Graasgedrag: een eetbui, maar dan anders

Eén druif, één plakje kaas, het liefst zelfs een halve, 1 plakje leverworst. Even iets anders gaan doen, naar boven, door met mijn studie! ……….. 10 minuten later: 2 hagelslagjes, 3 chipjes, een halve walnoot, weer naar boven …………. en weer terug: een hapje van een koekje, weer 1 druif, 1 vingerpuntje hummus, de andere helft van de walnoot. Een vingerpuntje Nutella uit de pot mee, naar boven en heel lang over dat ene vingertje doen… en zo door. Graasgedrag. Een eetbui, maar dan anders.

Als ik mensen voor het eerst vertel dat ik eetstoornis heb is een van de eerste vragen meestal: ‘Eet je dan juist te veel of juist te weinig?’ Maar daar zit het niet altijd in. Op dit moment is het vooral de manier waarop ik dingen eet. Vroeger, in mijn anorexiaperiode, lag de nadruk wel vooral op de hoeveelheid. Ik at te weinig, heel constant. Later sloeg dit voor een korte periode over in, soms te veel en daarna weer te weinig. Dit was ook nog wel te begrijpen voor mensen. Laat het woord eetbui vallen en mensen snappen hoe vervelend dit kan zijn en hoe het je leven kan beïnvloeden. Te veel eten en dat weer willen compenseren wisselden zich af bij mij. Soms was dit binnen 1 dag, dat ik de dag ervoor veel op had en de volgende ochtend weer met een frisse start wilde beginnen, maar soms at ik ook dagen achter elkaar net te veel wat ik dan compenseerde in een week heel weinig eten.

In mijn anorexia en in mijn ‘eetbui-compenseerperiode’ was er altijd nog iets raars dat mij tot op de dag van vandaag bezig houdt. Zelfs op de dagen dat het goed met mij ging en de anorexia of eetbui-compenseer gedachtes mij met rust laten. Het is een patroon van mijn eetstoornis dat nog niet echt een naam heeft, of in ieder geval zo’n onbekende naam dat ik er nog nooit van heb gehoord en mijn omgeving al helemaal niet, dit maakt het heel lastig uit te leggen. Toen ik het gevoel omschreef aan mijn therapeut, noemde zij het graasgedrag, dit vind ik het wel heel mooi omschrijven en zo zal ik het deze blog dus ook noemen.

Graasgedrag is voor mij qua gevoel te vergelijken met een eetbui. Net als bij een eetbui kan ik even ál mijn gedachtes uitzetten en even helemaal tot rust komen en in mijn eigen wereldje zitten. Eén van de verschillen is dat ik tijdens het grazen van niet één product een grote hoeveelheid eet, of in ieder geval niet in 1 keer. Ik eet meestal heel veel verschillende soorten voedsel een hele kleine hoeveelheid, uit allemaal verschillende pakjes en bakjes die we in huis hebben. Uiteindelijk, als je alles bij elkaar zou leggen, valt de hoeveelheid reuze mee, het is denk ik te vergelijken met misschien een bakje nootjes of iets dergelijks, maar in mijn hoofd ben ik hier zo veel meer mee bezig en voedt het dus de eetstoornis. Ik voel me er veel rotter door dan van gewoon een bakje nootjes, omdat het veel minder overzichtelijk is wat ik heb gegeten…

Een ander verschil voor mij met een eetbui is de duur ervan. Bij een eetbui zat ik op een gegeven moment zo vol, dat ik niet meer kon. Het waren ook vaak best vullende producten. Met graasgedrag kan ik gerust de hele dag doorgaan. Het kost veel tijd om het eten voor te bereiden en uit de keuken te pakken, omdat ik zoveel verschillende soorten producten pak. Er zit steeds een kleine pauze tussen al het eten: Je moet de verpakking van het vorige eten sluiten en het volgende openen. Ook moet je bedenken wat je daarna gaat eten en hoeveel hiervan de kleinste hoeveelheid is, waarvan je toch lekker kan genieten. Dit bedenken kost bij mij meestal ook nog wat tijd, want ik mag alleen eten van mijzelf waar ik op dat moment écht het meeste zin in heb. Dus ik spit de hele keuken door naar het perfecte eten. Als ik net iets zoets op heb, moet ik daarna iets eten met een totaal andere smaak, voor de afwisseling. Twee keer achter elkaar iets wat op elkaar lijkt is zonde.

Behalve door het openmaken van verpakkingen en het nadenken over wat ik ga eten, kan het grazen ook heel lang duren omdat ik eigenlijk iets anders aan het doen ben, bijvoorbeeld studeren voor school. Ik probeer me dan steeds op mijn kamer weer op mijn school te focussen, maar dan bedenk ik ineens dat ik een product van beneden ben vergeten te eten, dus ga ik weer terug voor een paar korrels mais. Tien minuten later weer voor een halve cracker, terwijl ik daarvoor vond dat die mais wel het laatste was wat ik nodig had om alle soorten eten geproefd te hebben en een voldaan gevoel te hebben.

Van dit graasgedrag ben ik helaas nog steeds niet af. Ik voel me er op dit moment nog te goed bij. Het is iets dat én de anorexia stem én de eetbuistem heel erg blij maakt en dit maakt het zo lastig. Mijn anorexiagedachtes kunnen zich er wel overheen zetten als ik 1 druif neem, maar niet als ik een heel bakje druiven pak. Maar als ik steeds 1 druif pak, over de dag verspreid, kan het dat wel aan.. want ach, het is maar 1 druif. Mijn eetbui gedachtes vinden het super fijn dat ik gewoon alle producten kan eten die ik wil! Zolang ik één chipje neem zijn én de anorexia én de eetbuidrang blij. Daarom is het ook iets dat ik tijdens alle fases van mijn eetstoornis heb gehad.

Ik hoop door met deze blog mensen attent te maken op dit graasgedrag. De manier waarop je iets eet kan net zo goed als de hoeveelheid eten eetgestoord zijn en ontzettend uit de hand lopen…

Herken jij jezelf hierin?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

37 reacties op “Graasgedrag: een eetbui, maar dan anders”

  1. Helemaal herkenbaar….
    En dan nog iets…., ik kan bijna niet van een eigen bord eten, dus ik eet van andermans borden en vanuit de pan !

    1. Sil,voor mij oook! Maar ik word aaaltijd betrapt! “~ behalve als ik alleen thuis ben dann Vervolgens wordt het súper onfemakkelijk aan tafel als ik wat van mijn pappies bord wil stelen,en ik de dreigende ofen van de vriendin van mijn vader zie…
      ze zijn al 6jaar sa

      1. Ik antwoord snél ff op mijn reactie =d het bovenste moest naar Sil,en het onderste was voor mijn verhaal,maar nog niet klaar Ooopss
        Dan weten jullie dat… maar fijn dat mijn gekke hapjes tòch herkenbaar zijn 🙂

    2. Aaah Sil:) ik herken dit (je reactie) ook heeel goed Mijn tante heeft alleen ogen op d’r rug,en weet dat wanneer ik alleen stil in de keuken ben,dat ik ben aan t snoepen uit de pan!
      Alleen bij mij is t meer dat ik niet durf te zeggen als ik *nog ‘ honger heb… Waardoor ik ook stiekem uit de pan ga snoepen hihii
      Én waardoor mijn oma kleine beetjes opschept,gaan die wél snel opp En daar ben ik bang voor ,dingen snel opetuuu
      maar vervolgens is dat wat ik van íedereen móet doen,
      en krijg ik makkelijk met ieeedereen conflicten
      wordt mijn állerbeste vriendin wanhopig,mijn moeder en vader doorgedraaid,boos,teleurgesteld, =( omdat ze weten dat ik eigenlijk gewoon normaal kan eten,maar het niet durf,of wil.. én vooral omdat ze er niet mee om kunnen gaan. Hoe gingen jullie ouders,en vriendinnen er mee om? Heeft het geholpen dat ze nu weten wat jullie hebben? Ik hoop dat het snel goed komt! Toppers! 🙂 =) 🙂 👍
      De vriendin😊van mijn vader is al 6 jaar samen met hem,en zegt allemaal gemene dingen,vind mijn eetgedrag púre onzin,aanstellerij,en aandachttrekkerij. =( en krijgt ruzie met paps omdat hij me niet meer snapt! :d heeeelp! =(

  2. Dit dus! Precies dit heb ik! Mijn therapeute vraagt steeds naar hoeveelheiden.. tijden.. van de eetbuien! Maar die heb ik niet! Ik eet geen drie zakken chips in één keer op! Maar continue vanalles kleins en het zit continue in m’n hoofd wat ik in huis heb!!! Zooooo herkenbaar dit!

  3. na de periode van echte anorexia en voor de periode van eetbuien had ik ook zoiets als, maar dan ook vanuit de bewegingsdrang. Toen at ik ook de hele dag door mini mini dingetjes, en na elk mini dingetje zoals een hap van een appel, of een noot miest ik een hele toer in het huis wandelen en daarna nog eens wat trappen en dan terug voor een andere hap. Voor ik deze blog las was ik me daar niet bewust van en van graasgedrag had ik nog nooit gehoor. Bedankt voor het te delen, het is mooi omschreven

  4. Zo heel erg ontzettend herkenbaar!
    Ik wist niet dat dit niet abnormaal was.. daxhtxat het bij anorexia of eetbui hoorde..:s

  5. Wow. Dit vind ik heel erg herkenbaar. Ik confronteer mezelf er nog dagelijks mee. Waarom doe ik dit?!

    Gelukkig ben ik niet de enige die hier last van heeft en is dit inderdaad geen normaal eetgedrag. Moeilijk lijkt het me om hier vanaf te komen. Maar ik denk dat wanneer je eetpatroon volledig normaliseerd en je eet’gestoorde’ gedachtes naar de achtergrond verdwijnen, dat het dan wel over gaat.

    Ik zie het bij mezelf eigenlijk als de restjes van de eetstoornis die nog opgeruimd moeten worden.

  6. Herkenbaar ja! Vooral dat het heel veel verschillende dingetjes/ smaken moeten zijn… Overal en nergens zin in hebben en het niet kunnen uitstellen tot een ander moment ofzo

  7. Ik heb dit ook een tijd gedaan.
    Tip: genoeg gaan eten. En dan ook écht genoeg. Ik dacht (uiteraard) dat ik genoeg at, dat bleek niet zo te zijn.
    En: stoppen met jezelf dingen ontzeggen. Als je jezelf toestaat een boterham met boter en een goede laag hagelslag te eten, wordt dat pak hagelslag veel minder aantrekkelijk om tussendoor uit te snoepen.
    Het zijn bekende tips, maar echt, het werkt. De moeite waard om een tijd te proberen. Het geeft zoveel rust.

  8. Ik had hier last van toen ik tijdens opname voor het eerst naar huis mocht en daar dus moest eten. Ik had zin in zoveel dingen tegelijk. Dingen die ik in de kliniek niet kreeg. Maar tegelijk was ik nog bang van al die dingen. Met als resultaat: een hapje van dit, een hapje van dat … Ging gelukkig ook vanzelf weer weg toen ik mezelf gewoon 1 lekkere koek kon toestaan.

  9. Dit herken ik!!

  10. Heeel erg herkenbaar. Dit gebeurde bij mij ook toen ik mijn eetpatroon weer aan het normaliseren was. Bij mij is het nog steeds aanwezig, maar ik merk wel dat ht sommige periodes sterker aanwezig is en soms helemaal verdwijnt. Bij mij is het gerelateerd aan toch eigenlijk jezelf nog dingen verbieden. Wat jij zegt, je anorexia stem is ook blij.. Ik mag dan niet gewoon 1 groter ding eten, waaar ik heel veel zin in heb, maar in heel veel kleine dingetjes opgedeeld waardoor de drang blijft.. In weken dat ik mijzelf toesta aan mijn behoefte toe te geven, wordt het bij mij wel echt veel minder.

  11. omg zo herkenbaar heel mooi geschreven!
    respect liefs🍀

  12. Het klinkt dat het ‘onofficiele’ aan elke keer een hapje jezelf het gevoel geeft dat het mag omdat het zo’n klein hapje of dingetje is dat het niet eens een naam mag hebben en dat geeft een heerlijk on officieel gevoel. terwijl als je een grote koek waar je veel meer zin in hebt…eet, dat is dan zo officieel; ohjeeej ik eet een grote koek!

    Ik heb het graasgedrag niet maar ik kan me er wel veel bij voorstellen hor dat dat toch prettig blijft..

  13. WoW, dit is zo herkenbaar. Iemand tips?

  14. zoveel herkenning.. en ik vind het eigenlijk bestwel ‘fijn’ dat anderen hier blijkbaar ook last van hebben..?
    niet dat ik jullie het nare gevoel na dit soort buien ook gun natuurlijk. ik had tot nu toe alleen nog nooit iemand zó exact hetzelfde zijn/haar problemen zien verwoorden.
    wil je bij deze dus ook heel erg bedanken voor het delen hiervan
    & alleen dit inzicht laat mij al geloven dat je er zeker zal gaan komen meid!

  15. 1 schepje honing, 5 rozijnen, augurkje, 1 blokje chocola, 1 dropje enz. ja ik herken dit

  16. ik heb inmiddels zo’n 10 jaar een eetstoornis maar echt heel erg aan het begin (eerste 1 of 2 jaar) heb ik hier heel veel last van gehad, daar begon het eigenlijk allemaal mee, later sloeg dit door naar boulimia en uiteindelijk werd het anorexia. Maar alles is in feite begonnen met graasgedrag.

  17. Dit is zo herkenbaar! Ik heb er zelf voortdurend last van en ik voel me dan reuze schuldig, alsof ik de hele dag de hele tijd niets anders doe dan eten, terwijl het, zoals je in je bericht schreef, allemaal wxel meevalt qua hoeveelheid als je alles bij elkaar zou nemen. Blij dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt!

  18. Amai… net wat ik dus ook ervaar. Ik eet over de dag heen veeel te weinig maar toch voelt het als veel te veel. Kom thuis hop 5 letterkoekjes. Even later wat speculoosbolletjes. Dan een half uurtje later wat hagelslag. Dan nog een mini beetje cruesli. En dan voel ik me zo slecht dat ik denk dat ik bergen heb gegeten en kan ik niet over dat gevoel heen. Bah. Nog iemand? 🙁

  19. Ja heeel herkenbaar van een tijd terug! Op een dag heb ik toch geprobeerd een normale portie chips te pakken, en het werkte na een aantal keer wel.. Ik ken je struggle en hoop echt dat jw over een poosje weer 100% van iets lekkers kunt genieten.

  20. Zo herkenbaar. Ik ben blij dat je deze blog geschreven hebt. Ik was nl op zoek naar informatie hierover omdat ik een poosje geleden de diagnose NAO heb gekregen. Ik vond dat ik me aanstelde, omdat ik vond dat ik gewoon moest stoppen met dit gedrag en het geen ‘echte’ eetstoornis is. Het verschilt bij mij wel een beetje ik eet wel de hele dag door kleine hoeveelheden, maar specifiek 1 product, bijv. chocolade. Wel verschuift dat voortdurend. Ik ben nu aan het oefenen om met ontbijt, lunch en avondeten meer te eten, dat is lastig maar het helpt wel.
    Ook ik ben blij met de andere reacties, de herkenning zorgt een beetje voor erkenning van mijn gedrag.

  21. Dank je Hanneke voor deze blog. Ik dacht dat ik de enige was. Ik herken me helemaal in het gedrag dat je beschrijft.. Een kleine hoeveelheid van héél veel verschillende smaken om een middenweg te vinden tussen “niet” eten en “teveel” willen eten. Iemand concrete tips?

  22. Wow. Echt zo herkenbaar dit!!

  23. Ik had het heel erg na de echte ‘anorexia-periode’. Uiteindelijk kwam het omdat ik nog steeds te weinig at en constant honger had. Ik at de hele tijd kleine beetjes en voelde me daar zo schuldig over dat ik dan bij de maaltijd weer minder ging eten en zo kwam ik in een vicieuze cirkel terecht.
    Ik kwam er vanaf door gewoon echt te zorgen voor goede maaltijden. Dus bij elke maaltijd zorgen voor goede koolhydraten, vetten, eiwitten en groenten/fruit.

  24. Zo herkenbaar… ik heb het vooral als ik thuis ben, daarom ben ik het liefst weg… bij anderen vind ik het gemakkelijker controle te houden… schreef er laatst nog over in mijn dagboekje… nog één dadeltje… nou ja, nog vijf rozijntjes dan, maar een voor een opeten, oké dan, nog één allerlaatste pruim… pfff… zucht… bedankt dus voor het delen!

  25. Herkenbaar… bedankt voor deze blog!^^

  26. Zeker herkenbaar. Na de periode met ondergewicht begon het bij mij. Zelfs halve stukjes koek, handje hagelslag, een chipje enz. Het is erin geslopen. Deze blog is echt fijn.

  27. Ontzettend herkenbaar, dacht dat ik de enige was.. Ik heb dit vooral op de dagen waarop ik normaal” probeer te eten, maar dat doe ik uiteindelijk precies wat jij omschrijft

  28. Wooow, nooit verwacht dat er meerdere mensen waren met dit probleem. Je hebt het echt heel goed omschreven. Als er mensen zijn met tips om er vanaf te komen, graaf, want het kost inderdaad zoveel tijd! Sterkte ermee Hanneke, en bedankt voor het schrijven van deze blog!

  29. Oh ik ben zo opgelucht te lezen dat dit voor veel meer mensen herkenbaar is (al vind ik het natuurlijk ook erg dat jullie er ook last van hebben). Maar de herkenning is wel heel erg fijn. Ik heb zo vaak naar info hierover gezocht maar kon niets vinden en in therapie werd het ook niet herkend.

    Het is precies waar ik al jaren last van heb. Ik heb het overgehouden van anorexia/boulimia en het is het laatste stukje eetstoornis waar ik maar niet vanaf kom (ik doe dit al zo’n 7 jaar). Het is gek genoeg te fijn, omdat het rust in mijn hoofd geeft. Op het moment zelf dan… Na een avond/dag op deze manier te zijn doorgekomen voel ik me rot.
    Ik denk ook dat het iets te maken heeft met nog altijd het niet toestaan van een normale portie van iets lekkers, of als ik wel een normale portie neem, dat ik me daar dan heel schuldig over voel.

    Er zijn in de reacties al wat tips voorbij gekomen, maar als er een keer een blog met tips/advies over zou kunnen komen zou ik daar heel erg bij gebaat zijn. 🙂

    Dankjewel Hanneke dat je je verhaal hebt gedeeld!

  30. Had dat ook soms!

  31. @sil hahaha zo herkenbaar. Ik vraag altijd van iedereen of ik een hapje mag proeven. Durf het hele product dan mijzelf niet toe te staan, maar een hapje kan geen kwaad.

  32. Ik heb hier ook zoveel last van! Ik betrap mezelf er nog elke dag op. 1x in de zoveel tijd volgt na m’n “graasgedrag” een eetbui.. Sla dan echt helemaal door😭

  33. Dit is zó herkenbaar! En gelet op alle reacties die hieronder geplaatst zijn, ben ik lang niet de enige die zich er zo pijnlijk in herkent (ik dacht dat dat wel zo was; welke anorect heeft er nou last van eetbuien of ‘graasgedrag..?). Ik heb dit ook wel eens bij een behandelaar aangegeven (ook onder de term ‘graasgedrag’) en dit werd door de behandelaar in kwestie erg vreemd gevonden (zie hier het stigma ‘anorecten doen dat niet’) en daardoor voelde ik me nog minder goed begrepen. Mag ik je vragen hoe het op dit moment gaat? Ik ben heel erg benieuwd of je een manier gevonden hebt om het los te kunnen laten en in plaats daarvan normale porties te eten. Tips zijn meer dan welkom!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *