Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven… Vandaag in de reeks Mateloos Moedig interviewen we Wilma. Wilma is 18 jaar oud en studeert bestuurskunde aan de NHL in Leeuwarden. Ze woont al haar hele leven in Kollumerzwaag, Friesland, waar ze uit een gezin komt van 6 kinderen.
Wilma houdt van debatteren en discussiëren. Ze houdt wel van een goed gesprek. In de zomervakantie heeft ze zes weken op verschillende campings gewerkt in een recreatieteam. Kinderen maken haar gelukkig. Verder houdt ze van hardlopen en wandelen en andere actieve bezigheden, maar netflixen, filmpjes van youtubers kijken, lezen en puzzelen vindt ze ook erg leuk.
Mijn leven met eetstoornis?
Mijn leven met een eetstoornis zag er heel erg anders uit. Ik begon 2017 in een ziekenhuis, met een slang in mijn neus, plus verschrikkelijk veel negatieve en depressieve gedachten. Ik ging niet naar school, ik lachte veel minder en ik was mijn eigen persoonlijkheid en karakter helemaal kwijt. Ik was letterlijk veranderd in een muurbloempje. Ik ging niet naar school, en mijn hele leven draaide om eten, calorieën, verbranding, depressiviteit, kilo’s, paniekaanvallen en tranen.
Ik telde letterlijk de seconden van de dag af, omdat ik mijn leven zo stom vond en me elke dag zo erg verveelde. Niks was ook leuk, ik kon nergens plezier in vinden. Het is ook een tijd waar ik liever niet aan terug denk. Ook de pijn die familieleden en vrienden voelden toen het zo slecht met me ging, denk ik liever niet aan terug. Ook de dagbehandeling die ik heb gehad bracht me alleen een wedstrijd met andere meiden met een eetstoornis die ik hoe dan ook moest winnen. Op mijn ergste punt kon ik niet eens praten, of lopen. Wat een verschrikkelijke tijd was dat!
Wat zat er achter mijn eetstoornis?
Iets wat altijd moeilijk blijft, is praten over hetgeen wat mij mijn eetstoornis heeft bezorgd. Het is zo pijnlijk en moeilijk, dat ik me verschuilde achter een verschrikkelijke eetstoornis. Het is altijd een combinatie van verschillende dingen geweest. Op mijn 14e had ik overgewicht. Ik ben daar nooit om gepest, maar ik ben er wel eens voor uitgescholden. Ookal was dat maar ongeveer 8 keer in mijn hele leven, toch deed dat verschrikkelijk veel pijn.
De woorden bleven maar rondspoken in mijn hoofd. Elke keer wanneer ik in de spiegel keek zag ik een meisje dat niet goed genoeg was. Ik haatte het lichaam wat ik zag, ik walgde ervan. Als je dit elke dag, 2 jaar lang meemaakt, ontwikkel je vanzelf wel een laag zelfbeeld denk ik. Ik had een verschrikkelijk laag en pijnlijk zelfbeeld. Mijn geaardheid heeft er ook een grote rol in gespeeld. De botsing tussen het christelijke geloof en homoseksualiteit heeft me altijd erg veel pijn gedaan. Ik heb altijd gedacht dat God niet van me hield, omdat ik een lesbische geaardheid heb. Gelukkig kwam ik er langzamerhand achter dat God wel degelijk van me houdt. Gelukkig kan helemaal niets ons scheiden van Gods liefde.
Grootste uitdaging in herstel?
Mijn grootste uitdaging in herstel heeft niks te maken met eten, niks met calorieën en niks met het bereiken van een bepaald gewicht. Voor mij was de grootste uitdaging het accepteren van mezelf, en het idee dat ik niet dun en ziek genoeg was los laten. Ook het stukje doorzetten wanneer je gezond bent, maar je je eigen persoonlijkheid plus karakter nog niet terug hebt. Dat was voor mij namelijk het allerzwaarst.
Is een eetstoornis sterk?
Heel veel mensen denken dat meiden of jongens met anorexia sterk zijn. Ze hebben doorzettingsvermogen, zijn perfectionistisch en gaan door tot het einde. Niets is minder waar. Mensen met anorexia zitten in een kooi. Een kooi waar ze de sleutel van hebben, maar hem niet durven te gebruiken, omdat ze bang zijn voor de kooi. De kooi is anorexia, de sleutel ben je zelf. Je wordt bestuurd als een robot, door een duivel die je hersenen bezit.
Deze duivel bezit je hersenen, omdat jij hem daar de toestemming voor geeft. Hij sloop langzaam in je hoofd en beheerste steeds meer delen van je hersenen. Mensen met anorexia worden geleid door iemand anders. Zelf hebben ze het niet in de hand. Je hebt je eigen ziekte niet in de hand, evenals je eigen lichaam. Is een eetstoornis hebben dus sterk? Nee. Hetzelfde gebeurt namelijk met alle andere eetstoornissen. Je bent een slaaf van het monster in je hoofd.
De sleutel naar mijn herstel?
Het herstellen van een eetstoornis is verschrikkelijk zwaar. Ik moest echt tot de bodem gaan, totdat ik überhaupt aan het woord ‘herstel’ kon denken. Zolang ik een eetstoornis had, had ik non-stop het gevoel niet ziek genoeg te zijn. Ik woog altijd nog te veel kilo’s, en andere anorecten hadden altijd een ergere vorm van anorexia dan ik. Dit mocht niet, dit kon niet. Ik moest de allerbeste van de wereld zijn. Dit veranderde in de eerste week van Juli, toen ik weer werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik heb heel veel lieve en leuke verpleegsters gehad, maar 1 van hen bezorgde mij het grootste geschenk ooit, namelijk de wil om te herstellen. Ze zei namelijk dat ik tussen zes planken zou komen te liggen als ik nog meer zou gaan afvallen. Oftewel; ik zou dood gaan. Ineens maakten mijn hersencellen weer contact. Ineens kon ik weer normaal nadenken. Ineens ontdekte ik dat anorexia de grootste mindfuck is die er bestaat.
De beste anorecten ooit? Die zijn allemaal dood, begraven onder de grond. Niks geen geluk, niks geen positiviteit, niks geen goed gedaan. Je bent harstikke dood als je bezeten bent door het grote anorexia monster, niks meer en niks minder.
Deze opmerking gaf mij misschien de wil om te herstellen, maar dan ben je er natuurlijk nog lang niet. Dan begint het pas. Ik geloof dan ook oprecht dat God, Jezus Christus de enige weg is naar het herstel van een eetstoornis. Iedereen die een beetje bijbelkennis heeft, weet dat Jezus Christus is gestorven voor onze zonden. Om dit te doen moest hij 1 ding voor eeuwig verslaan: de duivel met al zijn legioenen aan demonen.
Jezus belooft ook dat een demoon geen schijn van kans tegen ons maakt, als we met eerbied zijn naam roepen en oprecht in hem geloven. En alleen via die weg, kan je verlost worden van zo’n demoon. Ook geloof ik dat anorexia een vorm is die een demoon kan aannemen. Als je dus 100% verlost wilt worden van zo’n demoon, moet je Jezus zijn naam uitroepen en in hem geloven. Het zal onherroepelijk verdwijnen uit je hoofd. Ook bij mij heeft dit fantastische wonder mogen plaats vinden, wat dus voor altijd de knoop heeft door gehakt. Het blijft herstel en dus elke dag keihard vechten. Uiteindelijk kom je er echt.
Ervaring met hulpverlening?
Mijn ervaring met hulpverlening verschilt heel erg. De hulpverlening in het ziekenhuis heb ik erg goed ervaren. Bij het GGZ heb ik de hulpverlening juist als erg negatief ervaren. Ik had het gevoel dat mijn eetstoornis er alleen maar in het zonnetje werd gezet. Geen harde aanpak, alleen maar praten over dingen die je helemaal niet omhoog moet halen. Het voelde als rijden op een rotonde, zonder een afslag te nemen. Eten stond zo erg centraal, dat ik alleen maar obsessiever met eten bezig was. Het zelfde gebeurde met gewicht.
Het werd ineens zo belangrijk, dat ik er nog obsessiever mee omging. Mijn groepsgenoten waren zo ontzettend triggerend. Hoe langzamer eten hoe beter, hoe meer moeite hoe beter. Wat mij betreft laat je het lichamelijke deel, dus ook eten en gewicht over aan de ziekenhuizen. Puur en alleen psychische hulp zou volgens mij bij het GGZ moeten gebeuren, ookal kreeg ik dat ook in het ziekenhuis door de goede gesprekken die ik had met de verpleegkundigen.
Hoe kijk ik terug op mijn eetstoornis?
Anorexia betekende voor mij dat ik de 4 dingen die mij maakte tot de persoon die Wilma heet, in moest leveren. Ik ruilde deze 4 dingen om voor paniekaanvallen, negativiteit, angst en verschrikkelijk veel verdriet. Klinkt aantrekkelijk hè?
Ik geloof in God, ik ben een christen. Ook dat ruilde ik om voor een geloof in een vreselijk monster die me verhongerde en me een heel erg laag zelfbeeld gaf. Ik kijk terug op een periode waar ik sterker dan ooit uit ben gekomen. Wel is een eetstoornis de grootste tijdverspilling ooit. Uiteindelijk moet je iets. Of dat nou herstel is, of de andere kant, een eetstoornis is niet iets wat je vol kan houden. Ooit moet je veranderen. Als ik dan toch moest herstellen, zou ik er uiteindelijk ook beter uitkomen dan ik er in was gegaan. Dat is het enige waar ik echt trots op ben uit mijn hele eetstoornis periode.
‘Een eetstoornis is de grootste tijdverspilling ooit’
Hoe sterk is herstel?
Herstel is het sterkste wat er is. Je moet in gaan tegen alles wat veilig voelt. Je had een doel en je wordt tegengehouden en je mag dat doel niet halen, terwijl je daar zo hard voor gewerkt hebt. Herstel is zwaar, moeilijk en vraagt alles wat je hebt. Je gaat in tegen alle monsters in je hoofd, en het voelt zo erg als falen. Ik was zo blij wanneer ik eindelijk de bril van positiviteit, humor, liefde, geluk en blijdschap weer op kon doen. Het aller raarste van herstel is dat we het gevoel hebben de controle te verliezen, terwijl we helemaal geen controle hebben met een eetstoornis. Juist herstel zorgt ervoor dat je de controle steeds meer beetje bij beetje terug krijgt!
Belangrijkste levensles?
Dit vind ik de moeilijkste vraag haha. Het zijn er namelijk wel meerdere. Mijn eerste levensles is dat ik heb geleerd dat je lichaam een tempel is die we gekregen hebben van God, die je zo goed mogelijk moet verzorgen. Ten tweede dat je jezelf ten allen tijde moet accepteren zoals je bent, en jezelf moet omarmen met alle liefde dat in je zit. En als laatste is het zo belangrijk dat je optimistisch bent, blij bent, zoveel mogelijk lacht en dat je het leven echt met een korreltje zout moet nemen.
Wees blij dat je de wereld niet in je eigen handen hebt,
die verantwoordelijkheid zou echt niemand kunnen dragen.
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie