Mijn mentor kijkt me aan en vraagt hoe ik het toch elke keer weer voor elkaar krijg. Ik heb namelijk alweer allemaal hoge cijfers gehaald. Hij weet ook van mijn eetstoornis. Ik haal mijn schouders op, ik heb goed mijn best gedaan voor de tentamens denk ik. Ik ga gewoon naar school, loop stage en haal hoge cijfers. Daarnaast ga ik elke week naar therapie en heb ik af en toe afspraken met de diëtiste. Mijn eetstoornis is niet zo ernstig, ik kan alles nog gewoon doen, dacht ik dan.
Ondertussen viel ik steeds verder terug in mijn eetstoornis. Dat ik alle ballen hoog heb kunnen houden verbaast mensen, en mezelf soms ook. Het kostte me steeds meer moeite om me te kunnen concentreren. Tussen de eetbuien en het braken door studeren is niet makkelijk, en jaartallen uit je hoofd leren terwijl je amper hebt gegeten, is ook niet effectief. Maar opgeven, dat deed ik nooit. Mijn opleiding is mijn prioriteit. Ik moest van mijzelf hoge cijfers halen op tentamens en de stage voorbereidingen moesten perfect. Mijn eetstoornis herstel stond op een lager pitje. Ik was er wel mee bezig en wilde ook wel herstellen, alleen stak ik de meeste tijd en energie in school.
Door mijn goede prestaties op school heb ik heel erg lang gedacht dat mijn eetstoornis niet ernstig was. Mensen die écht ziek zijn kunnen dat niet meer, toch? Ik ga gewoon vijf dagen per week naar school. Ik nam mijzelf totaal niet serieus. Afspraken voor therapie plannen ging daarom ook niet altijd makkelijk: dan kan ik niet, want dan heb ik een tentamen, of dan kan ik niet want dan loop ik stage, of dan kan ik niet want die les is belangrijk.
Dat ik een vriendin moest troosten omdat ze zich enorme zorgen over mij maakte, snapte ik eerst ook niet. Ik kan alles toch nog gewoon? Ik lig niet in het ziekenhuis, dus het valt allemaal mee hoor! Het komt helemaal goed, volgende week ga ik weer normaal eten, rustig maar. Diep van binnen wist ik ook wel dat het goed mis was, maar toegeven dat je geen controle over jezelf hebt is best eng.
De wekelijkse gesprekken met mijn therapeut en de diëtiste hebben mij niet geholpen. Ik vertelde wel altijd eerlijk over dat het allemaal niet lukt, omdat het zo moeilijk is. Met mijn therapeut maakte ik dan weer een nieuw plan voor de komende week, maar het mislukte vrijwel altijd weer. Ik had er geen tijd of energie meer voor. School ging nou eenmaal voor. Op deze manier ging het elke week wat slechter met me.
Opeens vertelde mijn therapeut dat ze mij op de wachtlijst voor de dagbehandeling wil zetten. Dit is een behandeling van vier dagen in de week en duurt een half jaar. Mijn eerste reactie was dat dat niet kan, want ik doe een opleiding. Kan het niet in de zomervakantie? …vroeg ik nog. Dat was helaas geen optie. Ze zei dat ik er maar goed over na moest denken, op deze manier doorgaan heeft namelijk geen zin. Ik heb nog heel lang gedacht dat het niet nodig is en ik zo heus ook wel kan herstellen, maar ik ben nu op het punt gekomen dat ik misschien toch wil gaan starten met de dagbehandeling.
Dat ik goed functioneer op school, betekent niet dat het goed gaat. Ik ben nog steeds ziek, ongeacht mijn cijfers. Ik vind het pijnlijk dat ik tijdelijk moet stoppen met mijn opleiding, maar ik heb wel kunnen inzien dat het nodig is. Ik moet mij volledig focussen op herstel, zodat ik weer beter word en gezond verder kan gaan met mijn opleiding.
Tijdelijk moeten stoppen met je opleiding of werk is niet fijn, maar als je kijkt naar wat je eetstoornis je allemaal gekost heeft, verdien je die tijd zeker terug als je herteld bent!
Ga eens bij jezelf na of jij jezelf wel echt de ruimte geeft om te herstellen.
Geef een reactie