Herstel is niet voor mij weggelegd

Tien ballen in het water. Er zijn tien ballen in het water en ik probeer ze allemaal in het water te houden, onder water het liefste, maar toch schiet er steeds eentje omhoog. Het is mevrouw eetstoornis. Hoe hard ik die ook onder water wil duwen, die blijft omhoog schieten. En als ik die eindelijk onder water heb schiet er wel een andere omhoog, namelijk de bal van de herinneringen. Hoe dan ook, nooit is het goed genoeg…

Mevrouw eetstoornis houdt er nu eenmaal van om zich recht door mijn leven heen te walsen. Als een blok beton aan mijn been, als scooby van bob de bouwer, als een hijgende hond in mijn oor. Ik wil er zo graag van af, maar die hoop had ik als een tiener nog toen ik aanklopte voor hulp.

Ik was als 17-jarige bij mijn hulpverlener geweest om te vragen of ik hulp kon krijgen voor de eetstoornis die toen al opspeelde, maar hij vond niet dat het nodig was. Ik ging er mee akkoord, niet wetende dat ik pas tien jaar later voor het eerst hulp zou krijgen. Voor mijn gevoel te laat, een gevoel van spijt naar mijn lijf, naar mijn hoofd, naar mijn hart, dat ik toen niet doorgedrukt heb als 17-jarige om hulp te krijgen. Maar aan wat-als vragen heb je niets.

Ik moet leven in het hier en nu. Een hier en nu met een eetstoornis, herstellen van als 29 jarige is voor mij niet weggelegd. Leven met, is beter en daar voel ik me goed bij. Ik kan mijn dagelijkse activiteiten doen, ik doe vrijwilligerswerk, ik kan een balans vinden tussen rust en activiteiten en er zijn natuurlijk dagen bij dat het minder gaat, maar ja wie heeft dat niet?

“Mijn hulpverlening verloopt zeer moeizaam en is de afgelopen jaren moeizaam verlopen. Desalniettemin zal ik het zelf moeten doen. Op meerdere fronten kamp ik met problemen, voornamelijk in trauma. Ze weten niet waar te beginnen en vooral niet waar het zal eindigen. Daarin speelt de eetstoornis een grote rol, die onderdrukt alles. Ze willen dit met fluwelen handschoentjes benaderen, wat ik ook begrijp. Hierdoor houd ik veel in stand en ram je niet alles ineens kapot.”

Ik krijg nu hulp om te leren omgaan met een eetstoornis en een soort van vinger aan de pols te houden. Wekelijks een gesprek met een therapeut, waarin ik bekijk hoe het gaat en waar ik tegenaan loop. Ik heb wel opnames gehad, maar we hebben in overleg met behandelaars besloten dat opnames niet de juiste manier van hulp zijn voor mij en averechts werken.

Ik blijf onder begeleiding van ambulante hulp met een diëtist, psychiater en therapeut die op elkaar zijn afgestemd waarin ik de regie houd. Ik heb mijn eigen behandelplan met doelen opgesteld, wat ik belangrijk vind in behandeling en wat ik ook verwacht van de behandelaars en wat ik ook van mezelf verwacht.

Die tien ballen in het water zullen altijd blijven, ongeacht welke naam ze hebben. Ik heb vertrouwen in de toekomst en daar gaat het om.


Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

39 reacties op “Herstel is niet voor mij weggelegd”

  1. Herstel is wel mogelijk

  2. Ben het wel met Coco eens. Je hebt het al opgegeven, dat is zo zonde (voor jezelf)!!

  3. Mag ik vragen waar jij zit voor hulpverlening?

  4. Stoer dat je dit zo vertelt. Volledig herstel zit er niet altijd in. Soms is het roeien met de riemen die je hebt gekregen en zul je nooit uit het water komen. Maar ook dat is herstel. Je kwaliteit van leven accepteren en waarderen ook al kom je er nooit hélemaal. Herstel is niet volledig can je eetstoornis af zijn. Herstel is niet voor de rest van je leven op je ideale gewicht zitten. Herstel is de juiste mensen om je heen. De juiste tools om niet meer zo diep weg te zakken. Begrip en inzicht in jezelf. Dit verhaal miste ik al hier. Het verhaal van, wat als herstel niet volledig mogelijk is. Hoeveel is het niet waard om ook zonder volledig herstel weer plezier in je leven te krijgen. We krijgen niet allemaal een 10. Een 6, 7, 8 of 9 zijn ook prima als er niet meer lukt en hoeft niet aan de kant gezet te worden als ‘niet genoeg’. Want schuldig voelen we ons zo al genoeg. Tof dat je deze blog hebt geschreven!!! Xx

  5. Het leven is zoveel meer waard dan dat jouw eetstoornis je verteld.. Komt de gedachte “leven met, is beter en ik voel me daar goed bij” ook niet voort uit dat monstertje in je hoofd? Meid, geef niet op! Nu niet

  6. Dat he.. als ik als tiener wel serieus was genomen en hier wel aansluitende behandeling voor had gekregen, hoe zou het dan nu zijn geweest? Weten zal ik het alleen nooit.. Ik herken me wel in je verhaal; leven zonder wil ik ook niet, kan ik niet. Een leefbaar leven mét is wat ik nastreef.

  7. Bij hebben de fluwelen handschoenen totaal niet geholpen en is ook alles afgedaan als dat ik ermee moest leren leven. Ik heb er echter voor gekozen nog eenmaal opgenomen te worden en er met de botte bijl doorheen te hakken. Het was heel heel heftig en het was een groot risico, maar wat ben ik blij dat ik het heb gedaan. Ik ben inmiddels bijna hersteld van mijn eetstoornis terwijl die me 17 jaar in z’n greep had en ik hem niet wilde loslaten. Misschien kan je jezelf nog een keer een kans geven en in plaats van de met zachte hand benadering in ruilen voor dwars er doorheen met alles risico van dien. Ik vind het heel jammer te lezen dat je het hebt opgegeven namelijk, mijn mening blijft dat herstel mogelijk is en dat een leven kiezen met een eetstoornis betekent dat je te diep in die stoornis vast zit. De stoornis vertelt je dat meer niet haalbaar is, terwijl er zoveel mensen zijn die het tegengestelde hebben bewezen. Maar als jij bereid bent je leven te leven met een eetstoornis moet je dat doen, ik hoop alleen dat je jezelf nog een kans wilt geven en nog een keer heel diep wilt gaan om je trauma’s te verwerken. Zodat je daarna echt kan gaan leven, hopelijk zonder eetstoornis.

    1. Ik bedoel dit niet als het neerhalen van je gevoel maar ik gun het je zo om je beter te voelen, nogmaals als jij echt diep in je hart tevreden bent met dit leven dan is dat wat je moet doen. Ik ben er absoluut niet om je te veroordelen, ik wil je laten weten dat het wel kan om vanuit de situatie waarin je zit nog verbetering en herstel te bereiken. Hoe ingewikkeld je problematiek ook is, er is ergens iemand die je hiermee kan helpen. Heel veel succes.

    2. Ik ontmoette een hulpverlener die me overtuigde van risico’s durven nemen. Anders leer je nooit van ervaring. Die ervaring kan zeer pijnlijk en naar zijn. Maar zo verschrikkelijk leerzaam en belangrijk!!! Als je bang bent voor die pijn zal je ook geen risico’s durven te nemen en mis je alle kans op herstel! Wil je dat? We all want to live! En de pijn is maar een fase en zo waardevol. You won’t regret! No pain, no gain. Is zo waar! Niet herstellen is alleen langer en meer pijn ondergaan.

  8. Wat demotiverend zeg…..ik sta aan het begin van mijn behandeling maar als ik dit lees vraag ik me af of het wel zin heeft daarmee door te gaan.

  9. Ik heb al 12 jaar therapie achter de rug. Wat demotiverend voor mij is, is wanneer mensen tegen mij zeggen, je bent niet ‘beter’ genoeg. “Moet je niet terug in therapie? Heb je deze therapie al geprobeerd? Misschien een andere hulpverlener? Ik wens alleen maar dat je nog beter wordt. Ik gun het je zo.”
    Alles aan deze opmerkingen schreeuwt naar mij ‘niet genoeg’. Als je alles al geprobeerd hebt en je bent redelijk stabiel dan wordt het soms ook gewoon een kwestie van je zegeningen tellen. En ophouden met steeds maar beter willen zijn, normaler willen zijn. En als het even weer wat minder gaat dan is het ook niet een kwestie van meteen terug in therapie moeten gaan. Dan is het beter om met je steunsysteem en je begeleider om alles wat je al geleerd hebt er weer bij te pakken. Op een gegevem moment heb je al je tools in een rugzakje zitten. Pak die er weer bij. En sons is het ook gewoon accepteren dat het weer wat minder gaat. Of dat je niet een 10 gaat worden.
    Natuurlijk iw dit niet zo als je net je therapie traject in stapt. Maar als je alles al gehad en gedaan hebt en je bent op een 7 maar komt niet meer verder. Dan is het ook goed om te accepteren van hoever je al bent gekomen en dat vast te blijven houden. ❤❤

    1. Ben het helemaal met je eens en herken veel in je berichtjes! Misschien moeten we het herstel ook niet ‘perfect’ willen. We willen alles al zo perfect. Tuurlijk is volledig herstel iets wat in eerste instantie nagestreefd ‘moet’ worden. Maar als je na jaren lang therapie al van alles geprobeerd hebt en je bent buiten de gevare zone en weet jezelf stabiel te houden, dan kan je beslissen dat je daar ook trots op mag zijn, ook daar heb je keihard voor moeten vechten. Als er meer niet in zit, dan mag je daar ook tevreden mee zijn. Zeg alleen nooit ‘nooit’😘

      1. Ik ben het hier helemaal mee eens, maar uit deze blog krijg ik het idee dat de hoop is opgegeven en dat vind ik jammer. Maar ik ben er zeker voor om je zegeningen te tellen en ook tevreden te zijn met een zeven als meer er niet in zit. Ik denk alleen wel dat het goed is om de hoop niet te verliezen, dat kan naast acceptatie staan voor mij. Natuurlijk ben je goed genoeg, ook met eetstoornis of welke andere aandoening of stoornis dan ook, je bent goed als de persoon die bent. Het is niet mijn bedoeling geweest iemand te kwetsen dus als dat is wat er is gebeurd dan spijt me dat. Sorry.

  10. Wat is herstel? ( van internet geplukt )

    Herstel is in de GGz een relatief nieuw concept dat verwijst naar iets anders dan genezing van ziekte alleen. In een herstelproces wordt de persoonlijke balans hervonden na ervaringen van (heftige) psychische ontwrichting. Men groeit over de rampzalige gevolgen van een psychiatrische aandoening heen en ontdekt daarbij (verloren gewaande) mogelijkheden voor een vervullend leven met of zonder de psychische kwetsbaarheid. Mensen ontdekken dat zij alleen zélf betekenis kunnen geven aan hun psychische ervaringen. Een herstelproces is persoonlijk, uniek en verloopt nooit volgens een vooropgesteld plan. Het beslaat veel verschillende aspecten, waaronder het hervinden van hoop en een positief zelfbeeld, en het herwinnen van de eigen regie over een leven buiten de psychiatrie in een maatschappelijke omgeving.

    ‘ Hoezo herstel is niks voor jou ?, Je bent er toch al mee bezig ? ‘

  11. Ik ben even oud en worstel ook al zo lang ermee dat ik asn herstel ben gaan twijfelen. Kun jij wel betaald werk doen naast het vrijwilligerswerk of ben je ook ongeschikt (momenteel)?

  12. @Hoi

    Prachtig gezegd. Onze visie van herstel is vaak verschillend en soms onhaalbaar, dus dat is mooi gezegd. 🙂

  13. jammer dat sommige mensen hier zo negatief op reageren en het als ‘deprimerend’ bestempelen.. Ik denk namelijk dat dit echt is hoe de schrijfster het ervaart, en dat je het niet altijd mooier hoeft te maken dan het voor jou is.

    Ik denk zeker dat herstel mogelijk is, bij (bijna) iedereen en ik ben er van overtuigd dat je zo lang het lukt daar altijd naar moet streven, en ik heb ook het idee dat je dat (omdat je ook schrijft nog wel in behandeling te zijn en hier zelf de regie in te hebben) zeker nog doet. Ik gun je heel veel vertrouwen in jezelf, lieve mensen om je heen en een mooie toekomst.

    Ik vond het een fijne, eerlijke blog!

  14. Om persoonlijk een noot te geven aan deze blog..
    Ik heb deze titel niet uitgekozen. Ik begon mijn eigen blog met tien ballen in het water.
    Ik vind herstel een heel breed begrip en het is voor iedereen anders. Wat voor jou herstel is (bijvoorbeeld genezen van) is voor mij misschien herstel (leren leven met).
    Ik wil ook aangeven dat ik met deze blog absoluut geen mensen wil demotiveren om geen behandeling aan te gaan om behandeling hierom niet te starten!!!
    Ik zit juist in behandeling waarin ik mijn mogelijkheden verken en stapje voor stapje in mijn tempo bekijk wat er wel mogelijk is! Niets is onmogelijk!
    Ik doe vrijwilligerswerk op dit moment als ervaringsdeskundige , in mijn eigen balans moet ik kijken wat haalbaar is.
    De hoop is niet opgegeven , de lat is lager gelegd. Ik ben vaak genoeg op mijn bek gegaan omdat de lat te hoog was gelegd door mijzelf of door de omgeving. Door de lat lager te leggen is het voormij overzichtelijk gemaakt en betekend het voor mij dat ik niet alles in een keer hoeft. Niet de perfectionist hoeft te zijn. Een tien hoef te halen maar oke mag zijn met een vijf. Comprissen sluiten en dat is ook TEGEN de eetstoornis. Het is niet dat het allemaal koek en ei is MET de eetstoornis want ik vecht eevoor en vecht voor een beter leven.
    Ik zeg nooit nooit..

    @Maria ;ggz breburg

    1. Dankjewel, voor zowel het antwoord op mijn persoonlijke vraag als de rest wat je hier nog schrijft. ♡

    2. Bedankt voor deze aanvulling. Ik ben blij te lezen dat je de hoop niet hebt opgeven. Heel goed dat je op je eigen tempo doorgaat met het gevecht. Ik hoop dat ik je niet heb gekwetst met mijn reactie, want het was opbouwend bedoeld. Zet door, je bent het waard en als je zelf tevreden kan zijn dan is dat het belangrijkste.

  15. En een persoonlijk bedank aan iedereen die tot nu toe een bericht heeft achter gelaten..ik waardeer dit enorm!

  16. Wat een open en fijne blog. Herstel is misschien niet haalbaar maar er mee leven en dat op een manier die werkt voor jou met een minder hoge lat en geen geschop tegen jezelf wel. Ook dat is vechten voor een beter leven, en wat mooi dat je vrijwillig anderen helpt. Heel veel sterkte en dank je wel voor het delen. En inderdaad, keep calm, and eat a banana (staat op je trui) zit vol kalium. xxx

  17. Tja, het is misschien wat demotiverend maar soms de realiteit van de ander.
    Ieder herstelt in zijn of haar tempo, beetje bij beetje.
    Dat herstel niet voor jou is weggelegd, is wat kort door de bocht..
    probeer het anders te zien, jij herstelt op jouw manier en op jouw tempo.
    En als dat betekent dat jij leert leven mét een eetstoornis, dan is dat
    toch ook een manier van herstel? Het is alleen niet het herstel wat
    iedereen voor ogen heeft als je over herstel praat.
    Blijf vooral vechten en de hoop niet opgeven! jij doet je herstel op jouw
    manier wat voor jou haalbaar is wat vooral ook past bij wat jij allemaal
    hebt mee gemaakt.
    Ik ken meerdere meiden waarvoor 100% gewoon niet haalbaar is..
    dat is erg treurig en jammer, ook jij verdient zoveel beter!!!!
    Maar ondanks dat, geef alsjeblieft niet op!!
    Op jou manier zet je stapjes, en blijf die stapjes zetten!!
    En volgens mij ben je hartstikke aan het vechten en ben je echt wel
    bezig met herstel. met wat past bij jouw gevecht en strijd.

    Soms is het niet anders en moet je roeien met de riemen die je hebt.

    Dapper dat je het deelt!!
    Pas goed op jezelf en geef niet op xxx

  18. Ik bewandel zo ongeveer hetzelfde traject
    Het is moeilijk, maar zonder “druk” maak ik wel stappen vooruit en ik kan altijd zeggen dat ik opgenomen wil worden en met mijn eetlijst omhoog. Het lijkt hopeloos maar dit is voor mij de beste manier om uieindelijk naar herstel toe te werke!!!
    We kunnen het, we verdrinken de eetstoornis!!!

  19. Wauw ik herken dit ZO enorm. Het lijkt of ik dit geschreven heb! Ik ben zelf 27 jaar, en voel me exact hetzelfde als de schrijfster van deze blog. Jammer en helaas… maar wel mooi en herkenbaar geschreven!!!

  20. Op mijn 29ste voelde ik me ook ongeveer zoals de schrijfster van deze blog.
    Toch ben ik blij dat ik heb doorgezet. Ik ben blij met de therapieen die ik heb gehad, en ik ben blij dat ik ben gestopt met degenen die me achteruit hielpen. Ik ben blij dat ik inmiddels mijn eigen ‘handleiding’ heb kunnen uitschrijven. Dat ik weet wat en wie ik nodig heb in elke fase van hoe het met me gaat (dagelijks, maar ook als het ontspoort, als ik in crisis ben, of net na een crisis)
    Ik had toen nooit kunnen vermoeden dat het nu (een dikke 5 jaar later) zo veel beter met me zou gaan. Ook omdat ik het idee van te ‘moeten’ genezen heb losgelaten. Ik stopte met genezing te bekijken als iets waar je in kon slagen of falen, als iets waar je ‘goed’ in moest worden. En ik leerde stil te staan bij wat mij deugd deed. Ook ik ben aan de slag gegaan (vrijwillig) als ervaringswerker, en ik heb een aantal keuzes gemaakt die in deze maatschappij niet vanzelfsprekend zijn, maar ik voel me zo veel sterker nu.
    Herstel is echt mogelijk, voor iedereen, als je maar wil (en niet ‘moet’ van jezelf)

  21. Hi Stephanie,
    eindelijk eens een blog die me niet het gevoel geeft dat ik faal, omdat ik nog niet goed in herstel ben. Ik worstel er al ruim 30 jaar mee. Vele behandelingen gehad, maar allemaal gefaald, omdat pas een paar maanden geleden (op mijn aandringen, tegen het advies van mijn psychiater!!) ik gediagnosticeerd ben als Asperger, autistisch dus. (Psychiater heeft wel excuses aangeboden achteraf; oudere vrouwen met autisme is nog erg onbekend.) Maar het verklaart waarom alle groepstherapieën bij mij me oververmoeiden en me alleen maar een slechter zelfbeeld gaven omdat ik nooit het gevoel had bij de groep te (mogen) horen.
    Als ik goed lees ben je goed bezig hoor. Haal jezelf niet teveel omlaag. Je hebt nog een heel leven voor je. Werk vooral niet aan de verslaving maar aan je zelfbeeld., uit je creatief en eventueel spiritueel, daar zit de crux.
    Ik wens je veel sterkte en succes!

    1. Ik hoop dat je nu op de juiste manier kan worden behandeld zodat het autismeproof is. Bij mij heeft een gerichte autismebehandeling ook heel veel goeds gedaan voor mijn eetstoornis die me jarenlang in zijn greep heeft gehad. Laat je niet uit het veld slaan door je autisme maar haal je kracht er juist uit, want dat kan namelijk. En wee trots op jezelf dat je ondanks je negatieve psychiater advies toch je hebt laten testen! Heel veel succes!

  22. Hoezo dat? Ik ken je situatie niet, maar je laat het toch niet van iemand haar blog afhangen of JOUW behandeling wel of geen zin heeft? Heeft niks met elkaar te maken lijkt me. Zou zonde zijn als je van een willekeurige blog al je vertrouwen in je behandeling af laat hangen…

    1. Dit was bedoeld voor Bloeme!

      Sterkte Stephanie, mooie aanvulling heb je geschreven ook.

      1. Ik ben al vijftien jaar ziek en sta op het punt om mijn twaalfde behandeling in te gaan. Natuurlijk laat ik mijn beslissing niet alleen afhangen van een blog, maar deze blog maakt me wel enorm aan het twijfelen. Misschien is het inderdaad beter om te leren leven met en niet meer voor herstel te vechten? Geen idee, maar ga het wel bespreken met mijn behandelaren.

        1. Sorry, ik dacht dat het je eerste behandeling was maar zie nu dat je dat nergens hebt staan. Dan is mijn reactie ook niet zo bedoeld. Ik vind het dapper dat je opnieuw aan behandeling begonnen bent. 15 jaar is een lange tijd, het lijkt me lastig om te bepalen wat haalbaar is. Er zijn veel verhalen over chronische eetstoornissen, maar ook verhalen over genezing en alles ertussenin. Maar ik ben zelf na 12 jaar genezen en ik ken er meer. Ik hoop dat je hoop blijft houden, of dat nou op genezing, verbetering of stabilisering is!

  23. Ik denk dat het belangrijkste is dat je van jezekf kunt houden ,MET of ZONDER je eetstoornis.
    Het kunnen accepteren dat je misschien niet meer voot 100% genezen kan hoeft echt geen nederlaag te zijn.Het kan een grote stap vooruit zijn om te voelen dat je er toch mag zijn,dat je niet perfect hoeft te zijn om een HEEL en waardevol mens te zijn.
    Er zijn meer mensen die met een bepaalde handicap of ziekte moeten leven en die toch gelukkig zijn.
    Verbetering is altijd mogelijk en als je niet steeds de druk op je voelt dat je beter moet worden,dat je anders niet kunt leven,mag meedoen enz.kan je anders in het leven komen te staan waardoor je ern beter gevoel krijgt over jezelf en dat is toch uiteindelijk een groot stuk genezing.Je leert dat de e.s toch niet je identiteit is zoals je misschien dacht na al die tijd.
    Het constant vechten om steeds maar “beter” te willen worden kan soms ook juist genezing tegen werken en de ziekte versterken.Juist als je nieuwe wegen inslaat kan je zien dat er meer wegen naar Rome leiden ! Blijf je niet blind staren op 1 manier van herstel.

    Dit geldt natuurlijk niet als je jezelf helemaal kapot aan het maken bent,zo kan je er niet mee leven!Daar mag je geen genoegen mee nemen.

  24. Eerlijk verhaal. Soms mag de lat inderdaad lager, omdat de doelen die bij ‘gangbaar herstel’ horen voor jou op dat moment niet haalbaar zijn. Het is dan wel goed om te kijken waarom het niet haalbaar is, en op welke vlakken je wel graag vooruitgang zou willen boeken. Er is altijd iets mogelijk, hoe klein ook, op welk vlak ook. Misschien betekent dat niet een volledig vrij eetpatroon, maar wel een leefbare situatie. Tot het moment dat er iets verandert in je leven en je wel weer een stap verder kan zetten. Herstel is geen rechte lijn en stagnatie hoeft niet voor altijd te zijn. We veranderen iedere dag, en kunnen dus ook iedere dag kleine keuzes maken die ons gelukkiger maken. En nee, soms kan dat niet in 6 maanden intensieve therapie, maar duurt het jaren voordat we op dat punt zijn. Dat is ook goed, want het is onze persoonlijke weg.

  25. Je blog maakt veel los. Ik wil je zeggen dat ik na decennia meerdere stoornissen op mijn 33e van mijn AN af ben gekomen, waarvan ik echt nooit gedacht had dat het voor mij was weggelegd…

    Dus; er gebeuren soms rare dingen. Ik hoop dat je op een gegeven moment toch wat vooruitgang merkt en dan weer een beetje hoop krijgt. Overigens was de oplossing bij mij focussen op de trauma’s en de AN negeren.

    Succes en sterkte!!!

  26. Fijn dat uit de reacties op deze blog blijkt dat zoveel mensen alsnog genezen al gaat het niet volgens de gangbare tijdsschemas en methodes.
    Ik denk dat wij mogen vertrouwen op onszelf dat wij het in ons hebben om te kunnen genezen ,maar dat wij soms ook veel meer moeten leren om zo ver te komen dan wat therapie ons kunnen bieden.
    Op een gegeven moment kan je gewoon klaar zijn om los te katen,maar het laat zich niet altijd pushen.Het is dan als een hele slechte relatie met iemand.Je moet er klaar mee zijn om alleen verder te durven,maar niemand kan je dwingen.

  27. Ik kan helemaal niks met dit soort blogs. Puur vanuit ziekte geschreven.. Tuurlijk is herstel wel mogelijk. Gewoon blijven volhouden en kijken waarom je in de slachtofferrol blijft hangen. ik weet dat dit lullig en hard klinkt maar zelf zat ik daar ook in destijds..

    1. Iedereen is anders.
      Ik geloof ook dat herstel mogelijk is en ik vind dat de hulpverlening ons vaak in een slachtofferrol plaatst.Bijvoorbeeld door te labellen en ons in te prenten dat wij psychiatrische patienten zijn .Hoe vaak heb ik niet gehoord dat ik de lat niet te hoog moest leggen en dat ik met weinig tevreden moest zijn ! Je gaat er tenslotte zelf in geloven.Ergens past dat ook in je eigen plaatje toch,? in dat van mij tenminste wel;dat ik niet mag hebben wat anderen hebben ;niet mag doen wat anderen doen,inderdaad dat ik met minder tevreden moet zijn/minder ben dan anderen.Ik vind dat ze daar mee moeten stoppen,je mag de lat zo hoog leggen als je voelt dat je wilt (zolang je doel goed is) !Wat je gelooft is zo belangrijk.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *