Lange tijd voelde ik mij een bijzonder ‘apart’ mens. Alles ging bij mij anders dan bij leeftijdsgenootjes. Als kind zijnde in mijn gedrag, later in life events. Terwijl andere begonnen aan hun eerste baan, zat ik midden in opnames en behandelingen. Daar waar vrienden gingen samenwonen, verhuisde ik naar een beschermde woonvorm. Op dat moment was mijn toekomst door de hulpverlening al voor me uitgestippeld met als hoogst haalbare doel: begeleid wonen en werken in een sociale werkvoorziening. No way dacht ik. Als dat mijn toekomst is, dan stap ik eruit. Ik wil geen aangepast leven in de toekomst. Ik wil een leven net als ieder ander.
Ik voelde me tenslotte al anders dan anderen, dus ik wilde dat mijn leven zo ‘normaal’ mogelijk verliep. Zo ontstond mijn to-do list in mijn hoofd. Er stonden dingen op zoals; een baan zonder aanpassingen, zelfstandig wonen of met een partner, medicatie vrij zijn, mijn ‘oude’ lichaam terug en het allerbelangrijkste voor mij; een leven zonder hulpverlening. Mijn mind-set destijds was ervan overtuigd dat als ik al deze punten kon afvinken ik volledig hersteld was en kon beginnen aan het saaie doorsnee leventje waar ik zo naar verlangde.
Loslaten en acceptatie
Hoopvol ging ik aan de slag met het behalen van de punten die op mijn to-do list stonden. Met een sneltreinvaart maakte ik grote sprongen richting het afvinken van mijn eerste doelen. De eerste vinkjes die ik kon zetten in mijn hoofd, gaven een mega boost om door te gaan. Steeds meer werd mijn leven zoals het zou moeten zijn volgens het bijna ‘perfecte’ plaatje dat ik voor mezelf had geschetst. Behalve mijn gevoel. Ik voelde me helemaal niet zo gelukkig als dat ik me had voorgesteld. Ik had helemaal niet zoveel rust in mijn hoofd als dat ik had gehoopt en had al helemaal geen saai doorsnee leventje waar ik al die tijd naar snakte. Het ‘plaatje’ dat ik voor mezelf had geschetst, werd steeds meer vervormd door de realiteit.
Het enige gevoel dat ik had, was het gevoel van angst. Angst voor het loslaten van mijn perfecte plaatje, angst voor het onbekende, omdat ik niet meer wist hoe mijn toekomst eruit zou zien. Angst om niet goed genoeg te zijn als ik geen leven zou hebben net als anderen, maar al met al angst voor het accepteren dat dit het is. Dat ik ben wie ik ben en ik niet continu moet streven naar verandering. Mooi gezegd, dat laatste? Dat heb ik uit het boekje, want in de praktijk werkt dat niet zo gemakkelijk voor mij. Als uitblinker in het perfectionisme is acceptatie en loslaten een enorme opgave. Continu streven naar meer en beter is wat ik altijd gedaan heb, mede voor die kick die het geeft als je iets behaald. Als ik niet ging voor het uiterste, voelde ik mezelf niet goed genoeg. Dan voelde ik me weer dat bijzonder ‘aparte’ mens. Of terwijl: niet goed genoeg. Om dan na al die jaren, dat het bijna een automatisme is geworden, je leven te accepteren zoals het is en het streven los te laten, is een hele opgave. In mijn zoektocht naar wat herstel voor mij is (wanneer ben ik hersteld en in hoeverre kan ik überhaupt herstellen), ben ik vanaf de bewustwording dat herstel geen to-do list is, vooral op zoek gegaan naar wat mijn toekomst behapbaar kan maken. Hoe ik met mezelf door een deur kan lopen en hoe ik eventueel een toekomst kan zien met herstel in plaats van zonder.
Herstel als beste vriend
Vandaag de dag zie ik herstel als mijn beste vriend. Soms heb ik er, net als in andere vriendschappen, knallende ruzie mee. Dan vind ik herstel vreselijk en het leven even niet meer zo leuk. Omdat ik als ervaringsdeskundige in opleiding bijna heel de week met herstel bezig ben, komt het soms even mijn neus uit en wil ik er even niets meer mee van doen hebben. Toch vinden herstel en ik elkaar weer terug, is het mijn steunpilaar als ik het moeilijk heb, mijn grote krachtbron als ik me radeloos voel en zijn er genoeg momenten dat ik er de mooiste ervaringen mee beleef.
Voor mij was herstellen; volledig genezen, geen aanpassingen meer en een saai doorsnee leventje leven. Ik ben in die zin hersteld van het lijden, van de dagelijkse strijd met mezelf en al de pijn en verdriet die dat met zich meebracht, maar een saai doorsnee leven heb ik nog steeds niet. Het maakt me ook niet meer zoveel uit of ik nu echt ben hersteld of niet, want volgens mij is het maar een vaag begrip dat weinig toevoegt. Ik denk dat ik nooit een concrete betekenis kan geven aan herstel en iedereen die een proces van herstel doormaakt zal het anders invullen. Wat ik wel weet, is dat sinds ik herstel ben gaan zien als mijn beste vriend, mijn leven een stuk makkelijker is. Mijn to-do list? Die zou ik inmiddels bijna geheel af kunnen vinken, maar dat is nog maar een bijzaak in mijn dagelijkse leven. Nog steeds streef ik soms naar anders, meer of beter. Waarschijnlijk zit dat er veel te diep in geworteld, maar het accepteren dat dit mijn leven is en dit is wie ik ben gaat steeds beter. Daar mag ik, dankzij herstel, elke dag bewust voor door het leven gaan.
Ik werd hiervoor al misselijk van het idee dat ik me dat realiseerde, maar door anders naar herstel te kijken en er mee door het leven te gaan als mijn beste vriend, is ook dát behapbaar. Diep van binnen verlang ik soms nog steeds naar een leven zonder herstel, omdat het naast de bijzonder magische momenten ook keihard werken is, maar de realiteit is dat ik wel met herstel te maken heb, misschien net zoals jij. Ik kan de realiteit niet veranderen maar wel de manier zoals ik naar de dingen kijk en met mijn leven om ga en dat geeft een stuk meer rust. Ik zal altijd een bijzonder mens blijven, want raad eens… Iedereen is namelijk zijn eigen, bijzondere zelf.
♥
Wil je meer lezen van Kristin? Eerder schreef zij ook de blogs ‘Achter mijn lach‘, ‘Omgaan met het stigma van autisme‘ en deed ze mee aan onze Mateloos Moedig serie.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie