De hele dag door was ik aan het plannen. Wanneer doe ik wat en hoe doe ik dit precies? Dit leverde mij de nodige stress op, maar het niet plannen gaf mij nog veel meer onzekerheid. Ik moest alles tot op de minuut ingepland hebben. Alleen dan was het rustig. Rustig tussen aanhalingstekens, want ik was wel de hele dag aan het rennen. Alleen op die manier kon ik aan mijn planning voldoen.
De was doen. Stofzuigen. Hardlopen. Moet naar buiten. Boodschappen, ja, boodschappen. Wat ga ik eten? Ja, wat ga ik eigenlijk eten? Wanneer ga ik naar de supermarkt? Als ik van school terug kom? Of juist daarvoor? Hoelaat ben ik dan thuis? Heb ik dan nog tijd? Red ik dat wel?
Paniek zonder planning
Die planning had ik ook echt nodig. Althans, dat vond ik zelf. Zonder die planning voelde mijn hele dag als een grote waas. Ik was de controle dan volledig kwijt en kon mijzelf niet meer herpakken. De dag voelde dan alsof er een grijze deken overheen lag. Die deken was alleen te glad en te zwaar om grip op te krijgen. Weer een dag verpest, want zo voelde dat dan. Krampachtig probeerde ik dan ook vast te houden aan die controle. Dit strakke schema zorgde ervoor dat ik geen tijd meer had om spontaan iets in te plannen. Hoe minder controle ik leek te hebben, hoe minder toegevend ik werd.
Ook anderen om mij heen begonnen dit te merken. Ik herinner mij dat mijn moeder mij ooit een aansprak toen ik bij haar op bezoek ging. ‘Je hoeft niet elke keer te zeggen hoelaat je weer weggaat, hoor.’ Zei ze, nadat ik bij binnenkomst vertelde dat ik maar een uurtje kon blijven. Langer paste gewoon echt niet niet in mijn dagplanning. Meestal vertelde ik dit aan het begin al, zodat ik geen tijd kwijt was aan discussieren als ik weg moest. Die tijd had ik namelijk niet.
Na verloop van tijd merkte ik dat ik teveel leunde op deze schijnveiligheid. Ik was het zat om zo afhankelijk te zijn van mijn agenda. Ik wilde weer leven hoe ik dat op dat moment wilde. Niet hoe ik dat die avond van te voren had bedacht. Het leek me een goed idee om die controle iets meer los te laten. Die avond probeerde ik om niet te denken aan de dag erna. Ik hoefde in feite ook niets te plannen; ik was vrij, het was niet nodig.
Toch kon ik die nacht moeilijk in slaap komen. Elke keer als ik mijn ogen dichtdeed werd ik overvallen door een beklemmend gevoel. Met ditzelfde gevoel stond ik die ochtend erna op. Ook al had ik niks te doen, toch bleef ik me gehaast voelen. Ik wist dat ik ergens op die dag een brief moest posten en nog boodschappen moest doen voor het avondeten. Die ochtend kreeg ik dat niet uit mijn systeem. Ik bleef maar denken over wat ik die middag nog moest doen, maar wanneer precies wist ik niet. Juist door die onzekerheid voelde ik mij weer gehaast.
Bussen zonder schema
Snelheid heeft denk ik altijd in mij gezeten. Ik kon bijna eerder rennen dan lopen, ik deed aan sneldammen en wedstrijdzwemmen. Ik praat snel en ook met wandelen kan ik me niet inhouden. Toch zat hier vroeger nooit een haastgevoel bij. Dit is gewoon hoe ik het deed. Dat haasten begon echt toen het met mij minder goed ging en alles mij meer moeite ging kosten.
Toen ik begin 2017 in Azië was, zag ik dat ze daar heel anders omgaan met tijd. In Indonesië bestaat er zelfs een speciale uitdrukking voor: ‘Jam Karet.’ Letterlijk betekent dit elastieken tijd. Tijd is flexibel, je kunt er alle kanten mee op. Dit merkte ik ook in Laos. Als een bus om 9.00 uur zou moeten vertrekken, was de kans zeer groot dat hij er om half 10 nog niet was. Dat was daar heel normaal. Voor mij was dit echt een test. Dit schopte mijn planning in de war, want die planning kon ik nog steeds niet echt loslaten. In de bus begon de paniek dan ook snel weer op te spelen. Ben ik nu wel op tijd voor het hostel?
Gelukkig heeft deze test mij juist heel goed gedaan. Ik leerde dat het echt niet erg is als je een keer die planning niet na kunt leven. Mij heeft het erg geholpen om mij af te vragen wat nou het ergste is wat er kan gebeuren. In de meeste gevallen is dit allemaal wel te overzien. In Azië ben ik elke keer veilig en zonder problemen aangekomen bij een hotel of hostel. Hoe meer positieve ervaringen ik opdeed, hoe makkelijker het voor mij werd om dit los te kunnen laten en echt te kunnen gaan genieten.
Waarom is onthaasten belangrijk?
Voor je hoofd is het niet gezond om continue op volle toeren te draaien. Het is belangrijk om je hersenen af en toe te ontzien en ze ook de ruimte kunnen geven om weer op te laden. Op deze manier is het waarschijnlijk makkelijker om je beter te kunnen concenteren en je creatieve vermogen te stimuleren. Mijn hoofd op een lagere versnelling zetten gaf (en geeft) mij meer ruimte om weer open te staan voor spontane ideëen. Spontaan een dagje weg of tussendoor even ergens lunchen kan nu weer veel makkelijker.
Het leven is geen westrijd, ook al vind ik dit soms zelf wel zo voelen. De wereld draait zo snel, en ik wrong mijzelf in meerdere bochten om mee te draaien. Nog steeds zijn er wel dingen waar ik niet onderuit kom, maar ik probeer wel echt bewust om wat langzamer te leven. Sommige dingen hoeven niet nu, niet vandaag. Ik gun mijzelf tussendoor rust. Ik wil niet meer rennen.
Hoe gehaast ben jij?
Geef een reactie