Getriggerd door een kledingmaat

Wanneer je een eetstoornis hebt -welke dan ook-, kan het zo zijn dat je best wel eens wat bent aangekomen of afgevallen. Je bent veel bezig geweest met eten en dat kan veel invloed hebben op je gewicht. Ik schommelde zelf jarenlang het leven door. Kilo’s erbij, kilo’s eraf, er weer bij en er weer af. Dat maakte het voor omstanders ook zo onbegrijpelijk, want het ging toch steeds weer goed?

Of je nu veel aankomt of afvalt door je eetstoornis of juist als jojo door het leven gaat de laatste jaren, dan kan dat te zien zijn in jouw kledingkast. Je hebt grote kledingmaten, kleinere en misschien wel kledingmaten in je kast liggen die je helemaal niet meer past. Als je terugkijkt naar de aankopen die je hebt gedaan zie je het verloop van je eetstoornis terug in de kledingmaten die in je kast hangen. 

Kledingmaten kunnen heel erg confronterend zijn als je een eetstoornis of ander probleem met eten en gewicht hebt. Je worstelt met je zelfbeeld en reflecteert dat ook wel eens op de kledingmaten die je koopt. Zo heb ik heel lang geweigerd een grotere kledingmaat te kopen dan ik in mijn tienerjaren droeg. Als ik het kledingstuk in die kleine maat niet paste, kocht ik de grotere, maar knipte ik het label eruit. Ik schaamde me ervoor, terwijl het een hele normale maat was.

Toen ik ondergewicht had, slobberde veel kledingstukken. Ik vond het mezelf niet waard om kleding te kopen voor mijn ‘lelijke lichaam’. Toch moest ik soms iets nieuws hebben en dan kickte ik stiekem op die kleine maat. De mensen om mij heen voelden er echter totaal geen positieve emoties bij, die vonden het verschrikkelijk wat ik mezelf aandeed in die tijd. En terecht, het is ook best wel gek dat je soms trots gaat zijn op de ziekte die je hebt. Tegenwoordig kan ik me dat niet mee voorstellen. Ik vind het alleen maar heel erg treurig als ik eraan terugdenk. 

Als jong meisje met een beginnende eetstoornis en ook tijdens die eetstoornis, kon ik mij enorm laten triggeren door kledingmaten. Als een kledingstuk heel klein viel en ik een grotere maat moest hebben bijvoorbeeld. Dan begon ik niet aan de winkelketen of het kledingstuk te twijfelen, maar aan mezelf, mijn eigen discipline en gewicht. Mijn zelfbeeld. 

Toch is het zo dat je in winkels de kledingmaten niets zeggen over jouw gewicht of uiterlijke schoonheid. Het is enkel een richtlijn, die helaas bij twee diverse winkels erg kan verschillen. Inmiddels kan ik daar heel nuchter naar kijken. Heb ik bij een winkel ineens een veel grotere maat, dan zal dat wel. Zolang het mooi zit, zie ik niet in waarom het erg is om een maat te pakken die wat groter is. Toch was dat jarenlang anders. 

Toen ik eenmaal weer aangekomen was na mijn ondergewicht, zat veel kleding niet meer goed. Ik heb enorm veel nieuwe kleding gekocht in die tijd. Deels om misschien een bepaalde leegte op te vullen -weg te kopen-, maar ook deels omdat de kleding die ik had echt veel te strak zat. Een vreselijk gevoel vond ik dat, strakke kleding!

Een tijd lang kocht ik alles een kledingmaat te groot. Dan werd ik niet zo geconfronteerd met mijn nieuwe rondingen en het idee dat ik dus aangekomen was. Ik heb dat namelijk lange tijd nog niet echt kunnen accepteren. Omdat ik toch graag beter wilde worden, heb ik lange tijd wijde kleding gedragen. Ik negeerde het feit dat ik aangekomen was, totdat ik sterk genoeg was om er langzaam aan te wennen. De tijd heeft daarin ook wonderen gedaan. Ik moest echt wennen aan mijn lichaam. 

De nieuwe kleding heeft mij wel geholpen om me weer een beetje mooi te voelen. Door de eetstoornis was ik het beeld dat ik van mijn lichaam had in mijn hoofd helemaal kwijt. Ik wist niet meer precies hoe ik eruit zag, hoe dik of dun ik was en wat mij mooi stond. Nieuwe kleding, een nieuwe kledingmaat heeft mij uiteindelijk een heel stuk op weg geholpen richting herstel en lichaamsacceptatie. Een nieuw begin.

Het kan goed zijn om de te kleine en te grote maten uiteindelijk ook wel echt weg te doen. Als je met je herstelde eetpatroon, langere tijd een stabiel gewicht hebt, hoef je deze anorexia-shirtjes of eetbui-broeken niet te bewaren. En het helpt ook niet om er af en toe nog naar te gaan kijken, op dagen dat je je eetstoornis ineens weer mist. 

Mij heeft het geholpen om samen met vriendinnen mijn kleding uit te zoeken en daarna een keertje te gaan winkelen speciaal voor mij. Dit was een deel van het afsluiten van mijn eetstoornis. Het was trouwens ook een fijne ritueel voor hen, omdat ze ook die rottijd hadden meegemaakt. We hebben toen wel afgesproken dat niemand kleding mocht gaan passen of overnemen, die middag. Het ging gewoon naar het goede doel, dan was het ook echt weg. Ik had het niet fijn gevonden als een van mijn vriendinnen nog wel in het kledingstuk dat ik weg deed, paste op dat moment. 

Natuurlijk is het veranderen van kledingmaten niet altijd leuk. Vaak vinden we het alleen maar leuk als het een kleinere maat wordt. Toch heb je misschien een gezond, bij jou passend gewicht wat hoger ligt en een grotere kledingmaat nodig heeft dan je voor je eetstoornis droeg. Dat is dan best even omschakelen. Dat heeft tijd nodig en een verandering in gedachten. En die is niet in een paar weekjes bewerkstelligd. 

Die gewichtsverandering is niet bij iedereen heel groot. Veel mensen met een eetstoornis hebben een schommelend gewicht, maar dat is niet altijd zichtbaar. Er is aan de buitenkant niet te zien dat zij een eetstoornis hebben. Ik heb zelf ook jarenlang een onzichtbare eetstoornis gehad. Ik was niet de dunste van de klas, maar toch had ik toen al een eetstoornis. Als ik daarop terugkijk weet ik hoe eenzaam en beschaamd ik me voelde. 

Blijf praten over de moeite die jij hebt met kledingmaten. Deel het met je vriendinnen, je ouders, je zus, therapeut of psycholoog. Je bent niet de enige, ik en veel andere ervaringsdeskundigen hebben dezelfde stress en angst ervaren. Maar het gaat over. Gun jezelf die lekker zittende broek in de juiste maat, in plaats van een knellende kleine. Je ziet er op je mooist uit, als je je mooi voelt. Probeer daar stapjes naartoe te blijven zetten!

P.s. Herken je je nou in bovenstaande én zou je het prettig vinden om hierover eens door te praten, kom dan gerust eens langs in onze dagelijkse chats tussen 19:00 uur en 21:00 uur of open een topic op ons forum.

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

12 reacties op “Getriggerd door een kledingmaat”

  1. Heel herkenbaar. Ik heb al mijn te kleine kleding weggedaan, was moeilijk, maar wel het beste. Ik koop nu alleen kleding waar ik me goed bij voel en heb een nieuwe stijl ontwikkeld. Vind het soms nog wel lastig als ik een grotere maat moet, maar probeer dat wel aan te gaan en ik merk dat het echt went! Het gaat niet om de maat, maar hoe het bij je staat en hoe jij je erin voelt.

  2. wat een ontzettend fijne blog. bedankt voor je verhaal

  3. Mijn kleine maatjes hangen nog steeds in mijn kast,
    ik heb al veel weggedaan, maar sommige dingen lukken echt niet.
    Niet omdat ik die nog wil dragen, maar ik kan zo moeilijk afstand nemen van kledij 🙂

  4. Heel herkenbaar. Zaterdag was ik met mijn man in Maastricht en ik had een paar kledingstukken gepakt en gepast en het paste niet. Ik voelde me heel verdrietig en boos. Want het was ook super goedkoop en leuk. Ik voelde me gelijk weer heel dik en lelijk. Want ben de laatste tijd xx kilo aangekomen en waarschijnlijk door de pil. Heb nu ook heel veel last van cellulite en schaam me enorm. Ik draag nu het liefst slobetbroeken of korte broeken. Dat je mijn benen niet zo goed ziet, dat bet strak in ren broek ggepropt zit. Mijn man zegt dan wat maakt het nou uit. Schoonheid zit niet in een kledingmaat. Maar ik vind het wel heel moeilijk om dan een grotere maat te nemen. Liefs

  5. Ik ben door eetbuien veel aangekomen.
    En ik heb geen gezond gewicht en daar schaam ik me voor.

  6. Ik heb laatst broeken in xs gekocht terwijl ik nooit die maat draag.. Het was puur om mezelf te dwingen.

  7. zo herkenbaar…. maat 34 tm 44 in de kast liggen. Ik ben blij dat ik de grote maten niet weg heb gedaan omdat ik door de medicatie zoveel ben aangekomen dat ik de grote maten helaas weer aan moet.
    De kleine dingen heeft m’n dochter aan. Als ik er nu aan denk dat ik dat vorig jaar droeg dan kan ik het me bijna niet voorstellen. M’n dochter van 11 dezelfde maat als haar moeder vorig jaar. Als ik dat even voor ogen heb, besef ik me pas goed hoe vertekend mijn lichaamsbeeld toen was. Ik was tevreden omdat het getal op het label “klopte” maar in m’n hoofd zag (en zie als ik naar foto’s van toen kijk) ik nog steeds overal vet.
    Het zal nog een hele strijd blijven, maar als ik ergens in het midden uitkom en daar stabiel kan blijven ben ik heel tevreden.

  8. Ik haaat kleding dat me te strak zit. En ik geloof ook graag dat kledingmaten, vooral broeken en schoenen verschillend zijn per merk, winkel etc. Want met nike schoenen heb ik 37,5 en met vans 36,5 en met die ook weer iets anders. H&M bh’s vallen altijd te klein uit, en van lancaser te groot. Dus is altijd even zoeken. Dus inderdaad niet zoveel aandacht aan besteden. Maar meer hoe het zit, helaas koop ik wel snel te groot omdat ik dacht lekker vind zitten. Vooral als mijn buik zo opgezet is na verloop van de dag (PDS) dan is er altijd nog ruimte. Jurkjes doe ik dan wel goed.

  9. Van maat 38 tot 60 in de kast liggen. Ik bewaar alles want ik zit nog zo in mijn eetstoornis dat ik het ene jaar halveer en het andere jaar verdubbel. En ja in eerlijk te zijn heb ik een soort motivatiebroek in een veeeeel te kleine maar waar ik nooit in ga passen maar het helpt me om aan mijn eetlijst te houden of als ik een eetbui wil houden.

  10. Van kleding die niet meer past maar die je niet weg wil doen kan je ook een herinneringskleed maken. De verkeerde en triggerende maat verknippen tot lapjes en die weer aan elkaar zetten. Dan is het niet weg maar kun je het ook niet meer aan.

  11. Ik denk zo wie zo dat er bijna geen enkele vrouw is die geen moeite heeft met kledingmaten.
    Bij mij zie je ook niet hoe mijn gewicht schommelt, maar ik voel het wel.Ik haat het om kleding te kopen en te passen.Ik voel mij nooit zeker in mijn lichaam al heb ik bijna altijd dezelfde maat.
    Als ik mij stabieler zou voelen en een maat meer dragen, zou ik dat liever hebben dan dit.

  12. Die kleding van toen heb ik weggedaan want daar pas ik niet meer in. Ik heb de behoefte niet om die te bewaren. Het past niet om op die leeftijd nog kinderkleding te dragen/ Het is onnatuurlijk en het past niet bij je bouw. .

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *