Ik ben nooit dik geweest, ik was altijd dun, echt dun. Ik had een bril, ik was anders, dat was hun reden. Die pesterijen hebben mij kapot gemaakt, het heeft mij helemaal gebroken. Ik wilde veranderen en dat deed ik.
Vanaf groep 8 heb ik mijn bril opzij gelegd, en ik hoopte dat dat zou helpen. Maar nee, ik had een beugel, dus vanaf dat moment werd ik daarom gepest. Aan het eind van groep 8 was ik blij dat ik eindelijk naar de middelbare school ging, dan was ik eindelijk van deze klas af, van deze school vol slechte herinneringen.
Mijn eerste jaar op de middelbare school was geen pretje. Ik zat bij een aantal mensen van de basisschool in de klas, dus ik viel meteen al buiten deze groep. Ik was nog steeds anders, ik had een nieuwe bril en nog steeds een beugel. Ik vond mijn eerste jaar verschrikkelijk. Gelukkig was het tweede jaar al beter, een nieuwe klas, een nieuw begin hoopte ik. Ik had eindelijk wél leuke vriendinnen. Ik had geen bril meer, want die was ik nu helemaal zat. Ik hoopte dat ik nu wel geaccepteerd zou worden. Voor mijn gevoel is dat nog altijd de reden dat ik toen wel vriendinnen kreeg. Het jaar ging goed, ondanks ik al een jaar mijzelf beschadigde, waar niemand iets van afwist.
Mijn derde jaar was heel leuk. Ik had een hoop vrienden en vriendinnen, en ik voelde me eindelijk echt op mijn plek. De zelfbeschadiging stopte niet, het werd een soort verslaving voor me. Als ik het niet deed, voelde ik me ook rot. Een leraar kwam erachter, en ik heb hem een hoop verteld. Hij wilde dat ik hulp kreeg, waarvoor ik nog een jaar bij een counselor heb gezeten. Maar het ging niet beter, ik moest naar een psycholoog, met veel moeite deed ik dat. Een jaar later kreeg ik het dan eindelijk voor elkaar om te stoppen, waardoor ik nu kan zeggen dat ik al bijna een jaar AM (automutilatie)-vrij ben!!
In de derde klas op de middelbare school zat ik totaal niet lekker in mijn vel, dat is iets wat mijn ouders wel wisten. Zij wilden dus dat ik mijn derde jaar over zou doen. Zij besproken dit met mijn teamleider, maar toch liet hij mij over gaan. Een fout die misschien beter niet gemaakt had kunnen worden, misschien was het dan heel anders gelopen.
Ook had ik toen een vriendje, maar omdat ik mezelf niet lekker voelde, ging het niet goed meer tussen ons. Ik heb het uit gemaakt. Hij was boos, en heeft mij bedreigd met een mes, hij wilde me wat aan doen. Dit is helaas niet bij bedreigen gebleven… Hij heeft het mes langs mijn arm gehaald, waardoor een snee ontstond, waar ik nog een litteken van heb. Maar spijt van het uitmaken? Nee zeker niet, ik ben blij dat ik van die jongen af ben!
Mijn eetproblemen ontstonden in de derde klas van de middelbare school. Ik voelde me lelijk en wilde mij ook mooi voelen, ik wilde dat mensen mij leuk zouden vinden. Ik had het gevoel dat ik geen vriendinnen had, ook al had ik deze wel. Ik begon met afvallen, ik vond dat mijn ‘buikje’ er wel af mocht. Ik had ook wel degelijk een buikje, maar dat was een gezond buikje.
Toch zette ik door. Eerst liet ik wat dingen staan, maar daarna begon ik mijn eten uit te braken en liet ik maaltijden staan.
Toen mijn problemen met eten ontstonden ontdekte ik pro-ana sites, waar ik gelukkig sinds anderhalf jaar, met één terugval, helemaal van af ben gekomen. Ik ben blij dat ik mijn ogen heb geopend, ik zie nu pas hoeveel pro ana voor mij heeft stuk gemaakt.
Mijn docente geschiedenis praatte met me, zij wist het. Hoe? Dat weet ik nog steeds niet, niemand wist het. Vier maanden lang ging het goed, ik braakte niet en ik at, maar het gevoel ging niet weg.
Ik pakte het afvallen weer op, sloeg maaltijden over, ik braakte en laxeerde. Ik zocht naar controle, controle die ik in mijn leven nergens kon vinden, maar die ik wel vond in het afvallen. Eindelijk had ik iets wat ik wel kon, want ik viel ook af. Een vriendin van mij kreeg iets door, zij greep in, en meldde dit bij een counselor op school. Zij heeft met mij gesproken en heeft geregeld dat ik hulp kreeg. Ik ging akkoord. Want wat moest ik dan? Anders zouden mijn ouders hiervan te horen krijgen.
Ik had al een tijd gezinsgesprekken bij het Riagg. Een plek waar ik me niet thuis voelde, ik koos er voor hulp van een andere instantie aan te nemen. Bij mijn intake gesprek voelde het al meteen goed. Ik heb veel verteld, ik voelde me zo’n aansteller. Ik had geen probleem, ik wilde alleen wat afvallen. ‘Dat kan toch geen kwaad?’ dacht ik. Blijkbaar wel, 2 weken later kreeg ik al de diagnose; Eetstoornis Niet Anderszins Omschreven. Ik schrok, want dit had ik niet verwacht. Ik wilde geen labeltje hebben, ik wilde geen eetstoornis hebben. Ik wilde alleen mooi zijn, controle hebben.
Ondertussen heb ik 5 afspraken gehad bij de HSK, wat goed gaat. Ik weet dat ik in mijn eetstoornis geen controle vind, mijn eetstoornis heeft namelijk controle over mij. Het is meer oplossingsgericht dan ik ooit had gezien bij een andere instantie. Ik hoop dat deze hulp mij kan helpen om mijn eetstoornis achter me te laten. Ik haat mijn eetstoornis, ik ben het helemaal zat. Ik wil mijn eigen keuzes maken, ik wil genieten en weer echt kunnen leven!
Ik weet zeker dat ik er kom
& dat er een moment komt dat ik zeg: I’m Proud2Bme!
Geef een reactie