Groeipijn: eenzaam door je eigen ontwikkeling

Verandering is goed. Verandering is vaak nodig, al helemaal als je vastloopt. Je kan vastlopen in je werk, in psychische problemen, in van alles. En je hebt – vaak grondige – ontwikkeling nodig om hier weer los van te komen. Om je leven te kunnen veranderen, om te helen, om te herstellen. Kortom: om een andere richting op te gaan. Soms kies je dat bewust, en ga je dat gevecht bewust aan, en soms overkomt het je. Soms verander je en groei je, zonder dat je dat als specifiek doel voor ogen had. Nogmaals, dat is goed en mooi, maar laten we eerlijk zijn: dat kan soms ook verdomde pijn doen. Want die groei die je doormaakt, zorgt er misschien ook voor dat je dingen ontgroeit, waar je in eerste instantie helemaal niet zonder wilde. 

Misschien dat die groei ervoor zorgt dat je bepaalde dingen ontgroeit, waar je jezelf liever gewoon in terug had willen vinden. Met herstel (in de breedste zin van het woord) denken we snel puur aan het herstellen van vervelende en ongezonde klachten, maar het gaat eigenlijk altijd over veel meer dan dat. Want je wordt niet voor niets ziek, je ontwikkelt die psychische klachten niet voor niets. Grote kans dat je in herstel merkt dat je veel meer zult moeten veranderen dan enkel het ‘niet hebben’ van een eetstoornis. Bij de meeste processen die zo fundamenteel zijn, voelt het als een grote schoonmaak. Waar je geen zin in hebt of zelfs niet altijd helemaal aan toe bent. 


Bron: edwardhowellphotography

Verandering in je eentje

Het klinkt misschien wat groot, en dat is het trouwens ook, maar ik heb zelf gemerkt dat je je in herstel anders kunt gaan verhouden tot alle aspecten van je leven. En dus ook tot je omgeving, terwijl je van tevoren helemaal niet wist dat je daar vandaan zou groeien. Persoonlijke ontwikkeling laat zich niet dwingen. Het gebeurt, omdat het echt niet anders meer kan en daarin ga je dus ook (vaak) niet gelijk op met anderen.

Tot je grote spijt misschien, want ik zag als klein meisje ook voor me dat ik met mijn vriendinnen van toen zou opgroeien tot we oud en grijs waren. De realiteit is dat ik de meeste mensen van vroeger niet meer spreek. Omdat we andere wegen in zijn gegaan, maar ook omdat we gewoon uit elkaar zijn gegroeid. Persoonlijke ontwikkeling of je herstel (van wat dan ook) kan dat echt in een stroomversnelling brengen. Sneller dan je bij kan benen, sneller dan je ooit dacht je eenzaam te kunnen voelen. 

Vriendschappen sluiten niet meer aan

Je bent en blijft nu eenmaal niet dezelfde persoon, dus wat eerder zo goed op elkaar aansloot, doet dat nu misschien helemaal niet meer. En dat kan best leeg zijn en alleen voelen. Eenzaam zelfs. Ik weet nog heel goed hoe ik elke dag de diepte in kon, maar dat eigenlijk niet kon delen. Schriften schreef ik vol omdat het ergens heen moest, maar vooral ook omdat het nergens anders heen kon dan op papier. En dat begrijp ik nu heel goed; je kan niet verlangen dat al je vrienden elke maandagmiddag de essentie van het bestaan met je door willen nemen. Maar tegelijkertijd kun je dat zelf ook niet echt luchtiger maken, als dat nu eenmaal is wat jou bezighoudt. En wat nu alles overschaduwt. Het hoeft ook helemaal niet anders, maar dat betekent denk ik wel dat je soms je vrienden ontgroeit. Zonder dat er een goed of fout of ‘verder’ bestaat, je ontwikkelt je allemaal in je eigen tempo en op je eigen manier. Soms eerder, soms later en soms gewoon een andere kant op. Dat is pijnlijk en verdrietig, maar ook ontzettend belangrijk om te accepteren. En ja, dat is achteraf veel makkelijker praten.

Want die tussentijd is echt een beetje alleen. Het is best alleen en akelig om te beseffen dat je minder aansluiting vindt in je oude leven en bij de mensen die daarbij horen, maar daar tegelijkertijd nog weinig nieuws voor terug hebt. Als ik terugkijk heb ik meerdere van dit soort momenten gehad, dus ik kan me goed voorstellen dat iedereen één of meerdere van dit soort periodes doormaakt. Waarin je groeit en dus ook dingen ontgroeit, die eerder nog onlosmakelijk met jou verbonden waren. En met wie je de opgedane winst misschien juist zou willen vieren. 

En nu?

Nu is mijn eerste advies altijd: praat erover! Deel je gedachten en je gevoel! Maar ik besef ook steeds meer dat niet elke relatie, niet elke vriendschap en niet elke situatie zich hier goed voor leent. Dat je inmiddels steeds meer verschilt van elkaar, kan zich ook uiten in hoe je met elkaar kunt communiceren. Of in dit geval misschien; hoe dat steeds vaker langs elkaar heen gaat. Dat betekent overigens niet dat de mensen om je heen niet hetzelfde voelen als jij. Zij merken, snappen en accepteren wellicht ook dat jullie beiden een andere fase ingaan. Of simpelweg andere interesses hebben nu. Wat overigens niet hoeft te betekenen dat je voor altijd afscheid hoeft te nemen. Met mensen die ik dagelijks zag, ga ik nu eens per maand uit eten. Mensen die ik jaren niet heb gesproken, zijn nu weer regelmatig in mijn leven. Niets staat vast, dat is ook best prettig.

Wat ik het liefste wil adviseren is om dicht bij jezelf te blijven, hoe dat er in jouw situatie ook uitziet. Er zijn geen regels voor, wat fijn is en heel ingewikkeld tegelijkertijd. Je weet dus niet wat goed is en het kan gelukkig ook niet fout gaan. 

Wat ik zelf heb gemerkt is dat zuiver en eerlijk blijven over je gevoel, dus ook als je de mensen om je heen ontgroeit, uiteindelijk het beste is. Uiteindelijk ja, omdat het op het moment zelf nooit echt prettig of makkelijk is. Dus misschien hoef je niet te verwachten of te hopen dat het nu makkelijk gaat zijn, of soepel moet gaan, maar kun je in je achterhoofd houden wat je over een tijdje (zeg, een paar maanden) het fijnste zou vinden om gedaan te hebben.

Wat past nu bij je? Daar gaat het vooral om, want je bent een kant op gegroeid die je ook veel nieuwe inzichten biedt, denk ik? En goed om te onthouden: dat je elkaar ontgroeit, betekent niet dat je elkaar niet meer serieus hoeft te nemen of dat je werkelijk niets meer snapt van elkaar. Dus draag zorg voor jouw deel van de communicatie, want misschien voelt de ander precies hetzelfde en snapt de ander heel erg goed dat iets (nu) niet meer werkt. 

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Hoe onwennig ook, je voelt goed aan dat een bepaalde relatie of vriendschap jou niet meer dient, dus dat gevoel mag je serieus nemen. Je hebt die groei niet voor niets doorgemaakt, het brengt je ergens heen. En met een nieuwe plek komen soms ook nieuwe mensen. Dat kan pijn doen en je – op dit moment – eenzaam laten voelen, maar durf te investeren in nieuwe contacten. Ga die verbinding opnieuw aan en weersta de verleiding om je alleen op de wereld te voelen. Nieuwe vriendschappen en gelijkgestemden ga je waarschijnlijk op andere plekken vinden dan waar je voorheen mensen ontmoette. Dat is misschien hard werken en spannend, zeker in het begin, maar ik denk dat het ook een essentieel onderdeel is van het grotere herstelproces. Een leven inrichten naar wat nu – op dit moment – bij jou past. Op alle fronten. 

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2022


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

14 reacties op “Groeipijn: eenzaam door je eigen ontwikkeling”

  1. Wat moooi! ♥
    Ik herken het wel… Maar juist dat mijn vriendinnen mij ontgroeien… 🙁 ik ben dan bang dat ik niet meer goed genoeg voor hun ben, omdat zij zo zijn gegroeid, en ik maar een beetje
    Ik mis ze heeel erg ♥

  2. Herkenning! Bedankt alvast voor het delen x

  3. Ik vind het lastig dit als je zelf al jaren in de hulpverlening zit. En de mensen om je heen echt verder gaan. Afstuderen. Werken. Zelfs kinderen krijgen. En je enige cirkel vooral nog andere mensen is die ook in de hulpverlening zitten. Niet dat dat ook erg is. Maar je ook wel anders wilt. Even iets anders. Maar aansluiting vinden bij "gewone" mensen heel lastig is. Want mijn leven bestaat alleen uit therapie. Ik ga niet uit. geen school of werk. En natuurlijk snap ik en weet dat ik meer dan dat werk en school ben. Maar hoe maak je dan de connectie met mensen van de zelfde leeftijd ?

    1. Ja dit voel ik ook zo. Andere mensen hebben een normaal leven, maar ik ken alleen problemen, therapie, pijn en verdriet. Ik wil zo graag gewoon kunnen meepraten over gewone dingen, vakanties, werk,relaties en wat al niet meer.
      Nu probeer ik mijzelf eerst te vullen met zoveel mogelijk positieve dingen in mijn leven. Interesses, een hobby of cursus enz. Omdat ik het wil, het is MIJN leven, ik wil meer dan therapie en problemen, dus ik vecht daarvoor. Ik krijg er meer zelfvertrouwen door, niet door al de therapien, maar om echt te vechten voor mijzelf en van het zelfbeeld als psychisch ziek/zwak/probleemgeval etc af te komen. Het lukt ook steeds beter al ben ik vaak nog erg onzeker.
      Het geeft niet als het onwennig is en dat het vaak nog niet fijn voelt. Als je al heel lang in therapie- en problemenland hebt gewoond moet je jezelf de tijd gunnen om een plek te vinden en je eigen wereld te scheppen. Eenzaam. Ja. Maar je moet ook vertrouwen hebben dat het goed komt, dat je het kan, dat er mensen op je pad komen(dat doet er altijd).
      En niet zoeken naar verschillen tussen jou en de ander, maar naar gelijkenissen, overeenkomsten. Misschien zoiets eenvoudigs als een boek dat je allebei mooi vond, dat je van dieren houdt etc. Er is altijd wel wat. En nee het is niet makkelijk om echte vrienden te vinden. Maar ik hoorde pas iemand vertellen dat de meeste mensen, zoals we vaak denken, geen vriendengroepen met tientallen mensen waar ze vaak mee omgaan, hebben. Nee als er 5 vrienden zijn is dat echt veel. En ze gaan ook niet elke dag met elkaar om, dus anderen zijn heus niet allemaal social butterflies, wat je makkelijk denkt als je beelden ziet of mensen hoort praten. De realiteit is zoals altijd meestal anders.

  4. @Starblue: heb dat probleem ook moeilijk aansluiting vinden bij mensen niet gemakkelijk he X niet tev vergelijken zeker?maar Tmaakt mij ook onzeker zonder die kl. te problemen stond ik al veel verder best frustrerend op baaldagen he x

  5. Naast dat het waar is dat mensen soms maar een klein stukje meelopen op je levenspad tot de wegen zich weer scheiden.

    Denk ik dat veel mensen veels te gemakkelijk omspringen met vriendschapsrelaties. Dat zodra het een beetje ongemakkelijk voelt of niet zo fijn, ze denken, nou dan maar iemand anders. Hier heb ik geen zin in/dit voelt niet zo goed/dit is te moeilijk…
    Vriendschap kost tijd en moeite en energie, Je Je moet investeren, het gaat niet vanzelf.Vriendschap is niet alleen leuk en aardig,niet alleen maar wat je er voor jezelf uithaalt…

  6. Dankjewel voor dit artikel Daphne !
    Het is zo herkenbaar
    Het is eenzaam als je er in zit

  7. Ik denk op basis van wat ik zag in oude groepen en nu op instagram enzo dat vrienden die je leert kennen door/vanwege je ziekte ook heel belemmerend kunnen werken in je herstel. Ik durfde daardoor lang niet te herstellen, bang om alleen te komen te staan, bang om geen aandacht meer te krijgen, bang om er niet meer bij te horen. Ik hield zo met de community het cirkeltje van ziekzijn in stand. Niemand durfde echt gezond herstel te kiezen. Uiteindelijk heb ik wel de stap gewaagd en heb ik alles achter me gelaten en juist een heleboel nieuwe gezonde gelijkwaardige vriendschappen teruggekregen op basis van persoonlijke eigenschappen, hobby’s enz. Ipv op basis van gelijke ziekte. Want daar komt het in die verschillende omgevingen wel op neer.

  8. De laatste pakweg tien jaar heb ik een groei/ontwikkeling doorgemaakt, ook door verschillende levenservaringen en therapie. Daardoor zijn normen, waarden en prioriteiten veranderd.
    Het is heel lastig om nieuwe vrienden te vinden/te ontmoeten, helemaal omdat ik niet in de positie ben om naar een nieuwe stad te verhuizen. Het voelt een beetje alsof ik vast zit in een stad waar ik iedereen al ken, en waar ik ook geen hoop heb om nieuwe wél gelijkstemden te ontmoeten….:/

  9. Met een giftige omgeving kun je de verbinding met je zelf kwijtraken en dat kan eenzaam of nare gedachten en vervreemding in de hand werken. In het begin pas je je aan maar voelt dan dat de omgeving niet bij je past. Dan zeggen ze dat je een lone wolf bent die geen groepsmens is en zo word je een rol aangemeten. Zingeving voldoening en vervulling zoals gelijke gedeelde interesses maar kon niemand vinden. Het was een hele dominante eerzuchtige omgeving met carriere en loopbaan calculatie en berekening op de voorgrond. Vroeger kon k me goed alleen vermaken en waarom dan later niet. Iedereen ging het huis uit en deed een vervolgopleiding behalve ik. Je hoorde dat iedereen op vakantie ging met die en die behalve ik en sloten vriendschappen behlve ik en dan denk je ik bent toch anders.. en geestelijke rijksom op de achterfrond. Men stelde hele hoge eisen en bijna niets was goed en dacht dit lijkt wel een giftige omgeving met veel grandiosity entitlement met mode kleding en uiterlijk op de voorgrond. Het boek het meidenvenijn van Queenbee:s en die giftige sfeer met Queenbee:"s en hofhouding. queenbee trekt de aandacht naar zich toe en is populair in de groep en daar trekt ieder naar toe. Er is veel competitiedrang prestatiedruk vijandigheid hatelijkheid en jaloezie en roddel achterklap en kwaadsprekerij. Er zijn ook leerkrachten die hun voorkeur uitspreken voor een bepaalde leerling of groep leerlingen.Ik heb ervaringsdeskundigen over high conflict people horen spreken en wat je er mee aan moet en geven adviezen instructies copingsmechansmen die zich in de praktijk hebben bewezen. Je krijgt het gevoel dat je niet de enige bent en men weet hoe men zich voelt en dan is er weer wat verbinding wat je houvast geeft met inzichten. . .

  10. Als je (echt) lang eenzaam bent is het ontzettend moeilijk om aansluiting te vinden.
    Het advies"Ga maar vrijwilligerswerk doen " of Stap ergens op af" , Gebruik je netwerk ".
    Dat soort kreten lost het probleem namelijk helemaal niet op. Ook niet dat mensen je af en toe komen opzoeken of iets dergelijks.
    De mensen begrijpen dat niet, hulpverleners ook vaak niet.
    Eenzaamheid vervormt je.
    Er is gerichte hulp nodig om dit soort eenzaamheid te overwinnen.
    Je bent niet eenzaam omdat je niet leuk of aardig bent, maar omdat je moet leren hoe niet meer eenzaam te zijn !

    1. Ja daar heb je een goed punt!

  11. Om deze reden heb ik afscheid genomen van een vriendin. Ze was heel verdrietig en zag het niet aankomen ook al heb ik het tig keer aangegeven. Maar dat zei me eigenlijk ook genoeg. Ik heb dit stuk aan haar doorgestuurd zodat ze het voor zichzelf nog beter gaat begrijpe.

    1. Wat goed dat je het stuk hebt doorgestuurd.
      Ja, het kan moeilijk zijn zoiets, maar het hoort bij het leven. Helaas ontkom je er soms niet aan om anderen pijn te doen ook al wil je dat niet.
      Te lang blijven in iets wat echt niet meer gaat doet toch ook pijn. Verandering en groei is vaak wel pijnlijk.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *