Hallo anorexia, je verziekt ons leven

Hallo vreselijke ziekte. Hallo anorexia, jij verschrikkelijke ziekte. Ik zou je er zo graag van willen overtuigen om op te rotten uit ons leven. Je maakt alles kapot. Doe je dat expres? Hebben we dit verdiend? Hebben we niet al genoeg ellende gezien en gevoeld? Ik ben klaar om antwoorden te gaan ontvangen, maar wie kan mij het antwoord geven…?

Iedere dag weer is het een strijd die we moeten aangaan tegen jou. Ons spook Casper, noemen we je ook wel. Maar je bent niet het vriendelijke spookje zoals in de kinderfilm. Jij bent afschuwelijk, afgrijselijk, irritant, vervelend en het slechtste wat ons ooit is overkomen. Het liefst zou ik tegen je zeggen dat je op moet rotten en ons lekker met rust moet laten, maar hoe vaak ik ook al tegen je geschreeuwd heb, om je gehuild heb, boos op je ben geweest, het heeft allemaal nog niet heel veel uitgehaald en inmiddels vraag ik me af wat ik het beste met je kan doen. Moet ik tegen je in gaan, moet ik je negeren, wat is het beste?

Vorig jaar had jij de hoofdrol in ons leven en ben je samen met mijn vriendin naar Zeist vertrokken, voor 2 maanden om daar te proberen jou achter te laten in de eetstoorniskliniek. Na die 2 maanden opname was je, voor mijn gevoel dan, ook even uit ons leven vertrokken en alles ging langzaamaan weer wat beter. We konden weer lekker eten wat we wilden eten en doen wat we wilden doen. Jij hebt mijn meisje vorig jaar zo verziekt dat ik niet meer durfde te gaan werken, omdat ik bang was dat jij iets met haar had gedaan waardoor ik haar echt kwijt zou raken. Al die kleine dingen waar we nu echt van konden genieten werden mij zo veel waard. Elke lach die op het gezicht van haar tevoorschijn kwam maakte mij zo blij. Zo blij, als een klein kind.

Hallo anorexia, je verziekt ons leven

Afgelopen tijd heb je ons weer nadrukkelijker weten te vinden. We zijn langzaam weer terug naar de periode van vorig jaar. Jij die de overhand in dit huis wil hebben. Jij die de overhand in dit huis ook weer aan het krijgen is. Ik wil daar nu een stokje voor steken, dat niet toelaten, een ik weet zeker dat het nu 2 tegen 1 is. Jij tegen mij en mijn vriendin, maar de vraag is, hoe lang houden we dit nog vol. Hoe lang gaan we nog tegen jou in de strijd. Daar ben ik zo ontzettend bang voor en ik weet wat het ons oplevert als jij de regie in dit huis weer over gaat nemen.

Ik ben op zoek naar antwoorden, antwoorden die jij ons kan geven. Maar antwoorden die je niet geeft. En waarom geef jij ze niet? Vind je het leuk om ons dwars te liggen? Vind je het leuk om ons geluk in de weg te staan? Vind je het fijn als er weer ruzie is in ons huis? Ik kan het me niet voorstellen, en daarom wil ik je één ding vragen, een gunst.

Spookje Casper, wil je ons alsjeblieft wat meer los gaan laten en ons ons leven weer steeds een beetje meer terug geven. Het hoeft niet van de een op de andere dag, je mag op je eigen manier afscheid van ons nemen. Maar beloof me dat wanneer jij ons verlaat, je nooit meer aan ons denkt, nooit meer aan onze deur staat, nooit meer bij ons binnenkomt en ons nooit meer lastig valt. Je bent nu al bijna 2 jaar bij ons en ik heb eerlijk gezegd wel een beetje genoeg van je.

Je bent nooit een goede vriend van mij geworden en ik denk niet dat dat ooit gaat gebeuren, dus je hebt hier niets meer te zoeken. Het is tijd voor ons, mijn meisje en ik, jij hoort er niet meer bij. Als het zover is dan merken we het vanzelf en ik beloof je dat ik je dan nog een dankjewel brief zal sturen. Ik hoop dat het je goed gaat en je niet naar andere mensen gaat, maar je eigen leven gaat opbouwen.

Groet, Stefan
Partner van een jonge vrouw met anorexa

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

30 reacties op “Hallo anorexia, je verziekt ons leven”

  1. Mooi. Waardevol bericht van een naaste. Veel geluk in de toekomst voor jou en je partner!

  2. Zo mooi en goed geschreven. Fijn dat er geschreven is vanuit een ander oogpunt.

  3. Bitter zoet om te lezen… chapeau

  4. Waw… Ik ben er stil van. Heel mooi en confronterend. Blijf samen vechten jullie liefde is het waard

  5. wat prachtig mooi geschreven❤
    ik denk dat mijn vriend dit zo herkent.
    ik ben sinds een half jaar bij een ervarings therapeut en nu pas met kleine stapjes
    kom ik verder omdat het niet om het eten draait maar om de basis het begint al bij de geboorte
    en ik had nooit verwacht zoveel te weten te komen maar snap steeds meer waarom ik mijn monster (beste vriend) nodig heb.
    maar er is 1 vrouw voor mij waardoor me leven anders begint te worden en zal haar eeuwig dankbaar zijn.
    bodytolk ontstickert❤

    1. Je mag vooral jezelf dankbaar zijn voor zoveel moed en doorzettingsvermogen! Je bent een prachtige vrouw.

  6. Bijzonder om de andere kant belicht te zien…. mooi geschreven!

  7. Wauw respect hoe mooi dit omschreven.

  8. Heel veel respect voor jullie beide. Xx

  9. Enorm herkenbaar, mijn vriendin is nu ruim een jaar op gewicht na vele, vele jaren ernstig ondergewicht, wel op en af, tussen alle behandelingen door (Zeist en Zutphen), ellendige jaren en het is een wonder dat ze nog leeft. Heb in die tijd veel ervaren over deze zeer destructieve ziekte. De omslag zat in het onverwachte, ik kan hier niet veel over schrijven omdat het te veel is. Het is complex en zie het complete plaatje nog lang niet en weet dat deze ziekte bij iedereen een eigen “reden/oorzaak” heeft en eigen “loslaten” vereist. Ik kan geen oplossing geven, hooguit mijn ervaring geven en delen. Ik ken de pijn, de ruzies, de wanhoop, de ruzies, de leugens, de onmacht, de ruzies en weer de leugens (en dat terwijl ze de allerliefste schat op de wereld is) en het “vervreemden” van elkaar, maar het is te verbeteren, ook al blijft het moeilijk nu ze op gewicht is, maar absoluut niet te vergelijken met al die pijn die daaraan vooraf ging, voornamelijk voor haar, maar ook voor mij… Ik kan wel met zekerheid zeggen, geef nooit op! Ook al doet het erg pijn dat het voelt alsof ze voor jou niet beter wil worden, evenals voor haarzelf, haar familie en vrienden…

    1. Mooi gezegd. Zoveel herkenbare dingen die geschreven worden. Ik ga vaker van me afschrijven. Dit helpt mijzelf en ook andere merk ik. Ik heb een doel.en dat doel om ook de naasten in het daglicht te zetten. Het is niet niks.en we mogen onszelf (ook) niet vergeten.

      1. Dat is zeker belangrijk, ook om de strijd aan te blijven gaan… Maar in mijn geval bleek het zoeken en uiteindelijk vinden van een doel voor mijn vriendin het belangrijkst! Een doel om beter te willen worden, een doel om weer te gaan eten, een doel om aan te komen. Maar dit doel is denk ik bij iedereen anders.. maar het moet er zijn..

  10. Mooie blog, prachtig geschreven ❤️

  11. mooi geschreven Stefan!!ik krijg er koude rillingen vanhopelijk gaat het wat helpen ,zodat Julie eindelijk een beetje samen kunnen gaan genieten!!!veel sterkte gewenst Hans en Mieke!!

  12. Wat ontzettend goed geschreven. Dit doet me denken aan de manier waarop mijn vader omging met mijn anorexia. Hij was altijd een hele praktische denker. Aan het begin dacht hij ‘eet gewoon even wat meer’, maar door de tijd heen is hij heel erg veranderd en heeft hij veel geleerd over de ziekte. Wij gaven mijn eetstoornis een naam: ‘annie’. Dit hielp om de eetstoornis te distantiëren van mij als persoon. Dit zie ik ook mooi terugkomen in jouw verhaal. Ik ben nu inmiddels hersteld en mijn ouders en ik zijn eigenlijk veel hechter geworden door de eetstoornis, wij proberen op deze manier toch een soort positieve wending te geven aan die afschuwelijke tijd. Ik had toen niet door hoe erg het voor mijn omgeving moest zijn; daar was ik blind voor. Na vele emotionele gesprekken ben ik dit van een ander perspectief gaan zien. Ik heb heel veel respect voor de manier waarop je jouw verhaal hebt gedeeld en ik wens jullie heel veel sterkte. Het is en blijft een vreselijke rotziekte.

  13. Wat heb je dit mooi verwoord en we willen jullie heel erg veel sterkte toe wensen met deze strijd en we zullen voor jullie een k🕯rsje branden en een kl🍀vertje voor geluk schenken en onze d👍men draaien dat die vervelende spookje Casper jullie leven verlaat en dat jullie met een gerust 💖 verder kunnen gaan

    Grtz van Daan en Nathalie

  14. Wauw, tranen in mijn ogen. Het is fijn om het eens vanaf de andere kant te lezen. Te zien hoe het is voor de partner in plaats van hoe het is voor de patiënt.
    Het doet me beseffen hoe mijn strijd tegen anorexia zou kunnen zijn voor mijn partner. Natuurlijk is het voor een ieder anders, maar ik denk dat mijn vriend zich herkent in veel van bovengenoemde punten.

    Het raakt me dan ook zo om te lezen hoe jullie strijd was/is en geeft me inzicht in hoe moeilijk het voor hem is.

    Heel veel succes! 🌻

  15. heel lief kerel, dit heeft jouw meisje zo nodig! Jouw Liefde en jouw geloof in haar Wezen.

  16. 💗💗💗💗💗💗

  17. Tip voor het Team van proud2me: voeg een betrokkene (partner/ouder/enz) toe aan je team. Ik denk dat dit een waardevolle aanvulling zou zijn.

  18. Heftig om zo eens van een andere kant te lezen wat die verschrikkelijke eetstoornissen aanrichten! Dank je Stefan!!

  19. Het raakt me diep. Wij hebben samen met onze dochter de strijd al 5 jaar achter ons. En een strijd was het! Het spook eetstoornis is verwoestend. Ik wens je heel veel kracht en wijsheid. Geef niet op. Op een dag gaat het opeens beter.

  20. tears…

  21. Topper! Je meisje kan blij zijn met iemand als jij. Veel succes in jullie weg naar gezondheid, verbinding en geluk!

  22. Dank je voor het delen! Als ‘moeder van’ is dit heel herkenbaar. Sterkte!

  23. Heel herkenbaar dit, ook als “moeder van” maar dan van een jongen…. Het gaat nu redelijk, eet nog wat hij moet eten, en is redelijk op gewicht, helaas komt de kritische stem, die de eigenlijk oorzaak is, in alle hevigheid terug.. somberheid ten top.. en toneelspel van zijn kant… hopelijk gaat de medicatie werken..

  24. Ik herken als moeder dit gevecht ook zo. Ik heb een Nigeriaan die de kracht die mijn lieve dochter beheerst met inheemse technieken kan uitdrijven serieus overwogen. Ik noem die stem gewoon anorexia. Een echte heksennaam. Ik haat haar. Ik heb besloten me door die heks niet gek te laten maken Ze mag me pijn doen waar ze me wil. Ik ben zo’n tuimelpoppetje, kom altijd weer overeind. Maar ondertussen heeft ze mijn kleine meisje wel klem. Ik weet dat alles staat en valt bij zelf willen, maar wanneer en vooral hoe krijg ik dat voor elkaar?

  25. Heel erg bedankt voor je boze verhaal! Het bezorgde me een doorbraak om te winnen van mijn anorexia. Ik mede dankzij U heb ik nu gewonnen! Ze hebben het over "taggen" in negatieve zin, maar het kan dus ook zeer positief. Net las ik deze Blog werd ik gewoon zo kwaad op mijn anorexia dat deze aandoening de benen nam. De kwaadheid maakte me super sterk en ik versloeg hem. Nu al een paar dagen geleden en ik eet normaal, wel beheerst. Je sterkt niet binnen enkele dagen weer aan. Maar ik voel me een winnaar! Duizendmaal dank!

  26. Sorry, er zitten wat schrijf fouten in. Hopelijk begrijpen jullie het toch. Misschien ben ik nog te emotioneel na lang geleden te hebben onder mijn anorexia. A.u.b. begrip voor mijn situatie.

  27. Mijn nichtje heeft anorexia en ligt nu in het ziekenhuis om op gewicht te komen..ze weegt nog maar *** kilo. We zijn zo op zoek naar de juiste manier van aanpak. Moeten we boos zijn? Ja we zijn boos op de ziekte…maar het is zo moeilijk te zien wanneer ze de waarheid zegt of wanneer de anorexia aan het woord is..ze had gisteren alles op gegeten in het ziekenhuis…wat is waar en wat in niet waar? We willen haar zo graag geloven. Na 4 dagen opname was ze *** afgevallen, ondanks de opname..we hopen dat ze volgende week wat aangekomen is. Want ze heeft geen reserves..ze zegt dat ze beter wil worden..ik wil haar geloven..maar twijfel…..

    *aangepast ivm huisregels

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *