‘Ik ben dit zelf begonnen, dat gevoel van controle is zo fijn. Maar heb ik nog wel controle? Glipt het niet langzaam uit m’n handen?’ Zeker 5 mailtjes heb ik daarna geschreven naar mijn vriendin, mijn trainer, mijn ouders. Geen van allen is ooit verstuurd.
Ik ben ‘Schaatster’ (naam op het forum), een meisje van inmiddels 21 dat studeert in de hoofdstad van dit kleine landje. Ik herinner me nog goed hoe ik als kleuter geen strakke kleren aan wilde en mijn vriendinnen allemaal sprietjes waren. Ik was een klein, vrolijk meisje met bolle wangetjes en af en toe wat autistische trekjes als mijn speelkeukentje verplaatst werd. Geregeld lag ik krom van het lachen met mijn buurmeisje van de overkant of klom ik in bomen met mijn andere ‘beste vriendin’. Na een onbezorgde en soms wat ongeconcentreerde basisschooltijd volgde een bijna net zo onbezorgde middelbare schooltijd.
Ik had leuke vriendinnen, sportte veel en mijn cijfers overtroffen alle verwachtingen. Die verwachtingen stelde ik dus zelf maar een beetje bij zo nu en dan. Aan het einde van de middelbare school begon ik te letten op wat ik at en op wat anderen aten. Ik kwam erachter dat ik het ook wel redde met een broodje minder bij het ontbijt en ook wel eentje minder bij de lunch. Maar als ik ‘s middags thuis kon eten, at ik lekker een gebakken ei op brood en dus gebeurde er niks met mij. Zo serieus moest het nou ook weer niet allemaal worden, daar was eten toch te lekker voor.
Voor al mijn examens en schoolexamens heb ik keihard gestrest maar voor de buitenwereld ben ik er fluitend doorheen gekomen. En achteraf gezien was dat stressen ook best een beetje overdreven ja. Een heel lijstje met mogelijke studies heb ik weggestreept voordat ik uitkwam bij biomedische wetenschappen. Het was ook niet een keuze uit volle overtuiging maar meer in de trant van ‘lijkt me leuk’. Interessant is het zeker maar in dat eerste jaar begon het fout te gaan. Geen vast rooster, elke dag anders, geen vaste pauzes, steeds als ik gewend was aan een vak een nieuw blok, veel nieuwe mensen in een grote groep. Ik kon er maar moeilijk aan wennen en probeerde wat meer te rommelen met m’n eten. Alles kostte me echter zoveel energie dat ik hartstikke honger kreeg en dus uiteindelijk ook niet echt afviel. Tot ik in mei een weekendje meeging met de studievereniging naar een estafetteloop. Ik kende maar twee mensen en vond dat doodeng. Uiteindelijk was dat niet nodig want het was hartstikke gezellig.
Ik had dat weekend niet veel honger en door het gekke ritme (de estafette begon al ‘s nachts en natuurlijk ontbraken ook de feesten niet) en het warme weer kwam ik op mijn 18e verjaardag iets lichter thuis dan dat ik was weggegaan. De rest van de week at ik geen enkel stukje van de taart en ineens viel ik écht af! Dat voelde nog eens lekker.
Ik begon alles strikt bij te houden, sportte nog wat extra, leed de hele dag honger totdat mijn hongergevoel totaal verdwenen was.
Ik at geen ijsjes meer van de ijswinkel waar ik werkte en plande mijn dagen zo vol dat ik geen lege momenten had waarop ik toch kon toegeven aan eventuele honger. Als er door vocht plotseling iets bij kwam, raakte ik in paniek en fietste ik een stuk om naar trainen. Mijn vriendin vroeg eens wat er was maar er was toch niks. Daarna mailde ze of alles wel goed ging maar nog steeds ging alles prima. We zouden samen op vakantie en ik wilde wel een beetje mooi zijn in een bikini.
Die vakantie was fantastisch. Ik heb overal van genoten en ook van heel veel eten. Er was niks bijgekomen toen ik thuis was omdat we ook zoveel hadden gedaan onderweg. Toch verbood ik mezelf vanaf toen alles dat lekker was en een paar weken later op trainingskamp lag ik ‘s ochtends om 6 uur te piekeren wat ik moest eten om te zorgen dat ik niet van mijn fiets viel maar toch niet teveel had. Niet verwonderlijk dat ik weer wat lichter thuiskwam. Mijn trainer had het allang door en belde me na die week op. Voor het eerst deed ik mijn verhaal. Het was een opluchting maar tegelijkertijd schreeuwde alles in mij dat ik een verrader was. Hoe kon ik hierna nou ooit nog lichter gaan worden?
Het kon toch: toen het schaatsseizoen aanbrak had ik het alleen nog maar koud, lagen mijn haren overal, zat ik met 4 lagen kleding en handschoenen aan te klapperen in de snijzaal, volgde ik wel nog een extra vak ‘s avonds (vaak een goede reden om niet avond te eten) en haalde zowat de hoogste cijfers van iedereen, terwijl mijn toch al nooit al te beste concentratie helemaal verdwenen was. Nog altijd vraag ik me af hoe dat kan want na school lag ik bijna alleen nog maar met 2 truien aan in bed.
Langzaam stortte ik in, verdween er vet maar vooral ook spieren, kwam ik niet meer vooruit, en kwam er een donkere koude winter. Na een goed gesprek met mijn vriendin beloofde ik na trainingskamp de huisarts te bellen. Hier kwam ook Proud in beeld, want in de chat kreeg ik het laatste duwtje dat ik nodig had om ook écht te bellen! Ik deed mijn best en kwam eens niet lichter thuis na trainingskamp. Ik wilde dat ik daar blij om kon zijn, maar dat was ik absoluut niet. Nog eens drie maanden later had ik mijn eerste gesprek bij PsyQ. Een jaar lang heb ik elke week en later elke twee weken een gesprekje daar gehad. Ik durfde haar niet toe te laten, niet open te zijn, in praten was ik slecht en toch kwam ik er wel kleine stapjes vooruit.
Een jaar later lag ik niet meer om 6 uur ‘s ochtends wakker op trainingskamp maar racete ik achter de jongens aan de bergen op om ‘s avonds nog mee te gaan een stukje hardlopen. Ik besefte wat een ontzettend lieve vrienden en trainer ik had dat zij me nooit hebben laten vallen en niet anders hebben behandeld toen ik meer of minder woog. In een impulsieve actie koos ik op het laatste moment vakken bij bewegingswetenschappen voor mijn vrije ruimte. Ik volgde daarmee zomaar ineens écht mijn hart en dat kan ik iedereen aanraden!
Het half uurtje bij PsyQ is weer vrije tijd want ik hoef er niet meer te komen. Mijn ouders klagen nog steeds dat ze overal haren vinden maar dit keer zijn het lange, dikke haren en zitten er meer op mijn hoofd dan in het doucheputje. Ik ben lid geworden van een klimvereniging en stapte maandag uit bij de halte voor PsyQ, alleen dit keer om naar de klimhal te gaan. Ha beat that!
Ik ga met diezelfde vereniging komend weekend lekker even weg, heb een surfvakantie geboekt, wil naar Afrika en naar de Alpen en ben over 4 maanden klaar met mijn bachelor.
Ik ben er nog niet en heb nog steeds de betere en mindere periodes. Maar als alles rozenkleur zou zijn, zouden we de rozen niet meer kunnen onderscheiden š
Lieve meiden en jongens die nog zo hard aan het worstelen zijn: ik heb heel erg veel aan Proud gehad en ik hoop dat ik met mijn verhaal iets kleins terug kan doen voor jullie allemaal. Wat mij ontzettend geholpen heeft is de ongelofelijke liefde van de mensen om mij heen, …maar daar moet je wel voor open staan. Ik weet 100% zeker dat er altijd iemand is die om je geeft en van je houdt.
Hoewel ik stiekem hoop dat ik hier anoniem blijf zou ik mijn vriendinnen, vrienden, trainingsmaatjes, trainer en ouders willen bedanken voor alle liefde en steun! Voor het geval ze dit toch lezen en herkennen.
Geef een reactie