Groeipijn

Vroeger, toen ik nog thuis woonde, hadden we een aantal boekenkasten. Eén van die kasten sprong er voor mij altijd uit. Niet alleen lagen daar de beste boeken (lees: Agatha Christie), ook bewaarde mijn moeder daar twee kleine, groene, geplastificeerde boekjes. Deze vond ik, toen ik echt nog een stuk kleiner was, vooral erg lekker ruiken. Een beetje muffig roken ze, door het vergeelde plastic denk ik. Deze boekjes waren onze groeiboekjes (van mij en mijn zusje). Iets waar ik tijdens mijn eetstoornisherstel nog vaak aan terug heb gedacht. 

De titel van de boekjes: ‘Oei, ik groei!’, vind ik nog steeds goed gevonden en daar grapten we thuis vaak over als iemand boos was of pijn had. Want de frustraties die ik had als kind en de boosheid die hierbij hoorde, bleken vaak ook een proces van groei te zijn. Maar dat zie je natuurlijk, en zeker als je klein bent, alleen maar achteraf. Op het moment zelf ben je vooral gewoon boos. Dat je daarmee groeit, daar heb je vooral geen boodschap aan.

Tijdens mijn eetstoornisherstel heb ik vaak aan mijn groeiboekje gedacht. Want eetstoornisherstel is een flinke groei. Vooral mentaal was het vaak een echte strijd. Ik herinner me één keer in het bijzonder dat ik ontzettend boos was. Op mezelf, omdat het ‘weer was misgegaan’. Oei ik groei, schoot ineens door mijn hoofd. Omdat het zo onverwachts oppopte, moest ik er direct een beetje om grinniken. Maar er zit wel zeker een kern van waarheid in. Doordat ik signaleerde dat de eetstoornis heftig aanwezig was, kon ik iets beter achterhalen waar dat vandaan kwam en waarom dat zo was. Ook al voelt het op het moment zelf niet als progressie, ik was wel degelijk aan het groeien. 

Groeien stond tijdens mijn herstel vaak gelijk aan boosheid. Misschien wel dezelfde boosheid die ik als kind ook ervoer. Vaak was ik niet echt boos, maar uitte ik machteloosheid in boosheid. Herstellen van een eetstoornis voelde oneerlijk, oneindig. Ik moest er zoveel energie in steken, maar het heeft lang gevoeld alsof ik daarvoor niets terugkreeg. Behalve me nog slechter voelen. Maar ook dat is groei, zie ik nu. Doorgaan, ook als het tegen zit, zonder daadwerkelijk iets van resultaat te merken, is groei. Zeker wanneer je dit niet gewend bent om te doen, vraagt het veel van je. Dat je daarin stappen zet, betekent dat je aan de weg timmert. 

Juist omdat het soms zoveel van je vraagt en het kan voelen als een eindeloze wedstrijd, gooide ik soms liever de handdoek in de ring. Als het zo moet, zo lang duurt, laat dan maar zitten. Groeien zorgt voor frictie, voor twijfels. En ook dat is normaal en zeker te begrijpen. Als het makkelijk was, had je het al wel gedaan, toch? Daarnaast voelde een eetstoornis veilig, veel veiliger dan het alternatief; beter zijn. Mijn eetstoornis had duidelijk een functie, een noodzaak wat dat betreft. Het zorgde er namelijk voor dat ik verantwoordelijkheden uit de weg kon gaan. Want als je ziek bent, wordt er niets van je verwacht. Het idee dat dit ooit ging veranderen vond ik heel angstaanjagend. En weet je, dat is het ook en dat mag het ook zijn. Er is een reden waarom je dit liever uit de weg gaat, het is niet gek dat het idee dat je ooit weer ‘normaal’ zal functioneren je onzeker en angstig maakt. Maar dat betekent niet dat dit niet kan veranderen, want ook daar kan je in groeien. Dat kost tijd, de nodige strijd, maar uiteindelijk kan je, ook al begin je voorzichtig met kleine stapjes, lopen op de weg waar je zo hard aan getimmerd hebt. 

Herstellen van een eetstoornis, evenals van elke andere ziekte, is niet makkelijk. Eerder schreef ik al dat herstellen een werkwoord is; je moet er veel moeite voor doen en actief mee bezig blijven. Maar herstellen is ook een proces. Waarin je groeit, tegen dingen aanloopt, waarin je keuzes maakt die je achteraf liever anders aan had gepakt en waarin je af en toe eens flink wil vloeken. En dat mag allemaal. Herstellen komt niet zonder pijn. Groeien komt niet zonder pijn. Je mag schelden, ergens tegenaan trappen om er daarna op te reflecteren. Herstellen komt gepaard met boosheid, frustratie, verdriet en onmacht. Ook al wil je er niet altijd aan, dat mag allemaal gevoeld en geleefd worden. Er is niets mis met emoties, met veel voelen. Want die pijn, die zakt wel weer. En het aangaan daarvan, maakt je uiteindelijk een sterker mens. ♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.