Veel therapieën worden niet individueel, maar in een groep gegeven. Voor veel mensen is dit een grote drempel waar ze erg tegenop zien. Vooral bij GroepsPsychoTherapie, want dat is een zogenaamde ‘gesprekstherapie’.
Je bent dan met een groep cliënten en één of twee therapeuten, die het gesprek leiden. Er is binnen die therapie geen ‘programma’ of opdracht vanuit de therapeuten, maar de deelnemers mogen zelf dingen inbrengen die ze graag willen bespreken en hun verhaal doen.
Het is natuurlijk doodeng om je verhaal te vertellen in een hele groep. Maar aan de andere kant zitten alle mensen in de groep in hetzelfde schuitje als jij, en begrijpen ze je dus als geen ander. Ze kunnen je tips geven over hoe zij dingen hebben aangepakt en je steun geven. En andersom doe jij dat natuurlijk ook voor hun!
Natuurlijk kan een individuele therapeut je ook advies en steun geven. Maar uit ervaring is gebleken dat cliënten het veel eerder geloven, en er meer mee doen, als hetzelfde door een groepsgenoot wordt gezegd. Eigenlijk wel logisch toch? Van een meisje van jouw leeftijd in precies dezelfde situatie neem je eerder iets aan dan van een veel oudere therapeut, die zegt ervoor gestudeerd te hebben.
Een bijkomend voordeel van groepstherapie is dat je er veel van leert op sociaal gebied. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je het heel eng vindt om iets te vertellen, omdat je denkt dat de anderen het toch maar stom zullen vinden. Als je het dan tóch vertelt en merkt dat de anderen het helemáál niet stom vinden, is dat een positieve ervaring. Als je vaker van dat soort ervaringen hebt, kan dit zorgen dat jouw gedachte dat ‘iedereen het toch stom vindt wat je zegt’ op den duur verandert. Daardoor zal je zelfvertrouwen toenemen en zul je op den duur makkelijker dingen durven zeggen.
Het kan bijvoorbeeld ook zijn dat je een heel bescheiden karakter hebt, en altijd anderen voor laat gaan in plaats van zelf ruimte in te nemen. Ook daarmee kun je binnen zo’n groep oefenen.
Het is wel zo dat groepstherapie minder geschikt is als je écht heel verlegen bent. Als je na een halfjaar nog steeds niet durft te zeggen in de groep en alleen maar je tijd uitzit, dan schiet het natuurlijk niet op. Of als je een uur lang alleen maar aan het twijfelen en stressen bent. Van ‘zal ik het nu dan zeggen? Oh, nu is er alweer iemand anders aan het woord’. Maar dat is heel erg van de persoon afhankelijk, want er zijn ook genoeg verlegen mensen die toch op blijken te bloeien binnen een groep, en er dus een positieve ervaring aan overhouden.
Foto2: Smemon
Geef een reactie