Als je aan het herstellen bent zijn er allerlei obstakels te overwinnen. Er komt vaak angst en veel emoties naar boven. Misschien wil je ervoor wegrennen of heb je allerlei redenen waardoor je denkt bepaalde stappen nog niet te kunnen nemen. Je bent bang voor wie je zult zijn zonder die eetstoornis, bent bang om aan te komen, kunt niet wennen aan je nieuwe lichaam, vindt het moeilijk om emoties toe te laten of bent bang voor alle verantwoordelijkheid die je krijgt en durft de controle niet los te laten. Heel erg herkenbaar voor mij, maar ondertussen weet ik ook dat je het soms toch gewoon moet doen.
Het is simpeler gezegd dan gedaan en regelmatig zeggen meiden met eetstoornissen tegen mij; ja, maar dat is zo moeilijk. Ik kan dan niets anders dan dat beamen, maar vooral hen aanmoedigen toch die stap te gaan zetten. Beter worden van een eetstoornis is niet makkelijk. Maar doorgaan waar je mee bezig bent ook niet, zelfs al lijkt dat soms zo.
Alles wat je eetstoornis je brengt maakt je ongelukkiger en ongezonder dan je al was. Twee dingen (gezond en gelukkig) die mensen meestal wensen denk jij te bereiken door hiermee bezig te zijn. Je weet even geen andere manier, maar als het goed is weet je ergens wel hoe slecht dit voor je is. Het lijkt de beste keuze en de makkelijkste keuze. Toch is wat je nu aan het doen bent één grote leugen waar je met beide benen, en eigenlijk je hele lichaam, ingestonken bent. Het lijkt voor jou misschien een oplossing of je redding, maar het is niets van dat. Een eetstoornis is een stoornis en geen hulpmiddel.
Toch is het niet altijd even gemakkelijk om de keuze te maken om die eetstoornis los te gaan laten. Ook ik heb die tweestrijd gekend. Ik heb mezelf soms afgevraagd of ik wel beter wilde worden. Toch zat er nog iets in mij en wilde ook mijn omgeving dat ik beter werd. Ik zette stappen richting hulpverlening en ging wat vooruit. Toch heeft dat niet meteen genoeg geholpen. En ook de laatste restjes van mijn eetstoornis bleven nog lang hangen.
Ik wilde wel hulp, maar was ook doodsbang. Ik wilde wel beter eten, maar niet aankomen. Ik wilde wel leren om met emoties om te gaan, maar ik vond de gevoelens doodeng. Ik wilde wel, maar ik kon het gewoon niet. En soms wist ik eerlijk gezegd niet eens precies waarom.
Herstellen van een eetstoornis kan lang duren. Te lang vaak, naar mij idee. Veel meiden (en jongens) vertellen pas heel laat dat ze deze problemen hebben, moeten wachten op hulp, liegen over de dingen die ze doen, verschuilen zich achter “ik kan het niet” en “ja maar” of hopen dat de angst afneemt niet na,maar voordat ze een stap moeten zetten. Er zijn 100000 excuses te bedenken waarom een eetstoornis moeilijk te overwinnen is. Maar er zijn ook 100000 redenen waarom het de moeite waard is.
Misschien denk je dat je er nog niet aan toe bent om bepaalde stappen te zetten. Dat kan. Toch merkte ik bij mezelf ook dat dat een hele fijne manier was om nog een stukje eetstoornis vast te houden. Ik maakte een stap, maar viel dan terug en dat bevestigde dat ik het dus nog niet kon. Dit bleef ik doen, totdat iemand tegen me zei: misschien moet je het nu gewoon doen. Zonder terug te vallen. Maar gewoon blijven staan. Die opmerking irriteerde me. Ik werd er een beetje boos van. Gewoon beter worden, bestond niet.
Toch heb ik die laatste stapjes in mijn herstel en ook eerder in mijn behandeling “gewoon gedaan”. Ik heb “gewoon” de stap gezet en mezelf er doorheen getrokken alsof ik niet anders kon. Sommige stappen moet je denk ik op die manier maken. Soms helpt dat om dingen te doen die je anders misschien veel later zou doen of helemaal niet. Je geeft jezelf eigenlijk ren schop onder je kont.
In specifieke zin waren dit soort stappen bij mij bijvoorbeeld het stoppen met tellen van calorieën, niet meer wegen, bepaalde producten gaan eten, geheimen opbiechten, praten en ook aankomen hoorde erbij. Natuurlijk doe je dat dan niet ineens zonder nadenken en gaat het ineens vanzelf. Maar toch is het soms goed om die dingen maar gewoon te doen in plaats van er maar omheen te blijven draaien.
Natuurlijk en je sommige dingen nodig om ander dingen te kunnen bereiken. Voor sommige stappen ben je nog niet op het juiste moment of de juiste plek. Dat kan. Maar er zijn ook vaak stapjes waarvoor je voor jezelf hebt bedacht dat je eerst aan een heleboel voorwaarden moet voldoen voor je ze kunt maken, terwijl je het eigenlijk misschien al gewoon kunt.
Stel zo min mogelijk uit als het gaat om je herstel. Alles wat langer duurt richt schade aan in je omgeving, studie, carrière, gezin, lichaam en geluk. Blijf geen smoesjes verzinnen en maak die stap waar je al zo lang tegen aanhikt! Je kunt meer dan je denkt! Ga het DOEN!
Geef een reactie