Groeten uit Niemandsland

Ik zit op de hoek aan een lange houten tafel. Zo’n potsierlijk ding waar ze tijdelijke verblijfplaatsen als bejaardentehuizen, verpleeghuizen en andersoortige instellingen mee aankleden. Zo ook eetstoorniskliniek de Ursula in Leiden. Het meubilair moet vooral praktisch, niet kapot te krijgen en makkelijk schoon te maken zijn. Er wordt geen aandacht besteed aan enige vorm van esthetiek.

“Waarom staat praktisch toch zo vaak gelijk aan spuuglelijk?” vraag ik me af, terwijl ik met een Ikea-lepel in mijn Ikea-kommetje gevuld met een flinke portie havermout, een aanzienlijke hoeveelheid sojamelk en een in stukjes gesneden banaan roer.

Lees Laura’s vorige blog: Communicatietalent en anorexiapatiënt.

laura

“Smaakvol meubilair”,  voeg ik in gedachten toe aan het boodschappenlijstje voor mijn eigen -nog op te zetten- eetstoornisprogramma. Dat smaakvolle meubilair staat als het even kan in een échte ganzenboerderij in een stijlvolle omgeving. “Ergens op een berg in Italië misschien, of ergens in Zuid-Afrika”, dwalen mijn gedachten af. Naast de typische -tijdelijke- bewoners van mijn eigen Ganzenboerderij, namelijk ganzen en plofkippen (want aankomen hoort er nou eenmaal ook bij), moet er zeker nog een elftal échte dieren verblijven. Een stel ‘originele’ kippen (voor de eitjes!), een verdwaalde koe (versere melk kun je toch niet krijgen?!), een paar geiten (geitenkaas, ooooh yeah), een ezeltje en Shetlandpony (om mee te knuffelen) en natuurlijk labradoodle Tijs (om mee te knuffelen én te wandelen), want Tijs hoort nu eenmaal bij de family.

Het is 8.25  uur op een doodgewone dinsdagochtend in februari. Het ontbijt op de Ganzenboerderij (beter bekend als Centrum voor Eetstoornissen Ursula). De ijzige stilte wordt doorbroken door de speciale Ganzenboerderij-playlist. Op mijn initiatief hebben alle gansjes én de begeleiders van de gansjes hun favoriete liedjes aan de Spotify-playlist toegevoegd. Kygo (tropical house), klassieke pianomuziek en Nielson wisselen elkaar af in een poging om wat meer sfeer in deze tent te krijgen.

Ik word uit mijn gedachten opgeschrikt doordat “Vandaag ben ik gaan lopen”, van Acda & de Munnik wreed verstoord wordt door het obsessieve geroer en getik in een glas Nutridrink. Alsof de boosdoener denkt dat daarmee een deel van de substantie in het luchtledige verdwijnt. Naast mij snijdt één van de vaste gasten van de Ganzenboerderij haar boterham met vruchtenhagel in 30 stukjes, waardoor het merendeel naast haar boterham terecht komt. Het gansje tegenover mij snijdt eerst de korsten van haar boterham met bosbessenjam en begint dan haar weg naar het midden toe te werken. Weer een ander, aan het andere eind van de tafel, houdt angstvallig de klok in de gaten. Op de minuut mag een hap van volle yoghurt met choco Cruesli worden gegeten.

Mijn verblijf op de Ganzenboerderij duurt alweer bijna drie maanden. Het heeft effect, want de kilo’s vliegen eraan. Tenminste, zo voelt het: alsof ik als kilo-knaller zó in de bonus bij Albert Heijn kan. Ik zie er in ieder geval niet meer uit alsof ik ieder moment kan omvallen. De samenstelling van de gasten is in de tussentijd drastisch gewijzigd. De helft van de gansjes heeft uitgecheckt, om diverse redenen. De ene om de grote boze buitenwereld buiten deze tent vol vertrouwen tegemoet te treden. De ander heeft de handdoek juist in de ring gegooid, omdat haar verblijf haar niet beviel. En de derde is voor haar eigen veiligheid afgevoerd naar een resort waar ze haar beter kunnen bewaken. Voor haar eigen veiligheid. De laatste is doorgegaan naar het echte therapieprogramma: de dagbehandeling.

Vijf nieuwe gansjes maakten hun opwachting. Ze hebben de plek van de vertrokken gasten direct ingenomen en van mij een V.I.P. gast gemaakt, omdat ik nu één van de gansjes ben met het langste verblijf. Een verblijf op de Ganzenboerderij is peperduur. De verzekering kan zich lege bedden nou eenmaal niet veroorloven. Als het ene gansje uitcheckt, checkt diezelfde dag nog een nieuwe in.

Ik neem ondertussen kleine hapjes van mijn havermout. Met een theelepeltje, zodat ik langer van het gloeiend hete goedje kan ‘genieten’. Best wel gestoord, I know. Toch voel ik me niet zo op mijn gemak in deze nieuwe groep gansjes. Zij staan nog aan het begin van de weg naar herstel.  Ze weten nog niet of ze überhaupt de goede weg willen bewandelen of keihard willen terug vluchten in hun eetprobleem. Ik ben inmiddels al zo vaak terug gevlucht (Ga terug naar start, en begin opnieuw: ’t lijkt wel Ganzenbord…). Maar inmiddels ben ik al een stukje op de goede weg. Letterlijk en figuurlijk. Sommige dagen wil ik terug naar de (schijn)veiligheid waar mijn nieuwe groepsgenootjes zich nog aan vastklampen. Soms wil ik gewoon stil blijven staan. Of in ieder geval niet meer aankomen.

Ik vind het wel genoeg zo, ook al ben ik nog maar op een derde van de kilo’s die ik zou moeten aankomen voor een zogenaamd ‘minimaal gezond gewicht’. En op een vierde van mijn uiteindelijke streefgewicht, het gewicht dat natuurlijk bij mij past. En moet ik nog aan de dagbehandeling gaan beginnen. Die ook nog eens vijf maanden (vijf hele maanden!) duurt. Op andere dagen wil ik fast forward naar mijn normale leven. Werken, sporten, reizen, dansen, lange wandelingen met labradoodle Tijs, uit eten gaan. Omringd zijn met mensen die níet zo krampachtig met eten omgaan.

oatmeal

“Ik hoor hier niet, ik ben wel weer gezond genoeg om te gaan werken en mijn normale leven weer op te pakken”, denk ik halverwege mijn havermout. Mijn gedachten gaan terug naar de week ervoor. Toen ik met vriendinnen even kon ontsnappen aan de klinische omgeving van de Ganzenboerderij. Om een beetje van het echte leven te proeven: de beelden, de geuren, de kleuren, de snelheid waarmee random strangers zich per fiets, auto of benenwagen van A naar B verplaatsen zonder op of om te kijken. Een paar uur later keerde ik gesloopt van de excursie naar het echte leven terug op de Ganzenboerderij. “En ik was nog zo vastbesloten om binnenkort wel weer even aan het werk te gaan”, lach ik mezelf uit, terwijl ik de laatste happen van mijn havermout oplepel. “Voorlopig ben ik slechts een toeschouwer van mijn ‘normale’ leven”.

Ik voel me ontheemd. Niet op mijn gemak in de Ganzenboerderij, maar ook nog niet thuis in het echte leven. Ik bevind me in Niemandsland. Een Niemandsland is een gebied dat aan niemand toebehoort. In oorlogstijd wordt het gebied tussen de frontlinies van twee vijandelijke gebieden aangeduid als Niemandsland. Het ene gebied is mijn eetstoornis, die heel langzaamaan terrein verliest. Het andere gebied is de wereld buiten de Ganzenboerderij, waar ik ook nog niets te zoeken heb. Maar hoe meer terrein mijn eetstoornis verliest, hoe dichterbij de echte wereld uiteindelijk komt. Blijven vechten is de enige manier. Stap voor stap. Of beter gezegd: hap voor hap.

Voor vandaag zit het ontbijt er weer op en de havermout met sojamelk en banaan er weer in. Groeten uit Niemandsland.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

29 reacties op “Groeten uit Niemandsland”

  1. Hoe vinden je groepsgenoten het om zo neer gezet te worden als gansjes en dat er over hun geschreven wordt?

    1. Kan het niet helpen dat dit mij ook wat stoort.
      Ik keek erg uit naar de volgende blog, maar dit stuit me toch een beetje tegen de borst. Ik probeer altijd alles met een korrel zout te nemen en niet meteen beledigd te zijn van blogs op Proud..maar dit is wel wat naar.
      Zelfspot is één ding, maar wellicht is het verstandiger je groepsgenoten niet daarin te betrekken. Gelukkig zeg je soms ook ‘gasten’ , maar toch is het jammer.

      1. Rustig toch mensen. Dit is zelfspot en absoluut niet anderen bespotten. Als ik een groepsgenoot was voelde ik me echt niet beledigd. Dit moet kunnen. Een beetje zelfspot en ironie houdt de zaak luchtig.

        1. Ik ben een groepsgenootje van Laura, we hebben het hier inderdaad over zelfspot, we kunnen het allemaal hebben en deze schrijfstijl hoort bij Laura, het weerspiegelt heel mooi hoe het er hier en in Laura haar hoofd aan toe gaat. Laura is een topper en ik als mede-gansje (het gansje wat eerst haar korsten van mijn brood snij en dan naar binnen toe werk) kan er kostelijk om lachen. Het maakt het net even wat luchtiger binnen deze klinische setting waar wij ons in bevinden..

        2. Luchtig houden vind ik zelf ook zeer belangrijk. Misschien viel het deze keer gewoon verkeerd bij mij :).

        3. Ik wil even inhaken op de ‘zelfspot’. Want dit is absoluut geen zelfspot. Google eens naar de definitie van zelfspot: ‘Het vermogen om de spot met zichzelf te drijven’.

          De blog bevat zeker wel momenten van zelfspot. Maar het is geen zelfspot wanneer er geschreven wordt over ganjes als medebewoners en over het gedrag van andere mensen.

          Ik neem wel aan dat de intenties van de schrijfster goed zijn. En dat het zeker niet de bedoeling is geweest om mensen hiermee te kwetsen. In haar vorige blog geeft de schrijfster ook aan dat de kliniek door haar ‘liefdevol’ is omgedoopt tot ganzenboerderij. Ik ga ervan uit dat de blog geschreven is met een knipoog en dat we het niet al te serieus moeten nemen.

          Toch vind ik de schrijfstijl erg ongelukkig gekozen. Voor een ‘leek’ is het niet duidelijk dat de ‘liefdevolle’ ganzenboerderij een inside joke is.(zie ook andere reacties op deze blog)
          En ook de woordkeuze van deze inside joke over gansjes en plofkip vind ik niet helpend, en zelfs denigrerend overkomen.
          Wat dat betreft vind ik het een erg slecht gekozen inside joke….

          Daardoor vind ik dat bepaalde passages in de blog wel degelijk kwetsend kunnen overkomen op anderen. Naar mijn mening zijn er ongelukkige woordkeuzes gebruikt, en had ik qua schrijfstijl liever gezien dat de schrijfster het wat meer bij zichzelf had gehouden.

          Wel heb ik veel respect voor het gevecht en de kracht van de schrijfster tegen haar eetstoornis. De blog is naast mijn kritische punten ook zeker positief en inspirerend!

          Daarom vind ik het ook erg jammer dat ik toch de behoefte voel om te reageren. Normaal zou ik dit nooit doen. Maar als ‘mede’ gansje raakt dit mij toch wel….

          1. Sorry dat ik dit lange verhaal per ongeluk 2x keer gepost heb. Ik ben een beetje een digibeet…

          2. Het hoeft ook niet per se zelfspot te zijn, al herken Ik mijn dat soms wel in, als ik meer moest/wilde eten dan mijn es prettig vond voelde ik mijn ook wel eens een vetgemest dier.

            En verder, ik las het eerder als een verhaal waarin, om het gemakkelijker te maken er fantasie doorheen is geschreven. Zoals Animal Farm van Gorge Orwell, iets beschrijven als iets anders, en dit is voor buitenstaanders anoniemer dan de werkelijke beschrijving en dus voor insiders zoals ik nu begrijp een mooie grap.

  2. Wat fantastisch geschreven!

  3. Erg mooi geschreven, dankjewel!
    Wat ik verder denk als ik het lees, krijg ik niet uit m’n vingers, omdat ik onder de indruk ben van je heerlijke manier van schrijven. Dus voor nu.. Groeten terug

  4. Heerlijk blog!!

  5. Wat een leuke blog, juist ook door de humor en treffende vergelijkingen. Top!

  6. Wat schrijf jij heerlijk!

  7. Geweldig geschreven!

  8. Ik vind het bij dit soort blogs toch fijner als er een inleiding gegeven wordt zodat ik een beetje weet wat ik kan verwachten en kan bepalen of het voor mij helpend is om te lezen of niet.

  9. Wat een onwijs mooie, treffende en rake blog om te lezen. Complimenten voor je schrijfstijl en de manier waarop je de zwaarte van je gevecht combineert met humor en hoopvol afsluit.
    Blijf vooral zo schrijven!

  10. Ik vind het mooi geschreven!Erg bijzonder!

  11. Wat een toffe schrijfstijl. Goede metaforen, zelfspot én eerlijkheid, ik mag dat wel. Tijd voor een boek, ooit? Veel sterkte gewenst daar.

  12. Wederom hilarisch! Zag uit naar je volgende tekst en het was het wachten waard. You make me smile! Thanks!

  13. +1 voor de schrijfstijl!

  14. Je groepsgenoten ganzen en plof kippen noemen vind ik een beetje apart, daarnaast suggereer je dat er alleen maar mensen zitten die moeten aankomen. Wat overigens niet waar is, want de afdeling is alleen voor anorexia en mensen die op een ongezond gewicht zitten. Ik zie nu 1 mening van een groepsgenoot, die heel politie correct reageert. Ik zou me toch geen plofkip laten noemen. En ik denk toch echt dat ik daarin niet de enige ben. En ik kan nu allemaal commentaar krijg, maar ik weet precies hoe het gaat op deze afdeling. En als iemand het er niet mee eens is hoe zij/hij genoemd is, zijn ze vaak te onzeker om dit uit te spreken. Volgende keer misschien wat meer op je woordkeuze letten.

  15. Mensen moeten er niet zo over vallen. De ganzenboerderij is een inside jok van de hc toen wij er zaten.
    En daarbij, van de mensen die er nu zitten, moet 99% wel aankomen.

    Lekker bezig Lau! Goed geschreven!

    1. De vraag is hoe zinnig het is om inside jokes op deze manier in een blog te verwerken. Nu ik weet dat het een inside joke is, heb ik er minder moeite mee. Toen ik het verhaal voor het eerst las, vond ik de term "gansjes" als verwijzing naar groepsgenootjes ook niet respectvol overkomen. En "plofkip" genoemd worden door een groepsgenootje zou ik ook niet zonder meer leuk vinden. Helemaal niet in die situatie. Tenzij… We dat doen als inside joke en dat van elkaar weten.

      Tip voor een volgende keer: Let dus even op de informatie die je als insider hebt, en die je lezer heeft. Maak desnoods expliciet dat het een inside joke is.

      Voor het overige weet ik ook niet of de vergelijking tussen aankomen en een plofkip worden heel helpend is. Voor vele mensen met ondergewicht is het namelijk een van de grootste angsten, en het gevoel dat velen al hebben.

      Wellicht was deze blog gewoon geschikter om te delen binnen de kliniek met de mensen die daar op dat moment zaten. Wat mij betreft niet voor het bredere eetstoornispubliek.

  16. Wat een heerlijke blog. Humor en zelfspot helpt mij ontiegelijk in mijn herstel. Als dit voor jou helpend en passend is zou ik het fantastisch vinden om ooit een boek van je te mogen lezen over je herstel. Voor nu kijk ik met smart uit naar een volgende blog.

  17. Is dit motiverend/stimulerend om voor opname te gaan in bijv. de Ursula (in betwijfel het)? Dat het een insiders grap is… dan begrijp je misschien de context beter (al betwijfel ik in veel van de gevallen of het lachen erom echt is, of groepsdruk en onzekerheid). Je stijl betreft schrijven is leuk, het onderwerp en de kwetsbare groep (mede diegene die nog in de rij staan)… ik zou het niet doen. Is dit de luchtigheid die het helpend maakt of zal het juist angsten betreft aankomen voeden?

  18. Niet zo netjes om je groepsgenoten zo te noemen en te doen alsof je zelf beter bent dan de rest. Ik vind dit nogal neerbuigend over komen. Alsof het alleen om "vetmesten " gaat ..een es gaat om zoveel meer dag gewicht. Gewicht is geen maatstaaf! Er Zijn ook mensen met een es die op de hc Zijn zonder ondergewicht maar net zo ziek! Denk eerst eens na! Ik zie geen humor

  19. Ik wil even inhaken op de reacties over de ‘zelfspot’. Want dit is absoluut geen zelfspot. Google eens naar de definitie van zelfspot: ‘Het vermogen om de spot met zichzelf te drijven’.

    De blog bevat zeker wel momenten van zelfspot. Maar het is geen zelfspot wanneer er geschreven wordt over gansjes als medebewoners en over het gedrag van andere mensen.

    Ik neem wel aan dat de intenties van de schrijfster goed zijn. En dat het zeker niet de bedoeling is geweest om mensen hiermee te kwetsen. In haar vorige blog geeft de schrijfster ook aan dat de kliniek door haar ‘liefdevol’ is omgedoopt tot ganzenboerderij. Ik ga ervan uit dat de blog geschreven is met een knipoog en dat we het niet al te serieus moeten nemen.

    Toch vind ik de schrijfstijl erg ongelukkig gekozen. Voor een ‘leek’ is het niet duidelijk dat de ‘liefdevolle’ ganzenboerderij een inside joke is.
    En ook de woordkeuze van deze inside joke over gansjes en plofkip vind ik niet helpend, en zelfs denigrerend overkomen.
    Wat dat betreft vind ik het een erg slecht gekozen inside joke….

    Daardoor vind ik dat bepaalde passages in de blog wel degelijk kwetsend kunnen overkomen voor anderen. Naar mijn mening zijn er ongelukkige woordkeuzes gebruikt, en had ik in de stijl van de blog liever gehad dat de schrijfster het wat meer bij zichzelf had gehouden.

    Wel heb ik veel respect voor het gevecht en de kracht van de schrijfster tegen haar eetstoornis. De blog is naast mijn kritische punten ook positief en inspirerend.

    Daarom vind ik het ook erg jammer dat ik toch de behoefte voel om te reageren. Normaal zou ik dit nooit doen. Maar als ‘mede’ gansje raakt dit mij toch wel….

  20. Wat een gemiep….
    Top geschreven, zeker als je groepsgenoten het kunnen hebben. Het laat precies zien hoe ironisch de hele situatie eigenlijk is. Ik heb het met een glimlach zitten lezen. Dank daarvoor!

  21. Wat bijzonder dat mensen geshockeerd zijn door de woordkeuze, maar dat mag en kan, als het je raakt.

    Gelukkig raakte het mij heel positief. Fantastisch geschreven stuk en juist de humor, is zo fijn en goed ingezet om het ‘zware’ wat ‘lucht’ te geven.

    Overigens heel herkenbaar wat mij betreft. Ik noemde de nieuwe groepsgenoten altijd zwakke vogeltjes. Dat sprak ik nooit uit, maar dacht het wel. Een zwak en bang vogeltje, welke ik ooit ook zelf was. Dat is totaal niet denegrerend bedoelt. Verzwakt bij binnenkomst om hulp te ontvangen om als sterke vogel weer weg te kunnen trekken, de wijde wereld in, het leven weer tegemoet vliegen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *