Na mijn slechte start heb ik deze week hard gewerkt aan de huiswerkopdrachten, maar ook streng gelijnd. De schaamte over mijn vroegtijdige vertrek en het getal op de weegschaal motiveerde me extra om even een tandje bij te zetten. De tweede bijeenkomst in de pre-groep was ik zomaar drie kilo afgevallen en deed ik actief mee. Compensatiemotivatie?
De dag begon met een groepsgesprek over de werking van de eetstoornis. Dat deden we met behulp van een A-B-C- schema. De A staat voor aanleiding. Bijvoorbeeld: ik kijk in de spiegel en zie een monster. Als reactie op deze gedachte ga ik heel streng lijnen. Dat is B, behaviour (gedrag). Onvermijdelijk verval ik hierdoor in een eetbui, dat is C, de consequentie. Die C is tevens weer een A, een aanleiding. Want door die eetbui ga ik weer spugen of lijnen.. en zo is de cirkel rond.
Ik begrijp de theorie, maar kan het nog moeilijk in concrete gebeurtenissen omzetten. Hoewel…als ik terugkijk zie ik dat een nare opmerking, een gevoel van falen of afwijzing altijd de cyclus van lijnen en braken in gang zetten. Is het echt zo simpel dat ik eet om niet te voelen? Ik heb op dit gebied nog een flink onderzoek te verrichten.
Na het groepsgesprek gingen we verder met het blok ‘Eetdagboek‘. Iedereen moest noteren waar, wanneer, wat en hoe veel we gegeten hebben. Eventuele sterke gewichtsschommelingen kunnen zo herleid worden. Dit is echt even slikken voor mij, want als ik een eetbui heb kijk ik liever de andere kant op. De weegschaal vermijd ik ook al jaren. Tijdens de bespreking bleek die weerstand bij iedereen te spelen..
Het eetdagboek kan in eerste instantie een trigger zijn. Een meisje vertelde dat, toen ze zag dat ze een cracker, een appel en wat groente en rijst eet, zo erg schrok dat ze nóg minder ging eten Ook al registreer je voor jezelf, het voelt alsof er een hele strenge Big Brother meekijkt en je een cijfer geeft. Dat is de eetstoornis, en hij geeft altijd een onvoldoende.
Na de lunch was het tijd voor PMT: Psychomotorische Therapie. Vandaag ging het over compenseergedrag in beweging en sport. Bewegen en een eetstoornis zijn aan elkaar gekoppeld, maar meestal alleen vanuit de wens om te veranderen. Voor ons allemaal is ons lichaam onze grootste vijand. We kregen de opdracht mee om bij te houden hoe veel we aan beweging doen en welk beweeggedrag wordt ingegeven door de eetstoornis. Dat is een flinke uitdaging voor de aankomende week.
Aan het eind van de dag voelde ik me een lek geprikt ballonnetje. De therapeuten wisten precies de juiste onderwerpen aan te snijden en de herkenning bij de groepsgenoten was erg confronterend. Ik heb wel een paar tranen gelaten vandaag omdat er nog zo veel is om aan te werken. Maar dat komt, stapje voor stapje. Deze dag pre-groep heb ik er mooi opzitten.
Behandel jezelf zoals een vriend, vol rust en vertrouwen. (…) Langzaam, dan breekt het lijntje niet. Dus zet vooral door.
– Haruki Murakami in De Kangoeroecorrespondentie
Geef een reactie