Er was een tijd dat ik zes maanden op een groep zat die voor mij enorm comfortabel voelde. Het voelde als een warm bad en ik kreeg een bijzondere band met de begeleiding. Ik wist in mijn achterhoofd ook dat dit tijdelijk was en dat ik ook hier weer weg zou gaan. Ze gaven mij veel tijd, maar bovenal veel warmte en liefde. Ik heb dit eerder heel erg gemist en ineens voelde het alsof ik alles had wat ik nodig had. Ik voelde mij daar goed, maar het idee van vertrekken deed mijn maag omdraaien.
Er zijn verschillende hechtingsstijlen en dit is ook erg duidelijk te merken op groepen en bij het afscheid van groepsgenoten. De één is compleet overstuur en de ander telt juist af. Ik vond het vroeger vaak enorm moeilijk om toe te geven dat ik mij wel daadwerkelijk hechtte aan mensen, zonder het te laten zien. Inmiddels weet ik dat het toegeven van hechting ook een stukje groei is voor mij. Het is niet gek om je te hechten aan mensen die veel voor je betekend hebben. Met name een afscheid van een woongroep kan soms heel ingrijpend zijn, want vanwege de tijdelijke professionele band weet je dat je nooit meer zomaar kan afspreken met oude begeleiders. Hoe aardig en fijn ze ook waren. Dit is geen vriendschap of duurzame relatie die je opbouwt, maar een tijdelijke intensieve band.
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze het contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Daarnaast is het natuurlijk ook mogelijk om je te hechten aan je omgeving, je huis en je eigen comfort. Thuis weet je precies waar welk geluid vandaan komt en je weet precies waar je welke herinneringen hebt. Als je weggaat en een nieuwe stap zet is dat ineens niet meer zo. Dan moet je je zien aan te passen aan weer een nieuwe plek die je thuis moet gaan noemen. Zomaar teruggaan is geen optie. De afgelopen jaren heb ik soms het idee gehad op hete kolen te zitten wat betreft mijn woonplaats. Ik verhuisde van adres naar adres, terwijl het eigenlijk superongemakkelijk is voor mij om zoveel verandering door te maken. Ik kon nergens echt settelen en betrapte mezelf erop dat ik continu mijn best deed om zo minimalistisch mogelijk te leven, want anders had ik straks weer veel in te pakken. Waarschijnlijk is dit herkenbaar voor veel studenten die bijvoorbeeld op kamers wonen. Het is ontzettend oncomfortabel om in tijdelijkheid te leven. Je bachelor in één stad doen om vervolgens weer te moeten verhuizen voor je master en je uiteindelijke werk.
Daar zit je dan weer, in je nieuwe kamer, in een oncomfortabele omgeving die wel ‘thuiskomen’ voor je moet symboliseren. Gun jij jezelf wel comfort? Gun je het jezelf om je eigen plekje huiselijk te maken? Of ben je instabiliteit gewend en zet je jezelf nu in een positie die bekend voelt? Het is belangrijk om jezelf scherp te houden op je beweegredenen en de regels die je jezelf oplegt. Het is oké om het lastig te hebben wanneer je bepaalde mensen in je omgeving kwijt bent. Het is normaal om mensen te missen en ja, ook wanneer dit professionals zijn. Ook wanneer je eigenlijk vanaf het begin al wist dat dit niet je vaste plek zou zijn. Het mag pijn doen en je mag het erkennen.
De fijne mensen die je nu misschien mist, geven je misschien wel hoop. Ze zijn er. Er zijn mensen die om je geven en er voor je willen zijn. Om jou geven is niet lastig, je moet mensen vooral de kans geven. Je mag je openstellen en je ook laten zien van de kanten die je niet altijd aan iedereen laat zien. Het is niet gek als je je hecht, al geef je het niet graag toe. Het is menselijk om om mensen te geven. Ik weet dat het misschien ontzettend lastig is om toe te geven, maar ja, je hebt mensen nodig in je leven. ‘Ik kan het allemaal wel alleen’ is niet een duurzame oplossing, maar een straf die je jezelf oplegt. Je kan niet alles alleen en het hoeft ook niet. Beknel jezelf niet met onrealistische beperkingen. Jij mag hulp ontvangen en mensen om je heen hebben.
Inmiddels krijg ik nog steeds regelmatig berichtjes van mijn oude begeleiding. Ik ben er al een tijdje weg en ik merk dat ik bij elk berichtje een bepaalde heimwee voel. Ergens wil ik terug. Al weet ik dondersgoed dat dat nooit gaat gebeuren. Nu reageer ik vaak laat of niet op de berichten en ik zeg ook regelmatig niet te willen bellen als ze het voorstellen. Dat is een grens die ik voor mezelf heb en zo maak ik het voor mezelf draaglijker. Wees niet bang om grenzen te stellen daarin. Het feit dat ik niet altijd reageer betekent niet dat ik het niet enorm waardeer. Ik waardeer ze enorm en soms maakt het mijn dag ook wel iets lichter als ik even zie dat zij moeite steken in mijn welzijn, zelfs nu ik er niet meer woon. En soms is dat gevoel voldoende voor mij om mij weer gewaardeerd te voelen. Al reageer ik niet altijd. Het is fijn om te weten dat ze er nog zijn. Vroeger had ik ze waarschijnlijk al geblokkeerd, dus simpelweg lezen en het op mij in laten werken is een groei die ik heb doorgemaakt.
Laatst zat ik op mijn bed en gaf ik mezelf echt de tijd om na te denken. Ik voelde mij zwaar en beladen en er zat veel spanning in mijn lichaam, maar wat was de aanleiding? Wat kwelde mij zo erg? Ik voelde mij eenzaam en merkte dat ik mensen om mij heen nodig had. Ik probeerde in alle frustratie uit te leggen dat ik ouderlijke figuren miste, mensen bij wie ik terechtkon en echt even kind kon zijn. Als ik dit soort gevoelens uit, krijg ik vaak te horen dat ik ‘zelf een familie kan samenstellen’. Of dat ik ook ‘vrienden als familie kan zien’. Deze opmerkingen maakten mij nog eenzamer, want mijn vrienden en vriendinnen vervangen familie niet. Het is niet hetzelfde en dat zal het ook nooit zijn. Ik voelde mij onbegrepen. Ook dit heeft met hechting te maken, want de hechting naar je ouders toe is een andere hechting dan de hechting naar vrienden toe.
Tijdens het typen van deze blog merk ik dat ik echt mijn pauzes moest inlassen. Dit onderwerp ligt dichtbij mij en is tegelijkertijd zo ontzettend moeilijk om onder woorden te brengen. Hunkeren naar liefde en nabijheid van ouderlijke figuren en tegelijkertijd soms alles en iedereen van je afduwen, bang om opnieuw teleurgesteld te worden. Weet dat je niet alleen bent in dit gevoel en dat elk persoon – jong of oud – liefde en nabijheid nodig heeft. Ik keek altijd op tegen ouder worden, alsof het leven dan ineens koud moest zijn. Inmiddels ben ik volwassen en weet ik dat de behoefte niet stopt, maar je houding ernaartoe kan wel veranderen. Beroof jezelf niet van je behoeften, jij mag ontvangen wat je nodig hebt.
Geef een reactie