Het begon op de basisschool. Ik vond mezelf een beetje dik en wou wat afvallen. Soms sloeg ik mijn lunch over, ik was er niet heel erg mee bezig en het was nog niet heel belangrijk voor me. Het viel niet zo op, maar dit was een soort voorteken van de anorexia die ik later ontwikkelde. Mijn eetpatroon veranderde toen ik naar de middelbare ging.
In het eerste jaar ben ik omgeslagen met eten en ik kreeg stemmetjes in mijn hoofd, niets interesseerde me meer, het enige wat ik wilde is afvallen, afvallen en nog eens afvallen. Op een gegeven moment at ik alleen nog avondeten, dat was het enige waar ik niet onderuit kwam. In het begin kon ik het goed geheimhouden. In het 2e schooljaar kwam mijn moeder erachter en schakelde ze professionele hulp in. Toen begon de moeilijke strijd voor mij.
In het begin kwam ik bij een kinderarts, psycholoog en dietiste terecht. Ik moest me elke week gaan wegen in het ziekenhuis. Ik werd goed in de gaten gehouden. Bij de diëtiste ben ik na een paar keer gestopt. Ik zag haar als vijand omdat ze zei wat ik moest eten. Ik gebruikte dat tegen haar. Een half jaar later heb ik mijn dieptepunt bereikt. ###
Daarna begon ik langzaam aan te komen in gewicht, maar toch tegen mijn zin in. Twee jaar later had ik een gezond gewicht waar de kinderarts tevreden mee was. Ik kreeg een nieuwe psycholoog en ik kon minder naar de kinderarts gaan.
Iedereen was tevreden, maar wat niemand wist, was dat het nog steeds niet goed ging in mijn hoofd. Ik had geen psycholoog meer en ik werd niet meer veel in de gaten gehouden. Een geweldig moment om weer stiekem te gaan afvallen dacht ik toen.
In korte tijd was ik weer helemaal terug bij af. Ik had een nieuwe psycholoog gekregen waar ik weer elke week heen moest, en ik kon weer elke week naar het ziekenhuis gaan voor controle. Ik werd weer goed in de gaten gehouden, mijn moeder controleerde me dagelijks met eten.
Maar toen was ik mijn eetstoornis ook echt zat en wou ik ervoor gaan vechten om beter te worden. Dat was vorig jaar. Ik had heel veel ups en downs, waar ik soms bijna niet uitkwam en niet meer verder wou vechten. Mijn psycholoog heeft me erdoor heen geholpen en het ging steeds beter. Ik heb weer een gezond gewicht bereikt, en dat kan ik nu ook vasthouden!
Sinds november gaat het echt goed met me, en kan ik zeggen dat ik genezen ben van mijn eetstoornis. Het “stemmetje” werd steeds minder, dat is gekomen doordat ik mijn angsten ben aangegaan. Ik wist dat ik daardoor over mijn angsten heen kon komen, maar ik dacht ‘makkelijker gezegd dan gedaan’ dus ik liep om mijn angsten heen. Maar wat ik daarmee bereikt had, was een terugval. Nu ben ik ze aangegaan, wat soms heel moeilijk was en ook heel veel tijd koste.
Maar wat ik daarmee heb bereikt is een normaal leven zonder eetstoornis, geen “stemmetjes” meer in mijn hoofd, niet bang voor bepaald soort voedsel, overal durven te eten, ik heb het vertrouwen van iedereen weer teruggewonnen noem maar op! Dit is waar ik voor gevochten heb.
Ik kon me niet voorstellen dat ik dit leven ooit nog zou krijgen, vooral omdat mijn psycholoog altijd zei dat ik nooit helemaal van anorexia kan genezen. Daardoor dacht ik ‘waarom zou ik dan uberhaupt mijn best doen’. Dus voor anderen: als je dat te horen krijgt, laat de moed niet in de schoenen zakken, want je kunt er echt van genezen, hoe diep je er ook in zit! Het heeft heel veel tijd nodig, er gaan wel jaren overheen voordat er een lichtpuntje komt in die lange strijd.
Ik kon me niet meer voorstellen hoe een normaal leven uitzag. Ik kon niet begrijpen dat mensen eten zonder “stemmetje”, zonder angst om aan te komen, zonder weet ik veel wat. Dat leek gewoon echt onmogelijk, maar nu geldt dat ook voor mij: eten wanneer ik er zin in heb, eten wat ik wil. Niets meer wat me tegenhoud.
Ik kan nu zeggen dat ik mijn anorexia overwonnen heb. Ik ben er sterker uitgekomen, ik accepteer mijn lichaam, ik vind me niet meer te dik, heb geen “stemmetjes” meer.
Ik ben nu sterk genoeg om te zeggen dat de anorexia bij mijn verleden hoort en niet bij mijn toekomst.
Het is echt mogelijk om ervan af te komen, wat je ook te horen krijgt, hoe diep je er ook inzit. Zolang je maar vertrouwen hebt in jezelf, doelen voor ogen houdt en eerlijk bent voor jezelf. Ik heb tijdens die periode iets belangrijks geleerd, waar ik nu ook nog steeds iets aan heb: angsten bestaan niet, het is wat je er zelf van maakt en hoe je ermee omgaat!
Geef een reactie