Om te herstellen van je eetstoornis, zul je geregeld meer moeten eten dan je jezelf eigenlijk toestaat. Je zult meer moeten eten dan je gewend bent of meer moeten eten dan je denkt te verdienen of willen. Je zult jezelf moeten gaan accepteren, in plaats van de versie van jezelf die constant af wil vallen of alle symptomen ontkent. Je zult eerlijk tegenover jezelf moeten zijn en samen moeten werken met je behandelaren, groepsgenoten en mensen die van je houden. Dit alles in een maatschappij die gericht is op schoonheid, diëten, dun zijn en afvallen.
Geregeld vind ik het frustrerend als ik mensen elkaar vage afvaltips hoor geven, iemand die er prachtig uitziet hoor klagen over dat ze een halve kilo is aangekomen of mensen vol trots hoor vertellen hoe weinig ze hebben gegeten. Ik vind het naar te horen hoe erg mensen gericht zijn op afvallen en dun zijn en hoeveel onzekerheid dit bij veel vrouwen met zich meebrengt.
Tijdens mijn herstel viel het me eigenlijk pas op hoe erg de maatschappij gericht is op zelfhaat en hoe kritisch mensen, ook zonder eetstoornis, naar zichzelf zijn. Laatst hoorde ik een vriendin bijvoorbeeld zeggen dat ze ”met haar dikke kont” ergens niet tussen paste en ik schrok ervan dat ze zoiets over zichzelf zei en dat niemand hier verder op reageerde.
Toen ik zei dat ze niet zo negatief over zichzelf moest praten, wuifde ze het weg. Ik vroeg me af of het normaal is om zo over jezelf te denken en te praten, terwijl ik in therapie juist heb geleerd veel milder voor mezelf te zijn en mezelf ook heel bewust aan heb moeten leren minder kritisch over mezelf te denken en te praten.
Natuurlijk zijn het niet alleen de mensen die praten over afvallen waar je liever niet mee geconfronteerd wil worden. Het zijn ook de gezondheidsfreaks, de sportfanaten, de mensen die om de een of andere reden ineens geen koolhydraten meer eten, de superfoods en alle andere vage hypes die het niet makkelijk maken om je staande te houden als je herstellende bent van een eetstoornis. De maatschappij ligt als het ware vol verleidingen waar je aan toe kunt geven. Is het geen eetbui, dan is het misschien wel een sportverslaving, orthorexia of simpelweg obsessief bezig zijn met voeding. Je eigen weg daarin volgen en blijven volgen, los van wat anderen hiervan vinden en zeggen is dan ook belangrijk.
Toen ik onlangs op een verjaardag een kennis hoorde praten over punten tellen bij Weight Watchers en naar het strand gaan, gingen mijn nekharen bijna recht overeind staan. Ik kon het niet laten om te zeggen dat iedereen naar het strand kan, ongeacht hoeveel of hoe weinig punten je hebt geteld, hoe bruin je bent of hoeveel likes je op instagram hebt. Eerder hield ik meestal mijn mond over dit soort zaken, maar ik merkte dat ik dan zo gefrustreerd raakte, dat ik hier zelf last van had.
Als je een eetstoornis hebt, is het waarschijnlijk moeilijk te geloven dat je ooit je lichaam of gewicht zult accepteren zoals het is. Ik dacht dat ook maar heb gemerkt dat het door de tijd heen wel makkelijker wordt. Ik leerde vooral dat gewicht een getal is en mijn lichaam enkel een onderdeel van mij. Ik ben meer dan mijn lichaam, gewicht of uiterlijk. Het zou zonde zijn om de rest van mijn leven te rommelen met eten enkel om dat relatief kleine deel van mij. Een veel belangrijker deel is geluk, gezondheid en persoonlijkheid.
Vaak krijg je deze dingen wel mee als je in therapie bent of op een andere manier probeert te herstellen van je eetstoornis. Mensen die dit niet hebben, horen dit echter vrijwel nooit waardoor zij het kritisch zijn naar zichzelf en hun lichaam, het constant bezig zijn met het laatste dieet of snel even wat afvallen niet zien als iets schadelijks. Of jij hier iets van zou moeten zeggen, is natuurlijk aan jou. Ik zeg ook niet zeker altijd wat als ik mensen hierover hoor praten. Het zijn mijn zaken immers niet en ik vind het niet zo nodig om overal een heel punt van te maken. Er zijn echter ook momenten waarop ik het wel belangrijk vind, zoals ik hierboven beschreef.
Dat herstel zou waarschijnlijk makkelijker gaan in een maatschappij waar meer ruimte is voor een laag zelfbeeld en minder ruimte voor het openlijk negatief zijn over je lichaam en dat van een ander. Kiezen voor herstel en daarmee ook voor het leven zorgt niet alleen voor verandering bij jezelf, maar ook voor verandering bij je omgeving. Dat is waar de eerste stappen gezet kunnen worden. Probeer, als je durft, je uit te spreken wanneer je anderen negatief hoort praten en liefde voor jezelf de norm te maken.
Geef een reactie