Geloof in volledige genezing

Van kleins af aan werd ik herkend aan m’n altijd lachende snoetje waarachter wel al eens wat koppigheid schuil ging. Het zou niet correct zijn om de tijd voor m’n twaalfde levensjaar op te hemelen, maar eigenlijk is het gewoon de realiteit dat ik tot die tijd op een kinderlijk naïef roze wolkje zweefde, mede door enige overbeschermdheid van thuis waar ik alle begrip voor heb. Ik wist oprecht niet wat tegenslag was in het leven en de eerste confrontatie hiermee kwam dan ook vrij hard aan.

Ik behoorde tot één van de populaire persoontjes in de lagere school, al deed ik daar niets speciaal voor; ik was sportief, ging graag met vrienden/vriendinnen om, zo ook met de jongens omdat ik gewoon meer hield van ruwere spelletjes en verder wilde ik er graag voor iedereen zijn. Blijkbaar lag ik dus goed in de groep en hier werd ik me jammergenoeg pas van bewust toen ik plots van de ene op de andere dag werd gepest gedurende de twee laatste maanden van de lagere school, zonder ik enig idee had wat of waar er iets was fout gelopen. ###

Rond dezelfde tijd (leeftijd 11 à 12 jaar) werd m’n mama ziek, ze kreeg MS (mutiple sclerose). Ook waren m’n ouders tot dan toe eigenaars geweest van een geschenkenwinkeltje dat ik later erg graag wenste over te nemen maar tegen 2000 moest deze winkel sluiten omdat hij anders failliet dreigde te gaan.

Pas rond die leeftijd begon ik dan ook te beseffen dat de dingen niet altijd goed liepen. Een andere wereld ging voor me open.

Hoe meer ik opgroeide, hoe slechter en slechter ook de band met m’n vader werd en door bij vriendinnen te gaan spelen ed begon ik te beseffen dat ik nooit een liefdevolle papa had gehad die anderen wél hadden. Ik mistte bevestiging en kon zijn steeds wederkerende spottende opmerkingen niet plaatsen.

Na de lagere school maakte ik dan de overstap naar een nieuwe school. Ik begon met een nieuwe lei en het eerste jaar leek dan ook weer zo goed te gaan als in de tijd voor het gepest op de lagere school. Tot ik datzelfde jaar werd misbruikt op een feestje van een vriend. Samen met nog enkele cruciale feiten zorgden de dingen die van m’n 11de tot m’n 13de gebeurd waren ervoor dat ik heel onzeker begon te worden. Ik verloor m’n goedlachsheid en spontaniteit, werd erg negatief en boos op alles en iedereen.

Ik herkende mezelf niet meer. Ik wilde weer worden wie ik als kind was, maar ik slaagde er maar niet in weer wat positiever te worden, mezelf weer te maken tot dat meisje dat ik vroeger was.

Ergens maakte ik die tijd de redenering van: Als ik me op innerlijk vlak niet kan veranderen/ geen controle kan krijgen, dan is de stap gemakkelijk gemaakt om eerst op uiterlijk vlak in te grijpen. Ondanks dat dit allesbehalve nodig was, het was gewoon in die periode een methode om grip te krijgen op die dingen die doorheen m’n vingers leken te glippen.

Toen ik ongeveer 14 jaar was ging ik opnieuw naar een nieuwe school omdat ik een andere studierichting wilde volgen. Ik voelde me daar echt heel goed, waardoor het contrast met wie ik was geworden en wie ik ooit was geweest plots zo overduidelijk was en ik enkel wilde dat deze fijne omgeving me zou leren kennen hoe ik echt was. Enkel: wie was ik?

Ik begon te knoeien met eten en dit werd reeds heel erg snel opgemerkt door mijn school, aangezien we een projectweek hadden over gezonde voeding en we die week alles hadden op te schrijven wat we aten. Ik was me er op dat moment niet bewust van dat het zo dramatisch was en had het trekken aan de alarmbel door m’n leerkrachten niet zien aankomen. Vriendinnen hadden me er natuurlijk wel al vaker op gewezen, maar soms blijf je de dingen zo relativeren tot je er naderhand zelf in gaat geloven, en dat deed ik.

De school wees me door naar een psychologe maar dit contact verliep erg stroef en verschillende psychologen volgden. Op school waren we een jaar verder en haar nieuwe klassenleerkracht maakte zich zoveel zorgen dat ze mijn ouders overhaalde me naar een kliniek in Antwerpen te laten gaan. Dit was een ambulante behandeling en tot mijn grote spijt heb ik daar echt niets uitgestoken. Ik zorgde dat ik genoeg woog om dan met ontslag te kunnen gaan om daarna opnieuw verder te kunnen gaan met afvallen. De domste beslissing die ik ooit nam!

Op 4 juli 2005 ging ik met ontslag, maar op 29 mei 2006 stond ik opnieuw aan de voordeur van de kliniek, deze keer koos ik er wel zelf voor om aan m’n herstel te werken. Ik wilde wat van m’n leventje gaan maken en ik besefte dat het op die manier van daarvoor niet zou lukken. In de kliniek in Antwerpen gingen de dingen traag, maar ik hield er de moed in. Ik had een waanzinnig goede psychologe, waar ik vandaag de dag nog steeds met veel dank aan terugdenk.

Op m’n zeventiende moest ik echter de kliniek verlaten omdat ik bijna 18 zou worden en dit een kliniek was voor kinder- en jeugdpsychiatrie. We zochten samen met de kliniek naar een alternatief. Zo stapte ik op 18 april 2007 de eetstoorniskliniek in Kortenberg binnen waar ik diezelfde dag nog uit deze gesloten afdeling wist te ‘ontsnappen’.

Angst had zich meester gemaakt en het “stemmetje” anorexia werd zo sterk in het beweren dat ik vast niet zo erg was om daar te zitten en te starten met een behandeling. Ik kreeg dan voor een tijdje weer in Antwerpen ambulante hulp en er werd verder gezocht naar een ander alternatief.

In deze maanden ging het echter steeds slechter en tegen de zomervakantie kwam ik voor een lange tijd aan de sondevoeding terecht.

Anorexia overheerste maar ik was er vast van overtuigd toch te zullen winnen, ondanks mijn motivatie steeds dieper in m’n schoenen zakte. Op 10 september 2007 werd ik opgenomen in een kliniek in Goes (Nederland) waar ik tot een jaar later (18 september 2008) verbleef en alles op alles zette om van anorexia af te geraken. Elke dag opnieuw wilde ik voor mezelf de bewuste keuze maken tegen anorexia. De dag na mijn ontslag begon ik vol goede moed aan de opleiding psychologie in GENT.

Ondanks mijn geloof in het feit dat ik aan een eetstoornisvrij leventje kon beginnen, bleek dit niet het geval te zijn. Zonder dat ik me er uitdrukkelijk bewust van was, gingen er heel kleine dingetjes van m’n menu af en al snel kwam ik in het oude straatje terecht. Ik kwam in het ziekenhuis terecht maar ik wilde blijven vechten. Ik liet me opnieuw op de wachtlijst in goes (emergis) zetten en eind april 2009 werd ik dan voor de tweede keer opgenomen in het Nederlandse. De bedoeling was om er een korte opname van te maken, maar dit leek uiteindelijk anders uit te draaien. Net op een moment dat ik al weken goed bezig was en dacht de touwtjes nu definitief in handen te hebben, vond er voor de tweede keer een grens-overschrijdende gebeurtenis plaats in mijn leven en dit maakte de maanden die volgden enorm moeilijk en zwaar. Nog steeds blijft dit een heikel punt.

Op 3 november 2009 ging ik voor de tweede keer met ontslag in Goes en heb ik afgelopen jaar geprobeerd, zo goed en hoe kwaad het kan, het gevecht tegen anorexia te blijven aangaan! Ondanks er veel mensen zijn die niet geloven in VOLLEDIGE genezing, blijf ik, na al die jaren, geloven dat échte genezing wel mogelijk is. Hier ga ik dan ook elke dag opnieuw voor! Ik koester dromen en die liggen op mij te wachten om in vervulling te gaan. Beetje bij beetje vind ik mezelf terug en merk ik beter om te kunnen gaan met situaties die me vroeger te machtig waren.

M’n leventje wordt nog steeds beheerst door veel angsten (omtrent eten en misbruik), maar zolang ik de hoop en het gevecht niet opgeef, streef ik naar een mooie toekomst die voor elk van ons is weggelegd!!
Wat ik vooral kan meegeven is; maak die keuze tegen anorexia elke dag opnieuw. De ene dag zal je er minder hard achter staan dan de andere, maar niet kiezen is ook een keuze!

Welke zin me laatste jaren veel motivatie heeft gegeven is:
Nobody said it would be easy…but it will be worth fighting for!! (en dat kan ik zeker beamen wanneer ik kijk naar de perioden waarin het wél goed met me ging!)

Tijdens de jaren van opname ben ik m’n studie aan de universiteit van Gent blijven voortzetten en momenteel zit ik in het derde jaar. Ik hoop zelf later rond de thematiek van eetstoornissen te kunnen gaan werken en daarom is het nog eens extra cruciaal het gevecht VOLLEDIG te winnen!

Een hele tijd terug heb ik de gelegenheid gehad een petitie te starten om de schrijnende situatie van hulpverlening wat betreft eetstoornissen in België aan te kaarten.

Hiervoor heb ik toen contact gehad met enkele senatoren van de Belgische regering en zij vonden dat het zeker de moeite waard is om aan m’n petitie ruchtbaarheid te geven.

Voornamelijk het feit dat in Belgie het niet mogelijk is om dagbehandeling te volgen doordat er geen subsidies voor zijn, is een heikel punt.

Als je in Belgie in therapie gaat bij een psycholoog wordt dit niet vergoed door de verzekering, wat maakt dat je alles zelf moet betalen. Dit maakt de stap naar hulp nog groter.

Verder zijn er in België slechts 4 gespecialiseerde klinieken voor eetstoornissen: Tienen, Kortenberg, Gent en Antwerpen, waarvan die laatste enkel gericht is op kinderen en jongeren tot 18 jaar.

Doordat dagbehandeling zo goed als onbestaande is in België blijven veel meisjes (en jongens) te lang met hun probleem zitten, omdat de stap naar meteen een opname NOG veel moeilijker is dan de stap voor een 1- of meerdaagse behandeling.

Verder hebben we dan ook vaak te maken met wachtlijsten die kunnen oplopen tot enkele maanden, een fenomeen dat wel in meerdere Europese landen bekend is. Recent onderzoek heeft aangetoond dat het aantal personen die te maken krijgen met een eetstoornis in België (d.i. 3,54%) hoger ligt dan bijvoorbeeld in landen als Nederland (1,74%) en Duitsland (1,28%), waar het aantal mensen met een eetstoornis dus ook al erg hoog is. Eén ding is dus duidelijk: er moeten dringend dingen gaan veranderen!

Met deze petitie hoop ik dan ook écht wat te bereiken, opdat al zij die nog na mij komen een betere behandeling kunnen krijgen. Ik ben Proud dan ook erg dankbaar voor de kans die me wordt gegeven om hier wat meer te vertellen over die petitie.

Alvast heel erg bedankt! En onthoudt:

Be proud, overwinning is mogelijk!

Meer informatie en de petitie zelf is HIER te vinden.
Teken jij ook?

-A goal without a plan is just a wish-

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

28 reacties op “Geloof in volledige genezing”

  1. ik heb getekend 🙂

    heel mooi geschreven!

  2. Heftig verhaal zeg.

    ik heb getekend.

  3. ik heb echt veel respect voorje, en je positieve kijk geeft my weer een beetje moed. dankjewel.
    Liefs

  4. Ik ben het helemaal met je eens dat je volledig kunt genezen van een eetstoornis!! Als je er zelf maar helemaal voor gaat!
    En wat goed van je dat je een petitie gestart bent!!

    Ga zo door meid je kan het!

  5. Heel mooi geschreven & super goed dat je dit doet!

  6. Heel erg bedankt voor jullie bemoedigende en lieve reacties! Ook bedankt aan zij die de petitie reeds tekenden!

    Het is fijn dat het jullie ook weer wat nieuwe moed mag geven (kierr) en dat er nog zijn die de mening delen dat er vanaf geraken ECHT kan! (Bianca) Het is de moeite waard, blijf er echter wel in geloven. Ik kan zeggen dat veel dingen die zijn gebeurd en tekenend zijn geweest, me op een andere manier ook sterker hebben gemaakt en me meer draagkracht hebben gegeven. Hoe moeilijk het soms (of eigelijk zo goed als altijd )ook is, het is de kunst van zelfs uit de zwaarste dingen die gebeuren, iets moois te halen.
    Keep fighting en be proud!
    lfs,
    Caroline (krol~)

  7. Mooi verwoord,
    en ondanks dat je al heel ver bent. Sterkte nog!
    Ook ik heb de petitie getekend.

    Liefs

  8. Indrukwekkend verhaal. Succes met je studie, ik ben met afgestudeerd als psycholoog 🙂

    Ik vroeg me af wat het grote verschil tussen het percentage mensen met een eetstoornis tussen Belgie en NL zou kunnen verklaren. Stond daar iets over in het onderzoek?

    Met vriendelijke groet,
    Annebeth

  9. Bedankt annabeth en danique 🙂

    @ annabeth: ik kan je evt het artikel mailen waar de cijfers in staan, ik weet alleen niet hoe ik dat discreet kan doen zonder je je gegevens hier plaatst. Misschien kan je me toevoegen op hyves of facebook? Als je interesse hebt dan laat je het maar even weten 🙂

    BEDANKT NOG VOOR ZIJ DIE TEKENDEN!! SUPER! Maakt me echt heel blij 🙂

  10. Wat ben jij ongelooflijk sterk! Je bent echt een goed voorbeeld!
    Het is ind. moeilijk om in Belgie hulp te vinden. Ik woon in Maastricht sinds 4 maanden en heb ook gekeken naar Belgie voor eventuele hulp. Maar daar is gewoon weg NIETS.
    Ik heb je petitie getekend! Zet hem op!

  11. Bedankt MiieJ!!!
    Ik hoop dat je alsnog iets kan vinden. Op de site van anbn.be kan je een lijst opvragen met therapeuten in je provincie! (mocht je er iets mee zijn)
    Hoop dat je wat vindt!

  12. ja, je petitie heb ik al heel lang getekend hihi, maar goed, ik wist niet dat je verhaal hier ook stond, lieve Caroline, en als je het zo leest, wat ben jij een kanjer ! En ja, ik geloof dat jij helemaal gaat genezen ! Je betn zo goed op weg ! En je hebt zo gevochten !

    Heel veel liefs,
    Joke
    x

  13. Caroline ,
    je kan echt heel mooi schrijven ! ooit geef jij nog wel een boek uit denk ik 🙂

    het is heel verhelderend om je verhaal te lezen.

    Ik ben blij met deze positieve woorden !! echt het doet me deugd !
    liefs, Lore

  14. Hoi, mooi verhaal, en ik herken er veel van mezelf in!

    Enkele aanmerking op wat je zegt over Belgische therapie.
    Ik heb zelf in opname gezeten in het UZ in Gent. Alles werd vergoed, en achteraf de dagbehandeling ook… Alleen de bijkomende kosten, zoals de km. die mijn ouders moesten rijden, die werden geloof ik pas later vergoed.

    xxxxx

  15. Heel mooi geschreven Caroline!

    Ik ben trots op je en vind het knap hoe je er nu tegenover staat!!
    je hebt super hard gevochten – en nog steeds!!

    Blijf volhouden 🙂 You can do it!!

    Xx
    Anne (die uit Goes 😉 )

  16. Bedankt voor je reactie, anne! bemoedigt me! X
    (er waren er natuurlijk wel 2 in goes he 😉

  17. Mooie blog heftig verhaal maar wel respect hoe je het deelt en opgeschreven hebt

    Hoe deed of doe je dat nu met je contact met je vader?

    heb ook moeilijke band met hem momenteel…

    Gr mij:)

  18. wow…wat een heftig verhaal!
    ik herken me er heel goed in, in Belgie is ng veel te weinig hulp, ik ga dan ook de petitie zeker tekenen.

  19. Bedankt Deb en Victoria.

    @Deb: moeilijke vraag. Op dit moment woon ik dus op kamers en zie ik hem vaak enkel in het weekend. Soms zijn er nog steeds perioden dat het echt niet klikt tussen ons maar er is wel veel verandert toen ik af ben gestapt van het idee dat het goed MOET komen tussen ons in die zin dat ik heb aanvaard dat we twee totaal verschillende persoonlijkheden zijn. Dat ik dus ook geen dingen heb te gaan verwachten die niet in zijn aard liggen (bv dat hij me een compliment zou geven, zeggen dat hij van me houdt,…) maar net te proberen te gaan kijken wat zijn manier is om dit te uiten (bv door me eens met de auto ergens heen te voeren) en te kijken of we ergens wel raakvlakken hebben en hier dan op in te spelen. (bv een programma op tv dat hij ook graag ziet eens samen kijken, samen gaan squachen, iets wat hij en ik graag doen,…) En ook al voelt dat niet bepaald goed (zeker de eerste keren niet) je groeit er in en ik kan nu ook zeggen dat ik er soms wel van kan genieten. De grootste veranderingen gebeuren vaak als je stopt met te geloven dat iets moet veranderen. Ik heb heel lang gerouwt om het feit dat ik niet de vader had die anderen wel leken te hebben, maar op zich ben ik daar nooit verder mee geraakt en heeft het me enkel somberder gemaakt. Veel sterkte in jouw situatie!

    lfs,
    Caroline

  20. Goed bezig meis! Blijf het gevecht aangaan.. Dan gaat het je lukken!

    Liefs, mij

  21. Wat knap van je dat je zo doorzet en dat je je inzet voor anderen!

  22. Hoi Caroline,

    Het is inderdaad niet onmogelijk om het gevecht VOLLEDIG te winnen! Ik ben er het levende bewijs van. Ook ik heb 5 jaar geleden in Goes gezeten en kan nu zeggen dat ik volledig genezen ben..Geef het dus niet op want het kan echt!!!

    Liefs
    Coortje

  23. Ik ga zometeen tekenen! Ik heb ook ervaring met Antwerpen. Ergens geloof ik ook wel in volledige genezing, maar langs de andere kant lijkt het dan weer onmogelijk. Dat je kan overwinnen staat alleszins vast en ik ben er zeker van dat dat voor jou is weggelegd

  24. heel mooi geschreven!
    ik weet zeker dat het gaat lukken met zulke motivatie!
    maar wat slecht dat het in belgie zo moeilijk is maar top hou e je er bovenop bent gekomen!

    x

  25. Geweldig dat jij je hier voor inzet.

    Ik heb een dochter van 17 jaar en gaat in september naar de Bascule in Amsterdam.
    Ik maak mijn grote zorgen maar als ik de verhalen lees
    Geloof ook ik dat genezing mogenlijk is

  26. Knap geschreven. Ik moet zeggen dat ik er naar smacht om te geloven in volledige genezing, maar de angst die ik heb om nooit te genezen overheerst enorm 🙁 Heeft iemand goede tips voor me om te geloven in volledige genezing?
    Liefs xxx

  27. Heel mooi geschreven meisje.
    Ik heb de petitie getekend en steun dit initiatief volledig!

    Liefs, Fem

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *