Alweer 11 jaar geleden begon mijn eetstoornis. Momenteel ben ik herstellende van een terugval en ben daarvoor in behandeling. Een paar weken terug kwam mijn therapeut met haar vermoedens dat ze denkt dat ik een autisme spectrum stoornis zou kunnen hebben. Dat ze veel bij mij herkent en vermoedt dat ik ASS heb. Wow die kwam hard aan! De hele week tot de volgende afspraak heb ik veel nagedacht over deze opmerking. Niet niks als dit tegen je gezegd wordt. De eerste gedachten die in mijn hoofd opkwamen weet ik al niet eens meer. Wel weet ik dat het druk was in mijn hoofd, heel druk. Zoals ik heel mijn leven al ken.
Drukte, chaos en paniek in mijn hoofd. Niet kunnen benoemen wat er is, niet weten wat er is, alsof het ver weg is en ik er niet bij kan. Die week veel opgezocht over autisme, wat een herkenning…. Die drukte in mijn hoofd die er altijd al is, zou dat ook autisme kunnen zijn? Mijn hooggevoeligheid voor prikkels en een hekel hebben aan plekken met veel mensen. Een hekel hebben aan verjaardagen, moe worden van reizen met de trein. Van jongs af aan niet beter weten dan met mijn hoofd, armen of benen tegen de muur of mezelf aan slaan als het te druk was in mijn hoofd. Wat later snijden werd.
Zou dit dan misschien niet alleen maar door mijn eetstoornis komen? Lopen we met therapie steeds vast en ben ik in al die jaren nooit volledig hersteld geweest door wellicht een vorm van autisme? Vind ik het daarom zo moeilijk om gevoelens en emoties te benoemen en daarmee om te gaan? Kijk ik daarom anderen nooit aan in hun ogen? Vind ik het daardoor zo lastig om anderen te vertrouwen, om vriendschappen te onderhouden? Ook een dingetje, vriendschappen, altijd lastig gevonden wanneer je nou weer contact met iemand opneemt. Aan de ene kant wel contact willen, maar niet weten hoe en eigenlijk ook graag alleen zijn.
Is het daarom dat ik zoveel structuur en houvast nodig heb, dat ik in paniek raak als iets niet volgens de planning gaat die ik in mijn hoofd had of volgens de afspraken die gemaakt zijn. Vind ik het daarom zo moeilijk om met veranderingen om te gaan en dingen los te laten? En ga zo maar door met nog meer dingen die ik herken. Een ding weet ik wel heel zeker, ik heb me altijd anders gevoeld dan anderen, altijd voelde ik me een buitenstaander en anders dan de rest.
Maar wat wil ik nu met deze vermoedens? Dat was natuurlijk de volgende vraag. Mijn therapeut laat mij hier gelukkig geheel vrij in en steunt mij bij mijn keuze. Ze geeft advies over wat haar verstandig lijkt, maar veroordeelt me niet op mijn keuze. Een lastige keuze, ga ik voor diagnostiek ja of nee? Ja, want dan kan ik mezelf misschien beter leren begrijpen en als het zo is handvaten en hulp krijgen hoe ik met mezelf om kan gaan. Ja, want dan kan ik anderen uitleggen hoe het komt dat ik ‘anders’ ben en welke hulp ik van hun hierin kan gebruiken.
Ja, want als het zo is, kan ik misschien ook eindelijk volledig herstellen van mijn eetstoornis. Iets wat ik nu niet echt verwacht, steeds komen dezelfde problemen weer terug, lopen ik weer tegen dezelfde dingen aan. Nee, want dan krijg ik weer een labeltje erbij. Nee, want wie weet welke vooroordelen daarbij komen en hoeveel mensen ik hierdoor weer ga kwijtraken. Nee, want dat wordt zo enorm confronterend, weer in confrontatie met mezelf…. Twijfels, twijfels en nog meer twijfels. Ik wist het die week even allemaal niet meer. Zoveel aan mijn hoofd, zoveel drukte en chaos. Wat moest ik nu doen?
Een week waarin ik veel heb nagedacht en tot het besluit ben gekomen om wel voor diagnostiek te gaan. Ik snap mezelf vaak niet, weet niet hoe ik met mezelf moet omgaan, waarom ik op een bepaalde manier reageer. Waarom dingen die ik anders wil, niet anders lukken. Waarom ik mij zo anders voel. Waarom die drukte altijd in mijn hoofd is. Mocht het autisme zijn, dan is dat maar zo. Dan moeten anderen daar maar van denken wat ze willen. Als uit onderzoek blijkt dat het autisme is, dan leer ik mezelf misschien wel beter kennen, leer ik omgaan met mezelf. En dat is wat ik wil. Mijn eigen gebruiksaanwijzing leren kennen, weten waarom ik me zo anders voel.
Wat een opmerking van iemand allemaal teweeg kan brengen. Toch ben ik mijn therapeut nu al dankbaar. Ik weet nog niet of ze gelijk heeft, maar een ding weet ik al wel. Het heeft mij aan het denken gezet, me bewust laten stilstaan bij wie ik nu ben en wie ik vroeger was. Mij laten nadenken over of ik weet hoe mijn eigen gebruiksaanwijzing werkt. En ken ik die gebruiksaanwijzing? Eerlijk gezegd, zelfs na verschillende behandelingen, nee die ken ik niet. Het is alsof ik mezelf niet kan begrijpen, niet weet hoe mijn verstand werkt en hoe ik met mezelf moet omgaan.
De verwijsbrief voor diagnostiek is net verstuurd, afwachten nu. Een spannende en zware tijd zal het worden, maar ik ga ervoor! Een vervolg van mijn verhaal en zoektocht zal ik tegen die tijd met jullie delen.
Fotografie: Pexels
Geef een reactie