Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven… Vandaag in de reeks Mateloos Moedig interviewen we Daphne.
Daphne heeft op dit een fijn leven waarin ze dingen doet die ze nooit had durven dromen. Ze volgt twee toffe studies, heeft leuk werk als begeleider van verstandelijk beperkte jongeren en kan haar hobby dansen vaak uitvoeren. Daphne is dankbaar voor de lieve vrienden en familie die ze om haar heen heeft. Vaak als ze naar school loopt denkt ze “Ik ben zo blij dat ik hier mag zijn en niet in de kliniek waar ik veel uurtjes heb doorgebracht.” Ze is op dit moment een paar maanden uit behandeling na 4 jaar therapie en 6 jaar eetstoornis.
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Mijn leven met mijn eetstoornis was niet leven. Het was overleven. Ik leefde van uur naar uur, van eetmoment naar eetmoment. Ik at veel te weinig als ik bij anderen was, maar kreeg uit verdriet soms ook eetbuien die ik compenseerde. Ik bleef door deze schommelingen rond een normaal gewicht hangen, waardoor lange tijd niemand mijn worstelingen echt zag. Ik was alleen maar bezig met calorieën, met mijn lichaam, met zo veel mogelijk bewegen en hoe iedereen van 10 kilometer afstand al zou moeten zien dat ik toch echt obesitas had. Ik snapte niet dat ik de enige leek te zijn die de échte ik zag. De ik die ik elke dag in de spiegel moest aanzien en die al die regeltjes rondom eten zag als noodzaak, omdat ik anders nooit gelukkig zou zijn.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Ik denk heel veel onzekerheid. Niet weten waar ik heen wilde met mijn leven, mezelf altijd vergelijken met mensen die in mijn ogen veel meer bereikten, mezelf niet mooi genoeg vinden. Altijd willen verbeteren naar een nog betere versie van jezelf, maar toch nooit tevreden zijn met wie je al was.
Jouw sleutel naar herstel?
Mijn sleutel naar herstel lag in het feit dat ik ging inzien dat het leven zonder eetstoornis weliswaar verschrikkelijk eng was, maar dat ik door begon te krijgen dat mijn manier van leven me gewoon niks bracht. Het bracht me naar klinieken en therapieën, naar huilbuien en angst, niet naar dingen die ik echt leuk vond. Toen ik mijn passies terugvond in het leven en ik besefte dat ik die alleen maar kon bereiken als ik hersteld was, begon mijn motivatie op gang te komen. Voor het eerst wilde ik écht herstellen. Niet omdat iedereen zei dat het nodig was, maar omdat ik besefte dat ik alleen kon studeren, kon werken op mijn werk, op mezelf kon wonen en lekker zou kunnen dansen als ik beter was. Dit heeft mij gered! Ik zag wat ik er voor terugkreeg.
Jouw grootste uitdaging in herstel?
Mijn grootste uitdaging was: niet bang zijn voor mijzelf. Dit klinkt heel gek, maar ik bedoel dat ik niet bang moest zijn voor de angst die mijn eetstoornis zou gaan oproepen als ik een stap zette. Ik bleef lang hangen in mijn behandeling, omdat ik niet verder durfde. Als ik een stap zou zetten, zou de eetstoornis enorm gaan schreeuwen, zou ik bang zijn en zou ik me mega rot voelen. Ik besefte me later pas dat als je hier doorheen gaat, de angst ook weer weggaat en ik hem hierdoor in stand hield. Dat heeft lang geduurd.
De beste hulpverlening?
Wat mij het meest heeft geholpen verschilde heel erg per fase van herstel. In het begin was het voor mij nodig dat alle controle van me werd afgenomen en dat iemand anders voor mij bepaalde wat en hoe veel ik moest eten, hoe rot dit ook was. Dit leerde mij om de controle losser te laten. Toen ik wat verder hersteld was, was het vertrouwen in mijn behandelaren het belangrijkste punt. Toen ik vertrouwen in ze kreeg en ik merkte dat ik echt alles aan kon geven, begon ik eerlijker te worden. Ik vertelde hoe mijn eetstoornis over dingen dacht en welke idiote regels over eten er nu weer in me opkwamen. Zo konden we ze meteen tegenspreken. Dit vertrouwen was erg fijn en heeft me zo veel verder gebracht.
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Het was een erg donkere tijd uit mijn leven. Ik ben heel erg diep gegaan en zie het eigenlijk als een groot gat van een paar jaar, een paar lege jaren waarvan ik het zo jammer vind dat ik ze niet anders heb gebruikt. Toch heb ik ook zo veel mogen leren over wie ik ben en waardeer ik alles wat ik nu kan doen zo veel. Ik heb mogen beseffen dat hoe ik dacht niet klopte en ben nu veel helderder en gezonder. Ik ben erg blij dat ik hulp heb gezocht en dat ik ondanks veel tegenslagen niet heb opgegeven.
Te weinig eten?
Het lijkt sterk. Niet eten lijkt de beste optie, maar het is het niet. Het is eigenlijk heel zwak. Je vermijdt door niet te eten wat je eigenlijk het meeste angst aanjaagt. Je loopt weg, je verschuilt je achter een lege maag of juist een veel te volle. Je angsten aangaan, hoe eng en verschrikkelijk het ook voelt, geloof me, I know, is veel sterker.
Hoe is herstellen?
Herstel is het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen in mijn leven. Het is de hel doorgaan en er aan de andere kant uitkomen. Je moet door het vuur, door het geschreeuw, door alle paniek heen, maar weet dat er aan de andere kant een betere toekomst ligt. Dit klinkt erg cliché, maar omschrijft voor mij wel hoe sterk je bent als je aan die andere kant uitkomt.
Wat is jouw belangrijkste levensles?
Wees niet bang voor je angst.
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie