Heimwee naar je eetstoornis

Heimwee is een rotgevoel. Het is een heel verdrietig en eenzaam verlangen naar een tijd of plek waar je je prettig hebt gevoeld. Als je op vakantie bent of net bent verhuisd is heimwee gepast. Maar wat als je heimwee hebt naar de periode dat je ziek was? De periode dat je nog in je eetstoornis zat… Hoe ga je daar mee om?

Herstellen van een eetstoornis wordt achteraf soms te simpel bekeken. Ineens ben je klaar met de behandeling, ben je gezond en verwachten mensen dat je weer volledig functioneert.

”Daar sta je dan. Het is over. Je bent klaar. Gezond. Je bent weer gewoon.”

En wanneer het even niet zo lekker met je gaat, denken mensen al snel dat het ‘weer’ niet goed gaat. Maar waarom mag je je niet meer treurig voelen op z’n tijd? Waarom kun je niet gewoon een baaldag hebben? Of een baalweekje? ###

”Het is misschien wel over, maar ik ben niet ineens perfect!!”

Omdat je er niet meer ziek uitziet of je niet meer ziek gedraagt, denken mensen al snel dat het goed met je gaat. Dat het allemaal voorbij is. En misschien is dat ook wel zo. Het kan dan echt even wennen zijn om weer ‘gezond’ te zijn. Het is eigenlijk een heel nieuw gebied. Je hebt misschien wel altijd gedacht dat jij je rot moest voelen, dat jij het niet verdiende om gelukkig te zijn en te genieten. En eigenlijk gaat het nog niet iedere dag van de 365 super goed. Dat hoeft ook niet, dat weet je. Maar als je niet laat zien dat het nog een beetje moeilijk is, dan denken mensen straks nog dat je beter bent! … ? Wat zeg je nu? Wil je niet beter zijn dan? ###

 

Natuurlijk ben je blij dat alles is geweest. Je eetstoornis zit er misschien nog wel ergens in je gedachten, maar je doet er niets meer mee. Je bent vrij! Dat voelt natuulijk onwijs goed. Maar op momenten dat je je niet zo fijn voelt of dat mensen te veel van je verwachten, kan die eetstoornis ineens z’n grote mond open trekken en stomme dingen tegen je gaan roepen.

De tijd dat je nog in je eetstoornis zat heeft je waarschijnlijk dingen gegeven die jij op dat moment nodig had om te overleven. Bijvoorbeeld het onderdrukken van gevoelens of jezelf straffen als iets niet goed was gegaan. Het heeft je misschien wel controle gegeven over dingen die om je heen gebeurd zijn en die je niet kon beïnvloeden. Maar nu is dat over.

Nu moet je het zonder eetstoornis doen. Daar zitten enorm veel voordelen aan, maar die nieuwe manier van leven is minder bekend dan overleven met je eetstoornis, dus ook wel eens heel erg spannend.

”Ik mis mijn eetstoornis.” is misschien een gekke zin, nu je beter bent. Maar eigenlijk ook zo gek weer niet. Je mag de tijd nemen om te wennen aan dit leven, deze vrijheid. Vrijdheid die soms best ervaren kan worden als zwemmen zonder bandjes. Toch is dit een enorm belangrijk punt. Je mag af en toe echt wel eens heimwee hebben naar dingen die zijn geweest. Tenslotte heeft het je op een bepaalde manier geholpen toen je niet wist hoe het anders moest. Uiteindelijk weet je nu dat het niet werkt op die manier. Daarom ben je nu hier: Een stuk gezonder en misschien wel vrij of bijna vrij van je eetstoornis. 

Je hoeft niet te vergeten wat je hebt meegemaakt. Het is ook allemaal heel heftig geweest. Misschien ben je wel opgenomen geweest, moest je stoppen met school, ben je vriendinnen kwijtgeraakt of heb je hele lelijke dingen tegen jezelf gezegd toen der tijd. Dat hoef je echt niet te vergeten. Daar mag je echt nog steeds af en toe gewoon over praten. Je hebt een grote verandering meegemaakt tijdens je genezingsproces en dat is niet niets.

Soms voelt het alsof je terugkijkt naar iemand die je bent geweest, maar die je niet meer kent. Het is misschien wel levensveranderend geweest en dat hoef je niet te ontkennen. Praat er daarom over met vriendinnen of mensen die er bij zijn geweest. Het kan zijn dat je nog wat tijd nodig hebt om de afgelopen jaren van behandeling te verwerken. 

Je hebt een ontzettend waardevolle ervaring opgedaan, maar deze is ook enorm heftig geweest en dat hoef je niet weg te stoppen! 

Blijf geloven in wat je hebt opgebouwd! Je hebt er hard voor gewerkt!

Bron foto2:flickr.com/photos/bennyseidelman/

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

25 reacties op “Heimwee naar je eetstoornis”

  1. Wow, Dit geeft een hele goede beschrijving van wat ik door maak :D.Vooral nu ik in een periode zit waarbij is heel erg snak naar mijn eetstoornis, omdat ik idd toen niets voelde, en helemaal geen zorgen had(behalve het hele grote gebeuren rondom eten).Maar nu weet ik dat ik er niet naar moet snakken omdat dat voor mij een terugval betekent

  2. Heel herkenbaar. Ik ben nog niet genezen, maar ben inmiddels wel weer op een gezond gewicht. En ja, dat heimwee gevoel komt regelmatig de kop op steken. Toch wil ik doorzetten, ik zit eindelijk op de goeie weg en ik wil weer leven!

  3. Heel herkenbaar!
    Ik heb nu een heel waardevol leven. Mijn eetstoornis ligt al jaren achter me. Maar soms, heel soms, is er die heimwee. Ik weet nu dat ik gezond ben en dat ook wil blijven. Maar die schijnveiligheid, die alles opslorpende bezigheid van eten/niet eten, die mis ik soms als ik in de grote mensenwereld met moeilijke dingen geconfronteerd wordt. Niets in mij wil terug naar toen, want ik ben alle pijn en ellende niet vergeten. Maar een stukje heimwee is er soms wel… zo dubbel…
    Daanz

  4. heel interessant en herkenbaar stuk!

  5. Heel herkenbaar. Meer worden heb ik er niet voor.

  6. Ik ben nog niet in die fase… maar het is wel pijnlijk om sommige dingen te lezen. Vooral het stuk vanaf ‘je hoeft niet te vergeten wat je hebt meegemaakt’. Hoe zwaar het allemaal WAS. Maar voor mij IS het nu allemaal nog zwaar. En dat doet me wel heel veel verdriet.
    Maar verder een heel mooi stuk!

  7. Bam, die komt even binnen nu het net wat minder goed gaat, en ik idd heel erg terugverlang/heimwee heb naar mn es…
    Goed om de komende tijd nog een paar keer vaker door te lezen denk ik. 🙂

  8. Echt heel herkenbaar. Soms droom ik er zelfs nog over en dan denk ik nog vaak aan de tijd dat ik opgenomen was en veel problemen had! Ik mis soms ook de begeleiding van de kliniek omdat je daar ook een band mee krijgt en die gedachtes van niet eten daar denk ik ook nog wel vaak aan! Alleen zou ik het niet willen eten het liefste willen vergeten..

  9. Ontzettend herkenbaar zeg!

    Ik “mis” mijn eetstoornis ook nog regelmatig en vind het heel moeilijk om echt alles los te laten. Ik ben er dan ook nog niet helemaal vanaf denk ik. Toch ben ik al erg blij met hoe het momenteel gaat. Aan de ene kant ben ik blij dat mensen om me heen zien dat het nu goed met me gaat maar aan de andere kant vind ik het ook ontzettend irritant als ze denken dat alles weer koek en ei is. Het lijkt dan alsof mensen denken dat het allemaal zo makkelijk is en ik er geen moeite meer mee heb, alsof alles maar een beetje gedoe was. Aan de andere kant heb ik ook steeds het gevoel continu te moeten bewijzen dat het wel goed gaat (vooral t.o.v. mijn ouders en zus)

  10. Ik heb die gevoelens ook meegemaakt. Dan had ik soms het idee dat ik weer opgenomen wilde worden. Gewoon voor de veiligheid en rust. Geen problemen (buiten eten), niet denken over vanalles en nog wat waar een tiener op school aan denkt, nu is het gelukkig al veel minder…

  11. wauw, precies wat ik nu nodig heb 🙂

  12. Dankjewel. Ik had precies nu wat herkenning nodig.

  13. Echt een mooi stukje…zit hier met tranen in mijn ogen. Ik ben nog volop in de strijd tegen de anorexia, maar het voelt zo eng om te moeten veranderen in iemand die nu nog niet echt bestaat. Het is het loslaten van iets wat nu nog vertrouwd is. En ik denk dat ik in momenten van vertwijfeling – als ik weer even overspoeld word door problemen – heimwee voel naar die veiligheid die de eetstoornis toch op de een of andere manier gaf. Het is een onderdeel van je leven geweest en dat hoef je inderdaad niet te verstoppen…ook al wil de omgeving dat wel. Ja, dat ontroerde me nog het meest en het troost me dat die gevoelens normaal zijn en er ook MOGEN zijn.

  14. goed om te lezen! niet herkenbaar, want ik heb geen eetstoornis en nooit gehad. Maar ook ik heb wel eens heimwee naar het verleden. Dat heeft toch ieder mens wel eens. Als je ouder wordt verlang je wel eens terug naar je jeugd, lekker onbekommerd je ding doen. Is dat ook niet zo bij een eetstoornis? Gewoon onbekommerd alles eten wat je lekker vindt? Onbezorgd leven wil toch iedereen? Maar iedereen komt dingen tegen in zijn of haar leven die je vormen. Toch? Nou ja, ik ben een vrouw op leeftijd die het nodige heeft meegemaakt, maar ik ben heel blij met mezelf. Ik ben niet perfect, maar gewoon ik. De dingen die in mijn leven zijn gebeurd, zijn gebeurd. Punt. Niet meer en niet minder. Kijk vooruit en niet achteruit, dat is mijn motto. Er zijn altijd mensen die het minder hebben. Ben jezelf, hou van jezelf en accepteer jezelf!

  15. dit is echt precies hoe ik me nu voel! mijn behandeling is nu 1 maand gestopt, maar ik heb de afgelopen 2 weken ze erg terug verlangd naar mn es. Dit artikel komt precies op het juiste moment! Ik mag best heimwee hebben want toen voelde het allemaal nog veilig, maar ik moet ook door en inderdaad bedenken hoe leuk het leven nu is en wat ik allemaal bereikt hebt. Dat telt veel zwaarder dan wat ik bereikt heb in mn es (eigenlijk raakte ik toen alles kwijt) echt een mooi stuk!!

  16. Wauw, ontzettend herkenbaar! Heel verhelderend en helpend stuk, dankjewel! 🙂

  17. Ik vind dit een belangrijk onderdeel van ziek zijn / gezond zijn en ik vind dat hier in de hulpverlening ook aandacht voor mag / moet zijn. Mijn eigen psychologe heeft het gelukkig wel gehad…

  18. wow zo erg herkenbaar
    zeker nu ik Weer aan het vechten ben, aangezien ik een terugval heb gehad, en in die tussenperiode was dit echt precies wat er door me heen ging en speelde.
    wordt er stil van…

  19. pfff hier zit ik nu zo erg mee. Maar gek genoeg verlang ik naar de tijd dat het wel heel slecht ging, maar ik nog nauwelijks hulp kreeg (op een gesprekje in de week na dan). Juist toen voelde ik me zooo machtig met mijn anorexia, en juist toen deed ik heel veel (feestjes, afspreken, sporten etc.) terwijl ik nu juist meer moeite heb met sociale dingen doen dan toen. Het voelde toen gewoon zo goed, die anorexia, en ik verlang er echt ontzettend erg naar… en ik krijg het maar niet uit mijn hoofd.

  20. ‘t is allemaal van 2 kanten. Je wilt gezond blijven, want je wilt niet meer terug in die tijd. Maar tegelijker tijd wil je ook weer slank zijn hoe je was.

    Zelf ben nu 2 jaar gezond, maar nog niet echt genezen. Let nog steeds heel goed wat ik eet, alleen ik eet nu, maar aan de andere kant denk ik; toen ik ziek was, overleefde ik het ook. Is het waard om op het huidige gewicht te zijn, als je jezelf niet echt gelukkig bij voelt?

  21. Wauw, ze herkenbaar dit! Dankjewel!

  22. wauw ik zit nu in deze fase, en is zo herkenbaar.
    Precies wat ik nu mee maak.

  23. Wow zo goed verwoord, dit speelt elke dag bij mij nu!

  24. ‘Soms voelt het alsof je terugkijkt naar iemand die je bent geweest, maar niet meer bent.’ Precies dat zinnetje… Mooie blog

  25. Heel mooi geschreven. Heel herkenbaar. Bij mensen die ik nieuw leer kennen, die van niets weten, lijk ik heel gezond en normaal. Als alles dan te snel en te druk gaat verlang ik al snel terug naar mijn eetstoornis. Maar, ik ben inmiddels al 2 jaar van de eetstoornis af. Zelfs de mensen die wel weten wat ik allemaal heb meegemaakt, lijken de periode te zijn vergeten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *