WAT ALS UW KIND HAAR ANOREXIA NIET (H)ERKENT OF ONTKENT.
Omgaan met een kind dat haar eigen probleem niet inziet
Als uw kind lijdt aan anorexia, dan hebt u zich ongetwijfeld afgevraagd of ze zelf de ernst van haar probleem inziet. Het inzicht dat uw (te mager) kind zichzelf te dik vindt heeft u zeker beangstigd. U hebt misschien net een heel overtuigingsproces achter de rug …. om ervoor te zorgen dat uw kind de waarheid onder ogen ziet en het genezingsproces kan beginnen.
Sommige kinderen zien in dat ze problemen hebben met eten. Voor deze kinderen kan bezorgdheid zien van hun ouders opluchten. Voor veel anderen daarentegen, zal uw bezorgdheid bij het kind gepaard gaan met woede, ontkenning of het minimaliseren van het probleem.
De ‘vermijdingsbaricade’ breken, noodzakelijk voor herstel.
De vermijding stoppen, en (h)erkennen van het probleem kan slechts geleidelijk gebeuren. In verschillende stappen dus, en het meest waarschijnlijk met de hulp van professionele en in eetstoornissen gespecialiseerde hulpverleners. Alleen kan u het probleem van anorexia niet oplossen. U hebt ongetwijfeld ondervonden dat het erg moeilijk is om goed te argumenteren met een kind dat vermijdt om de waarheid over haar anorexia onder ogen te zien. En toch kan u helpen.
Hier zijn ACHT TIPS, die uw kind kunnen helpen zolang zij de eetstoornis niet wil inzien.
(1) Het is geen echte ‘ontkenning’ van het probleem, het is een ‘vermijdingsreactie’
Recent was ik aanwezig op een eetstoornissen symposium gesponsored door het ‘St. Joseph’s Medical Center, Center for Eating Disorders in Towson, Maryland.’ De spreker, Michael Strober, Ph.D., stelde dat bij anorexiapatiënten die therapeutisch begeleid worden, er niemand de reden kan ontkennen (ook de persoon in kwestie niet) van de therapie. Dit betekent dat als uw kind naar de buitenwereld toe het probleem ontkent, ze toch diep in het eigen hart weet dat er een probleem is. Ik heb gemerkt dat personen met anorexia weten dat ze te weinig wegen en medische problemen hebben. En toch, vervormen ze hoe ze zichzelf zien en minimaliseren de ernst van hun problemen, omdat anorexia opgeven voor hen veel te bedreigend is.
Wees dus geduldig met uw kind. Voor haar (of hem) is het een coping-tool, een manier om door het leven te gaan, een reddingsboei waar ze zeer aan gehecht zijn. Deze paradoxale situatie zorgt ervoor dat een ernstig probleem zoals een eetstoornis door uw kind ervaren wordt als een veilig terrein. Uw kind zal dan ook maar haar anorexia opgeven als ze overtuigd is dat er een betere ‘reddingsboei’ voor handen is….
(2) Ga met uw kind naar een dokter
Uw arts kan op basis van gewichts- en groeicurves onderzoeken of er sprake is van een problematisch gewichtsverlies. De meest geschikte dokters hebben een goede kennis van eetstoornissen. Ze hebben ook de mogelijkheid om andere oorzaken van een slecht gewicht of een plots gewichtsverlies uit te schakelen. Objectieve gegevens over abnormale veranderingen in de gezondheid van uw kind zijn daarenboven erg belangrijk. Uw arts kan op basis van deze gegevens en zijn eigen autoriteit uw (mogelijks ongemotiveerd) kind ertoe aan te zetten behandeling te volgen.
(3) Vermijd uw kind gerust te stellen (dat ze niet te dik is).
Uw kind zal wellicht geruststelling zoeken over het feit dat ze niet dik is. Vooral als ze dit herhaaldelijk doet, wees dan op uw hoede. Probeer niet in de val te trappen door uw kind steeds gerust te stellen dat ze ‘dun’ is, en niet ‘dik’. Uw kind heeft mogelijks een bijna dwangmatige behoefte voor deze geruststelling. Hoewel u uw kind tijdelijk geruststelt door deze opmerking, zal het gunstige effect slechts van tijdelijke aard zijn. Bovendien heb ik vastgesteld dat vaak goedmenende familieleden en vrienden eigenlijk zo anorexia (zonder dat ze het beseffen) in een positief daglicht stellen, en de persoon in kwestie positief waarderen omwille van het ‘dun’ en ‘niet te dik’ zijn. Als dat gebeurt, dan zal uw kind anorexia nog moeilijker erkennen als probleem, en kan de anorexia zelfs verergeren.
(4) Gebruik ik-boodschappen
Deel duidelijk uw eigen bezorgdheden mee, en gebruik hierbij enkel ‘ik-boodschappen’. Met andere woorden, bespreek uw bezorgdheid als UW probleem. Natuurlijk, het staat buiten kijf dat u hoopt dat uw bezorgheid ook de bezorgdheid wordt van uw kind.
Verduidelijk de redenen waarom u zich bezorgd maakt. “Ik ben bezorgd omdat je zo bleek ziet” of “Ik ben bezorgd omdat je zo vaak koud aanvoelt.” of “Ik ben bezorgd omdat ik zie dat je zo vaak jouw lunch niet opeet.”
Argumenteer met uw kind niet of u zich al dan niet zorgen moet maken of niet. U hebt het recht u zorgen te maken, of u ongerust te voelen als ouder. Argumenteer met uw kind ook niet of u haar eetgedrag mag opvolgen of beoordelen. Daar mag geen discussie over ontstaan. Ik heb de ervaring dat dergelijke discussies het vermijdingsgedrag van het kind enkel doen toenemen.
(5) Beschuldig niemand
Beschuldig uw kind niet, als ze in het geheim minder is gaan eten. Veel personen met anorexia hebben een hechte band met één of beide ouder(s). Minder beginnen te eten is vaak het eerste GROOT geheim dat tussen u en uw kind ontstond. Het kan u misschien erg kwetsen, of het kan u misschien het gevoel geven dat uw dochter een eigen leven begint te leiden.
Uw kind hierom beschuldigen heeft geen zin. Uw kind beschuldigen zal haar ertoe aanzetten nog harder te gaan vermijden, te ontkennen en te minimaliseren. Aanvaard dat uw kind een probleem heeft dat hij of zij niet gemakkelijk kan controleren. Geheimen over minder eten ontstaan vaak uit angst. Angst dat een liefhebbende ouder of vriend zich zal bemoeien, en zal vragen om te stoppen met anorexia.
(6) Zorg voor uzelf
Zelfs als uw kind niet gemotiveerd is voor behandeling, zoekt dan toch hulp voor uzelf. Op die manier wordt het gemakkelijker om de ernst van het probleem te dragen. Zoek ook informatie over anorexia. U kunt bij voorbeeld relevante websites consulteren of literatuur doornemen over eetstoornissen. Probeer steun te vinden als ouder. Er zijn meerdere verenigingen die u kunnen helpen.
(7) Luister en wees ter beschikking om te praten
Luister aandachtig als uw kind iets vertelt. Zet ze niet onder druk, ondervraag ze niet. Toon begrip en steun uw kind. Een manier om vermijding te stoppen is begrip te tonen voor datgene wat zij voelt in verband met vrienden, ouders, leeftijdsgenoten, school, seksuele ontwikkeling en gezondheid.
Houd in gedachten dat de (te) grote aandacht voor voedsel, gewicht, en lichaamsbeeld er voor zorgen dat uw kind geen echt contact maakt met de eigen gevoelens en gedachten over ‘levensvragen’. Als uw kind geleidelijk meer en meer contact krijgt met de eigen gevoelens, zullen de psychologische krachten die anorexia in stand houden, geleidelijk verminderen.
(8) Zie het probleem (zelf-)zeker onder ogen
Anorexia is vaak een moeilijk te herkennen probleem, vooral in een vroeg stadium. Ik raad ouders die anorexia vermoeden bij hun kind aan om zelf hierover bij te leren en een gespecialiseerde hulpverlener te consulteren.
Eens u weet dat uw kind anorexia heeft, is het belangrijk hierover voldoende (zelf-)zeker te zijn. Als u zelf twijfelt, of het probleem minimaliseert dan zal uw kind dit direct aanvoelen. Ik heb ondervonden dat ouder het beste een zelfzekerheid en standvastigheid uitstralen met betrekking tot de diagnose ‘anorexia’ en genoeg ondernemingszin tonen om het probleem daadwerkelijk aan te pakken.
Bron: eetstoornis.be
Oorspronkelijke tekst: Cristen E. Haltom, Ph.D. Voice: 607-272-6750 Fax: 607-266-6414 Web: https://www.drhaltom.com © Copyright Cristen E. Haltom. All rights reserved.
