Op de basisschool was ik een verlegen meisje, maar kwam ik goed mee met klasgenootjes, had ik veel vriendinnen en haalde ik altijd goede cijfers. Ik ging dan ook naar het gymnasium. Ook daar kreeg ik veel vriendinnen en had ik het altijd leuk op school. Ik haalde nog steeds erg goede cijfers. Buiten school waren er ook geen problemen.
Sporten heb ik altijd al veel gedaan, van paardrijden en skeeleren tot gewoon buiten spelen met vriendinnen. Eigenlijk was alles perfect. En toch heb ik inmiddels een eetstoornis ontwikkeld… Wat ik hier mee wil zeggen, is dat er niet altijd iets dramatisch gebeurd hoeft te zijn, wil je een eetstoornis krijgen. Het heeft lang geduurd voordat ik het erkend heb, maar op een gegeven moment kom je er niet meer onder uit. Iedereen ziet het, ook al zeggen ze het niet zo snel.
Wat is Orthorexia Nervosa?
Orthorexia is een obsessie voor eten, die lijkt op anorexia. Er is echter één verschil. Het gaat niet om de hoeveelheid eten, maar om de kwaliteit van eten. Verder draait het ook allemaal om controle. Ik durf bijvoorbeeld niets te eten wat ongezond is of wat ik niet gepland heb te eten. Ongezond is wel subjectief en dat zie ik nu ook wel in. Mijn lijstjes werden steeds kleiner, waardoor ik naar anorexia heb geneigd en erg veel ben afgevallen in een paar maanden tijd.
Hoe ben ik hierin verzeild geraakt?
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit gedacht heb dat ik dik was, maar ik wilde gewoon wat gezonder eten en wat meer sporten. Perfectionisme is ook altijd al aanwezig geweest. Lijstjes voor schoolwerk, lijstjes voor eten, lijstjes voor beweging. Zelfs vrije tijd werd ingepland. Voor iets spontaans was geen plaats meer en de sociale contacten werden minder. Vooral die met mijn zusje. En waarom al die lijstjes? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Misschien onzekerheid, faalangst en perfectionisme bij elkaar. Een negatief zelfbeeld hoort er denk ik ook wel bij, al heeft dat niet de doorslag gegeven.
In ieder geval is het daar mee begonnen. De dag dat mijn moeder tegen mij zei: ‘Volgens mij ben je aan het compenseren voor wat anderen te veel doen’ kan ik mij nog goed herinneren. Maar wat wil je ook met al die aandacht voor voedsel in kranten, op tv en op school? Daarna is het echter alleen maar erger geworden. Eigenlijk is het ergste dat ik al die tijd niets door had. Waarom deed iedereen zo moeilijk? Ik eet toch gewoon gezond? Waarom maakt iedereen zich zo druk om niets? Oké, de lijstjes werden wel wat extreem, maar alsnog kon ik het niet begrijpen.
Ondertussen gebeurde er lichamelijk wel wat met me. Op school werd ik al niet goed als we het over bloed hadden. Bij het idee dat er bloed ik mijn lichaam zou zitten, ging ik al trillen en zag ik weer sterretjes. Mijn bloeddruk bleek veel te laag. Geen moment heb ik er over gedacht dat het zou komen, omdat ik te licht was.
Hoe verder?
Ondertussen werd ik gewoon bang voor ongezond eten en steeds meer producten werden geschrapt. Groente en fruit waren voor mij heel erg belangrijk en dat at ik dan ook de hele dag door.
Op een gegeven moment werd het toch wat te erg. Ik was ervan bewust dat ik hulp nodig had, niet zozeer voor mijzelf, maar voor anderen om mij heen. Ik kon niet meer doorgaan op deze manier en ik was bereid te gaan veranderen, maar wel met professionele hulp.
Ik kan me nog goed een avond herinneren, dat ik eigenlijk een hardloopwedstrijd had. Die wedstrijd heb ik nooit gelopen, maar de avond eindigde in het ziekenhuis voor obstipatie. Mijn lichaam ging zich verzetten tegen het vele sporten en weinig eten.
Eerst ging ik naar een diëtiste, maar alle afspraken met haar kwam ik niet na. Door de obstipatie was ik bang geworden om te eten, het moest er eerst maar eens uit komen naar mijn idee. Hierdoor viel ik ineens af, wat niet eens mijn bedoeling was, ik wilde alleen gezond zijn, maar door die obsessie was ik in feite alleen maar ongezond bezig.
In de zomervakantie ging het helemaal mis. Met mijn ouders was ik op de camping, waar we altijd kwamen en iedereen ons al kende. Ze zagen aan mij dat ik een eetstoornis had en soms vroegen ze er gewoon naar. Het is wel de eerste stap geweest voor mij om er over te praten. Als de rest van het gezin uit eten ging, at ik in de caravan. En de hele dag was ik bezig met bewegen, ik mocht gewoon niet stil zitten van mezelf. Het gevolg was dat ik nóg meer afviel en niemand meer wist wat ze met me aan moesten.
Hulp
Meteen toen we terug kwamen van vakantie, heeft mijn moeder de Ursula gebeld. Eerder had ik mezelf al aangemeld, maar toen werd mijn situatie ineens echt kritiek. Een versnelde intake volgde, maar ik wilde niets. Ik wilde niet naar een kliniek voor eetstoornissen, want ik had geen eetstoornis. Een dwangstoornis misschien, maar wat is er mis met gezond eten? Ik wilde ook niet opgenomen worden, want ik had mijn ziekte nog niet geaccepteerd en ik wilde dan ook zo snel mogelijk weer weg. Stel je voor dat ik niet naar school kon en mijn examen niet zou halen?
Uiteindelijk werd het poliklinische behandeling met een psycholoog en inmiddels ook een sociotherapeut. Van ernstig ondergewicht naar bijna gezond gewicht gekomen en heel veel geleerd over mezelf. Aankomen was niet zo moeilijk. Ik mocht zelf weten wat ik at, dus altijd gezond. Altijd ging het van: “Oh, wil je dat niet eten? Dan eet je toch iets anders!” Ze waren blij, dat ik ook maar iets at. En zo ging het dag in, dag uit. En nog steeds durf ik nog maar weinig te eten. Ik blijf op gewicht en heb geen moeite met eten, zolang ik maar kan kiezen uit mijn eigen lijstjes. Op dit moment weet ik echt niet hoe het me ooit gaat lukken om mijn keuzes uit te breiden. (Tips zijn altijd welkom, hihi.)
Over het algemeen heb ik mijn leven wel weer op de rails. Ontzettend lieve vriendinnen, die me echt steunen. Het liefst praat ik er niet over, maar soms is het gewoon aan me te zien. Laatst, toen ik het wat moeilijker had, stuurden ze me een kaartje met: you are loved. Zoiets is voor mij dan echt heel waardevol en zit ik ook met tranen in mijn ogen te lezen.
Natuurlijk gaat het nog steeds wel eens mis. Vakanties vind ik een ramp. Alle structuur van het dagelijks leven is weg, eetschema’s lopen in het water en er is te veel tijd om na te denken/piekeren. Zelfs op zondag voel ik me nog altijd een beetje vreemd. De bewegingsdrang wordt dan zo groot en ik heb dan ineens heel veel behoefte om alles te controleren, waardoor ik op de weegschaal móet staan van mezelf, perse oefeningen moet doen of wil smokkelen met eten. Eenzaamheid, terwijl ik helemaal niet alleen ben. Schuldgevoelens, terwijl niemand boos op me is voor wat ik heb gedaan. In ieder geval ben ik altijd blij als het weer maandag is.
Het liefst doe ik ook alles tegelijk, om dan een week nodig te hebben om bij te komen. Vorige week bijvoorbeeld examenweek gehad met héél veel stress, 4 afspraken bij de Ursula en ook nog gesport. In zo’n week straf ik mezelf een soort van. De touwtjes worden strakker gespannen en ik ga alles weer met lijstjes plannen, ook het eten. Eindeloos piekeren over van alles en nog wat, waardoor ik nachten wakker lig en doodmoe ben. Deze week ben ik mezelf aan het leren te ontspannen, wat niet makkelijk is. Allerlei stoptechnieken aan het proberen om maar m’n hoofd rust te geven. En op dat punt ben ik nu..
Toekomst
Er zijn nog zó veel dingen die ik wil doen, dus tijd om stil te blijven staan is er niet. Aan ideeën heb ik echt niet te weinig. Eerst eindexamen doen. Daarna ga ik werken en waarschijnlijk ook nog vrijwilligerswerk bij een dierenpension. Volgend jaar studeren en dus op kamers. Ik weet dat ik nog heel hard moet werken om het aan te kunnen. Ik moet zeker wat sterker en stabieler worden. Maar ik geloof er in dat het gaat lukken. Dit forum heeft mij trouwens ook al een stuk verder gebracht. Ik heb gezien dat ik niet de enige ben met een eetstoornis en best wat steun kan geven aan en krijgen van anderen. Misschien heb ik daarom de stap durven zetten naar groepstherapie, waar ik sinds kort voor op de wachtlijst sta.
…Ooit hoop ik volmondig te kunnen zeggen dat ik ‘Proud 2 be me’ ben!
Geef een reactie