OMGAAN MET VRIENDEN EN FAMILIE.
De goede bedoelingen van vrienden en familie
Het sociale gevecht van ouders
De goede bedoelingen van vrienden en familie
Iedereen die bezorgd is om jou en je kind, zal reageren op het nieuws van een eetstoornis. Hoe zal jij op hen reageren? Eetstoornissen krijgen vandaag de dag zoveel media aandacht dat de meeste volwassenen en adolescenten min of meer weten wat een eetstoornis is. Veel mensen typeren eetstoornissen als ofwel restrictieve (beperkende) anorexia ofwel boulimia met overgeven.
Slechts weinigen weten meer over de “andere” eetstoornissen, zoals binge eating disorders – dwangmatig overeten of (vr)eetbuien (BED). Mensen weten vaak niets over de verschillende manieren waarop een eetstoornis zich bij een individu kan manifesteren of kan evalueren.
De psychologische factoren die aan de basis van de eetstoornis liggen worden zelden begrepen.
Stel jezelf eens de vraag wat u wist over eetstoornissen voor jouw kind of iemand uit jouw omgeving een eetstoornis ontwikkelde. Wist jij bijvoorbeeld – voor je persoonlijke contact met iemand met een eetstoornis – dat de uiterlijke tekenen van eetstoornissen, zoals overdreven gewichtsverlies/ -toename door een verstoord eetpatroon, een signaal waren van een onderliggende psychologische pijn? Wist jij dat het bij eetstoornissen uiteindelijk niet om het eten of om voedsel draait? Wist jij dat het herstellen van het eetgedrag niet noodzakelijk de eetstoornis geneest? Veel ouders en voogden zullen waarschijnlijk “nee” antwoorden op een of meerdere van deze vragen.
Het sociale gevecht van ouders
Welke zijn de meest voorkomende reacties van vrienden en familie wanneer je vertelt dat jouw kind een eetstoornis heeft? Hier zijn er enkele die je niet echt helpen:
“Maak haar een lekkere maaltijd klaar en zeg dat ze moet eten.”
“Ze ziet er goed uit – misschien is het gewoon een fase.”
“Waarom heeft ze zichzelf dat aangedaan?”
“Op die leeftijd doen alle meisjes aan de lijn.”
“Hij is teveel bijgekomen – zet hem op dieet.”
Hoewel deze reacties goedbedoeld zijn, blijkt hieruit dat vrienden en familie vaak te weinig weten over de aard en de ernst van eetstoornissen.
Het zou kunnen dat familie en vrienden de ziekte proberen te minimaliseren of als normaal proberen voor te stellen om jou en je kind te beschermen. Anderen voelen zich misschien ongemakkelijk, omdat ze niet weten wat te zeggen. Het onderwerp mentale ziekte kan voor hen te onaangenaam zijn. Soms voelen familieleden en vrienden zich ongemakkelijk bij de negatieve of kwetsbare gevoelens die met de eetstoornis gepaard gaan. Iedereen loopt op de tippen van zijn tenen. Niemand wil de zaken erger maken dan ze al zijn. Sommigen willen helpen en zeggen uiteindelijk iets dat kwetst. Vrienden en familieleden bedoelen het meestal goed. Het is echter goed mogelijk dat ze de verkeerde dingen zeggen, want het is moeilijk om eetstoornissen te begrijpen. Jij en je kind voelen je misschien ontmoedigd door het gebrek aan empathie of begrip van anderen. Aan de andere kant kan een vriend of familielid dat bereid is om te luisteren en meevoelt met jullie pijn, een hulp zijn voor jou en je kind.
ACHT TIPS voor ouders voor het omgaan met familie en vrienden.
Wat kunnen ouders en voogden doen bij contacten met familie en vrienden? Hier volgen acht tips:
1. Het kan zijn dat familie en vrienden jou en / of je kind onterecht de schuld geven van de eetstoornis. Als je misplaatste opmerkingen aan jezelf of je kind ontdekt, zou je als volgt kunnen reageren: “Ik weet dat je misschien denkt dat het (naam van het kind) zijn / haar schuld is. Maar wij hebben geleerd dat niemand verantwoordelijk is voor deze ziekte.” Zoek een manier om vrienden en familie te vertellen dat jouw kind niet om deze eetstoornis heeft gevraagd en dat jullie niks hebben gedaan om die ziekte te veroorzaken. Het is zelfs heel goed mogelijk dat je zelfs nooit zal begrijpen waarom de ziekte zich heeft ontwikkeld.
2. Gezinsleden doen vaak TE GEHEIMZINNIG over de eetstoornis omdat ze zich schamen. Het spreekt natuurlijk voor zich dat je discreet bent wanneer je praat over je eigen kwetsbaarheden of die van je kind. Maar het is niet verstandig om jezelf te isoleren met het probleem. Zoek ten minste een paar betrouwbare vrienden aan wie je je verhaal kwijt kan. Zoek een steungroep voor ouders of begin er zelf een in jouw gemeente.
3. Het is belangrijk dat vrienden en familieleden zich bewust zijn van de ernst van de eetstoornis. Probeer diegenen waarmee jij en je kind in contact staan te informeren over de psychologische en medische problemen en de problemen in verband met voeding die met de eetstoornis gepaard gaan. Hoe meer ze weten over de algemene kenmerken van eetstoornissen, hoe beter ze jou gezin zullen kunnen helpen.
4. Soms wonen de grootouders in bij het kind met een eetstoornis of er niet ver vandaan. Grootouders groeiden op in een tijdperk waarin er over eetstoornissen nog niet veel bekend of gepubliceerd was. Als de grootouders dagelijks contact hebben met het gezin, moet worden vastgesteld in welke mate zij het gezin kunnen helpen of schaden. Grootouders die jouw kind steeds weer slecht advies geven omdat ze niet goed op de hoogte zijn, moet je gewoonweg vragen om niet meer met je kind te praten over de eetstoornis, het gewicht of zijn/haar uiterlijk. Indien nodig moet het contact met familieleden die niet behulpzaam zijn beperkt worden. Het kan ook helpen om het kind met de eetstoornis een nuttig antwoord te geven op een slechte raad of een opdringerige commentaar van een grootouder of een ander familielid. Je zou tegen een ouder kind kunnen zeggen dat het moet antwoorden: “Ik weet dat je het goed bedoelt, maar het is gemakkelijker voor mij als je niet over mijn eetproblemen praat met mij. Mama en papa kunnen je vertellen waarom dat voor mij belangrijk is.”
5. Als je antwoordt op vragen van vrienden en familie over de eetstoornis van je kind, denk dan aan de privacy van jouw kind. Het is onrealistisch om de eetstoornis te verbergen voor zussen en broers en anderen die regelmatig contact hebben met het gezin, zelfs wanneer je kind daarom vraagt. Maar wanneer je steun zoekt bij anderen of antwoordt op de vragen van anderen, kies er dan voor om discreet te zijn. Vertel aan een ouder kind met wie je gaat praten en praat met hen over je keuzes.
6. Ontmoedig gesprekken van vrienden en familie over diëten en “lichaamsbeoordelingen”.
7. Sta niet toe dat de ziekte je sociale leven met vrienden en familie verstoort. Blijf gasten ontvangen, ga samen uit en blijf een normaal sociaal leven leiden. Als je gasten ontvangt bij je thuis en er wordt een etentje gegeven, laat het kind met de eetstoornis dan zelf beslissen wat en hoeveel het eet. Het is mogelijk dat je kind zich overweldigd voelt door de sociale druk en door het ongewoon ruime aanbod aan voedsel op een zo’n feestje. Misschien schaamt zij/hij zich voor haar/zijn rare, “niet-zo-normale” eetgedrag. Zij of hij moet vrij zijn om te vertrekken of niet deel te nemen aan feestjes. Als je kind oud genoeg is om alleen te blijven als jullie uit gaan, kan zij/hij je telefonisch contacteren in noodgevallen.
8. Als vrienden en familieleden vragen wat ze kunnen doen om te helpen, wees dan eerlijk. Je kan hen bijvoorbeeld vragen om te lezen over eetstoornissen. Het is bijvoorbeeld een goed idee om vrienden voor te stellen Surviving an Eating Disorder: Strategies for Families and Friends van Siegel, en anderen (1997) eens te lezen.
Bron: eetstoornis.be
Oorspronkelijke tekst: Cristen E. Haltom, Ph.D. Voice: 607-272-6750 Fax: 607-266-6414 Web: https://www.drhaltom.com © Copyright Cristen E. Haltom. All rights reserved.
