Grappen over dikke mensen

Bij ons thuis werden vroeger grappen gemaakt over dikke mensen. Dikke mensen waren lui, dom, ongedisciplineerd en een klein beetje komisch. Dik zijn was fout, overgewicht hebben was niet goed. Zo ver moest je het niet laten komen in je leven. Dun zijn was de standaard, het ideaal. Mijn moeder had van nature ondergewicht en mijn vader was slank. Mijn broer en ik hebben nooit problemen gehad met ons gewicht, dik waren we zeker niet. Toch dacht ik daar heel anders over toen ik een eetstoornis ontwikkelde.

“We worden veel te vet”, hoor ik mijn vader nog zeggen terwijl hij in de supermarkt een zak chips in het karretje legt. Lekker eten was belangrijk binnen ons gezin. Als kinderen werden we dan ook regelmatig verwend met snoep en andere lekkernijen. Af en toe iets extra’s was heel normaal en hoorde er echt bij. Toch was dik worden uit den boze, maar ook een beetje een ver van ons bed show.

Ik herinner me dat mijn broer en ik lang geleden een item over anorexia zagen op het televisieprogramma Klokhuis. We keken elkaar vol ongeloof aan en zeiden: “Hoe kan je nou zomaar stoppen met eten, waarom zou je dat nou doen?” We begrepen klaarblijkelijk niet wat het programma ons duidelijk had proberen te maken over eetstoornissen. Helaas ben ik er later keihard achter gekomen wat het is om een eetstoornis te hebben.

Natuurlijk heeft niet alleen de manier waarop mijn vader over dikke mensen praatte of de manier waarop mijn moeder eruit zag ervoor gezorgd dat ik een eetstoornis heb ontwikkeld. Het is een samenloop van omstandigheden geweest, maar ik weet zeker dat dit er niet bij heeft geholpen. Ik denk dat je als kind onbewust toch een groot deel van de overtuigingen van je ouders overneemt en dat kan je op latere leeftijd beïnvloeden. Mijn ouders hebben dit vast niet bewust zo gewild, maar ik kreeg toen ik klein was wel mee: “Dik is niet goed.”

Toen mijn ouders uit elkaar gingen, had mijn vader vrij snel een nieuwe vriendin gevonden. Zij was ontzettend mager en moest aankomen van de huisarts. Er werden allerlei speciale producten en shakes in huis gehaald voor gewichtstoename, maar die at ze niet. Niemand maakte vervolgens echt aanstalte om iets aan het probleem te doen. Mijn vader leek het ook wel prima te vinden zo en zag de ernst er niet van in. In die tijd werd haar gewicht wel vaak genoemd in huis. Toen ik vervolgens zelf op de weegschaal stond ontdekte ik dat ik vele malen zwaarder was dan haar, als dertienjarig meisje. Ik schrok ervan. Niet dat ik gelijk besloot om af te gaan vallen, maar het is me goed bijgebleven dat ik een hoop gevoelens had die ik niet wist te plaatsen.

Een eetstoornis heb ik later pas gekregen. Hoe mijn ouders met eten en gewicht omgingen heeft daar niet direct toe geleid, al heeft het wel meegespeeld. Van huis uit kreeg ik mee dat dik zijn iets slechts is, maar de link tussen dun zijn en een gelukkig leven heb ik toch echt zelf ooit gelegd. Hiernaast hebben een hoop sociale angsten meegespeeld in het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Ik wilde mijn lichaam zo onopvallend mogelijk maken, zodat andere mensen er niets op aan te merken zouden hebben.

Van de ene kant ben ik boos dat mijn vader me een afkeer voor dikke mensen heeft meegegeven als kind, maar van de andere kant zie ik dat het niet met opzet was. Ik denk dat er een hoop onwetendheid en onkunde in het spel was. Daarvoor voel ik een soort plaatsvervangende schaamte. Verder ben ik zelf nooit dik genoemd en hebben mijn ouders eigenlijk nooit negatieve opmerkingen gemaakt over mijn eten of uiterlijk. Om de schuld van mijn eetstoornis op hen af te schuiven is dus absoluut te kort door de bocht.

Zo is het gegaan en ik denk dat het goed is om daar eens bij stil te staan. Zelf zou ik het heel anders doen als ik kinderen zou hebben, maar dat zegt vast iedereen met een kinderwens. Ouders kunnen het ook niet perfect doen, het zijn ook gewoon maar mensen die er het beste van proberen te maken. Nu ben ik oud en wijs genoeg om keuzes voor mezelf te kunnen maken en een eigen mening te formuleren over thema’s als gewicht, eten en uiterlijk.

Fotografie: flickr

Hoe hebben jouw ouders invloed gehad op je lichaamsbeeld?

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

15 reacties op “Grappen over dikke mensen”

  1. Iedereen in mijn familie is te dik dus wat dat betreft was ik geen uitzondering en zeiden mijn ouders tegen mij dat ik stevig gebouwd was. Pas toen het de spuigaten uit begon te lopen met mijn gewicht had ik veel ruzie met mijn vader over mijn eetgedrag vooral omdat hij bezorgd was. Alleen buiten de familie.werd.ik er.constant op gewezen dat ik dik, vet, lelijk, lui en dergelijke.was. Dit was ook één.van de redenen dat ik besloot om anorexia te krijgen. Ook al heb ik nu morbide obesitas ik hoor van mijn familie dat ik mooi ben. Het is alleen wel vaak de bezorgdheid die overstemt.

    1. Je besluit niet om anorexia te krijgen. Je besluit om op dieet te gaan of te stoppen met eten. Dat is echt een verschil!

      1. JA !
        Iedereen kan op dieet gaan ,maar of je daardoor anorexia krijgt is genetisch bepaald Helaas weet je niet van tevoren wat je te wachten staat als je dan gaat lijnen.(of op een andere manier te weinig komt te eten ).

    2. anorexia is GEEN keuze

  2. Pardon, besloot anorexia te krijgen ?????????????

    1. Bizar als het mag klinken, sommige meisjes en jongens die heel ziek zijn *willen* op een gegeven moment anorexia, omdat ze denken dat dat een oplossing is voor hun problemen. Zie ook de ‘Pro-Ana’ artikelen op deze site.

    2. Klopt. Er zijn mensen die zonder het door te hebben een eetstoornis ontwikkelen, maar er zijn er ook die er voor “kiezen” (al is het nooit echt kiezen) en er op die manier in verwikkeld raken. Niet iedereen die het wil/ervoor kiest ontwikkelt het echt, maar het kan wel.

      1. Klopt, het is een keuze uit nood geboren.

  3. Bedankt voor je reactie Jimmy:). Ik kan me voorstellen dat het voor de meeste mensen die anorexia hebben (gehad) bizar klinkt. Je hoort ook vaak dat mensen zeggen dat het erin is geslopen of dat ze niet precies weten wanneer het begon, maar ik heb op een gegeven moment gewoon een datum geprikt 4 januari, heb me ingelezen en ben die.dag “gestart”. En nou is het niet zo dat dat natuurlijk vanuit het niets kwam want ik zat al een aantal jaar in de psychiatrie, maar bij mij is het dus anders gegaan dan bij de meeste andere jongens en meiden.

    1. Dat is het.. het kwam niet vanuit het niets. Jewas sowieso al vatbaar,psychisch kwetsbaar,alleen had je tot dan toe een ander copingmechanisme. Ik blijf toch denken dat niemand echt bewust kiest voor een ziekte. Je was gewoon al anorectish op het moment dat je er info over opzocht, ook al had je toen het idee dat je het onder controle had en er voor kon kiezen.

  4. Bij mij thuis wordt dik zijn niet perse als slecht gezien. Mijn probleem is juist dat ik het lastig vind dat mijn ouders minder eten dan de gemiddelde mens. En daar kan ik me ontzettend aan storen. Ik bemoei me dan ook vaak met wat ze eten en maak er opmerkingen over. Ik ben door eetbuien van ondergewicht naar normaal gewicht gegaan. Hoewel ik weet dat ik nog altijd slank ben, zoals ik altijd ben geweest, voel ik me moddervet. Dan voelt het alsof ik drie keer zoveel eet als hun. Dat triggert eetbuigevoelens. Dan wil ik dooreten en daar voel ik me nog slechter door. Ik hoop dat ik hier ooit van af kom 🙁

  5. Als je als volwassene dik of stevig of groot was, viel er geen eer te behalen, is me altijd bijgebleven. Als je dun bent als volwassene en je levert DAN een prestatie, ben je tenminste nog wat als volwassene of wordt je ECHT gezien in wie je bent of wat je doet. Dat kwam door mijn moeder. Zij kon dikke of ‘zwakke’ mensen in haar ogen zo afkraken, vreselijk. Als je WEL dik was, moest je prestatie VEEL groter zijn of je moest VEEL meer uitstralen dat je er, hoe dan ook, stond als persoon, dat je niet omver te krijgen was, ongeacht wat. Ik dacht, nu ben ik nog kind, als ik nu iets doe qua werk oid. wat volwassenen OOK doen, is het nog bijzonder. Straks over een paar jaar is het allemaal normaal, niets meer bijzonder, dus ik moet vooral NIET dik worden als volwassene.

  6. Er werd niet slecht gesproken over andere mensen en hun gewicht.
    Het was niet aan de orde .Mijn moeder lijnde soms wel ,maar daar had ik geen last van,het was voor mij gewoon iets wat zij af en toe deed .Mijn vader had ook zijn eigen manier van eten ,maar ook daar had ik geen problemen mee.
    Mijn slechte lichaambeeld komt niet door mijn opvoeding of door opvattingen van mijn ouders !Ik had vanuit mijzelf altijd het gevoel dat ik lelijk was en groot.Misschien omdat ik veel langer was ,maar waarschijnlijk zat het gewoon in mijzelf !

  7. Er woonde vroeger bij ons in de buurt die had iets aan de schildklier wat diegene heel dik maakte maar wij maakten daar nooit grappen over. Ik vind het niet gepast om grappen te maken over mensen die te dik zijn. Er zal wel een behandeling voor zijn of ze kunnen naar de dietist toe gaan om een dieet advies te krijgen of bypass operatie als het morbide obesitas is of zo. Soms zag je wel eens in America op t.v. mensen die konden alleen maar op bed liggen en moeilijk lopen. Sommigen legden de lat al heel hoog wat in hun ogen al dik betekende. Zelfs mensen met ondergewicht noemden sommigen al overgewicht of te zwaar of dat je zadeltassen hebt terwijl dat al meer heupbeenderen zijn dan zadeltassen maar dat trekken sommigen zich aan en dan gaan ze nog minder eten. Je begrijpt niet hoe iemand er dan bij komt zoiets te zeggen terwijl het niet waar is. .

  8. Jij bent zo dik, dat als je je omdraaid, je nog steeds op je rug ligt!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *