Genezen: Geloof jij in herstel?

Kun je volledig genezen van een eetstoornis? Kom je er echt helemaal vanaf? Over het antwoord op die vraag heb ik nogal eens getwijfeld. Als we de feiten op een rij zetten weten we dat het grootste deel van de mensen met een eetstoornis er weer vanaf komt. Een ander deel leert ermee leven en een heel klein deel overlijdt aan de gevolgen of bijkomende problemen van de eetstoornis. Heftig, maar ook hoopvol. Je mag dan een gevaarlijke ziekte hebben, er is een grote kans dat je herstelt, want dat kan dus.

Toen ik zelf een eetstoornis had, wist ik niet dat je ervan kon genezen. De gedachtes zaten zo vast in mijn hoofd, dat ik me niet kon voorstellen dat dit ooit weg zou gaan. Ik dacht al jaren obsessief veel aan eten, hoe zou dit ooit weg kunnen gaan? Natuurlijk wilde ik maar al te graag geloven in herstel, maar ik kon mij er echt heel weinig bij voorstellen. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit zo ver zou komen als waar ik nu sta.

Mijn eetstoornis had niet direct een duidelijk aanwijsbare oorzaak, waardoor een eerdere behandeling ook niet slaagde. Ik voelde mij mislukt. Het voelde alsof ik een nep-eetstoornis had of alsof ik geen reden had om een eetstoornis te hebben. Later ontdekte ik met een andere behandeling waar mijn angst om dik te worden, mijn gepieker over eten en lijngedrag vandaan kwam. Waarom ik dit deed, hoe het was ontstaan en dat er enorm veel ingewikkelde oorzaken aan ten grondslag lagen. Dat was allemaal niet in twee weken weer opgelost helaas.

Ik ben niet met een eetstoornis geboren. Vroeger als kind kon ik normaal nadenken over eten. Ik was een beetje een treuzelaar en lustte geen zuurkool en geen (draadjes)vlees. Maar ach, daar hebben wel meer kinderen geen liefde voor. Ooit, in een ver verleden wist ik dus absoluut niet waarom ik zou gaan lijnen, waarom ik niet zou willen eten of er bang voor moest zijn. Ik heb een tijd gekend waarop ik normaal met eten om kon gaan. De eetstoornis is er in de loop van de pubertijd langzaam ingeslopen.

Het begin van mijn eetstoornis heeft ook jaren geduurd. Eigenlijk had ik toen dus al een eetstoornis, maar in een hokje paste ik niet. Achteraf weet ik dat ik helemaal niet in zo’n vakje hoefde te passen en dat als ik me rot voelde, ik daar ook gewoon al hulp bij mocht vragen. Ik hoefde daarvoor echt geen kilo’s af te vallen, paniekaanvallen te hebben of depressief te zijn. Ongelukkig zijn en mezelf niet mooi of leuk vinden had reden genoeg geweest voor hulp.

Een eetstoornis en een negatief zelfbeeld zijn er niet van de een op andere dag. Soms lijkt het wel zo te zijn gegaan in je herinnering, maar er gaat meer aan vooraf. Dat je die eetstoornis ontwikkelt heeft niet enkel en alleen te maken met dat je jezelf dik vond, dat iemand een keer zei dat je dikke billen had of dat je een keer een hele rol koekjes op at. Een eetstoornis ontwikkelt zich heel sneaky, waardoor je er helemaal in verstrikt kunt raken.

Dat je niet zomaar uit de knoop bent als je hulp zoekt is dan ook eigenlijk niet zo gek. Hoe graag ik je ook zou willen vertellen dat het na drie gesprekken weer allemaal goed is, zo werkt het niet.
Beter worden van een eetstoornis is een hele strijd. Ik zal je nooit vertellen dat het simpel is. Maar wel dat het de moeite dubbel en dwars waard gaat zijn. Een leven waarin je niet in de ban van eten en je gewicht bent is zoveel leuker en bovenal: het is mogelijk!

Helemaal herstellen van een eetstoornis is mogelijk. Ikzelf, mijn collega’s en een heleboel andere leuke vrouwen en meiden die ik ken kunnen dat beamen. Ik ken ook een hoop vrouwen die hersteld zijn, niet volledig, maar wel een heel eind op weg zijn. Zijzelf en hun leven is er zoveel leuker op geworden. Ik ken heel wat mensen die hun eetstoornis hebben losgelaten en geen van hen is er minder leuk op geworden. Integendeel. Het is eng om er achter te komen wie je bent zonder eetstoornis, maar je gaat er alleen maar op vooruit. Het is confronterend, maar daarna krijg je de kansen om jezelf te zijn en je weer te ontwikkelen.

Beter worden van een eetstoornis gaat met vallen en opstaan. Het gaat niet in één stijgende lijn. Toen ik dacht dat dit was waar ik kon komen, accepteerde ik een aantal eetgestoorde gewoontes en gedachtes. Ik besloot dat dit al heel goed was, dat dit herstel was. En dat was het ook. Ik was hersteld, maar helemaal van mijn eetstoornis was ik niet af. Dat is later gekomen, toen ik langere tijd op het rechte pad bleef en langere tijd bleef oefenen met de gezonde manier om met gevoelens om te gaan. Het kostte heel wat strijd en vooral tijd. De laatste restjes zijn er in de loop van de jaren uitgesleten. Ik had mijn eetstoornis niet meer nodig, ik kon op een andere manier met mijn problemen omgaan.

Of je nu een dubbele diagnose hebt of niet, je kunt heel veel leren en van een eetstoornis af komen. Je kunt zoveel leren dat je die eetstoornis niet meer nodig hebt om ermee om te gaan. Je leven wordt nooit perfect, dat zal ik er vast bij vertellen. Maar dat is het leven bij niemand op deze aarde. Leven doet nu eenmaal soms pijn en toch kun je leren om gelukkig te zijn. Het is een proces en het gaat bij iedereen anders. We hebben allemaal misschien een eetstoornis (gehad), maar toch liggen er andere oorzaken aan ten grondslag, hebben we andere symptomen en andere gevolgen.

Toch ben ik ervan overtuigd dat je veel verder kunt komen dan je denkt. Jij bent niet die uitzondering die niet geneest en altijd in haar eetstoornis moet blijven hangen. Het is niet helpend om van te voren al te denken ‘O, maar zo ver als jij kom ik toch nooit.’ Je geeft jezelf daarmee al niet eens de kans om verder te komen dan je bent. Blijf altijd hoop houden en zet kleine en grote stapjes. Je kunt van te voren niet weten hoe ver je gaat komen. Ik dacht ook dat ik het wist en had nooit durven dromen er echt vanaf te komen. Dat leek me onmogelijk. 

De meeste mensen zullen onder dit blog misschien willen reageren dat ze altijd wel iets zullen behouden van hun eetstoornis en er nooit helemaal vanaf zullen komen. Dat kan, maar toch kun je verder komen dan wat je nu gelooft. Het is ergens natuurlijk ook veilig om een stukje eetstoornis te behouden… Ik dacht ook dat ik altijd een eetstoornis zou hebben. Dat ik iemand was die er nooit vanaf zou komen. En als ik kijk waar ik nu sta, kan ik me amper voorstellen dat ik dat ooit dacht. Geef het een gooi, je weet echt niet half hoe ver je kunt komen!

Denk jij dat je volledig kunt herstellen van een eetstoornis?

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

18 reacties op “Genezen: Geloof jij in herstel?”

  1. Ik ben bang soms erg bang dat het voor altijd zal zijn. Niet zozeer het eetgestoorde gedrag want dat gaat steeds beter, maar meer de gedachten erover in m’n hoofd. Die zijn zo hardnekkig en zo controlerend.

    Maar dan lees ik je blogs over volledig herstel en dan geloof ik weer dat het wel mogelijk is. Zelfs na een lange tijd. En dat stemt me dan weer heel hoopvol.
    Dus ik ga er nu weer hard mee aan de slag. 🙂

    Heel erg bedankt Nouska!

  2. Ik denk het niet.. Heb in het verleden zoveel serieuze pogingen gedaan. Kwam ik kilo’s aan, bleek ik nog altijd obsessed te zijn door eten: eetmomenten, calorieën, etc. Liet ik dat wat meer los, werd ik weer obsessed door voedingswaardes. En sowieso.. stel dat ik dat allemaal los zou kunnen laten, vraag ik me af in hoeverre ik echt herstel ben. Ik zie zoveel mensen die zeggen ‘hersteld’ te zijn, maar een perfect lichaam hebben. Dat zijn dan ook vaak de mensen die anderen willen helpen en in mijn ogen nog altijd opmerkelijk veel bezig zijn met eten, maar dan op een andere manier. Voor mij is herstel dat je dat eten echt kan loslaten. Dat je een langere periode (van een aantal jaar) je leven ook ergens anders op heb ingericht dan eten. Dat je niet direct na je eetstoornis bent gaan werken als therapeut bij een eetstoornisinstantie, maar eerst écht ook op een vlak buiten de hulpverlening jezelf staande hebt kunnen houden. Misschien zijn mijn eisen hoog, maar voor mezelf vind ik pas echt dat ik hersteld ben als ik dat kan/ heb gekund. (Ooit had ik een ervaringsdeskundig therapeut die ook zei dat ze door haar werk ervoor zorgde dat ze niet terugviel… dan heb ik daar toch mijn bedenkingen bij en het bevestigt voor mij bovenstaande.) De toekomst zal het allemaal uitwijzen, of niet 😉

  3. Toevallig dat deze blog voorbij komt. Ik had het er pas nog over met mn psycholoog en vroeg of ik helemaal beter kon worden, of dat ik het altijd zou blijven houden. Toen werd er gezegd dat een deel die een es hebben, helemaal beter worden, en er helemaal vanaf zijn. Ook werd er gezegd dat er nog een ander deel is, die wel stappen in de goede richting zetten van herstel, maar nog steeds een zwak voor eteb zullen hebben… en dat laatste deel zal ik wel bij horen denk. Ik geloof nooit dat ik helemaal beter kan worden.

  4. Herkenbaar doe nu opleiding voor herstel en ervaringsdeskundighei toen werd deze vraag ook gesteld. Nu paar jaar later kan ik zeggen dat een stem in me hoofd soms nog een gevecht is maar blijf hoop houden en vertrouwen

  5. Nope. Ik geloof er niet meer in.

  6. Ik ben hersteld, maar ervaar de gevolgen nog wel.
    Het zal ook altijd in mijn achterhoofd blijven, maar ik geloof wel dat het steeds beter kan worden.

  7. Zoveel verder dan ik dacht te kunnen zijn, maar ook nog altijd niet genezen.
    Ik vind het lastig.

  8. Ja, ik geloof in volledig herstel. Zoals Nouska schreef: ik ben niet geboren met een eetstoornis, ik heb jaren geleefd zonder eetstoornis. Waarom zou ik dat dan in de toekomst niet meer kunnen? Ik bén niet mijn eetstoornis, ik héb een eetstoornis. En iets wat je hebt kun je ook weer kwijtraken. Ik ga dan ook voor volledig herstel en geloof dat ik dit kan.

  9. Ik wil er in geloven, maar ik denk dat mijn eetstoornis wel iets is wat altijd bij me zal blijven. Ik moet er mee leren omgaan. En als het weer dreigt mis te gaan, hulp inschakelen. Ik ben dan wel hersteld, denk ik, maar ben niet zoals ik vroeger was. Zal ook nooit meer zo onbezorgd omtrent eten zijn, helaas.

  10. Tijdens mijn eetstoornis heb ik meerdere behandelingen gehad, waarbij ik elke keer terugviel. Ik heb altijd gezegd dat ik bij het groepje hoorde ‘Ik leer met mijn eetstoornis leven, maar kom er nooit van af’.

    Uiteindelijk was de wil om normaal te zijn zo enorm groot, dat ik opnieuw de strijd aan ging. Het was een hele zware periode, maar met kleine stapjes kwam ik steeds verder. Het spreken als ervaringsdeskundige was een toegevoegde bijdrage aan mijn herstel, waardoor ik dat wilde blijven doen (op dat moment).

    Toen ik in 2015 op eigen benen mocht staan, heb ik besloten om ook het stukje ‘werken als ervaringsdeskundige’ los te laten en me eigen leven op de rit te krijgen. Ondanks dat ik dacht er nooit écht vanaf te komen, kan ik met trots zeggen dat ik geniet van het leven, een enorme (persoonlijke) ontwikkeling te hebben doorgemaakt én volledig genezen te zijn.

    Ik had tijdens mijn eetstoornis nooit verwacht dat ik dit zou halen, en toch is het gelukt! Als je het probeert, het moeilijk krijgt en toch doorgaat, mag je enorm trots zijn op de stappen die je zet. Het heeft tijd nodig, maar vertrouw erop dat het steeds beter gaat. Zo heb ik het ook ervaren. En naast mij, vele anderen!

  11. Ik geloof het zeker. Ik ben hersteld en kan me niet meer voorstellen dat ik ooit zo anders leefde. Ik kan me het gevoel van toen nog heel goed herinneren. En dat is heftig. Deze periode zal me altijd bijblijven. Maar ik weet dat ik nooit meer terug zal vallen. Ik heb het niet meer nodig. En ik denk ook dat dat de essentie is van genezen. Dat je de eetstoornis niet meer nodig hebt om met iets anders om te kunnen gaan.

  12. Ik denk niet dat ik ooit van mijn obsessie met eten af kom. Ik heb nu 24 jaar een eetstoornis. Heb langer geleefd met dan zonder en heb ook geen herinneringen aan mezelf zonder eetstoornis. Waar zou ik anders de hele dag aan moeten denken. Ik kan het me niet voorstellen ook al geloof ik best dat normale mensen ook met andere dingen bezig kunnen zijn op een dag. Het klinkt heel ontspannen zoals jullie van proud het omschrijven om gezond te zijn, dus het lijkt mij ook wel wat. Maar hoe? De grote onbeantwoorde vraag. Misschien ooit.

  13. dit had ik nodig!

  14. Voor mijn gevoel is een eetstoornis net zoiets als kanker (niet beledigend bedoeld).
    Je kan namelijk van kanker genezen, maar het blijft altijd in je zitten en je hebt bijna altijd een periode waarin het al dan niet heftiger terug komt.
    Ik geloof dat je er van kunt “genezen” maar dat dat maar tijdelijk is en dat je altijd op je hoede moet zijn voor herhaling.. sorry maar zo kijk ik er tegen aan

  15. Ik geloof in herstel. Na acht jaar strijd geloofde ik er niet meer in. Ging voor de laatste keer een behandeling in. Maar eigenlijk zonder hoop. Maar met elke gram die ik aankwam en elke sessie pot waarin ik naar mezelf leerde kijken merkte ik dat het monster in mijn hoofd me minder in bedwang hield. En nu, drie jaar later denk ik elk half jaar, wauw dat het zo goed kan gaan. En elk half jaar weer een beetje beter. Nee het is niet uit mijn hoofd en ja ik moet me ervan bewust blijven maar ik leef niet meer met mijn eetstoornis. Ik leef weer

  16. Ik leef al ruim 80% van mijn leven met ondergewicht, maar toch blijf ik hoop houden.. Ondanks dat ik prima op deze manier verder zou kunnen leven, hoop ik nog altijd dat ik kan gaan genieten van het leven. Gedachten rondom eten spelen bij mij meestal niet door m’n hoofd heen, maar ik ben bang dat zodra ik eenmaal aankom dat dit wel meer en meer het geval is. Toch heb ik nog steeds een eetstoornis, juist vanwege mijn ondergewicht. Dus om daar vanaf te komen, zal ik moeten aankomen. En ondanks dat ik mijn eetstoornis straks niet meer nodig heb, ben ik benieuwd of ik er totaal vanaf zal kunnen komen. Het is immers zo’n groot onderdeel van mijn leven geworden, dat ik mijn moeilijk kan voorstellen zonder. Maar ik sluit niet uit, dat het niet mogelijk is.

  17. Het is vast mogelijk om helemaal te herstellen, genoe inspirerende en hoopgevende ervaringsverhalen o.a. van Nouska en Sandra. Maar wat is uiteindelijk het recept voor volledig herstel, het eten puur als eten zonder psychische lading en gewicht? Ik weet het niet…Elke keer probeer ik stapjes te zetten maar dan vlieg ik toch weer uit de bocht en denk ik “dit gaat nooit normaal worden”. Momenteel heb ik een soort modus gevonden voor mijn ES; geen ondergewicht en ik eet normaal. Maar mijn kopzorgen zijn niet normaal.

  18. Een eetstoornis is een verslaving. En daarom denk ik dat je net als bij alle andere verslavingen altijd een verslaafde zal blijven. Ook al gaat het goed, er is altijd een kans op terugval. Vergelijk het maar met een alcoholverslaving.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *