Ongeveer vijf jaar geleden ontwikkelde mijn eetstoornis zich. Het begon op de achtergrond en begon steeds meer een plek in mijn leven in de nemen. Ik had eerst niet het idee dat het iets slechts was, ik wilde ten slotte alleen maar wat afvallen. Ik had toen ook overgewicht dus zo raar was dat niet. door Berit
Totdat ik doorkreeg dat ik afviel door minder te eten en toen begon de ellende. Ik at steeds minder en op mijn opleiding viel het al snel op voor anderen. Ik zag het niet, ik vond niet dat er iets aan de hand was. Pas toen ik door vrienden werd geconfronteerd met mijn gedrag besefte ik waar ik mee bezig was. Had ik toen maar naar hun geluisterd. Ik beloofde hun meer te eten en hulp te zoeken.
Maar de werkelijkheid was dat ik meer en meer toegaf aan mijn eetstoornis. Ik zag het niet en wilde meer weten over wat er met mij aan de hand was. Ik hield al een tijdje een weblog bij op internet en via mijn weblog kwam ik in contact met andere mensen met een eetprobleem. Op deze manier kwam ik op een pro-ana weblog waar ik precies vond wat ik zocht. Mensen die ook willen afvallen en die het niets uitmaken wat daarvoor nodig is. ###
Ik voelde me daar thuis omdat ik mij overal in herkende en veel tips vond om nog meer af te vallen, of hoe ik precies over moest geven. Dat paste ik ook toe in het echte leven en ontdekte dat het werkte. Ik raakte verslaafd aan overgeven en zakte steeds dieper weg. Het gaf mij controle die ik in het echte leven niet vond. Ik heb toen zelf ook een pro-ana weblog aangemaakt, een eigen plekje die ik onder controle kon houden, waar ik al mijn dingen opzette. Hier heb ik heel lang steun en motivatie gevonden van bezoekers. Ik leefde als het ware in twee werelden. De echte wereld die mij te veel werd, en mijn leven op internet waar ik sterk was, steun kreeg en mijn ding kon doen. Die wereld kon ik controleren, net zoals mijn lichaam.
Totdat ik in het echte leven vastliep. Ik had geen concentratie meer voor school, viel flauw en daarnaast had ik nog meer problemen. Mijn vrienden hadden mijn mentrix ingelicht en ik stond met mijn rug tegen de muur. Mijn mentrix op school dreigde de ehbo te bellen als ik niet direct hulp ging zoeken. Ik heb toen samen met haar de huisarts gebeld en ben daar de volgende ochtend heengegaan samen met een vriend.
Dit is de moeilijkste stap die ik ooit heb moeten nemen. Dit was begin 2006. Toen kreeg ik 1 keer in de week therapie. In die tijd heb ik heel veel gehad aan pro-ana weblogs en ben ik ook actief geweest op verschillende fora. Als ik erop terugkijk heb ik geluk gehad dat ik op een ‘soft’ pro-ana forum terecht kwam. Het was een nieuw forum met weinig mensen en met hun bouwde ik voor mijn gevoel een band op. Ik smste met meiden en maakte een nieuw msn-account aan speciaal voor pro-ana.
Hier praatte ik veel over mijn behandeling bij de GGZ en hoe moeilijk het was. En op dit forum werd ik gesteund in het feit dat ik beter wilde worden. Ik heb toen mijn pro-ana weblog verwijdert omdat het te gestoord voelde. Ik wilde andere mensen niet aansporen, dat was ook nooit mijn bedoeling geweest maar ik besefte mij door mijn behandeling dat dit wel het gevolg is.
Uiteindelijk ben ik begin 2007 opgenomen in een kliniek voor beginnende persoonlijkheids-stoornissen. Hier kreeg ik ook hulp voor mijn eetstoornis. Ik had pro-ana niet meer nodig als steun, ik kreeg dit op de kliniek. Maar toen ik daar dreigde weggestuurd te worden omdat mijn gezondheid te slecht was voor de intensieve behandeling viel ik helemaal terug. Voor mijn gevoel deed ik zo mijn best maar ze zagen het niet. Ik bezocht het forum weer en daar vond ik weer steun. Ik had niet het gevoel dat mensen op de kliniek mij begrepen en op het forum deden ze dat wel. Mede door hun steun ben ik toen wel hard gaan vechten en mocht ik op de kliniek blijven. Sindsdien heb ik het forum weer achter mij gelaten.
In mei 2008 ben ik ontslagen uit de kliniek en inmiddels woon ik op mezelf. Dat was ook lastig omdat ik in mijn eentje alles kan doen en laten wat ik wil zonder dat iemand het doorheeft of mij erop aanspreekt. Maar gelukkig ben ik sterk genoeg en natuurlijk heb ik ook terugvallen. Maar op de kliniek heb ik ook mijn huidige vriend leren kennen. Hij kent al mijn zwakke punten en ik vertel hem altijd eerlijk waar ik mee bezig ben. Hierdoor zijn deze terugvallen van korte duur. Ik bezoek nog steeds dat pro-ana forum maar ik post er niet vaak meer. Ik lees alleen de verhalen van de meiden waarmee ik een band had om te kijken hoe het met hun gaat. Gelukkig zijn de meeste bezig met een behandeling en daar ben ik blij om.
Pro-ana is een rare wereld waar veel meiden rondhangen die zo slim zijn. Alleen hebben ze allemaal een verstoord beeld van eten en van hun lichaam. Juist hierdoor trekt pro-ana zo aan, omdat ze allemaal gestoord denken en daar herkenning in vinden. Ik heb veel aan die steun gehad maar nu besef ik me dat ik dat beter bij mijn echte vrienden had kunnen zoeken, want van deze heb ik nu niet veel meer over.
Geef een reactie