Ik heb lang gedacht dat de oorzaak van mijn eetstoornis lag aan dat ene bezoekje aan de schoolarts in groep zeven. Dat het werd versterkt door slechte persoonlijke omstandigheden, want na mijn verhuizing kon ik niet echt mijn draai vinden in de klas. Waarschijnlijk is dat ook wel een beetje zo, maar ik denk dat er iets groters achter zat. Iets wat er nu nog steeds is en wat nooit zal verdwijnen. Het is niet per se negatief of positief, maar ik moet er wat mee, want dit zal altijd mijn leven beïnvloeden en is waarschijnlijk de grootste oorzaak van mijn eetstoornis…
Voor ik mijn vermoedens deel, wil ik jullie even een beetje meenemen in mijn wereld, zoals voor mijn verhuizing. Ik woonde in de stad en zat in een echt heel leuke klas. Ik had leuke, lieve vrienden. Ik had vooral jongens als vrienden en een paar meiden (qua sekse). Ik zat op scouting en deed aan korfbal. Dat waren allebei gemengde vereningen, wat ik normaal vond. Toen ik verhuisde, kwam ik op een andere school en ging naar een andere korfbalclub, die van het dorp. Ik stopte met scouting. Op die school kon ik het in eerste instantie wel vinden, maar later werd dat alsmaar slechter. De meiden van mijn klas zaten ook in mijn korfbalteam, dus daar schoot ik niets mee op.
Ik had in groep 7 en groep 8, tot corona, drie echte vriendinnen. Geen jongens dus, wat ik zo jammer vond. In onze klas leek een scheiding te zijn tussen jongens en meisjes, uiteindelijk durfde ik gewoon niet meer iets aan jongens te vragen, ook al zouden we prima vrienden kunnen worden. Iets wat echt wederzijds zou zijn zeg maar, als echte vrienden. Ik had wel mijn beste vriendin, een van die drie. Zij was een écht beste vriendin, waar ik in die jaren heel veel mee samen heb gedaan. Zij heeft mijn leven toen echt gered, zo zou je het kunnen stellen. Wij deden echt alles samen.
Toen kwam corona. Ik had al een lichte eetstoornis als ik zo terugkijk naar de periode voor corona, maar deze bepaalde toen nog niet mijn leven. Míjn leven. Mijn vriendin had haar oude oma in huis wonen en onze ouders waren bang. Wij mochten dus allebei niet afspreken. Het enige wat we deden was bellen. Ik weet niet hoelang ik niemand heb gezien, maar te lang. En dat was niet goed voor mij.
In de eerste lockdown was ik heel veel afgevallen, te veel. Toen ik weer op school kwam moet ik een wandelend skelet zijn geweest. Maar goed. Halve klassen. Ik zat er met mijn beste vriendin, mijn twee andere vriendinnen zaten in de andere groep. Daar had ik dus ook geen contact mee. En het ging heel slecht. Uiteindelijk mochten we weer met hele klassen naar school en zag ik de andere twee ook weer. Ik was heel blij, maar het was raar. Het leek wel alsof we geen vrienden meer waren. Nu weet ik waarom. Ik zag eruit als een wandelend skelet. Of beter gezegd, een rennend skelet.
Mijn beste vriendin ging naar een andere school na groep 8. Gelukkig hebben we nog wel contact. Ik kwam in de eerste met mijn twee andere vriendinnen. We werden een vriendengroepje met nog twee andere meiden. Ik heb me altijd laatste gevoeld en het zat niet goed tussen mij en een van mijn oude vriendinnen. Waarschijnlijk kwam dat door mijn eetstoornis, dat ze het niet snapte, en door corona. Nu zit het weer goed, maar ik heb ervoor gevochten, zo voelt het. Treurig, maar waar.
Nu zit ik in de tweede en gaat het goed. Ik heb een andere vriendin, zij lijkt op mij. Ze heeft dezelfde interesses en dat is leuk. Ik doe nu ook aan boulderen en zit weer op scouting, dingen die echt bij mij passen. Ik weet nu wat ik echt wil, maar er bleven dingen knagen… Want hoe kan het dat ik voor mijn verhuizing veel meer plezier had en waarom kan ik bij de meeste meiden mijn draai niet vinden? Waarom ben ik een soort van anders? Waarom moet ik aan bepaalde criteria voldoen als meisje? Waarom maken mensen zulk onderscheid? Wat ben ik als ik niet aan die bepaalde eisen kan voldoen? Waarom was de klas op mijn vorige school fijner?
Waarom was er daar geen onderscheid en in mijn huidige woonplaats wel? Waarom behoren bepaalde dingen tot een gender? Wie heeft dat beslist en waarom heeft diegene dat dan beslist? Waarom is mijn leven zo vermoeiend? Wanneer wordt het weer zoals eerst en wat kan ik daar zelf aan doen? En heeft dit een connectie met de oorzaak van mijn eetstoornis en wat is die oorzaak dan precies? Al die vragen spookten door mijn hoofd en de meeste doen dat nog steeds. Maar op de vraag wat de hoofdoorzaak van mijn eetstoornis denk ik het antwoord wel te weten: de huidige maatschappij waarin wij leven.
Ik denk namelijk dat ik non-binair ben. Ik wil niet op basis van mijn geslacht in een hokje vol vooroordelen gestopt worden, want daar pas ik helemaal niet. Maar wat heeft de huidige maatschappij hier dan mee te maken, denk je nu zeker? Voor mij zijn dat de vooroordelen van mensen. Ze zien iets en dan associëren ze dat meteen met iets wat er niet bij hoort. Als de meerderheid van de mensen dat doet, dan hang je als je wilt dat je alleen wordt beoordeeld op hoe je bent. De meeste mensen houden uit zichzelf al rekening met deze vooroordelen. Ze gaan dan bijvoorbeeld niet met een groep meiden hutten bouwen in het bos, of een moddergevecht houden, en zo zouden de meeste ook niet met een groep jongens naar de sauna gaan.
Wat ook meespeelt is dat je alle problemen op de hele wereld meekrijgt als kind. En je ziet niemand die hier wat aan doet. Dat is toch frustratie tot de max?! En ook lijkt het alsof alle meiden modepopjes moeten zijn of er altijd leuk uit moeten zien en altijd met de mode mee moeten gaan. Nou, mij niet gezien. Misschien denk je nu, ben jij niet transgender? Daar heb ik aan gedacht, maar nee. Ik wil gewoon acceptatie, voor mezelf. En dat die jongens-meisjes-scheiding, die soms heel erg aanwezig is, verdwijnt. Dat zou mijn leven een stuk leuker maken.
Leven is niet makkelijk, maar ik weet nu wel wat ik wil en ik ga ervoor. Ook al ligt de oorzaak van mijn eetstoornis in deze maatschappij, wat nou niet per se veel hoop geeft. Wat ik iedereen die dit leest wil meegeven: ga eens dieper zoeken naar een mogelijke oorzaak, zodat je je er bewust van bent en erop kunt letten als het even niet zo lekker gaat. Want een eetstoornis is niet niks en komt ook niet voor niks. En ik wil echt niet zeggen dat iedere oorzaak iets met je gender te maken moet hebben. Maar het zou niet raar zijn als er voor jou dingen in deze maatschappij zijn waardoor je een eetstoornis hebt gekregen. En onthoud: dan ligt het niet aan jou maar aan de maatschappij, want iedereen verdient het om een fijn leven te hebben.
Moira
fotografie:pexels
Geef een reactie