Ik denk de hele dag aan eten. Iets waar ik me voor schaam, maar waar ik ook vrij weinig aan kan doen. Hoe meer ik mijn best doe om me er niet op te focussen, hoe groter de focus wordt. Het ‘je mag niet aan een roze olifant denken’ effect. Als ik wakker word denk ik direct aan mijn ontbijt. Ik kan daar echt naar verlangen. “Huh? Hoezo? Je hebt toch anorexia?!” – hoor ik je denken. Ja en exact die gedachte maakt deel uit van mijn schaamte. Ik vind het ook idioot. Ik behoor met een eetstoornis toch niet te verlangen naar eten? Wat ben ik nou voor nep anorect! Ik lijk wel een veelvraat, een lekkerbek, iemand zonder enige controle. Wat is er mis met me?
Niets. Er is niets mis met me. Het constant denken aan eten en verlangen naar eten maakt bij heel veel mensen onderdeel uit van een eetstoornis. Het is vrij normaal, voor zover een symptoom van een ziekte normaal kan zijn. Heeft het dan te maken met dat ik herstellende ben? Nee hoor, want toen het een aantal maanden geleden nog een stuk slechter met mij ging, was ik nog vele malen meer geobsedeerd door eten. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed en had er zowat mijn hobby van gemaakt…
Ik verslond reclamefolders van supermarkten. Ik kende nog nét niet alle aanbiedingen uit mijn hoofd. Ik kon genieten van het kijken naar al het overheerlijke eten en verlangen naar het moment waarop ik dat weer allemaal zou gaan eten. Morgen, morgen zou ik een poging wagen. Morgen werd echter overmorgen en zo stelde ik het maand na maand uit. Hoe meer uitgehongerd mijn lichaam raakte, hoe meer ik dacht, fantaseerde en droomde over eten. Lees hierover ook het artikel over het Minnesota Starvation Experiment.
Ik vond het zo fijn om de meest uitgebreide en luxe lunches voor mijn vriendin klaar te maken. Op die manier was ik toch met eten bezig. Het was dan bijna alsof ik het zelf at. Lunches met… eitjes, noten, pesto, lente uitjes, hummus, kruiden en ga zo maar door. Ik had in die periode zo een biologische hipster lunchtent kunnen openen, zo lekker en perfect zag alles eruit. Zelf eten lukte me niet. Ja, ik dan er een hapje van, smachte naar meer, maar dat was gewoonweg geen optie in mijn hoofd. Hoe graag ik ook wilde, alles schreeuwde NEE.
Op social media kon ik genieten van de meest uiteenlopende foto’s van voedsel, van extreem gezond tot extreem calorierijk en vet. Ik was nog nét niet verslaafd aan al die foodporn. Het was een vervanging voor het eten. Op alle mogelijke manieren probeerden mijn hersenen het voedingstekort te compenseren: uitgebreid en ingewikkeld koken, recepten zoeken, reclamefolders doorspitten, nieuwe producten zoeken, ontbijtjes, lunches e.a. tussendoortjes voor anderen bereiden… Mijn vriendin werd die maanden flink verwend, maar ergens was dat natuurlijk ook heel dubbel. Simpelweg omdat ik het (onbewust!) niet enkel deed vanuit sympathie, maar doordat het ook heel erg werd gedreven door mijn eetstoornis.
Op het forum van Proud en op social media zie ik met regelmaat dezelfde vorm van geobsedeerd zijn met eten. Het constant fotograferen van eten, perfect opmaken van maaltijden (yup, ook ik doe dit af en toe nog), doorspitten van reclamefolders en het taarten bakken en maaltijden bereiden voor anderen. Is dit nou slecht? Werkt dit een eetstoornis nou extra in de hand of kan het juist steunend zijn bij herstel? Een interessante vraag, waar ik niet direct een eenduidig antwoord op heb, omdat het per persoon een beetje zal verschillen.
In de periode dat ik er zo extreem mee bezig was, had ik dit nauwelijks door van mijzelf. Ik zag het als iets positiefs, iets gezonds en een fijne afleiding van alle negativiteit in mijn leven. Ik kon beter daar mee bezig zijn, dan met allerlei destructieve dingen. Het had daarnaast echter wel van waarde geweest als ik me meer bewust was geweest van deze vorm van compensatie, obsessief gedrag en afleiding. Op die manier had ik kunnen onderzoeken of het me hielp of dat het mijn herstel in de weg stond.
Het obsessief bezig zijn van mooie maaltijden heeft denk ik ook twee kanten. Het kan zeker helpend zijn binnen het herstel van een eetstoornis. Ik heb hierover ook een artikel vertaald van de Amerikaanse Proud2Bme: Koken voor eetstoornis herstel. Je besteedt aandacht aan jezelf en je gezondheid door tijd te steken in het bereiden van eten voor jezelf. Dat geeft een positief gevoel en kan bijdragen aan je zelfwaardering.
Tegelijkertijd kan het ook doorschieten in het extreme en kan het een vorm van controledrang in stand houden. Het is daarom goed om bij jezelf te onderzoeken waar bij jou die grens ligt én wat er gebeurt als je eens een dag anders zou eten. Ontstaat er dan paniek? Irritatie? Verdriet? Angst? Boosheid?
Hoe groot is jouw obsessie met eten?
Geef een reactie