Gevoelens voor mijn hulpverlener

Twee jaar geleden kwam ik voor het eerst bij mijn hoofdbehandelaar. Meteen voelde ik een klik. Dat is denk ik ook maar goed ook, want anders had ik waarschijnlijk mijn mond weer niet opengedaan en was ik nu niet waar ik nu ben. Ze deed iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt en waarschijnlijk ook gewoon niet had toegelaten. Ze luisterde naar me, zag me, en soms sloeg ze zelfs een arm om me heen. Voor de allereerste keer in mijn hele leven vertelde ik haar mijn hele levensverhaal.

Alles wat ik altijd had verzwegen, waar ik me altijd voor geschaamd had en waarvan ik altijd had geleerd dat ik het niet mocht delen, rolde zo over mijn tong naar buiten. Ik voelde me voor het eerst veilig en ik voelde warmte die ik niet kende. Vaak genoeg ging ik na mijn consult naar huis en kon ik gewoon huilen, omdat ik baalde dat ik niet zo een moeder had. Waarom kon zij niet gewoon mijn moeder zijn en ik niet gewoon aan het einde van een lange dag bij haar troost vinden.

gevoelens hulpverlener overdracht

Ik was dan ook geregeld jaloers op haar dochter, waarover ze ook wel eens sprak tijdens een consult. Een dochter net als alle andere dochters die af en toe klaagt over haar moeder, eens schopt tegen de regels van moeder en het niet altijd waardeert. Ik zou haar graag eens willen ontmoeten en haar willen vertellen over hoe blij ze mag zijn met deze moeder. Haar vertellen over mijn moeder en haar vertellen hoe graag ik met haar had willen ruilen. Heel vaak twijfel ik of ik dit wel mag voelen? Mag ik wel jaloers zijn? Mag ik me wel zo erg hechten aan haar?

Sinds een jaar krijgt ik nu ook psycho-motore therapie van een andere therapeute. Ook zij is er echt voor me en geeft me adviezen en hulp op vlakken die ik niet gewend ben. Ook aan haar ben ik me enorm gaan hechten en haar zie ik meer in een vriendin-rol. Lastige situaties vind ik dit wel, want ben ik voor haar niet gewoon een patiënte? een nummertje? De zoveelste met een eetstoornis die haar hulp nodig heeft?

Zij vervullen op dit moment een behoefte die ik heb en deze nergens anders kan vervullen. Zij geven me echt die warmte waar ik al zo lang naar verlang, die knuffel die ik soms zo hard nodig heb en geven me het gevoel dat ik goed genoeg ben zoals ik ben.

Dus ben ik dan gewoon een nummertje? Ik denk van niet, ik denk dat je deze banden moet kunnen aangaan wil je iemand kunnen helpen en ik ben nu al bang voor de woorden: Britt, je bent genezen en je hebt deze therapie-sessies niet meer nodig. Een reden om mijn eetstoornis in stand te houden? No way… ik wil niet verder met eetstoornis.

Nu ook een mede-patiënte van mijn groep last heeft van deze gevoelens durf ik ze uit te spreken. In de hoop dat jullie ze misschien herkennen en me advies kunnen geven? In de hoop dat ik en dus ook deze mede-patiente niet gek ben en dat deze gevoelens erbij horen. In de hoop dat er tussen jullie mensen zitten waarbij de therapieen inmiddels afgebouwd zijn en dat jullie hebben leren omgaan met het gevoel om de therapeute weer los te gaan laten. Weer langzaam op eigen benen te moeten staan.

Ik weet zeker dat er straks een dag komt dat ik haar niet meer iedere week zie, dat er een dag komt dat de behandeling echt stopt, maar wat ik ook zeker weet is dat ze beiden een enorm groot plekje in mijn hart hebben gekregen en dat hoef ik niet los te laten. Ze waren er voor me toen ik ze echt nodig had en daar zal ik nog lang van genieten…


Lees hier alle blogs over overdracht en hechting.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

21 reacties op “Gevoelens voor mijn hulpverlener”

  1. Ikzelf heb hier geen moeite mee gelukkig en zie een hulpverlener ook echt alleen als hulpverlener.

    Irriteer me er bijvoorbeeld ook mateloos aan dat hulpverleners bij het einde van een behandeling soms nog even zeggen laat even weten hoe het gaat, hulpverleners die je als dochter gaan zien zijn ook een probleem.

    Geen plek voor hulpverleners in mijn hart, die ruimte in mijn hart besteed ik aan veel nuttigere en belangrijkere dingen in het leven waar ik echt voor door het vuur zou gaan.

  2. Ik herken wel degelijk dingen die je beschrijft.. zelf hecht ik mij ook erg aan een hulpverlener maar zelf vind ik dit ook maar erg raar en schaam ik me hier kinda voor. Maar ook echt de gedachtes van haar als moederfiguur hebben, herken ik wel. Jij en je mede-groepsgenoot zijn niet de enige, ik sluit me bij jullie aan. (Al vind ik het nog zo zo zo raar van mezelf.. maar gelukkig ben ik daar dus ook niet de enige mee) xx

  3. Je bent zeker niet de enige. Ik herken het ook!

  4. Zeker herken ik het. Ik heb het beeld dat wat je schrijft niet ‘ raar’ is en ook vaker voorkomt. Ikzelf vind het in ieder geval niet raar omdat een persoon jou persoonlijk helpt, in basale zaken zoals zelfstandig leven/ normaal eten / je enigszins normaal voelen.

    Mijn beeld is verder ook dat je tzt sterk/ gezond / op bepaalde vlakken voldoende ontwikkeld bent om de hulp/ steun die ieder mens in meer of minder mate nodig heeft, te organiseren voor jouzelf – buiten hulpverlening (als professie).

    Mijn tip aan jou is: vooral blijven uitspreken jouw angst, ook naar de persoon voor wie je bepaalde gevoelens voelt waarvan je denkt dat ze er niet mogen of beter niet zouden moeten zijn. Dan kunnen jij en je hulpverlener er iets mee ipv dat deze gedachten iets met jou kunnen so to say šŸ˜‰

    Gjrs

  5. Ik heb dit ook heel erg gehad. Ik weet dat het heel veel voorkomt en het is ook niet gek! Eigenlijk is het heel logisch. Als je veel hebt moeten missen in je leven, zoals gezien worden, beschermd en gesteund worden, en je hulpverlener geeft je dat wel, dan is het logisch dat je dit voelt. Het is heel menselijk om die behoefte te hebben.

  6. Ik heb het zelf ook gehad, vooral moedergevoelens. Is ook niet gek als zij je zo bieden wat je gemist hebt, denk ik. Maar dat maakt het soms niet minder pijnlijk.

  7. Na 4 jaar denk ik nog steeds dagelijks aan mijn allereerste hulpverleenster, die me uiteindelijk maar 6 maand geholpen heeft. Maar in die korte tijd was ze als een zus voor me geworden.
    Of misschien was ik wel verliefd op haar.

  8. Ik herken het ook heel erg. Ik hecht me zo erg, zo intens dat ik er bang van word. Want hoe ga ik ooit zonder die gesprekken kunnen. Ze is als een moeder, vriendin, geliefde voor me. Alles wat ik mis in mijn leven.

  9. Je bent niet gek, maar het zegt wel wat over jou als persoon. Namelijk dat je iets heel erg hebt gemist of misschien nu nog wel steeds mist in je leven buiten het ziekenhuis. En juist dat gemis ligt heel vaak aan de basis van een eetstoornis. De beste tip die ik je geven kan: bespreek het met je therapeut (en benoem het zoals je het hier noemt) zodat jullie samen kunnen kijken of dit misschien een aanknopingspunt is voor verdere therapie…

  10. Lieve Britt,
    heel erg bedankt voor deze blog!
    Dit is iets waar ik de afgelopen maanden echt heel erg mee struggle.
    Ik herken precies wat je zegt over de eerste therapeute waar je die moedergevoelens voor voelt, en dan de tweede therapeute waar je echt die vriendinnenband mee hebt.
    Dat heb ik echt precies zo!
    Gelukkig zijn ze allebei echt zo lief en betrokken dat ze er allebei voor me willen zijn wanneer ik dat nodig heb.
    Vandaar dat ik toevallig aankomende dinsdag een afspraak heb met beide therapeuten tegelijk om juist deze gevoelens van gemis en de troost die ik bij mijn eerste therapeut zoek te bespreken.
    Daar heb ik heel veel zenuwen voor, maar na maanden van rondlopen met deze gevoelens ook wel opgelucht dat we het er eindelijk over kunnen hebben.
    Zo fijn om te lezen dat ik niet alleen ben met deze gevoelens.
    Maakt de schaamte minder en de acceptatie een stukje makkelijker ♥

  11. Heel herkenbaar, maar probeer me wel te realiseren dat het hulpverlening is. En het voor hun niet zo voelt. Maar iemand die je alles toevertrouwd, niets gek vind, mag huilen die sluit je al snel in je hart.

  12. Ik heb geen band met mijn moeder,maar ik mis dat niet. Ik zit in de psychiatrie voel me wel geaccepteerd hier. Zo is het wel prima. Geen behoefte aan een knuffel dus kan het me niet echt voorstellen.

  13. Toen ik dit voor het eerste voelde dacht ik dat ik dat ik verliefd op die hulpverlener was. MĀ“n moeder had toen ik opgroeide haar eigen psychische problemen waardoor ik in een vrouwelijke hulpverlener een moederfiguur zag. Nu weet ik dat het overdrachtsgevoelens zijn en kan ik het wel scheiden wat het is.

  14. Wat moedig dat je dit met ons deelt. Ik heb het zelf eerder gehad met een mannelijke behandelaar. Voelde als een vaderfiguur. Heb het toen niet bespreekbaar gemaakt, maar achteraf had ik dit toch graag willen doen. Hoop dat jij dit ook kan/mag van jezelf. Door het te bespreken kun je nog meer diepgang bereiken in het contact met jezelf! Sterkte

  15. Tipje: zoek eens wat goede artikelen over onveilige hechting. Ik denk dat dat je zal helpen snappen wat de oorzaak is.

    Daarnaast: ik had een super psychologe, 9 jaar lang. Dacht de eerste jaren absoluut nooit meer zonder haar te kunnen, maar ze is nu bijna 2,5 jaar verhuisd. En toch ben ik opgevangen door anderen, waar ik zowat nĆ³g fijner contact mee heb! Dus: het komt weer goed.

    Succes en sterkte,
    AnaMan.

  16. Overdrachtgevoelens. Heel herkenbaar. Het overkomt me telkens weer. Ik bespreek het sinds kort wel met de therapeut in kwestie wat bijna altijd vrouwen van middelbare leeftijd zijn. Ik dacht vroeger ook altijd dat het verliefdheid was maar het is echt de drang naar een veilig warm gevoel dat de ander je bied. En misschien is het juist wel veilig omdat het een professionele relatie is.
    Het is doodeng maar vertel het het aan je therapeut. Het geeft zoveel meer ingangen om ook andere problemen en gevoelens aan te koppelen en te onderzoeken. En het is echt niet zo dat ze ee nog nooit van gehoord hebben. Het gebeurt namelijk heel vaak.
    Succes!!!

  17. Beste Britt, er komt een dag dat je op je eigen benen wil gaan staan en dat je de steun van je therapeuten niet meer nodig hebt omdat je andere relaties bent aangegaan en je leven zo vol zit met goede dingen dat je niet bang zal zijn je behandeling stop te zetten. Voor nu probeer ook daar niet mee bezig te zijn want dat moment is nu nog niet. Voor mij was het ook een openbaring dat ik zoveel steun kon krijgen van mijn therapeuten terwijl ik opgroeide dat nooit gekend had. Ik ben nu een heel stuk verder en heb dat niet meer nodig van therapeuten omdat ik nu dat krijg van mijn familie en vrienden.

  18. Het is iets wat vaak voorkomt.Als je nog eens in therapie moet leer je het wel af ! Maar het zijn waardevolle ervaringen en er zijn hulpverleners die een plek in je hart verdienen ,voor de rest van je leven.

  19. Die therapeut toch šŸ˜˜
    Een tip: doorgaan met waar je mee bezig bent, alles blijven bespreken met haar/hem wat zich in jouw hoofdje afspeelt. Dan kunnen jullie straks als je eraan toe blijkt te zijn langzaam afbouwen en JA er komt een tijd dat je ook zonder haar/hem kan! šŸ’ŖšŸ˜˜

  20. Ik herken dit ook! Deze gevoelens had ik niet voor mijn therapeut maar een persoon die mij enorm gesteund heeft in mijn moeilijke tijd. Zij was voor mij mijn luisterend oor. Gevoelens van verliefdheid en dat ik nooit zonder haar zou kunnen. Toen het beter ging werden die gevoelens steeds minder. En nu is ze gewoon een persoon die ik voor altijd dankbaar ben zonder ‘gekke gevoelens’.

  21. Hey! Misschien ben ik erg laat met mijn berichtje maar ik hoop dat je dit nog leest šŸ™‚ ik snap helemaal wat je bedoelt! Ik heb precies hetzelfde alleen dan een mentor ipv een hulpverlener. Hij ging voor mij echt voelen als een soort vader en mis hem nu ook heeel erg en weet niet goed hoe daarmee om te gaan en ik schaam me er ook kapot voor en durf het het met niemand te delen. Of is het toch verstandig als ik het aan mijn hulpverlener vertel? Ik ben heel erg blij om te lezen dat er meer mensen zijn die zich hechten aan niet-familieleden (zoals een hulpverlener of een mentor op school).

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *