Van kleins af aan werd ik herkend aan m’n altijd lachende snoetje waarachter wel al eens wat koppigheid schuil ging. Het zou niet correct zijn om de tijd voor m’n twaalfde levensjaar op te hemelen, maar eigenlijk is het gewoon de realiteit dat ik tot die tijd op een kinderlijk naïef roze wolkje zweefde, mede door enige overbeschermdheid van thuis waar ik alle begrip voor heb. Ik wist oprecht niet wat tegenslag was in het leven en de eerste confrontatie hiermee kwam dan ook vrij hard aan.
Ik behoorde tot één van de populaire persoontjes in de lagere school, al deed ik daar niets speciaal voor; ik was sportief, ging graag met vrienden/vriendinnen om, zo ook met de jongens omdat ik gewoon meer hield van ruwere spelletjes en verder wilde ik er graag voor iedereen zijn. Blijkbaar lag ik dus goed in de groep en hier werd ik me jammergenoeg pas van bewust toen ik plots van de ene op de andere dag werd gepest gedurende de twee laatste maanden van de lagere school, zonder ik enig idee had wat of waar er iets was fout gelopen. ###
Rond dezelfde tijd (leeftijd 11 à 12 jaar) werd m’n mama ziek, ze kreeg MS (mutiple sclerose). Ook waren m’n ouders tot dan toe eigenaars geweest van een geschenkenwinkeltje dat ik later erg graag wenste over te nemen maar tegen 2000 moest deze winkel sluiten omdat hij anders failliet dreigde te gaan.
Pas rond die leeftijd begon ik dan ook te beseffen dat de dingen niet altijd goed liepen. Een andere wereld ging voor me open.
Hoe meer ik opgroeide, hoe slechter en slechter ook de band met m’n vader werd en door bij vriendinnen te gaan spelen ed begon ik te beseffen dat ik nooit een liefdevolle papa had gehad die anderen wél hadden. Ik mistte bevestiging en kon zijn steeds wederkerende spottende opmerkingen niet plaatsen.
Na de lagere school maakte ik dan de overstap naar een nieuwe school. Ik begon met een nieuwe lei en het eerste jaar leek dan ook weer zo goed te gaan als in de tijd voor het gepest op de lagere school. Tot ik datzelfde jaar werd misbruikt op een feestje van een vriend. Samen met nog enkele cruciale feiten zorgden de dingen die van m’n 11de tot m’n 13de gebeurd waren ervoor dat ik heel onzeker begon te worden. Ik verloor m’n goedlachsheid en spontaniteit, werd erg negatief en boos op alles en iedereen.
Ik herkende mezelf niet meer. Ik wilde weer worden wie ik als kind was, maar ik slaagde er maar niet in weer wat positiever te worden, mezelf weer te maken tot dat meisje dat ik vroeger was.
Ergens maakte ik die tijd de redenering van: Als ik me op innerlijk vlak niet kan veranderen/ geen controle kan krijgen, dan is de stap gemakkelijk gemaakt om eerst op uiterlijk vlak in te grijpen. Ondanks dat dit allesbehalve nodig was, het was gewoon in die periode een methode om grip te krijgen op die dingen die doorheen m’n vingers leken te glippen.
Toen ik ongeveer 14 jaar was ging ik opnieuw naar een nieuwe school omdat ik een andere studierichting wilde volgen. Ik voelde me daar echt heel goed, waardoor het contrast met wie ik was geworden en wie ik ooit was geweest plots zo overduidelijk was en ik enkel wilde dat deze fijne omgeving me zou leren kennen hoe ik echt was. Enkel: wie was ik?
Ik begon te knoeien met eten en dit werd reeds heel erg snel opgemerkt door mijn school, aangezien we een projectweek hadden over gezonde voeding en we die week alles hadden op te schrijven wat we aten. Ik was me er op dat moment niet bewust van dat het zo dramatisch was en had het trekken aan de alarmbel door m’n leerkrachten niet zien aankomen. Vriendinnen hadden me er natuurlijk wel al vaker op gewezen, maar soms blijf je de dingen zo relativeren tot je er naderhand zelf in gaat geloven, en dat deed ik.
De school wees me door naar een psychologe maar dit contact verliep erg stroef en verschillende psychologen volgden. Op school waren we een jaar verder en haar nieuwe klassenleerkracht maakte zich zoveel zorgen dat ze mijn ouders overhaalde me naar een kliniek in Antwerpen te laten gaan. Dit was een ambulante behandeling en tot mijn grote spijt heb ik daar echt niets uitgestoken. Ik zorgde dat ik genoeg woog om dan met ontslag te kunnen gaan om daarna opnieuw verder te kunnen gaan met afvallen. De domste beslissing die ik ooit nam!
Op 4 juli 2005 ging ik met ontslag, maar op 29 mei 2006 stond ik opnieuw aan de voordeur van de kliniek, deze keer koos ik er wel zelf voor om aan m’n herstel te werken. Ik wilde wat van m’n leventje gaan maken en ik besefte dat het op die manier van daarvoor niet zou lukken. In de kliniek in Antwerpen gingen de dingen traag, maar ik hield er de moed in. Ik had een waanzinnig goede psychologe, waar ik vandaag de dag nog steeds met veel dank aan terugdenk.
Op m’n zeventiende moest ik echter de kliniek verlaten omdat ik bijna 18 zou worden en dit een kliniek was voor kinder- en jeugdpsychiatrie. We zochten samen met de kliniek naar een alternatief. Zo stapte ik op 18 april 2007 de eetstoorniskliniek in Kortenberg binnen waar ik diezelfde dag nog uit deze gesloten afdeling wist te ‘ontsnappen’.
Angst had zich meester gemaakt en het “stemmetje” anorexia werd zo sterk in het beweren dat ik vast niet zo erg was om daar te zitten en te starten met een behandeling. Ik kreeg dan voor een tijdje weer in Antwerpen ambulante hulp en er werd verder gezocht naar een ander alternatief.
In deze maanden ging het echter steeds slechter en tegen de zomervakantie kwam ik voor een lange tijd aan de sondevoeding terecht.
Anorexia overheerste maar ik was er vast van overtuigd toch te zullen winnen, ondanks mijn motivatie steeds dieper in m’n schoenen zakte. Op 10 september 2007 werd ik opgenomen in een kliniek in Goes (Nederland) waar ik tot een jaar later (18 september 2008) verbleef en alles op alles zette om van anorexia af te geraken. Elke dag opnieuw wilde ik voor mezelf de bewuste keuze maken tegen anorexia. De dag na mijn ontslag begon ik vol goede moed aan de opleiding psychologie in GENT.
Ondanks mijn geloof in het feit dat ik aan een eetstoornisvrij leventje kon beginnen, bleek dit niet het geval te zijn. Zonder dat ik me er uitdrukkelijk bewust van was, gingen er heel kleine dingetjes van m’n menu af en al snel kwam ik in het oude straatje terecht. Ik kwam in het ziekenhuis terecht maar ik wilde blijven vechten. Ik liet me opnieuw op de wachtlijst in goes (emergis) zetten en eind april 2009 werd ik dan voor de tweede keer opgenomen in het Nederlandse. De bedoeling was om er een korte opname van te maken, maar dit leek uiteindelijk anders uit te draaien. Net op een moment dat ik al weken goed bezig was en dacht de touwtjes nu definitief in handen te hebben, vond er voor de tweede keer een grens-overschrijdende gebeurtenis plaats in mijn leven en dit maakte de maanden die volgden enorm moeilijk en zwaar. Nog steeds blijft dit een heikel punt.
Op 3 november 2009 ging ik voor de tweede keer met ontslag in Goes en heb ik afgelopen jaar geprobeerd, zo goed en hoe kwaad het kan, het gevecht tegen anorexia te blijven aangaan! Ondanks er veel mensen zijn die niet geloven in VOLLEDIGE genezing, blijf ik, na al die jaren, geloven dat échte genezing wel mogelijk is. Hier ga ik dan ook elke dag opnieuw voor! Ik koester dromen en die liggen op mij te wachten om in vervulling te gaan. Beetje bij beetje vind ik mezelf terug en merk ik beter om te kunnen gaan met situaties die me vroeger te machtig waren.
M’n leventje wordt nog steeds beheerst door veel angsten (omtrent eten en misbruik), maar zolang ik de hoop en het gevecht niet opgeef, streef ik naar een mooie toekomst die voor elk van ons is weggelegd!!
Wat ik vooral kan meegeven is; maak die keuze tegen anorexia elke dag opnieuw. De ene dag zal je er minder hard achter staan dan de andere, maar niet kiezen is ook een keuze!
Welke zin me laatste jaren veel motivatie heeft gegeven is:
Nobody said it would be easy…but it will be worth fighting for!! (en dat kan ik zeker beamen wanneer ik kijk naar de perioden waarin het wél goed met me ging!)
Tijdens de jaren van opname ben ik m’n studie aan de universiteit van Gent blijven voortzetten en momenteel zit ik in het derde jaar. Ik hoop zelf later rond de thematiek van eetstoornissen te kunnen gaan werken en daarom is het nog eens extra cruciaal het gevecht VOLLEDIG te winnen!
Een hele tijd terug heb ik de gelegenheid gehad een petitie te starten om de schrijnende situatie van hulpverlening wat betreft eetstoornissen in België aan te kaarten.
Hiervoor heb ik toen contact gehad met enkele senatoren van de Belgische regering en zij vonden dat het zeker de moeite waard is om aan m’n petitie ruchtbaarheid te geven.
Voornamelijk het feit dat in Belgie het niet mogelijk is om dagbehandeling te volgen doordat er geen subsidies voor zijn, is een heikel punt.
Als je in Belgie in therapie gaat bij een psycholoog wordt dit niet vergoed door de verzekering, wat maakt dat je alles zelf moet betalen. Dit maakt de stap naar hulp nog groter.
Verder zijn er in België slechts 4 gespecialiseerde klinieken voor eetstoornissen: Tienen, Kortenberg, Gent en Antwerpen, waarvan die laatste enkel gericht is op kinderen en jongeren tot 18 jaar.
Doordat dagbehandeling zo goed als onbestaande is in België blijven veel meisjes (en jongens) te lang met hun probleem zitten, omdat de stap naar meteen een opname NOG veel moeilijker is dan de stap voor een 1- of meerdaagse behandeling.
Verder hebben we dan ook vaak te maken met wachtlijsten die kunnen oplopen tot enkele maanden, een fenomeen dat wel in meerdere Europese landen bekend is. Recent onderzoek heeft aangetoond dat het aantal personen die te maken krijgen met een eetstoornis in België (d.i. 3,54%) hoger ligt dan bijvoorbeeld in landen als Nederland (1,74%) en Duitsland (1,28%), waar het aantal mensen met een eetstoornis dus ook al erg hoog is. Eén ding is dus duidelijk: er moeten dringend dingen gaan veranderen!
Met deze petitie hoop ik dan ook écht wat te bereiken, opdat al zij die nog na mij komen een betere behandeling kunnen krijgen. Ik ben Proud dan ook erg dankbaar voor de kans die me wordt gegeven om hier wat meer te vertellen over die petitie.
Alvast heel erg bedankt! En onthoudt:
Be proud, overwinning is mogelijk!
Meer informatie en de petitie zelf is HIER te vinden.
Teken jij ook?
-A goal without a plan is just a wish-
Geef een reactie