Wanneer ben je klaar voor behandeling? Als je je aanmeldt, zou je denken. Ik heb de afgelopen weken gezien dat dit bij een eetstoornis meestal niet klopt. Het kost veel tijd om je er god op voor te bereiden. Ook is het moeilijk om zelf in te schatten welke hulp jij nodig hebt, omdat je geneigd bent de eetstoornis te onderschatten.
Na vijf weken pre-groep kregen we vandaag advies van het team over onze vervolgbehandeling. De meeste meiden in de groep zijn niet goed in staat om zelf in te schatten welke behandeling ze nodig hebben. Incluis mezelf. Over het algemeen schamen mensen met een eetstoornis zich zo erg voor hun ziekte, dat ze vinden dat ze geen recht hebben op hulp. Een ander is er in hun ogen altijd erger aan toe. In de groep gunt iedereen elkaar de beste, meest complete behandeling, maar nooit zichzelf. Dat is voor een deel vanuit oprechte bezorgdheid, maar voor een deel ook vanuit het onvermogen om de ziekte bij zichzelf goed op te merken.
Vanaf de eerste dag klets ik regelmatig met een meisje dat net als ik een ‘normaal’ gewicht heeft. Je zou, net als bij de meesten trouwens, niet verwachten dat ze een eetstoornis heeft. Haar omgeving ziet het probleem niet zo en zelf vindt ze het moeilijk om te beoordelen hoe diep de eetstoornis zit. Ze wilde aanvankelijk een eendaagse deeltijdbehandeling. Het team adviseerde haar een vijfdaagse. Daar schrok ze enorm van. Zo erg was het toch allemaal niet? Achteraf zag ze wel dat dit advies klopte. Gewicht zegt vrijwel nooit iets over de ernst van een eetstoornis. De persoon zelf kan het ook al moeilijk inschatten. Dat maakt dat je als buitenstaander het probleem eigenlijk nooit kunt overschatten.
Behandeling is ook niet altijd succesvol, helaas. Een ander meisje uit de groep heeft eerder al een driedaagse behandeling gevolgd. Ze is toen voldoende aangekomen en meteen verder gegaan met haar studie. Het ondergewicht was weggewerkt, maar de eetstoornis nog niet. Die nestelde nog ergens diep vanbinnen, te wachten op een revanche. Nu begint ze de hele cyclus weer opnieuw.
De afgelopen weken heb ook ik ondervonden hoe ongrijpbaar de eetstoornis kan zijn. In het begin van de pre-groep wilde ik alles heel strak houden, maar uiteindelijk kwam de rebelse eetbui-kant naar boven. Daarna heb ik geprobeerd te redden wat er te redden viel, maar tevergeefs. Het is me pijnlijk duidelijk geworden dat ik echt geen controle over mijn eetgedrag heb.
Dat besef is heel beangstigend. Tijdens mijn intake probeerde ik aan te sturen op een eendaagse behandeling, dat vond ik al erg veel. Maar nu geloof ik oprecht in het advies dat ik vandaag heb gekregen: een vijfdaagse deeltijdbehandeling. Maar vooralsnog word me geadviseerd om, zoals de meeste anderen, nog een cyclus in de pre-groep te volgen. Op die manier kan ik nog wat meer zicht krijgen op mijn eetstoornis en me voorbereiden op het zware traject.
Mijn voornemen is om me niet te laten ontmoedigen door slechte dagen en door te zetten. Iedere dag mag ik helemaal opnieuw beginnen. Uiteindelijk zal het vechten de moeite waard zijn. Dat moet!
In the end everything will be okay. If it’s not okay, then it’s not the end.
– Vriendinnen
Geef een reactie