Geobsedeerd door eten

Ik denk de hele dag aan eten. Iets waar ik me voor schaam, maar waar ik ook vrij weinig aan kan doen. Hoe meer ik mijn best doe om me er niet op te focussen, hoe groter de focus wordt. Het ‘je mag niet aan een roze olifant denken’ effect. Als ik wakker word denk ik direct aan mijn ontbijt. Ik kan daar echt naar verlangen. “Huh? Hoezo? Je hebt toch anorexia?!” – hoor ik je denken. Ja en exact die gedachte maakt deel uit van mijn schaamte. Ik vind het ook idioot. Ik behoor met een eetstoornis toch niet te verlangen naar eten? Wat ben ik nou voor nep anorect! Ik lijk wel een veelvraat, een lekkerbek, iemand zonder enige controle. Wat is er mis met me?

Niets. Er is niets mis met me. Het constant denken aan eten en verlangen naar eten maakt bij heel veel mensen onderdeel uit van een eetstoornis. Het is vrij normaal, voor zover een symptoom van een ziekte normaal kan zijn. Heeft het dan te maken met dat ik herstellende ben? Nee hoor, want toen het een aantal maanden geleden nog een stuk slechter met mij ging, was ik nog vele malen meer geobsedeerd door eten. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed en had er zowat mijn hobby van gemaakt…

scrlt

Ik verslond reclamefolders van supermarkten. Ik kende nog nét niet alle aanbiedingen uit mijn hoofd. Ik kon genieten van het kijken naar al het overheerlijke eten en verlangen naar het moment waarop ik dat weer allemaal zou gaan eten. Morgen, morgen zou ik een poging wagen. Morgen werd echter overmorgen en zo stelde ik het maand na maand uit. Hoe meer uitgehongerd mijn lichaam raakte, hoe meer ik dacht, fantaseerde en droomde over eten. Lees hierover ook het artikel over het Minnesota Starvation Experiment.

Ik vond het zo fijn om de meest uitgebreide en luxe lunches voor mijn vriendin klaar te maken. Op die manier was ik toch met eten bezig. Het was dan bijna alsof ik het zelf at. Lunches met… eitjes, noten, pesto, lente uitjes, hummus, kruiden en ga zo maar door. Ik had in die periode zo een biologische hipster lunchtent kunnen openen, zo lekker en perfect zag alles eruit. Zelf eten lukte me niet. Ja, ik dan er een hapje van, smachte naar meer, maar dat was gewoonweg geen optie in mijn hoofd. Hoe graag ik ook wilde, alles schreeuwde NEE.

Op social media kon ik genieten van de meest uiteenlopende foto’s van voedsel, van extreem gezond tot extreem calorierijk en vet. Ik was nog nét niet verslaafd aan al die foodporn. Het was een vervanging voor het eten. Op alle mogelijke manieren probeerden mijn hersenen het voedingstekort te compenseren: uitgebreid en ingewikkeld koken, recepten zoeken, reclamefolders doorspitten, nieuwe producten zoeken, ontbijtjes, lunches e.a. tussendoortjes voor anderen bereiden… Mijn vriendin werd die maanden flink verwend, maar ergens was dat natuurlijk ook heel dubbel. Simpelweg omdat ik het (onbewust!) niet enkel deed vanuit sympathie, maar doordat het ook heel erg werd gedreven door mijn eetstoornis.

Op het forum van Proud en op social media zie ik met regelmaat dezelfde vorm van geobsedeerd zijn met eten. Het constant fotograferen van eten, perfect opmaken van maaltijden (yup, ook ik doe dit af en toe nog), doorspitten van reclamefolders en het taarten bakken en maaltijden bereiden voor anderen. Is dit nou slecht? Werkt dit een eetstoornis nou extra in de hand of kan het juist steunend zijn bij herstel? Een interessante vraag, waar ik niet direct een eenduidig antwoord op heb, omdat het per persoon een beetje zal verschillen.

lunch

In de periode dat ik er zo extreem mee bezig was, had ik dit nauwelijks door van mijzelf. Ik zag het als iets positiefs, iets gezonds en een fijne afleiding van alle negativiteit in mijn leven. Ik kon beter daar mee bezig zijn, dan met allerlei destructieve dingen. Het had daarnaast echter wel van waarde geweest als ik me meer bewust was geweest van deze vorm van compensatie, obsessief gedrag en afleiding. Op die manier had ik kunnen onderzoeken of het me hielp of dat het mijn herstel in de weg stond.

Het obsessief bezig zijn van mooie maaltijden heeft denk ik ook twee kanten. Het kan zeker helpend zijn binnen het herstel van een eetstoornis. Ik heb hierover ook een artikel vertaald van de Amerikaanse Proud2Bme: Koken voor eetstoornis herstel. Je besteedt aandacht aan jezelf en je gezondheid door tijd te steken in het bereiden van eten voor jezelf. Dat geeft een positief gevoel en kan bijdragen aan je zelfwaardering.

Tegelijkertijd kan het ook doorschieten in het extreme en kan het een vorm van controledrang in stand houden. Het is daarom goed om bij jezelf te onderzoeken waar bij jou die grens ligt én wat er gebeurt als je eens een dag anders zou eten. Ontstaat er dan paniek? Irritatie? Verdriet? Angst? Boosheid?

Hoe groot is jouw obsessie met eten?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

28 reacties op “Geobsedeerd door eten”

  1. Heel herkenbaar! En dit is eigenlijk ook waar ik me het meest zorgen over maak, want redelijk ver in mijn herstel vraag ik me echt af of dit ooit nog verdwijnt… Ik vind het oprecht leuk om met eten bezig te zijn (altijd gehad), maar het obsessieve is helemaal niet fijn.

  2. Ik ben ook ver-schrik-ke-lijk obsessief geweest. Ik was écht met níets anders dan eten bezig de hele dag. Social media, folders met aanbiedingen, het complete assortiment van iedere supermarkt die het online heeft staan, kookboeken, noem het maar op. En ik vond het niet eens erg. Nog steeds ben ik veel met eten bezig, maar het is tegenwoordig zoveel minder dan het is geweest. Wellicht ook omdat ik weer studeer en dus minder tijd heb om ermee bezig te zijn. Het heeft best lang geduurd voordat het minder werd, zelfs toen ik al best een eind in mijn herstel was. En ik weet niet of het ooit weer wordt als voor mijn eetstoornis, maar eigenlijk vind ik dat niet erg. Iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden.

  3. Zo herkenbaar, toen ik vorig jaar een terugval had kon ik haast niet anders. Recepten zoeken, foto’s van eten kijken etc. Afleiding zoeken was heel moeilijk, want heel de tijd denken aan eten eten eten. Toen ik weer minder ondervoed was werd het vanzelf minder; blijkbaar was de noodzaak er voor mijn lichaam niet meer om er zo mee bezig te zijn en toen ontstond er (haast als vanzelf) weer ruimte voor andere dingen.
    Nu, hm, ik ben op een bepaalde manier nog wel obsessief, denk ik, maar zeer zeker niet meer zo als een tijdje terug.

  4. Zo ontzettend herkenbaar! Heel erg goed om hier over te praten.
    In mijn anorexia-periodes was ik extreem bezig met recepten, kookprogramma’s, supermarktfolders en kon ik uren in de supermarkt doorbrengen. Maar helaas gepaard met calorieën tellen en eindeloos plannen van eetmomenten, daar kon ik echt de hele dag mee bezig zijn. In de boulimia-periodes vermijd ik dat alles juist als de pest, alleen al door het denken aan eten (wat ik alsnog constant doe) voelt het alsof ik heb gefaald. Dat is voor mij een teken dat het niet helpend is, ik gebruikte het juist om mijn anorexia-gedachtes in stand te houden, een manier om me sterk te voelen. Bij mij gaat het soms zo ver dat ik vaak niet eens weet wat ik écht gegeten heb en wat ik in mijn hoofd allemaal heb bedacht om te eten. Raar hoe hersenen kunnen werken…

  5. hele goeie blog!! en ook een mooie uitdaging aan het einde..probeer het eens anders, kijken wat er gebeurd. Dat is een goede tip en ook inzetbaar voor andere ‘gewoonten’ die mogelijk kunnen doorschieten. Bedankt scarlet.

  6. superrrr herkenbaar ik dacht dat ik de enige was maar niet dus🙈 mijn ontbijt kijk ik altijd zo naar uit omdat ik hem heerlijk vind en tegelijjkertijd inderdaad voel je je mislukt en denk ik ook heb ik het wel een eetstoornis want hoe kan ik ernaar uitkijken… 🙁

  7. Herkenbaar.
    Helemaal geen “nep annorect”, maar juist een signaal dat je lichaam (meer) eten nodig heeft. Bij een hoger gewicht wordt het vanzelf minder is mijn ervaring.

  8. Al sinds ik me kan herinneren ben ik geobsedeerd door eten. Waarschijnlijk vanaf mijn vijfde zoiets. Mijn leven bestaat al 25 jaar uit eten en niet mogen eten. Ik ben of de hele dag aan het scoren of ik eet gezond en iets te weinig misschien en moet de hele dag “nee mag niet! tegen mezelf zeggen. Ik haat het geslaagd zijn maar weet ook geen andere manier van leven.

  9. Lieve Scarlet, bedankt voor deze blog! Je beschrijft precies wat ik voel en ervaar. Ik schaam me er enorm voor, maar ik denk de hele dag aan het volgende eetmoment. En dat terwijl ik een (enorme) eetlijst volg en dus niet te weinig meer binnenkrijg. Juist daar schaam ik me zo voor. Ik voel me een ongecontroleerde vreetzak. Een nep-anorect inderdaad. En het maakt me bang, Bang om niet meer te kunnen stoppen met eten, om door te schieten wanneer ik de rem écht los laat en mezelf niet meer vanalles onthoudt omdat alles ubergezond en verantwoord moet zijn. Om (weer) eetbuien te krijgen en uiteindelijk mijn schrikbeeld weer te worden… Diep ongelukkig en met overgewicht.. weet alleen nog even niet hoe hiermee om te gaan…

  10. Wow… Dit is echt zooooo herkenbaar echt niet normaal!
    Persoonlijk schaam ik me dood dat ik de hele dag bezig ben met eten. Wordt er knettergek van om steeds bezig te zijn met hoe ik het ga maken, hoe het moet liggen, welke ingrediënten met welke soorten en kleuren, op welk soort bord, met welk soort kom en mok, welke supermarkt ga ik heen, wat ga ik kopen, hoe moet het op de foto voor insta, elk kwartier op insta kijken gewoon voor dat stukje controle ofzo en ga zo maar door.
    Want als ik dan toch moet eten, dan maar beter, goed, biologisch en gezond denk ik dan.
    Heel dubbel dus om mee om te gaan want ja het mag er mooi uitzien, het mag gezond zijn en ook biologisch maar in hoeverre is dit geen obsessie meer? En hoe moet dit als ik dan ergens anders ben waar je maar even snel moet eten omdat het ‘nodig’ is. Want uiteindelijk gaat het er allemaal natuurlijk om dat voeding brandstof is en we het nu even nodig hebben als medicijn. Lastig punt om over te hebben maar wel de realiteit voor mij op dit moment.

  11. Feest van herkenning. Op mijn dieptepunt keek ik uren per dag naar kookprogramma’s en droomde ik ‘s nachts over recepten (en ik vervolgens wakker schrok omdat ik die recepten wilde opschrijven).
    Nu, redelijk ver gevorderd in mijn herstel, denk ik nog steeds veel na over eten en merk ik dat er nog steeds een disbalans is in de energie die ik erin steek. Nu echter niet omdat mijn lichaam zo ondervoed is, dat het alleen maar aan eten kan denken, maar omdat ik zoveel dingen weer durf te eten! Er is een wereld (aan recepte) voor me open gegaan nu ik bv. weer van die lekkere rijst- en pastagerechten durf te eten! Ik vind het ook gewoon leuk om ermee bezig te zijn en ik ben er trots op hoe ver ik nu al gekomen ben. Ik ben ervan overtuigd dat ik, naarmate de tijd vordert, steeds meer in balans kom en dat eten wellicht meer en meer bijzaak wordt. Schaamte (rondom eten) is een gevoel waar ik steeds meer afscheid van neem. (Nu soms voornamelijk op rationeel niveau, maar gevoel volgt dan meestal later ook.) Succes Scarlet & iedereen die hiermee worstelt!!

  12. Ook voor muj herkenbaar. Voel me een veelvraat. Nu in deeltijd therapie maar ben zo met lunch van tussen de middag bezig. Alleen ik eetstoornis. Durf weinig te eten maar alles op die tafel is lekker. Pff . Durfde ik maar eens 2 boterhammen te eten. Voel me dan schuldig. Gaat dit ooit voorbij

  13. Ik spaar recepten in map die lekker zijn voor mijn gezin. Heerlijk om te koken als klein kind al. Nu geobsedeerd door voedsel. Ja en al die reclamefolders doen mij watertanden. Ik heb echt een probleem. Hoe kom ik er vanaf. Wil dit delen met vriendinnen maar schaam me zo. Hoe gaan jullie hier me om

  14. Lieve Scarlet, ik ben echt erg blij met deze blog. Ik worstel hier elkedag mee, heel veel herkenning. IK heb anorexia, maar ook eetbuien, verlangens naar allerlei lekkers. Dat voelt alsfalen, zwak, ik noem mijzelf dus ook nep annorect. Ondertussen blader ik alle reclamebladen bij watertandend door en ben ik gek op aanbiedingen. De hele dag door ben ik bezig meten. Ik schaam me er voor. Het is vermoeiend en verwarrend.

  15. mooie blog

  16. Ik had dit vroeger,maar nu gelukkig niet meer zo erg.
    Wel merk ik dat ik dan vervangende obsessieve gedachtes krijg,niet perse eetstoornis achtige,maar alsof mijn gedachtes zich ergens in vast moeten houden wanneer ik te weinig eet.

  17. Ik vind dit echt zo moeilijk, want door die obsessie die andere dan zien als… ze heeft intresse in voeding en dat is positief, verbergt het onbedoeld dat ik misschien toch nog niet helemaal mentaal ‘herstelt’ ben en eigenlijk helemaal niet zo ver sta als ze denken. Het maakt het moeilijk om nu te gaan zeggen dat wat ze dachten te zien eigenlijk juist niet is wat ze dachten te zien. Dat het nuist iets is wat toch wel een arig kantje heeft… ik wil dat mooie beeld dat ze nu hebben niet verpesten door dit aan hun te vertellen… misschien dat ik op een dag express deze blig open laat staan of afprint ‘en vergeet weg te nemen uit de printer’ 🙂

    1. Probeer het niet te bevechten.Accepteer dat het nu zo is Op een gegeven moment merk je dat het over is of in ieder geval minder wordt.Je krijgt honger naar andere dingen in het leven !😊
      Het is normaal om tijdens herstel veel aan eten te denken.Het is vervelend maar je ontkomt er niet aan.Ga er liefdevol mee om en wees niet bang ervoor.Je kunt sommige dingen niet dwingen.
      Zolang je lichaam niet doorvoed is EN zich een lange tijd veilig heeft gevoeld,en er weer op kunt vertrouwen dat het zal krijgen wat het nodig heeft blijf je obsessies houden.Je moet lief zijn voor je lichaam zodat het zich fijn voelt,dan gaat het beter.❤Kan ook heel goed met dingen zoals warmte ,gezelligheid,wandelen een warm bad, een mooi boek…wat je maar prettig vindt.

  18. @Anne2, dank je wel voor je reactie hier, daar kan ik ook wel wat mee xx

  19. Alweer herkenbaar.
    Ik kan rustig een uur beig zijn met het “bouwen” van mijn perfecte ontbijtkom. Beetje dit, beetje dat, even proeven, nog wat zus of zo … eigenlijk alleen maar om het moment van éten uit te stellen. Vanorgen was het dus 12.00 uur voor hij leeg was. *schaamt*

  20. Vraagje:
    Hoe gaan jullie om met het gevoel van dat je de hele dag honger hebt? En ook met een normaal eetpaytoon het gevoel hebt dat je gewoon de HELE TIJD aan het eten bent?

    1. Aan de ene kant accepteren dat het erbij hoort.Aan de andere kant probeer ik contact te maken met andere kanten in mijzelf.Zoals mijn interesse in cultuur,mensen,iets wat ik leuk vind.Zo kan ik beter relativeren:ik BEN die verschijnselen niet,het is (“alleen”) het proces waar ik doorheen moet .Het mij richten op andere dingen lijdt af EN ik heb een beter beeld van mijzelf.
      Een e.s is voor zon groot gedeelte lichamelijk ,je moet je er als persoon niet te veel van aantrekken.

      1. Dank je voor de tip. Ik ga proberen te zoeken naar een manier om dit meer te doen. xxx

  21. Ik heb dat ook zo erg😂 vandaag zat ik de trein die stopte op alphen aan Rijn en ik dacht écht dat de conducteur omriep ‘Station Appel Mandarijn’

    1. 😊😊😊

  22. Dit was zó herkenbaar. Ook had ik de angst dat het de hele dag met eten bezig zijn nooit meer over zou gaan. Inmiddels, na 13 jaar eetstoornis, ben ik zo’n 5 jaar hersteld en kan ik oprecht zeggen dat het over kan gaan. Mijn leven wordt niet meer beheerst door eten en heeft weer diezelfde gewone rol als voor mijn eetstoornis. Ik hoop dat ik jullie hiermee moed kan geven om vol te houden, want het wordt beter. Echt.

  23. Dozen vol recepten die ik zelf nooit maakte. Uren in de keuken voor de lekkerste traktaties. De boterhammen van mijn man smeren met beleg dat ik niet mocht. Wat een chaos was dat.

  24. Ik ben er zelfs zo geobsedeerd mee dat het eerste wat ik doe op de site, kijken of er al een proud2b-eat blog op staat😆

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *