Eén druif, één plakje kaas, het liefst zelfs een halve, 1 plakje leverworst. Even iets anders gaan doen, naar boven, door met mijn studie! ……….. 10 minuten later: 2 hagelslagjes, 3 chipjes, een halve walnoot, weer naar boven …………. en weer terug: een hapje van een koekje, weer 1 druif, 1 vingerpuntje hummus, de andere helft van de walnoot. Een vingerpuntje Nutella uit de pot mee, naar boven en heel lang over dat ene vingertje doen… en zo door. Graasgedrag. Een eetbui, maar dan anders.
Als ik mensen voor het eerst vertel dat ik eetstoornis heb is een van de eerste vragen meestal: ‘Eet je dan juist te veel of juist te weinig?’ Maar daar zit het niet altijd in. Op dit moment is het vooral de manier waarop ik dingen eet. Vroeger, in mijn anorexiaperiode, lag de nadruk wel vooral op de hoeveelheid. Ik at te weinig, heel constant. Later sloeg dit voor een korte periode over in, soms te veel en daarna weer te weinig. Dit was ook nog wel te begrijpen voor mensen. Laat het woord eetbui vallen en mensen snappen hoe vervelend dit kan zijn en hoe het je leven kan beïnvloeden. Te veel eten en dat weer willen compenseren wisselden zich af bij mij. Soms was dit binnen 1 dag, dat ik de dag ervoor veel op had en de volgende ochtend weer met een frisse start wilde beginnen, maar soms at ik ook dagen achter elkaar net te veel wat ik dan compenseerde in een week heel weinig eten.
In mijn anorexia en in mijn ‘eetbui-compenseerperiode’ was er altijd nog iets raars dat mij tot op de dag van vandaag bezig houdt. Zelfs op de dagen dat het goed met mij ging en de anorexia of eetbui-compenseer gedachtes mij met rust laten. Het is een patroon van mijn eetstoornis dat nog niet echt een naam heeft, of in ieder geval zo’n onbekende naam dat ik er nog nooit van heb gehoord en mijn omgeving al helemaal niet, dit maakt het heel lastig uit te leggen. Toen ik het gevoel omschreef aan mijn therapeut, noemde zij het graasgedrag, dit vind ik het wel heel mooi omschrijven en zo zal ik het deze blog dus ook noemen.
Graasgedrag is voor mij qua gevoel te vergelijken met een eetbui. Net als bij een eetbui kan ik even ál mijn gedachtes uitzetten en even helemaal tot rust komen en in mijn eigen wereldje zitten. Eén van de verschillen is dat ik tijdens het grazen van niet één product een grote hoeveelheid eet, of in ieder geval niet in 1 keer. Ik eet meestal heel veel verschillende soorten voedsel een hele kleine hoeveelheid, uit allemaal verschillende pakjes en bakjes die we in huis hebben. Uiteindelijk, als je alles bij elkaar zou leggen, valt de hoeveelheid reuze mee, het is denk ik te vergelijken met misschien een bakje nootjes of iets dergelijks, maar in mijn hoofd ben ik hier zo veel meer mee bezig en voedt het dus de eetstoornis. Ik voel me er veel rotter door dan van gewoon een bakje nootjes, omdat het veel minder overzichtelijk is wat ik heb gegeten…
Een ander verschil voor mij met een eetbui is de duur ervan. Bij een eetbui zat ik op een gegeven moment zo vol, dat ik niet meer kon. Het waren ook vaak best vullende producten. Met graasgedrag kan ik gerust de hele dag doorgaan. Het kost veel tijd om het eten voor te bereiden en uit de keuken te pakken, omdat ik zoveel verschillende soorten producten pak. Er zit steeds een kleine pauze tussen al het eten: Je moet de verpakking van het vorige eten sluiten en het volgende openen. Ook moet je bedenken wat je daarna gaat eten en hoeveel hiervan de kleinste hoeveelheid is, waarvan je toch lekker kan genieten. Dit bedenken kost bij mij meestal ook nog wat tijd, want ik mag alleen eten van mijzelf waar ik op dat moment écht het meeste zin in heb. Dus ik spit de hele keuken door naar het perfecte eten. Als ik net iets zoets op heb, moet ik daarna iets eten met een totaal andere smaak, voor de afwisseling. Twee keer achter elkaar iets wat op elkaar lijkt is zonde.
Behalve door het openmaken van verpakkingen en het nadenken over wat ik ga eten, kan het grazen ook heel lang duren omdat ik eigenlijk iets anders aan het doen ben, bijvoorbeeld studeren voor school. Ik probeer me dan steeds op mijn kamer weer op mijn school te focussen, maar dan bedenk ik ineens dat ik een product van beneden ben vergeten te eten, dus ga ik weer terug voor een paar korrels mais. Tien minuten later weer voor een halve cracker, terwijl ik daarvoor vond dat die mais wel het laatste was wat ik nodig had om alle soorten eten geproefd te hebben en een voldaan gevoel te hebben.
Van dit graasgedrag ben ik helaas nog steeds niet af. Ik voel me er op dit moment nog te goed bij. Het is iets dat én de anorexia stem én de eetbuistem heel erg blij maakt en dit maakt het zo lastig. Mijn anorexiagedachtes kunnen zich er wel overheen zetten als ik 1 druif neem, maar niet als ik een heel bakje druiven pak. Maar als ik steeds 1 druif pak, over de dag verspreid, kan het dat wel aan.. want ach, het is maar 1 druif. Mijn eetbui gedachtes vinden het super fijn dat ik gewoon alle producten kan eten die ik wil! Zolang ik één chipje neem zijn én de anorexia én de eetbuidrang blij. Daarom is het ook iets dat ik tijdens alle fases van mijn eetstoornis heb gehad.
Ik hoop door met deze blog mensen attent te maken op dit graasgedrag. De manier waarop je iets eet kan net zo goed als de hoeveelheid eten eetgestoord zijn en ontzettend uit de hand lopen…
Herken jij jezelf hierin?
Geef een reactie