Goed functioneren met een eetstoornis

Mijn mentor kijkt me aan en vraagt hoe ik het toch elke keer weer voor elkaar krijg. Ik heb namelijk alweer allemaal hoge cijfers gehaald. Hij weet ook van mijn eetstoornis. Ik haal mijn schouders op, ik heb goed mijn best gedaan voor de tentamens denk ik. Ik ga gewoon naar school, loop stage en haal hoge cijfers. Daarnaast ga ik elke week naar therapie en heb ik af en toe afspraken met de diëtiste. Mijn eetstoornis is niet zo ernstig, ik kan alles nog gewoon doen, dacht ik dan.

Ondertussen viel ik steeds verder terug in mijn eetstoornis. Dat ik alle ballen hoog heb kunnen houden verbaast mensen, en mezelf soms ook. Het kostte me steeds meer moeite om me te kunnen concentreren. Tussen de eetbuien en het braken door studeren is niet makkelijk, en jaartallen uit je hoofd leren terwijl je amper hebt gegeten, is ook niet effectief. Maar opgeven, dat deed ik nooit. Mijn opleiding is mijn prioriteit. Ik moest van mijzelf hoge cijfers halen op tentamens en de stage voorbereidingen moesten perfect. Mijn eetstoornis herstel stond op een lager pitje. Ik was er wel mee bezig en wilde ook wel herstellen, alleen stak ik de meeste tijd en energie in school.

Goed functioneren met een eetstoornis

Door mijn goede prestaties op school heb ik heel erg lang gedacht dat mijn eetstoornis niet ernstig was. Mensen die écht ziek zijn kunnen dat niet meer, toch? Ik ga gewoon vijf dagen per week naar school. Ik nam mijzelf totaal niet serieus. Afspraken voor therapie plannen ging daarom ook niet altijd makkelijk: dan kan ik niet, want dan heb ik een tentamen, of dan kan ik niet want dan loop ik stage, of dan kan ik niet want die les is belangrijk.

Dat ik een vriendin moest troosten omdat ze zich enorme zorgen over mij maakte, snapte ik eerst ook niet. Ik kan alles toch nog gewoon? Ik lig niet in het ziekenhuis, dus het valt allemaal mee hoor! Het komt helemaal goed, volgende week ga ik weer normaal eten, rustig maar. Diep van binnen wist ik ook wel dat het goed mis was, maar toegeven dat je geen controle over jezelf hebt is best eng.

De wekelijkse gesprekken met mijn therapeut en de diëtiste hebben mij niet geholpen. Ik vertelde wel altijd eerlijk over dat het allemaal niet lukt, omdat het zo moeilijk is. Met mijn therapeut maakte ik dan weer een nieuw plan voor de komende week, maar het mislukte vrijwel altijd weer. Ik had er geen tijd of energie meer voor. School ging nou eenmaal voor. Op deze manier ging het elke week wat slechter met me.

Goed functioneren met een eetstoornis

Opeens vertelde mijn therapeut dat ze mij op de wachtlijst voor de dagbehandeling wil zetten. Dit is een behandeling van vier dagen in de week en duurt een half jaar. Mijn eerste reactie was dat dat niet kan, want ik doe een opleiding. Kan het niet in de zomervakantie? …vroeg ik nog. Dat was helaas geen optie. Ze zei dat ik er maar goed over na moest denken, op deze manier doorgaan heeft namelijk geen zin. Ik heb nog heel lang gedacht dat het niet nodig is en ik zo heus ook wel kan herstellen, maar ik ben nu op het punt gekomen dat ik misschien toch wil gaan starten met de dagbehandeling.

Dat ik goed functioneer op school, betekent niet dat het goed gaat. Ik ben nog steeds ziek, ongeacht mijn cijfers. Ik vind het pijnlijk dat ik tijdelijk moet stoppen met mijn opleiding, maar ik heb wel kunnen inzien dat het nodig is. Ik moet mij volledig focussen op herstel, zodat ik weer beter word en  gezond verder kan gaan met mijn opleiding.

Tijdelijk moeten stoppen met je opleiding of werk is niet fijn, maar als je kijkt naar wat je eetstoornis je allemaal gekost heeft, verdien je die tijd zeker terug als je herteld bent!

Ga eens bij jezelf na of jij jezelf wel echt de ruimte geeft om te herstellen.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

14 reacties op “Goed functioneren met een eetstoornis”

  1. Kunnen jullie mijn gedachtes lezen ofzo? De blogs lijken altijd wel precies op tijd te komen haha 😛 Ik moet ook gaan kiezen tussen mijn opleiding doen of dagbehandeling en ik twijfel zó erg. In de eerste instantie riep ik meteen ‘Nee ik kan niet stoppen!’ Maar toch twijfel ik nog steeds een beetje..

  2. @Lianne en M: Kies alsjeblieft voor je behandeling!!!

    Ik herken zoveel in de blog, helaas heb ik ervoor gekozen om door te gaan met mijn studie. Ik ben cum laude afgestudeerd, maar had mijzelf helemaal kapot gewerkt en een wonder dat ik nog leef. Uiteindelijk zit je dan met een diploma waar je niets mee kan omdat je zelf helemaal stuk bent. En als ik terugkijk heb ik geen leuke tijd gehad, ondanks dat ik mijn studie heel leuk vond. Het heeft mij vervolgens heel veel jaren gekost om in het werkproces te komen.

    Je studie die wacht wel, die kan je weer oppakken op het moment dat je er ook weer meer plezier aan kan beleven. Als je eerst afstudeert en daarna in therapie gaat, dan heb je niets om naar terug te gaan… geen studie en geen werk. Bovendien (even heel praktisch) is een gat ná je studie vaak veel lastiger uit te leggen bij sollicitaties dan als je een tijdje langer over je studie hebt gedaan 🙂

    Ik weet niet hoe ik het beter kan zeggen, maar hoop echt dat je niet dezelfde fout maakt als ik. Zet hem op! ♥

    1. Dank je wel! Ik waardeer je bericht enorm! ♥

    2. Ik ben het met je eens. Toch zou ik er voor willen pleiten dat er binnen intensieve behandelingen meer aandacht komt voor belangrijke zaken als studeren en werk. Je ziet dat jongeren

      1. oke, mijn hele reactie is verdwenen….haha

        1. Jammer, ben toch wel benieuwd naar wat je wilde zeggen haha

    3. Wat herkenbaar wat je schrijft MissBeta. Ik heb toendertijd ook gekozen om mijn studie af te ronden. Daarna pas behandeling gaan doen. Mijn idee was altijd tegen de tijd dat ik mijn studie heb afgerond is de eetstoornis ook wel opgelost. Nou niet dus. Het heeft mij inderdaad alleen maar meer tijd gekost en ik heb mij regelmatig afgevraagd wat als ik toch mijn studie had onderbroken…
      En het was daarna heel lastig om überhaupt aan het werk te komen.

      Maar ook hoe langer je wacht om aan jezelf te werken, hoe lastiger het is.

      @Lianne knap dat je hier voor kiest.

  3. Ik ben trots op je, Lianne ❤️

  4. knap van je dat je er voor gaat

  5. Functioneren zegt echt niks.

    Ik ga geen gewichten noemen, maar was ernstig genoeg dat m’n vriend elk uur per nacht nog controleerde of ik nog ademde. Maar werkte wel 60 uur per dag EN studie EN kinderen

  6. Jeetje, wat herkenbaar..

  7. Wat goed dat je inziet dat de dagbehandeling misschien toch nodig is. En dat je niet alle ballen hoog kunt houden. Veel succes gewenst met je herstel. Je opleiding komt daarna wel weer, je gezondheid en welzijn is van het hoogste belang.

  8. Stond destijds voor dezelfde keuze… hoewel ik voelde dat het ergens helemaal niet goed ging, ging mijn dagelijkse leven gewoon door, dat was voor mij ontzettend belangrijk. En een signaal voor mij dat het (nog) goed genoeg ging om niet voor de behandeling te kiezen. Na lange tijd nadenken en een hoop tranen verder toch besloten wél voor de behandeling te gaan en studie tijdelijk te stoppen.
    Toen die stap eenmaal gezet was, was ik mezelf zo dankbaar dat ik hem gezet had… en nog! Ik hoefde me niet meer druk te maken om mijn cijfers (die overigens goed waren) en kon mij focussen op mijn herstel. Mijn studie? Die heb ik daarna met prachtige cijfers af kunnen ronden.

    Het is pijnlijk om de keuze te moeten maken, maar je verdient het om tijd voor jezelf te mogen nemen en te werken aan je herstel! Go for it!

  9. Shit. Herkenbaar. Ik dacht ook als ik nou vrijwilligerswerk doe en het voelt goed dan krijg ik vast meer honger. Maar ik krijg juist heel veel stress. Zitten er dan meer meiden thuis om te werken aan hun eetstoornis herstel?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *