Genezen: Vallen en opstaan

Precies 1 jaar geleden kwam ik met mijn koffer aan in Amsterdam. Ik werd voor 5 maanden opgenomen bij Novarum om de strijd aan te gaan met mijn eetstoornis. Die vreselijke, vermoeiende, harde, bekritiserende en gevaarlijke anorexia stem zou ik gaan verbannen uit mijn leven. De eerste stappen heb ik tijdens deze opname mogen zetten. Een moeilijk, heftige, zware, maar ook leerzame ervaring. Een ervaring waarin ik mezelf ben tegengekomen, ben gevallen & heb leren opstaan, waarin het besef kwam hoe hardnekkig deze ziekte is, ik heb gehuild maar ook weer kon lachen, waarin ik lieve meiden heb ontmoet, steun heb gekregen, waarin ik angsten ben aangegaan, langzaam aankwam in gewicht, er de hele dag oorlog was in mijn hoofd en waarin ik echt ging verlangen naar een eetstoornisvrij leven.

Een ervaring waarin ik stappen heb gezet, maar ook waarin de anorexia alles deed om mij in haar macht te houden. Na 5 maanden vertrok ik gemotiveerd, maar met weinig vertrouwen in mezelf. Ik moest het weer zonder de ‘veilige’ kliniek doen, terwijl de eetstoornis nog zo intens was. Ondanks verstandige keuzes tegen de eetstoornis in, voelde ik mezelf weer terugglijden. En toen ging het snel, de gevreesde terugval. Opnieuw volledig in controle van de anorexia. En nu gleed ik nog verder af, kwam op een nog lager gewicht dan voor mijn opname en voelde ik me nog slechter. Ik kon de anorexiastem geen weerstand meer bieden, ik had verloren. Tot ik bang werd, echt bang werd om dood te gaan. Nooit gedacht dat mij dit zou kunnen gebeuren en ineens voelde het dichtbij.

Hoe eng, gevaarlijk en verdrietig het ook is geweest, ergens heb ik dit nodig gehad. Het besef dat dit een dodelijke ziekte is, waarin ik geen uitzondering zou zijn. Ik vroeg om hulp bij Novarum, bij familie en vrienden. Ik ging het gevecht met eten opnieuw aan, ik startte met nutridrink, ik stopte met braken, ik praatte over alle irrationele gedachtes, uitte mijn gevoelens, ik kwam sneller aan in gewicht, zocht afleiding & ik nam stap voor stap en hap voor hap de controle van de anorexia af. Met goede & slechte dagen en met vallen & opstaan, ging ik opnieuw de strijd aan.

Een strijd die, gelukkig voor de meeste, niet te begrijpen is. Een strijd die begint zodra ik mijn ogen open doe, pas stopt als ik eindelijk in slaap val en soms in nachtmerries nog doorgaat. Een strijd tussen de gezonde & levenslustige ik en de verwoestende anorexia. De strijd met nare gevoelens, vol zitten en honger hebben, spanning uitzitten, een lichaam dat veranderd, angsten aangaan & eten. Een strijd die die veel tranen en energie kost. Maar ook een strijd die me positieve dingen oplevert. Door het gevecht te zijn aangegaan kan ik weer lachen, genieten van fijne momenten, plezier ervaren in mijn beroep, verantwoordelijk oppassen op mijn neefje, er zijn voor anderen, keuzes maken voor mijn eigen geluk, energie hebben om de dag goed door te komen & voor mij het belangrijkste; Hoe harder ik vecht & meer controle ik terugwin van de anorexia, hoe meer ruimte er vrij komt om te gaan ontdekken wie ik ben, wat ik wil & wat mij gelukkig maakt in een eetstoornisvrij leven.

Stap voor stap mag ik dit gaan ontdekken. Stap voor stap zal eten, gewicht, lichaamsbeeld, calorieën en kledingmaten minder gaan samenhangen met mijn zelfwaardering. Stap voor stap mag ik gaan leren om mezelf belangrijk te vinden, lief te zijn voor mezelf & mezelf te waarderen. Stap voor stap ga ik deze weg bewandelen. De weg die ik al een tijdje bewandel en waar ik ondertussen al met meer vertrouwen overheen loop. De weg die me nu al een stuk gelukkiger heeft gemaakt en waarvan ik weet dat die me nog meer positiviteit gaat brengen.

Onderweg zal ik vast nog eens struikelen, even stilstaan, angst hebben om door te lopen en zelfs verlangen naar de bekende weg terug. Maar ik zal opstaan, even ademhalen, vooruitkijken & misschien ietwat wankelend doorgaan. Totdat ik, stap voor stap en hap voor hap, de finish haal.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

22 reacties op “Genezen: Vallen en opstaan”

  1. Wauuuw wat een mooi verhaal. Dapper dat je het hier deelt. En wat een PRACHTIGE tekening! Heb je die zelf gemaakt? Echt heeel mooi. Veel sterkte, je komt er wel!

  2. Heel mooi geschreven. You go girl! 🙂 Jij komt er wel!

    Liefs xx

  3. Jeetje wat heftig om te lezen!
    Ga zo door want je kan het!!

  4. Waaauw wat een prachtige krachtige meid ben jij!!x

  5. Jeetje dit lijkt op mijn verhaal …..Bedankt voor het delen!

  6. Jeetje wat heftig om te lezen mooi verwoord voor mij herkenbaar mijn dochter zit op dit moment met de zelfde strijd.Wens je heel veel goeds.

  7. Wauw…

  8. Wat ontzettend mooi geschreven Annemiek, maar vooral ook wat fijn om te horen dat het gelukkig weer de goede kant op gaat. Je bent een geweldig mooie meid Annemiek, ik heb veel vertrouwen in je!
    Liefs, je oude groepsgenoot

  9. Stap voor stap, hap voor hap. Leuk! Die ga ik onthouden.

  10. Dappere jij…
    Heel veel ucces en sterkte met de rest van je behandeling en je herstel!

  11. Wauw, deze motiveert me! Heel veel succes en sterkte

  12. Love you ❤️ Je zus

  13. Wauw, wat heb je dat mooi gezegt en beschreven. Vind het sterk van je dat je het hier schrijft en deelt met anderen! Ik vind je een sterk persoon !!

  14. Je bent een bijzonder mens!

  15. Goh, heb je het afgelopen halfjaar dan zo’n heftige terugval gehad? Dat wist ik niet… Goed van je dat je opnieuw naar Novarum bent gegaan! En fijn dat je je nu zoveel sterker voelt. Ga zo door, zou ik zeggen!

  16. Heel mooi beschreven!
    Dat ben je zeker nog niet verleerd!
    Wees trots op jezelf en wat je al bereikt hebt!
    Jij kan dit!

    Liefs,
    Lisa

  17. Hoi Annemiek,

    Dapper van je om je verhaal te delen met iedereen! En ik denk ook een hele steun voor andere mensen die misschien niet zo dapper zijn als jij maar ook een zware weg bewandelen. Zij zullen steun en herkenning vinden in jouw verhaal.

    ‘A bird sitting on a tree is never afraid of the branch breaking, because her trust is not on the branch but on its own wings. Always believe in yourself.’

  18. Lieve Annemiek,

    Heftige tijd toch weer na Novarum, maar ik ben blij om te lezen dat je weer de goede moed aan het herpakken bent!!
    Veel liefs je groeps maatje van Novarum!!
    Eva

  19. Wat heb je dit mooi verwoord. Jammer van je terugval maar wat knok jij keihard terug!!! Zo knap dat je opnieuw hulp bent gaan zoeken. Je mag echt trots zijn op jezelf. Ik wens je heel veel geluk en doorzettingsvermogen toe. Je kunt het!

    Veel liefs!

  20. Lieve Annemiek,ik heb net het hele verhaal gelezen en ik spreek van respect en bewondering na het lezen hier van.Geweldig dat je dit van je af hebt geschreven.Hier heb je niet alleen jezelf mee geholpen ,maar zeer zeker nog veel meer mensen.De vechtlust,die jij hebt laten zien zal voor velen een motivatie zijn om verder te gaan.Annemiek ik hoop dat ik jou snel weer eens zie .Ik stuur je nu een dikke knuffel .Groetjes van Marlene

  21. Lieve meid wat heb je dit mooi geschreven zeg. Ik ben enorm trots op je!
    Pas goed op jezelf en blijf vooral stappen en happen.
    You go girl!!❤️

    Liefs,

    je Novarum-buurvrouw.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *