Een jonge vrouw worstelde erg met haar gewicht. Ze vertelde dat ze al twee jaar aan obesitas leed en steeds weer verleid werd door het eten op de schappen in de winkels en de reclames op de televisie. “Ik voel me een ui waarvan de schillen afgepeld moeten worden. Ik ben naar de huisarts gegaan met mijn probleem en hij zei tegen mij dat ik gezonder moest gaan eten,” zei ze. “Hoe kan ik dat doen? Ik ben een alleenstaande moeder met twee kleine kinderen en ik moet van een minimum rondkomen. Gezond eten is duur.” Deze alleenstaande moeder heeft gelijk. Gezond eten is een luxe en niet iedereen kan zich dat toestaan.
Ik las dat één op de drie Nederlanders ongezond eet vanwege de hoge inflatie. Volgens het CBS (Centraal Bureau voor Statistiek) lijdt inmiddels meer dan de helft van de volwassenen aan overgewicht. Hieronder vallen vooral de mensen met een laag inkomen. De kinderen van ouders met een minimuminkomen lijden drie keer zo vaak aan obesitas. Deze kinderen worden niet alleen vaak gepest, maar ze lopen ook kans op ernstige ziektes. De gezondheidskloof kan je ook zien in klassen en groepen op scholen. Doordat deze kinderen vaak gepest worden, voelen ze zich eenzaam en ongelukkig. Het tragische is dat kinderen die aan obesitas lijden, vaak verweten worden dat ze zwak zijn en geen discipline kennen. Ook mensen met anorexia wordt verweten dat ze zich laten verleiden tot niet-eten. Men ziet niet dat er veel onderliggend lijden aan ten grondslag ligt.
Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag ‘Elisabeth blogt‘. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.
Beide groepen hebben het moeilijk. In de winkelstraten, op de televisie, in de kranten en tijdschriften; overal schreeuwt men ons toe: “Eet mij, koop mij, pak mij, snoep mij. Ik ben zo lekker.” De schappen in de winkels liggen vol met ongezond voedsel en energydrinks. Er zitten zoveel smaakpeppers in het eten dat je nauwelijks kan stoppen, als je begonnen bent. In reclameaanbiedingen valt ruim 80 procent van de voeding buiten de schijf van vijf.
Ook laat studie zien dat onze hersenen door sociaal isolement sneller achteruitgaan. Als we grootgebracht worden in een context waarin we ons geborgen en verbonden voelen met dierbaren om ons heen blijven onze hersenen sterker en gezond. Dus niet financiële rijkdom of een belangrijke positie in de maatschappij zijn bepalend voor geluk, maar sociale vriendschapsbanden.
Wat zou het geweldig zijn als gezonde producten goedkoop worden gemaakt en de ongezondere producten duur. We zouden met elkaar veel meer moeten protesteren.
Ik hoorde een dertiger zeggen: “Ik heb mijn part-time baan ingeruild voor een vaste baan. Ik wil gezond blijven eten en dat kost veel geld.” Een andere dertiger vertelde in een tv-praatprogramma dat ze het zat was. Ze stopte met overwerk en wilde zich niet meer eindeloos inzetten. Ze wilde alleen nog maar het meest noodzakelijke doen. Ze wilde geen stress meer, wilde geen burn-out oplopen. Ze wilde nu eindelijk eens toekomen aan dingen die haar ontstressen. Ze ging ontslag nemen om een andere baan te zoeken: eentje met meer inhoud, plezier of vrije tijd. Wat meer bij haar diepere kern hoorde. Meer tijd voor jezelf, meer tijd voor zinvolle dingen. Jonge mensen zijn aan het worstelen in onze maatschappij. We zoeken allemaal naar evenwicht en balans. We willen gaan voor een gezond leven. Voor een leven waarin ruimte is voor beweging, vriendschap, liefde en goede voeding. Op Wereld Obesitas Dag op 4 maart afgelopen maand, staan we even stil bij al die mensen die bewust bezig zijn om gelukkig te worden.
Elisabeth
Geef een reactie