Mijn eetstoornis is jarenlang een deel van mij geweest. De ene periode was het een groter deel van mij dan de andere, maar het is vanaf mijn 13e niet meer weggeweest tot twee jaar geleden. En nog steeds is het een stukje van mij. Maar nu wel een stuk uit mijn verleden en niet iets van het heden. Mijn eetstoornis heeft beïnvloed wie ik ben geworden en bijgedragen aan wie ik ben vandaag de dag. Vergeten zal ik het nooit, maar het speelt geen rol meer in mijn leven.
Ik heb er jaren over gedaan om de eetstoornis weer uit mijn leven te krijgen. Het was niet in één keer raak met de behandeling en terugvallen hoorde óók bij mij bij het genezingsproces. De angst om de eetstoornis los te laten en te zijn wie ik zou zijn zonder die rotziekte heeft ook bij mij een enorm grote rol gespeeld. Ik heb getwijfeld of ik er wel vanaf wilde, of ik het wel kon en heb me vastgeklampt aan de angst om los te laten. ###
Toen ik hem eenmaal los ging laten, brak de dijk door, zoals ik al beschreef in ”Gevoeligheid en een eetstoornis”. Wat ik onderdrukt had viel niet mee en daar had ik zeker nog wel de nodige therapie bij nodig. Juist ook na dat ik aangekomen was. Ik heb zoveel over mijzelf kunnen leren door middel van therapie. Dingen die ik niet nu al geleerd had zonder dat ik ooit in behandeling was gegaan. Van iedere therapie heb ik wel iets opgestoken en ik ben echt in mijn hele verleden gedoken om uit te pluizen wie ik ben.
Ik zie die leerweg zeker als verrijking. Na mijn therapie merkte ik daarin ook wel eens verschil in op met mijn leeftijdsgenootjes of vriend. Ik had mijzelf ontwikkeld en was mijzelf op een confronterende manier tegengekomen, waarna ik mezelf heb uitgeplozen. Ik had heel wat meegemaakt. Door hier over te blijven praten, uitleg te geven en ook hun onbegrip te respecteren, zijn de meeste van deze vriendschappen gebleven. Na een periode van problemen, zoals je die bij een eetstoornis hebt, kun je vrienden kwijtraken. Ik heb dit altijd erg moeilijk gevonden, maar ik denk dat je soms veel verandert ten goede, en dat ook invloed heeft op je realties. Voornamelijk positief.
Na therapie voelde ik mij een totaal ander mens. Niet alleen mijn omgeving moest er aan wennen, maar vooral ik zelf moest er aan wennen. Ik had nieuwe gedachtepatronen aangeleerd, een gezond lijf en een positiever zelfbeeld. Daardoor kwam ik in andere situaties terecht en kwam er ook meer van mijn eigen ik tevoorschijn, omdat ik dat toe durfde te laten.
Als ik nu zeg dat ik genezen ben van mijn eetstoornis, krijg ik vaak vragen. Hoe heb je dat gedaan? Ben je ook opgenomen geweest? Wat was je laagste gewicht? Heb je er dan nu helemaal geen last meer van?
Rare vragen, al zeg ik het zelf. Behalve de laatste vraag dan. Als ik zeg dat ik er vanaf ben, zetten mensen daar eigenlijk direct vraagtekens bij. Ze stellen vragen over hoe ernstig het was en denken dat te meten aan of je opgenomen bent geweest of aan het gewicht dat je had. Terwijl dat los staat van hoe ernstig het is geweest. Want ook in de periodes dat ik niet opgenomen was of dat ik geen ondergewicht had, was mijn eetstoornis ‘a pain in the ass’.
Het lijkt alsof je er niet vanaf kunt komen als het ernstig is geweest. Natuurlijk wel! Ik ben zelf het bewijs dat je van een jarenlange eestoornis af kunt komen. De vragen die mensen stellen beantwoord ik dan ook niet altijd. Ik leg uit dat ik een tijd in behandeling ben geweest, dat het geen gemakkelijke weg is, maar dat het nu heel goed met me gaat!
Als je genezen bent van een eetstoornis, en dan spreek ik vanuit mijn ervaring, betekent dat niet dat je er nooit meer over nadenkt dat je een eetstoornis hebt gehad. En het is ook niet zo dat ik nooit meer stil sta bij mijn eten of gewicht. Ik voel mij, vooral eens per maand, nog wel eens dik of lelijk. Meestal weet ik dan dat er iets aan de hand is. Soms is het zo dat ik het te druk heb, soms moet ik gewoon ongesteld worden, soms is het stress heb of heb ik niet genoeg bij mijn gevoel stil gestaan. Als ik dat dan wel weer doe, verdwijnt het dik-voelen weer en kan ik het relativeren. Een trucje waar ik achter gekomen ben in therapie.
Heel soms doe ik nog wel eens iets geks wat eten betreft. Misschien vind ik het niet heel chill om twee dagen achter elkaar patat te eten. En wanneer ik een beetje emotioneel ben, heb ik vaak de neiging gezondere dingen te kiezen. Maar ach, ben ik daarom nog eetgestoord? Ik denk van niet. Het is niets obsessiefs, zoals dat tijdens mijn eetstoornis wel het geval was.
Ze zeggen vaker dat er drie algemene dingen zijn die stress opleveren in het leven van mensen. Dat zijn; overlijden van dierbare, scheiding en verhuizing. Dat laatste heb ik laatste meegemaakt. Gelukkig kan ik die signalen snel herkennen en zo ging ik dus naar de supermarkt voor een pak Mars en kwam terug met een pak Balisto. Nèt even een magerdere reep, terwijl ik juist trek had in een Mars. Pas toen ik mijn boodschappentas uitruimde kwam ik er achter dat ik een keuze had gemaakt die te maken had met controle op eten.
Niets om mij zorgen om te maken. Maar omdat ik emotioneel nogal van slag was die maand, heb ik toch wat bewuster gegeten en gezorgd dat ik voldoende variëerde. Zonder echte weerstand, bleef mijn eten dan ook stabiel en viel ik dus niet terug in oud gedrag. Er was geen probleem, ik hield mezelf alleen even een beetje extra in de gaten.
Het voelde een beetje als mijn gebroken teen. Eens is deze gebroken geweest en wanneer ik veel sport of lang heb gewandeld, gaat deze weer pijn doen. Een signaal om even wat meer op te letten, maar verder geen reden tot paniek. Hij zal echt niet zomaar opnieuw breken.
Verder heb ik geen last meer van mijn eetstoornis. Het is voor mij misschien wel belangrijk om regelmatig te eten, maar ik denk dat ik daarin niet verschil van iemand die het ook gewoon fijn vindt om regelmatig te eten. Ik kan juist ook soepel omgaan met eten en ben er ‘sochtends niet meer mee bezig wat ik die avond zal eten en hoe laat, waar, met wie en hoeveel. Ik ben niet meer anders in mijn eetgedrag dan mensen zonder eetstoornis. Misschien ben ik vergeleken met sommige mensen juist nog wel normaler!
Daarnaast zie ik mijn verleden met mijn eetstoornis, niet als iets waarover niet meer gepraat mag worden. Het is iets wat mijn leven jaren lang heel moeilijk heeft gemaakt, maar de therapie die ik er voor heb gekregen, heeft mij juist enorm veel gebracht. Die eetstoornis was een signaal dat er iets mis was. En daaraan heb ik gewerkt. Ik heb door therapie mijn opleiding meerdere malen moeten staken en heb misschien niet de diploma gehaald die ik wilde halen, maar ik heb wel enorm in mijzelf kunnen investeren en mijzelf kunnen ontwikkelen. En aan die vaardigheden heb ik weer heel veel gehad tijdens mijn studie.
Een eetstoornis is een nare ziekte. Maar wanneer je het gevecht aan gaat, kun je er alleen maar beter en sterker uit komen. Zo weet ik nu steeds beter waar mijn grenzen liggen, wat ik wel en niet moet doen in stressvolle of emotionele situaties. Mijn zelfreflectie is enorm gegroeid en ik hoop daarmee mezelf in de gaten te kunnen houden. En natuurlijk heb ik ook baaldagen, verdrietige momenten of boosheid die ik kwijt wil. Allemaal dingen waarbij je echt die rot eetstoornis niet nodig hebt, geloof me! Je kunt leren om te gaan met alle moeilijkheden in je leven, zodat je die vervelende eetstoornis niet meer nodig hebt. Er zijn veel manieren om dat te leren, dus grijp je kans en zoek de hulp die jij verdient!
Geloof ook voor jezelf in genezing. Ik heb zelf ook nooit gedacht dat ik zo ver zou komen. Meerdere malen heb ik gedacht dat ik er nooit meer vanaf zou komen. Vooral wanneer je meedere keren in behandeling bent geweest of je momenten hebt waarop er niet voldoende steun is. Wanneer ik hoorde dat iemand genezen was, dacht ik alleen maar; ”Leuk voor haar, maar dat zal mij nooit lukken.”
Toch ben ik gekomen tot het punt waarop ik nu ben. Nooit voor mogelijk gehouden, maar toch gelukt. Dus jij kunt het ook!
Geef een reactie