Toen ik een eetstoornis had wilde ik maar wat graag herstellen. Een leven zonder eetstoornis leek me fantastisch, vrij en ongedwongen. Ik zag om me heen hoe vrienden en leeftijdgenoten écht van het leven leken te genieten. Dat wilde ik ook! Ik wilde ook meedoen, echt proeven van het leven, niet meer half deelnemen, maar er echt staan. Ik vergeleek mezelf enorm met anderen, maar tegelijkertijd vond ik eigenlijk ook dat zij geen eerlijk vergelijkingsmateriaal waren. Zij hadden immers geen eetstoornis gehad… Dus dan is het ook wel een stuk makkelijker om gelukkig te zijn, toch? Zij hebben die donkere kant van het leven nooit gezien en er is hen een hoop pijn en verdriet bespaard gebleven… Dan is geluk toch vanzelfsprekend? Of ligt het toch niet zo makkelijk?
Toen ik een eetstoornis had heb ik een tijd lang gedacht dat het geluk van anderen veel vanzelfsprekender was dan dat van mezelf. Voor anderen leek het leven zo makkelijk te gaan, zo moeiteloos. Zij leken zo veerkrachtig, weerbaar, optimistisch en emotioneel stabiel. Ik kon dit niet begrijpen. Dus concludeerde ik maar dat zij het vast makkelijk moesten hebben. Zij kwamen vast uit een stabiele thuissituatie, hadden geen geldzorgen, deden het vast goed op school, werden vast niet gepest en hadden geen reden om onzeker te zijn over hun uiterlijk.
Zelfs voor ervaringsdeskundige die wel een eetstoornis gehad hadden leek alles veel makkelijker te zijn gegaan dan voor mij. Zij hadden de juiste hulp gevonden, durfden te praten en werden serieus genomen. Zij voelden zichzelf misschien ook wel dik en lelijk tijdens hun eetstoornis, maar dat waren ze in werkelijkheid nooit geweest. In mijn ogen waren zij van nature knap, leuk, spontaan en levenslustig en dat maakt het toch wel gelijk een stuk makkelijker om jezelf te accepteren, zo dacht ik. Deze eigenschappen zag ik bij mezelf niet terug en daaruit concludeerde ik dat herstellen voor mij een veel grotere uitdaging was dan voor hen. De adviezen die zij gaven waren oprecht en goedbedoeld, maar in mijn ogen hadden zij makkelijk praten…
Waar kwam dit gevoel vandaan? Was het een verkapte vorm van zelfmedelijden? Ergens had ik wel door dat mijn gevoel niet klopte en dat hoe ik over mezelf dacht niet strookte met de werkelijkheid. Een eetstoornis vertekend namelijk je zelfbeeld en wanneer ik me met anderen vergeleek kwam ik er altijd slecht vanaf. Anderen waren altijd leuker, knapper, spontaner en socialer dan ik, zo leek het.
Ik denk dat van de ene kant mijn onzekerheid een rol speelde in het gevoel dat anderen het altijd makkelijker leken te hebben dan ik. Ik focuste tijdens mijn eetstoornis enorm op mijn ‘gebreken’ en bleef daar maar op inzoomen, waardoor ik niet meer kon zien wat er allemaal wél gewoon goed was aan mij. Ik was ervan overtuigd dat alles beter zou zijn als ik mijn ‘gebreken’ zou repareren. Zo dacht ik bijvoorbeeld dat al mijn problemen als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen als ik maar genoeg zou afvallen. In het verlengde van deze denkfout lag het idee dat het geluk van anderen veel vanzelfsprekender was dan mijn eigen geluk, omdat zij immers geen ‘gebreken’ hadden, in mijn ogen.
Het idee dat anderen het misschien makkelijker hadden dan ik heeft me lang tegengehouden om echt naar de mensen te luisteren die mij probeerden te helpen. Het was de eetstoornis die me deed twijfelen aan de betrouwbaarheid van hun adviezen en aan hun beoordelingsvermogen. De eetstoornis wilde namelijk helemaal niet vertrekken en deed er alles aan om maar meer grip op me te krijgen. Het idee dat anderen het makkelijker zouden hebben dan ik was eigenlijk een bedrieglijke manier van de eetstoornis om me tegen te houden in mijn herstel: “Jaaa maaar zij zijn…”, “Jaaa maaar zij hadden…”, “Had ik ook maar…”
Het gras is altijd groener aan de andere kant.
Het moge duidelijk zijn dat geluk niet komt vanuit een eetstoornis en dat jezelf vergelijken met anderen geen zin heeft. Of anderen nu wel of niet hetzelfde als jou hebben meegemaakt of meer of minder levenservaring dan jou hebben zegt op de eerste plaats helemaal niets over hoe zij jou kunnen helpen, steunen of adviseren. Bovendien zegt het geluk of ongeluk van anderen niets over jou als persoon. Jij bent jezelf en het gaat erom dat je van jouw situatie het beste gaat proberen te maken. Het geluk van anderen doet er eigenlijk niet toe.
Je mag echt luisteren naar de helpende woorden van de mensen om je heen, zelfs als je eetstoornis probeert om hier een stokje voor te steken.
♥ Liefs,
Lotte
Geef een reactie